Een recensie uit de oude doos. Zalig zijn zij die arm van geest zijn, want zij zullen de leugens uit dit boek geloven! Met deze ietwat schokerende stelling begon ik mijn recensie van het boek "Het Huis van Mama Pondo" van Aster Berkhof. Deze recensie uit 2001 werd gepubliceerd op de boekensite Stumm.be. 'De Apartheid is een communistische leugen!' Dit was mijn persoonlijke visie na het lezen van het boek 'Zondebok Zuid-Afrika' van senator Wim Jorissen en na het lezen van 'Het Huis Van Mama Pondo' was die opinie enkel nog maar versterkt. Berkhof faalt dus in zijn opzet: de communistische doctrine overbrengen op zijn lezers.
Over het boek zelf ben ik allesbehalve negatief. Het is vlot geschreven en het leest als een VW Kever die een goed tempo aanhoudt op de snelweg, maar die af en toe wel in panne valt. De personages zijn vrij simplistisch weergegeven, evenals hun karakters. Elke neger is een goede en elke blanke is een slechte. Berkhof neemt de zwart-witte voorstelling van de feiten hier wel iets té letterlijk!
Bij de beschrijving van de landschappen in het boek voelde ik mij slecht. Ik had er vorig jaar immers bij mijn ouders op aangedrongen om Californië te bezoeken in plaats van het geplande Zuid-Afrika. Een beslissing waarvan ik nu spijt heb! Elke week molesteren gefrustreerde werkloze zwarten een Afrikaner-gebouw, elke week verdwijnt een herinnering aan de hoogdagen van de Zuid-Afrikaanse economie en beschaving! Hebben wij de Apartheid daarvoor afgeschaft? Hebben wij de terrorist Mandela daarvoor vrijgelaten? Ik denk het niet. Dat gevoel van machteloosheid, terwijl de Bantoes elke vorm van beschaving (door ons voor hen opgebouwd, nota bene!) torpederen, maakt mij ziedend van woede. Johannesburg, Kaapstad en Pretoria zullen immers nooit meer de grandeur van weleer uitstralen. Stank voor dank. Beschaving in Zuid-Afrika? Requiescat in pace.
Het einde van het boek is magistraal én origineel. Iedereen verwacht dat op het einde ook de laatste overgebleven Bantoe zal sterven, maar neen! Berkhof speelt het spelletje slim. Hij wil niet van plagiaat beschuldigd worden, dus blijft die Bantoe leven om de gelijkenis met ‘Tien Kleine Negers’ van Agatha Christie, waar de negers ook één voor één het loodje leggen, niet al te opvallend te maken. Aster Berkhof bewijst via ‘Het Huis Van Mama Pondo’ dat hij de manipulatie-technieken als de beste beheerst. Ik heb het gevoel dat hij zelfs pogingen doet om het meesterschap van Goebbels te evenaren. ‘Zuid-Afrika is een tot de tanden gewapende politiestaat!’ Dit citaat bewijst dat Berkhof evenveel afweet van de ‘Apartheidspolitiek’ als ik van regendansen. Niets dus. Zuid-Afrika (40 miljoen inwoners) had evenveel politieagenten als Londen (10 miljoen), én wie zou Londen er ooit van willen betichten een politiestad te zijn?
Het boek krioelt van de leugens, eigen aan de partijbladen van de KP of de PvdA, en van allerlei vergelijkingen met Utopia, dat in geen enkel opzicht lijkt op zijn ideale Cuba of op zijn onovertroffen USSR. Kameraad Berkhof vergéét dat de Sovjets tanks over betogers hebben laten rijden. Kameraad Berkhof vergéét dat Stalin meer mensen heeft uitgeroeid dan Hitler. Dit alles wordt door hem met de mantel der liefde toegedekt, maar hij durft wel op te werpen dat de Apartheid de hoofdoorzaak is van alle ellende op het zwarte continent. Van hypocrisie gesproken. 'Het Huis Van Mama Pondo' is een echte must voor elke zichzelf respecterende anarchist, socialist of communist, en vergeet dan ook niet om bij de volgende anti-globalistenoptocht een bankfiliaal of een McDonald’s in brand te steken.
Deze recensie verscheen ook op de website Stumm.be.
Meer recensies hierover op www.verslagen.com.
Over het boek zelf ben ik allesbehalve negatief. Het is vlot geschreven en het leest als een VW Kever die een goed tempo aanhoudt op de snelweg, maar die af en toe wel in panne valt. De personages zijn vrij simplistisch weergegeven, evenals hun karakters. Elke neger is een goede en elke blanke is een slechte. Berkhof neemt de zwart-witte voorstelling van de feiten hier wel iets té letterlijk!
Bij de beschrijving van de landschappen in het boek voelde ik mij slecht. Ik had er vorig jaar immers bij mijn ouders op aangedrongen om Californië te bezoeken in plaats van het geplande Zuid-Afrika. Een beslissing waarvan ik nu spijt heb! Elke week molesteren gefrustreerde werkloze zwarten een Afrikaner-gebouw, elke week verdwijnt een herinnering aan de hoogdagen van de Zuid-Afrikaanse economie en beschaving! Hebben wij de Apartheid daarvoor afgeschaft? Hebben wij de terrorist Mandela daarvoor vrijgelaten? Ik denk het niet. Dat gevoel van machteloosheid, terwijl de Bantoes elke vorm van beschaving (door ons voor hen opgebouwd, nota bene!) torpederen, maakt mij ziedend van woede. Johannesburg, Kaapstad en Pretoria zullen immers nooit meer de grandeur van weleer uitstralen. Stank voor dank. Beschaving in Zuid-Afrika? Requiescat in pace.
Het einde van het boek is magistraal én origineel. Iedereen verwacht dat op het einde ook de laatste overgebleven Bantoe zal sterven, maar neen! Berkhof speelt het spelletje slim. Hij wil niet van plagiaat beschuldigd worden, dus blijft die Bantoe leven om de gelijkenis met ‘Tien Kleine Negers’ van Agatha Christie, waar de negers ook één voor één het loodje leggen, niet al te opvallend te maken. Aster Berkhof bewijst via ‘Het Huis Van Mama Pondo’ dat hij de manipulatie-technieken als de beste beheerst. Ik heb het gevoel dat hij zelfs pogingen doet om het meesterschap van Goebbels te evenaren. ‘Zuid-Afrika is een tot de tanden gewapende politiestaat!’ Dit citaat bewijst dat Berkhof evenveel afweet van de ‘Apartheidspolitiek’ als ik van regendansen. Niets dus. Zuid-Afrika (40 miljoen inwoners) had evenveel politieagenten als Londen (10 miljoen), én wie zou Londen er ooit van willen betichten een politiestad te zijn?
Het boek krioelt van de leugens, eigen aan de partijbladen van de KP of de PvdA, en van allerlei vergelijkingen met Utopia, dat in geen enkel opzicht lijkt op zijn ideale Cuba of op zijn onovertroffen USSR. Kameraad Berkhof vergéét dat de Sovjets tanks over betogers hebben laten rijden. Kameraad Berkhof vergéét dat Stalin meer mensen heeft uitgeroeid dan Hitler. Dit alles wordt door hem met de mantel der liefde toegedekt, maar hij durft wel op te werpen dat de Apartheid de hoofdoorzaak is van alle ellende op het zwarte continent. Van hypocrisie gesproken. 'Het Huis Van Mama Pondo' is een echte must voor elke zichzelf respecterende anarchist, socialist of communist, en vergeet dan ook niet om bij de volgende anti-globalistenoptocht een bankfiliaal of een McDonald’s in brand te steken.
Deze recensie verscheen ook op de website Stumm.be.
Meer recensies hierover op www.verslagen.com.
3 Reacties:
- At 17:05 Anoniem said...
-
Vincent, deze tekst "uit de oude doos" gaat er (weer) los over. Maar ja, daarvoor doe je het precies. Mooi geschreven dat wel, maar de inhoud ...
- At 17:18 Anoniem said...
-
Ik val hier in herhalingen: wat heeft deze recensie te maken met politiek? of met ideologie? bladvulsel is het, ordinair bladvulsel. wat teksten van vroeger copypasten om je blog de allure van "regelmatige updates" te kunnen geven! zielig is het, gewoon zielig. Je braakt beter wat minder teksten van jezelf uit en geeft de fuck aan "regelmatige updates" dan dat je deze nonsens begint te herhalen.
- At 17:06 Anoniem said...
-
Hebt u dit boek wel gelezen?
Zo ja, dan zou ik het nog eens doen. Want deze recentie trekt echt op niks. Ik kan alles wat u hier zecht tegengaan. Hoop dat u in het vervolg zult nadenken voor u iets zecht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)