Ondanks het mislukte referendum bleef Hugo Chavez tekeer gaan als een duivel in een wijwatervat. Zijn dagelijkse donderpreken op alle Venezolaanse zenders, zoals mooi weergegeven in TerZake van zaterdag, blijven aanhouden en hebben zelfs nog aan giftig karakter gewonnen. Ook op de top van Spaanssprekende landen bleef Chavez het Westen en de bondgenoten van de VS schofferen. De Spaanse gezanten moesten zo bijvoorbeeld een tirade van scheldwoorden en kritiek verdragen van president Chavez tot de Spaanse koning Juan Carlos, nochtans een zéér beredeneerde en voorzichtige vorst, in niet mis te verstane bewoordingen Chavez het woord ontnam. “Houd toch gewoon uw smoel” (Por qué no te callas), is de meest letterlijke vertaling van de door Juan Carlos’ gebruikte woorden. En de eerlijkheid gebiedt mij u te zeggen, dat deze moed van de Spaanse koning mijn aversie voor elke vorm van hereditaire monarchie ietwat getemperd heeft.
Vorige zondag voerde Hugo Chavez dan weer nog een andere hervorming door, de laatste in een zéér lange rij. Zijn legislatieve ijver heeft kennelijk nauwelijks een schok gekregen door het afschieten van zijn plannen in het referendum. Venezuela heeft voortaan nu ook een eigen tijdzone. President Chavez liet de klokken een half uur terugdraaien, waardoor Venezuela nu een half uur achter loopt op zijn buurlanden. Het is er nu 5,5 uur vroeger dan in België. Chavez verdedigt zijn beslissing door te verwijzen naar een betere productiviteit door een kortere nacht en een langere dag, maar internationale analisten zien dat anders. Volgens hen wou Chavez immers gewoon niet in dezelfde tijdzone als de Verenigde Staten blijven. Als teken van internationale isolatie en zelfingenomen kleinzerigheid kan zoiets wel tellen.
Ook de talrijke bezoeken van Hugo Chavez aan die andere Amerikaanse dictator Fidel Castro, en de succesvolle pogingen van Chavez om een Zuid-Amerikaanse variant van de Wereldbank, de “Banco del Sur”, op te richten, zijn bij menig land in het verkeerde keelgat geschoten. Maar tevens in eigen land, bij de studenten en de misnoegde arbeiders bijvoorbeeld, heeft Chavez het stilaan verkorven. Zijn “21ste eeuwse socialisme” blijkt immers dezelfde inherente fouten te hebben dan de gekende 20ste eeuwse varianten in Cuba en de Sovjet-Unie. Terwijl de prijs van een vat olie al meer dan 90 $ kost en Venezuela over gigantische olievoorraden beschikt, slaagt Chavez er maar niet in om de supermarkten te bevoorraden of de bevolking levensmiddelen te bezorgen. Vandaag heerst er in Venezuela een enorme schaarste aan zuivel- en andere producten, en dat terwijl het land letterlijk in de olie zwemt. En hoewel Chavez de Verenigde Staten als “satan” blijft bestempelen en de strijd aanvoert tegen de Amerikaanse president George Bush, kon hij die positie in eigen land niet eens verzilveren.
Het Britse libertarisch-conservatieve magazine “The Economist” verwoordde het deze week als volgt, op zijn gekende ironische toon:
Hugo Chavez warned his supporters (…) that voting yes to the reform was a vote for him whereas a no vote would be “a vote for George W. Bush”. So one reading of the referendum’s result is that in nine years in power it has been Hugo Chavez’s signal achievement to turn Venezuela into the only place on the planet nowadays where the American president could win a popular vote.Het spreekt ook voor zich dat in een democratie zulke mislukte referenda automatisch geleid zouden hebben tot het opstappen van de president en het vallen van de regering. Dat Chavez na het referendum gewoon op zijn oude pad verdergaat, toont dan ook aan dat Venezuela géén democratie is, en Chavez geen president, maar een ordinaire dictator. De gevolgen van zijn communistisch bewind zijn trouwens ook zéér dramatisch voor de bevolking. In de jaren 1970 was Venezuela het allerrijkste land van Zuid-Amerika. Vandaag stelt het nauwelijks nog iets voor. Toen vlogen er Concordes van Air France tussen Parijs en Caracas. Vandaag mijden steeds meer westerse maatschappijen Venezuela wegens een chronisch gebrek aan rechtszekerheid. In de jaren 1970 was de armoede in Venezuela onder controle. Vandaag leeft volgens het IMF terug 28% van de Venezolanen onder de (lage) Zuid-Amerikaanse armoedegrens. De overheidsuitgaven zijn in de negen bewindsjaren van Chavez van 19% tot 38% van het BNP opgelopen. Het aantal private “long term investments” zijn teruggevallen tot amper één twintigste van wat het in het begin van de jaren 1990 was. De politieke instabiliteit en nationaliseringsdrang van “commandante” Chavez hebben een zéér ongezond economisch klimaat voor de privé-sector gecreëerd, met alle gevolgen van dien.
Chavez kon evenwel sterk profiteren van de toenemende olieprijzen om zijn talrijke projecten te financieren. Maar ook aan dat mooie liedje lijkt een einde te komen. De “Dutch disease” is de economische term om de Venezolaanse situatie te omschrijven. De overgewaardeerde “exchange rates” (door de olieprijzen) bevorderen de import van buitenlandse goederen (in 2007 in totaal ter waarde van 52 miljard $), maar maken het voor de binnenlandse producenten en boeren zéér moeilijk om concurrentieel te blijven. Onder Chavez is de import met factor vier toegenomen, terwijl het BNP slechts een groei van factor 1,5 heeft kunnen optekenen, en dan nog één die uitsluitend op de gunstige oliewind gestoeld is. De inflatie in Venezuela bedraagt momenteel 21% per jaar, het allerhoogste in gans Zuid-Amerika, en de voedselprijzen stijgen er zelfs met 29% per jaar. En nadat Chavez een vermogensbelasting doorvoerde in september 2007, kent Venezuela daarenboven ook nog een leegloop van grote vermogens naar het belastingvriendelijke buitenland.
Ik schaar me dan ook volledig achter de conclusie van “The Economist”.
Hugo Chavez’s mistake lies in clinging to an old-fashioned socialism, involving the centralisation of political power and state control of the economy. Most Venezuelans - and most Latin Americans - clearly have no enthusiasm for this. It was not so much Hugo Chavez who was defeated in the referendum, as his bankrupt philosophy. That is great news for Latin America, and especially for its poor.Drie weken geleden brak de hel los in Venezuela, toen de allereerste voedselrellen en plunderingen van supermarkten plaatsvonden. Hopelijk luidden deze het langverwachte “fin de régime” van de Bolivaarse politiek in Venezuela in, en wordt Chavez vervangen door een beter, een rechtvaardiger en een rationeler leider. Hoewel Chavez, gezien zijn uitspattingen van de laatste weken, evenwel nog niet van zinnens is om op te stappen - zijn mandaat eindigt immers pas in 2013 - zal hij steeds meer en meer voor repressie moeten kiezen, wil hij nog iets van zijn beloofde hervormingen doorvoeren. Het volk heeft hem geen imprimatur gegeven om verder te doen, zijn populariteit is tanende, en ook de erbarmelijke economische situatie van Venezuela laat nog maar weinig ruimte voor zijn communistische Sinterklaaspolitiek. Het bij momenten gewoon lachwekkende gedrag van Chavez op de internationale bühne van de laatste weken kunnen we hopelijk dan ook beschouwen als de allerlaatste sluiptrekking van een verdorven en gestorven regime.
Deze tekst verscheen ook op LVSVLeuven.be en InFlandersFields.eu.
Meer kritiek op de Venezolaanse president op www.wikipedia.org.
9 Reacties:
- At 17:27 Anoniem said...
-
Inderdaad, Vincent, dood aan het Marxisme, is de boodschap!
Een uitstekende uitslag in dat referendum, en inderdaad hopelijk het begin van het einde voor Chavez. Niet alle mensen vallen immers voor de praatjes en mooie beloftes van deze bloedige Ideologie die de meeste massamoorden in de 20e eeuw heeft veroorzaakt, inclusief een deel van de gruwelijkheden in de Tweede Wereldoorlog in Oost-Europa, en kort daarna.
Een sociale maatschappij en solidaire verhoudingen kweek je niet door klassenstrijd, maar door samenwerken. Het volk dient tot een vrije individualistische gemeenschap gesmeed te worden, en niet door internationalisten - kapitalisten en marxisten - uiteen te worden gedreven en tot slaven gemaakt.
Leve het vrije volk dat op zijn zaak past! Met dank aan het Venezolaanse volk. - At 13:54 Anoniem said...
-
@ Scheefpoeper
Geen voorbarig triomfalisme, alstublieft. Een referendum NIPT winnen betekent nog steeds dat bijna de helft van de Venezolaanse kiezers klaar stonden om de volledige communistische overname van Venezuela formeel te onderschrijven. Dat bewijst dat het Venezolaanse volk nog ver staat van 'volwassen' denken over politieke macht en 'democratie'.
Enkele andere punten voor uw consideratie:
-- Hugo blijft aan de macht voor nog vele jaren.
-- Het huidige parlement is een rubberstamp, omwille van de 'vervalste' laatste verkiezingen
-- Hugo zit direct aan de geldkraan van olie via PDVSA. Daar kan hij nog lang interne steun mee kopen.
-- Binnenkort zit hij waarschijnlijk ook aan die andere geldkraan via controle over de centrale bank.
De kans dat de communisten erin zullen slagen van Venezuela violledig binnen te rijven blijft dus zeer groot. In feite het is bijna een voldongen feit. Het enige echte vooruitzicht op een 'bevrijding' gaat waarschijnlijk komen via de externe avonturen van Hugo. Maar die zijn moeilijk te voorspellen, en lopen misschien via zijn 'ruzie' met Colombia, via de Nederlandse Antillen op de Venezolaanse kust, via zijn alliantie met Ahmadinejad en Castro, enz.... - At 13:55 Anoniem said...
-
Grappig dat je spreekt van een totalitair systeem, terwijl hij accepteert dat de burgers het voorstel in een referendum verwerpen.
Waarom zou het dit voorstel, als verondersteld totalitair heerser, niet zonder toestemming van het volk hebben ingevoerd, danwel de uitslag van het referendum hebben vervalst ? - At 16:18 Anoniem said...
-
Chavez is nog steeds zéér populair. Hij had waarschijnlijk verwacht dat hij het referendum op één been zou winnen en wou net daardoor de schijn van democratie hoog houden. Toen echter bleek dat het volk hem niet steunde in zijn grondwetswijzigingen was het al te laat om er nog iets aan te doen. De internationale gemeenschap keek immers met argusogen toe, en ook zijn Latijns-Amerikaanse bondgenoten waren niet happig om gelinkt te worden aan een openlijke dictator. Zij zijn immers in de allereerste plaats linkse populisten.
- At 17:11 Anoniem said...
-
Je moet alles natuurlijk ook in zijn context zien. Chavez is eigenlijk nog liberaler en democratischer dan de huidige EU en de leiders van de EU-landen. Volgende week wordt in Lissabon immers een nog verregaandere grondwetswijziging doorgevoerd. Dan wordt er gewoon EEN NIEUWE GRONDWET, nl. een Europese, ondertekend, waar het volk in Frankrijk en Nederland al NEE tegen gezegd hebben, maar in tegenstelling tot Chavez betekent een NEE in een referendum niets in de ogen van onze leiders.
Het slaat dus eigenlijk nergens op om Venezuela belachelijk te maken, want die lui kunnen ons ook perfect als een nieuw soort DDR of Noord Korea gaan beschouwen, en we zouden ze nog niet eens ongelijk kunnen geven. Volgende week kunnen we het volgende declareren: "Met 98.9 % werd de Europese Grondwet voor het Welzijn van het Volk, de Socialistische Democratie en de Volksvrijheden aangenomen door de Landen en Staten in ons Radencollectief te Brussel." Geef mij dan Chavez maar ;-) - At 21:37 Anoniem said...
-
@Joris Verdonk:
Ik dacht dat het afkeuren van de Europese grondwet door de Nederlanders en de Fransen eerder een neen tegen de politiek(e situatie) in het algemeen was, dan een neen tegen Europa.
Maar je hebt gelijk in de zin dat een grondwet pas kracht heeft als ze gesteund wordt door het volk. - At 12:12 Anoniem said...
-
@ Anonieme
Het is alleszins niet "grappig" dat u dingen ziet die er niet staan. Ik heb nergens de woorden "totalitair systeem" zien staan: niet in het artikel van Vincent, en ook niet in mijn commentaar. Maar ja, als anoniemeling kan men eender wat zeggen, zonder er enige 'verantwoording' voor te moeten nemen.
Venezuela is nog geen echt totalitair systeem. Het is al lang niet meer democratisch, en kan nu best als "authoritair" betiteld worden. Het is al wel ver op weg om "totalitair" te worden.
Zoals 'David' schreef, Hugo dacht dat hij gemakkelijk zou winnen, en daarom heeft hij de 'formaliteit' van een referendum willen organiseren. Echter, een deel (het nog-denkende deel) van zijn achterban is geschokt geweest door zijn 'open' gooi naar permanent leiderschap en dictatuur, en heeft dus 'nee' gestemd. Zolang hij een 'sociaal discours' volgde (doorspekt met het gebruikelijke of cultureel-verplichte anti-Amerikanisme) willen ze hem wel volgen. Maar, nu hij het masker voledig begint af te werpen, hebben sommigen van zijn volgelingen toch 'second thoughts'.
De notie dat Chavez "accepteert dat de burgers het referendumn verwerpen" is gewoonweg infantiel. Iemand die permanent leider wil spelen, "accepteert" zoiets niet. Op welke fantasieplaneet leeft U? Chavez MOET er zich voorlopig nog bij neerleggen. De nacht na het referendum heeft hij doorgebracht in het militaire hoofdkwartier (waar hij een 'appartement' heeft). Men kan enkel speculeren wat daar echt gebeurd is. Ten eerste zijn er indicaties dat hij de publieke afkondiging van de resultaten van het referendum wilde uitstellen. Een verdere redelijke speculatie is dat Chavez voorlopig nog gedeeltelijk 'tegengehouden' wordt, in een soort tijdelijk verbond, door een beperkte militaire top. Als garantie voor behoud van "democratie" is dat nihil.
@ Verdonk
Er zijn inderdaad grote problemen met het 'ondemocratisch' karakter van de EU. Echter, de echte 'democratische' garanties voor individuen en bedrijven in EU-landen liggen nog steeds op de nationale vlakken, waar de echte controle over implementatiemechanismen nog ligt (zeg maar de politie, ambtenarij, enz...). Trouwens, bijna alle EU landen hebben serieuse 'achterstand' bij het toepassen van EU regelgeving. Het zwaartepunt ligt nog steeds in de nationale hoofdsteden.
Uw vergelijking met Venezuela is absurd. En uw uitroep "geef mij dan Chavez maar!", getuigt dat u geen benul heeft van wat de Venezolaanse realiteit vandaag is, noch wat het betekent van afhankelijk te zijn van de willekeur van een leider als Hugo Chavez. - At 21:15 Anoniem said...
-
Ik vind dit soort posts altijd heel absurd, vooral als er dan reacties komen alla: wat weet jij nu van de Venezolaanse realiteit? Me dunkt dat niemand hier, noch schrijver, noch commentator, de Venezolaanse realiteit kent.
Laten we wel wezen, Chavez is een dictator. Hij is ook een communist. Maar er zijn mijns inziens betere pispalen als Chavez. Bush bijvoorbeeld, of een paar van die Afrikaanse rebellenleiders. Maar ach, die noemen zich geen communist...
En P.S.: Voor een libertariër is postgoedkeuring nogal absurd. Maar geen nood, ik kom het wel meer tegen bij jullie soort - At 23:54 Anoniem said...
-
@ Pieter Blomme
Het "dunkt" u dus dat noch de schrijver, noch de commentator, de Venezolaanse realiteit zouden kennen. Wel, u "dunkt" verkeerd.
Het artikel van Vincent ging over de verdere afglijding van Venezuela naar (onomkeerbare) dictatuur. Heeft u daar iets serieus over te vertellen? Blijkbaar niet. Maar, wat u wel komt doen is wat schampere en IRRELEVANTE commentaar leveren over de schrijver, de commentator, Bush en Afrikaanse rebellenleiders.
En Bush en Afrikaanse rebellenleiders zijn geen "betere pispalen" dan Chavez.
1) In het geval van Bush omdat hij een democratische regeringsleider is die geen enkele intentie heeft om zich aan zijn politieke positie eeuwig te blijven vast klampen. De datum van zijn vertrek ligt absoluut vast, daar bestaat geen enkele twijfel over. Dit in tegenstelling met Belgische eerste ministers, waarvan men nooit op voorhand kan zeggen wat er mee gaat gebeuren, ongeacht wat het volk via verkiezingen zou vertellen.
2) En wat die Afrikaanse rebellenleiders betreft, het feit dat ze zich (vandaag) "niet communist" zouden noemen is waarschijnlijk het meest onbelangrijke dat men zich zou kunnen indenken m.b.t. Afrika. De meeste Afrikaanse rebellenleiders, die zich vroeger "communist" noemden (dikwijls op basis van hun miseducatie in het Westen), die zijn al geruime tijd geleden aan de macht gekomen. En daar weet (en wist) men ook nooit op voorhand voor hoe lang ze zullen (of zouden) blijven. U mag dus gerust veronderstellen dat comtemporele "rebellenleiders" in Afrika vandaag zich niet communist noemen, gedeeltelijk omdat ze juist in rebellie zijn tegenover 'communisten' die aan de macht zijn. Echter, die term "communist" betekent eigenlijk weinig of niets in de Afrikaanse context( uitgezonderd Zuid Afrika misshien). Dat is een 'Europees' begrip, en het echte onderscheid tussen de meeste Afrikaanse leiders en "rebellen" berust helemaal niet op de factor "communisme". In Latijns-Amerika ligt dat allemaal een beetje anders dan in Afrika. Maar dat beseft u duidelijk niet, en dat helpt verklaren waarom uw "dunken" m.b.t. Venezuela op weinig of niets berust.