Het cordon sanitaire zet meer dan één miljoen kiesgerechtigde Vlamingen buiten spel. Het Belgisch bestel laat toe dat Wallonië op zijn nefast élan kan voortgaan zonder ooit ook maar ergens verantwoording voor zijn eigen falen te moeten afleggen. Brussel kijkt oogluikend toe hoe Wallonië zichzelf corrumpeert en een hypotheek legt op de toekomst van zijn eigen bevolking. Ik heb besloten een lijn in het zand te trekken en mijn handschoen voor de voeten van de Waalse tirannen te werpen. Ik daag hen uit om deze cijfers te durven ontkennen. Indien ze dit niet doen en dan nog steeds weigeren werk te maken van echte hervormingen, dan weten we eindelijk en voor altijd dat Wallonië de kracht van de feiten niet erkent en geen betrouwbare gesprekspartner voor Vlaanderen (meer) is. Een onvoorwaardelijke afscheiding van onze Vlaamse natie dringt zich op, willen we ons eigen lot in handen kunnen nemen.
Op 4 februari jongstleden verklaarde een triomfantelijke Elio Di Rupo in Het Laatste Nieuws dat het ziekteverzuim in zijn groots en welvarend Wallonië veel lager zou liggen dan dat in separatistisch Vlaanderen. Vele intellectuelen en statistici fronsten even de wenkbrauwen en brachten een week later de officiële cijfers van Securex uit, de enige beschikbare officiële cijfers hieromtrent. Securex houdt de absenteïsmegegevens van een kleine 25,000 private bedrijven (verspreid over de drie regio's) bij en gaf te kennen dat in geen enkele Waalse provincie minder werkverzuim was dan in Vlaanderen. Zelfs hun productiefste provincie Waals-Brabant kent meer werkverzuim dan het Vlaamse zorgenkind Limburg. Ook bij de overheid valt er een soortgelijke discrepantie te bespeuren. Nederlandstalige ambtenaren op alle niveau's waren jaarlijks gemiddeld 14 dagen afwezig wegens ziekte. Bij hun Franstalige tegenhangers bedroeg dit maar liefst 19 dagen. Cijfers die iedereen om twee redenen doen duizelen, namelijk het profitariaat van de vastbenoemde ambtenarij in het algemeen en de enorme divergenties tussen Vlaams en Waals overheidspersoneel in het bijzonder.
In Vlaanderen staan maar liefst 1200 flitspalen tegenover een paar tientallen in Wallonië. Dit resulteert in een Vlaams aandeel van maar liefst 83% in het totaal van federaal geïnde verkeersboetegelden. Nochtans krijgt Vlaanderen via de federale verdeelsleutel hiervan maar 53% terug. De resterende 47% wordt verdeeld onder Brussel en Wallonië. Dit is een jaarlijkse transfer van 50 miljoen euro. Een strikt en nauwgezet Vlaams verkeersbeleid werpt inderdaad vruchten af, maar dan wel voor Wallonië.
Van het totale federale politiebudget ging in 2005 48% naar Vlaanderen (130 euro per hoofd), 37% naar Wallonie (180 euro per hoofd) en 15% naar Brussel (250 euro per hoofd). Dit is in strijd met de (schijn)heilige verdeelsleutels en komt niet overeen met de werkelijkheid of de specifieke noden van elk landsdeel. Vlaanderen verloor hierdoor - sinds de recente politiehervorming - reeds meer dan 155 miljoen euro. Brussel en Wallonië krijgen via het federale politiebeleid maar liefst een directe financiele transfer van 66 miljoen euro per jaar.
Het zogenaamd onverdraagzame Vlaanderen - dat in de Franstalige pers te pas en te onpas als "racistisch" of zelfs "fascistisch" gebrandmerkt wordt - stelt nochtans procentueel meer allochtonen te werk dan het open en tolerante Waalse Walhalla. Meer dan 45% van de Vlaamse allochtonen op arbeidsleeftijd zijn aan de slag. Nog steeds uitermate pover op zich maar wel beduidend meer dan de schamele 25% in Sovjet-Wallonië.
Dat massale consumentenkredieten een economische boom zouden teweeg brengen zoals in de Verenigde Staten of Japan is een moeilijk te ontkennen feit. De consumptie van goederen in Vlaanderen ligt mijlen voor op die in het zuiden van ons landje. Dit is te wijten aan de rijkdom en welvaart van Vlaanderen. Nochtans staat deze consumptie in schril contrast met de massale onbetaalde consumentenkredieten in Wallonië. Maken de achterstallige kredietplichtigen in Vlaanderen maar gemiddeld 2,5% van de bevolking uit - weliswaar met regionale uitschieters tot 3% - dan maken zij in Wallonië gemiddeld meer dan 4% uit. In de provincies Luik (6%) en Henegouwen (7%) gaat het van kwaad naar (nog) erger.
Het ondernemersvertrouwen in Wallonië is veel hoger dan in Vlaanderen. Alzo sprak Waals potentaat Di Rupo vorige maand in De Tijd. De recente driemaandelijkse barometer van de overheid geeft echter een totaal ander beeld over het vertrouwen van bedrijven in de staat. Het federale niveau blijft het onvoorwaardelijke vertrouwen genieten van 18% van de ondernemers. Vlaanderen klimt gestaag van een schamele 8% drie maanden geleden naar 13% vandaag. Wallonië moet echter een terugval van 5% naar 4% incasseren. Maar de alwetende Elio heeft altijd gelijk.
De tewerkstellingsgraad tussen 15 en 64 jaar bedraagt in Vlaanderen een kleine 65%, terwijl Brussel en Wallonië het elk met 55% moeten doen. Nochtans kennen Brussel en Wallonië meer vroege schoolverlaters die deze cijfers voor hen opsmukken en kent Vlaanderen veel meer bruggepensioneerden die hun cijfers nog omlaag halen. Deze kloof is de harde realtiteit. Het aantal miljarden dat jaarlijks van noord naar zuid vloeit, is niet meer te overzien. Het overstijgt ongetwijfeld zelfs de jaarbegroting van een gemiddelde groep Afrikaanse landen.
De VDAB - die hiervoor de mosterd haalde bij de RVA en de Dimona-databank - publiceerde onlangs zijn jaarlijks auditrapport over de werkgelegenheid in België. Vlaanderen kende het afgelopen jaar - alle extreem-rechtse kritiek ten spijt - een terugval van de werkloosheid van 8,9% naar net geen 8% oftewel meer dan 16,000 minder werklozen. In Wallonië nam de werkloosheid echter toe van 19,1% naar meer dan 20% wat vergelijkbaar is met de desastreuze situatie in Brussel, hoewel dat gewest het afgelopen jaar een status quo van 21% mocht optekenen.
Volgens het onderzoeksbureau Graydon Belgium - dat hiervoor jaarlijks door de overheid aangesteld wordt - kende België in de loop van 2005 een toename van het aantal faillissementen met 5,5%. Deze federale cijfers zijn nooit meer dan een sluier over de sterke regionale verschillen. De stijging is helemaal toe te schrijven aan Wallonië dat 28% en Brussel dat 5% meer faillissementen te verwerken kreeg. Vlaanderen kende echter bijna 6% minder faillissementen dan vorig jaar. Vooral de Waalse provincies Luik (+61%), Luxemburg (+20%), Namen (+36%) en Henegouwen (+14%) deden het slecht qua faillissementen. De arrondissementen Doornik (+65%) en vooral Bergen (+135%) zijn wel erg negatieve uitschieters. In Vlaanderen kan men de vermindering van het aantal faillissementen volledig op het conto van West-Vlaanderen (-23%) en Antwerpen (-8%) schrijven.
Zoals goede wijn geen krans behoeft, zo hebben ook deze cijfers geen verdere uitleg nodig. Een beeld mag dan al wel meer zeggen dan duizend woorden, een cijfer zegt nóg meer. De Waalse leiders trachten deze kloof te minimaliseren of te ontkennen maar lopen steeds met hun hoofd tegen de muur wanneer nadien al hun uitspraken onderuit gehaald worden door objectief cijfermateriaal dat door onafhankelijke diensten aangeleverd wordt. De uitspraken van de Waalse tirannen zijn - net zoals de Vlaamse beloften omtrent de splitsing van BHV - niets meer dan ordinaire leugens en doorzichtig bedrog. Misschien wordt het dan toch eens tijd voor de onverwijlde splitsing van België?
Deze tekst verscheen ook op de webstek van In Flanders Fields.
Meer Vlaamsgezinde teksten op www.vlaamsebeweging.be.
3 Reacties:
- At 17:51 Anoniem said...
-
In oktober 2004 maakte de N-VA nieuwe cijfers bekend over de Vlaams-Waalse geldtransfers via de federale begroting, de sociale zekerheid en de financiering van de deelstaten. De cijfers kwamen uit de Abafim-studie die nog was besteld door de vorige Vlaamse regering. Abafim raamde de transfers voor 2003 op 6,6 miljard euro. Meer info over deze studie vindt u hier.
Opgeteld met de geldtransfer via de staatsschuld, gaf dit voor 2003 een totaal van 11,3 miljard euro. Hierbij zouden dan nog de transfers moeten geteld worden die lopen via scheeftrekkingen binnen de federale overheidsbedrijven (vooral De Post en de NMBS) alsook de transfers via de Europese Unie (Vlaanderen draagt er meer toe bij dan het ervan terugkrijgt, voor Wallonië is dat omgekeerd).
Vlaanderen verliest door al deze interregionale transfers jaarlijks meer dan 7% van zijn primair inkomen. Dit is, per hoofd van de bevolking, allicht de hoogste afdracht aan een andere gemeenschap, waar ook ter wereld. Deze ligt zeker hoger dan wat West-Duitsers afdragen aan het voormalige Oost-Duitsland. - At 17:51 Anoniem said...
-
Omdat grote bedragen nauwelijks te vatten zijn, zetten we even een paar vergelijkingspunten op een rijtje.
1) Als je 11,3 miljard euro uittelt in briefjes van 50 euro, dan heb je ongeveer 250 kubieke meter bankbiljetten nodig. Dit volume vervoeren vraagt twaalf kleine vrachtwagens, boordevol met opeengepakte briefjes van 50 euro.
2) Volgens een schatting van de Zwitserse herverzekeraar "Swiss Re" zou de globale kost van de ramp in Zuidoost-Azië 10 miljard euro bedragen.
3) De 5000 grootste ondernemingen van België (gegevens uit Trends Top-5000), realiseerden in 2003 samen een nettowinst van 4,3 miljard euro. De jaarlijkse transfers van Vlaanderen naar Wallonië/Brussel bedragen dus 2,6 keer dit bedrag. - At 17:53 Anoniem said...
-
Prof. Juul Hannes over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en het ontbreken van vice versa. Zie verder LVB.net :
Wanneer in politieke discussies gewezen wordt op de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië a rato van plusminus 5,5 miljard euro per jaar (bron: KBC), miljardenstroom die bovendien voor een niet onbelangrijk stuk te wijten is aan een verschillende toepassing van dezelfde wetgeving aan beide kanten van de taalgrens (en die men daarom "niet-objectiveerbare transfers" noemt), dan is er altijd wel één of andere slimmerik die oppert: "ja, maar vroeger waren er transfers van Wallonië naar Vlaanderen!" Deze bewering wordt sinds een jaar of tien tegengesproken door wetenschappelijk onderzoek van hoogleraar Juul Hannes. Het zakenmagazine Trends publiceert vandaag een uitgebreid interview met prof. Hannes.
Hannes: "Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van de solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden. [...] Noch in de negentiende, noch in de twintigste eeuw stroomde er een Waals belastingoverschot naar Vlaanderen. [...] De kostprijs van het bestuur in Wallonië is bijna 50% hoger dan in Vlaanderen. Dat is nog hoger dan in Brussel, waar de meerkosten 35% bedragen. [...] Laat de transfers passeren via de Europese Unie en na enkele jaren zal men daar vaststellen dat het de spuigaten uitloopt. De EU zal eisen dat Wallonië zijn bestedingen normaliseert. Vanaf 1830 hebben de Vlamingen de Belgische rekeningen buitenmatig betaald, onder meer voor de bruggen, spoorwegen en kanalen van Wallonië. Dat deden ze zelfs in de dramatische jaren 1840-1860, toen arm Vlaanderen op zijn dieptepunt zat en er op het Vlaamse platteland hongerdoden vielen".
Trends-directeur Frans Crols reageert in een persoonlijke column: "Er zijn liberalen én liberalen. De eerste soort is een ratjetoe van opportunisme, partijgeschuifel en beginselloosheid; zij is machtig. De tweede soort is gepakt door de principes, schrijft en spreekt daarover boeiende woorden, houdt de familie recht tijdens avondvergaderingen van culturele en politieke genootschappen, probeert de Prominenz van de partij van haar machtswellust te genezen; zij is zwak. [...] Karel De Gucht, Patrick Dewael, Guy Verhofstadt, Paul de Grauwe en Louis Michel zijn persoonlijk geïnformeerd door Juul Hannes en doen niets met die kennis. Juul Hannes, een liberaal in hart en nieren, emeritus hoogleraar in de economische geschiedenis van de RUG en de VUB, bewijst sinds tien jaar dat om fiscale redenen Vlaanderen in de negentiende eeuw ook transfereerde naar Wallonië. Zelfs tussen 1840 en 1850, toen hongerdoden vielen op het Vlaamse platteland. De kraan staat ruim anderhalve eeuw open en ondanks dat cadeau helpt de Vlaamse 'Marshallhulp' aan het zuiden niet. Sterker, zegt Hannes, en hij heeft gelijk: als Wallonië ooit één cent moet transfereren naar Vlaanderen, dan sneuvelt België. De onderhandelaars die u op het tv-scherm zag binnenstappen in het Vlaams Parlement hebben een zuinig mondje en een harde snoet. Achter die 'wie-doet-me-wat voorgevel' leven bange mannen die weten hoe onnozel de Belgische leugen is. Zij handelen niet in overeenstemming. Een volgende 13 juni wacht hen".
Zowel Hannes als Crols zijn liberalen. Hun standpunt wordt ondersteund door de beginselverklaring en de novemberverklaring van de VLD. In 1998 formuleerde het congres "Fundamenten voor Verandering" het als volgt: "Deze transfers worden rechtstreeks afhankelijk gemaakt van een aantal convergentienormen die tussen de deelgebieden via een bijzondere meerderheid worden afgesproken". Voka (het vroegere VEV) noemt deze transfers "een belangrijke hypotheek voor de verdere economische ontwikkeling van Vlaanderen zonder dat ze bijdragen tot een daadwerkelijke economische inhaalbeweging in Wallonië en Brussel". Begin dit jaar verklaarde toenmalig minister-president Bart Somers in zijn nieuwjaarstoespraak: "De studie over de transfers die in het voorjaar klaar moet zijn, zal voor mij een belangrijk element vormen in de communautaire onderhandelingen na de verkiezingen van juni". Laten we hopen dat de studie waarvan sprake alsnog gepubliceerd wordt.