Het Poldermodel, het maatschappelijk vergelijk tussen werkgevers en arbeiders dat in 1982 zijn beslag kreeg in het Akkoord van Wassenaar, bestaat niet meer. Geen loonmatiging meer in ruil voor arbeidsverkorting. De logica van het Amerikaanse wilde kapitalisme heeft de oude zeden gerooid. Van de weeromstuit treurt een benauwd nationalisme om de teloorgang van de kroonjuwelen: de Nassaus beleggen niet in Nederlandse bedrijven, Fokker is op de fles, ABN Amro uitgekocht, zelfs de taal van het bedrijfsbestuur is bargoens Engels geworden. “De waarheid moest plaatsmaken voor emotie”, zegt Ian Buruma. “De Nederlanders pakken altijd uit met hun superieure verdraagzaamheid en hun progressieve aard, maar tonen ze hun principes effectief moesten waarmaken, hebben ze als lafaards gereageerd”. En dan heeft Buruma het over de gevoelloze dumping van Hirsi Ali.
Maar het is veel erger. Dit jaar keerde de (anti-Europese) PVV zich tot tweemaal toe tegen de ‘dubbele nationaliteit’. Sietse Fritsma trachtte PvdA-politici Albayrak en Aboetalev te wraken als regeringsleden. Een minister kan geen twee heren dienen, was de gedachtengang die ook door het Vlaams Belang werd overgenomen. Beperkende wetsvoorstellen van Verdonk zijn door de nieuwe coalitie wel ingetrokken, maar minister van Justitie Hirsch Ballin heeft op 12 oktober toch bepaald dat tweede-generatie-immigranten een keuze moeten maken, dat terreurverdachten in ieder geval hun Nederlandse nationaliteit verliezen, en dat gegadigden uit Aruba en de Antillen eerst hun kennis van het Nederlands moeten bewijzen.
Piet Hein Donner (CDA) denkt niet aan aftreden, al is openlijk toegegeven dat zijn ministerie van Sociale Zaken ruim een jaar het persagentschap GPF heeft gekraakt en bespied. Persvrijheid is geen prioriteit meer. Ook de vakbonden hebben ingebonden, sinds FNV-voorzitter Wim Kok zelf het land is gaan leiden. Vandaag is Wouter Bos – nota bene minister van Financiën – nog een schim van het sociale beleid. Hij liet zelfs Erdin Sacan van de kandidatenlijst schrappen bij de verkiezingen vorig jaar omdat die aandrong op erkenning van de Armeense volkenmoord. Wat kan in het Amerikaanse Huis, jawel, is verboden bij de PvdA. Diezelfde Bos bepleitte dat “compromis het hart is van de democratie”. Dat hij daar de belastingaftrek van de hypoteekrente voor opoffert, en een volksraadpleging over het Europese Hervormingsverdrag (ex-grondwet) of
nog, een onderzoek naar de Nederlandse betrokkenheid in Irak, zegt veel
over de ware intenties van Nederlandse bewindvoerders.
Het is nuttig de echte beweegreden op te zoeken in het partijprogramma van het ongeleid projectiel Geert Wilders. De verkiezingstekst ‘Klare Wijn’ (2006) is richtinggevend: afschaffing van artikel 1 van de grondwet, alle burgers zijn gelijk. Wilders gebruikt daar precies wat hij Europees afwijst: nationaliteit hangt samen met de joodschristelijke en humanistische traditie. Berlusconi en Kadzynski hadden geen betere preambule voor de grondwet kunnen bedenken. Laten we dus mekaar geen Liesbeth noemen. Nederland is een meeloper, verscheurd door dezelfde interne twisten die de hele Europese Unie ondervindt. Rechts populisme (volgens Buruma een onbestaande traditie in Nederland; ik heb zo mijn twijfels, van Seiss-Inquart tot Lou de Palingboer, en van Janmaat tot Fortuyn en Wilders) is bon ton geworden, en verwoordt gewoon de ongemakkelijkheid die de globalisering heeft meegebracht.
Vroeger zei men: wij hechten aan onze waarden en overtuigingen (maar niet als het op geld aankwam). Nu heet dat: onze identiteit wordt bedreigd. Maar het succes van Kadzynski in Polen, Haider in Oostenrijk, Karatzaferis in Griekenland, Blocher in Zwitserland, Jensen in Denemarken, De Winter in België, het zijn niet meer dan onderstromen die mee de Nederlandse angstpsychose verklaren. En die aantonen dat wat voor verdraagzaamheid doorging hooguit desinteresse was, en voor openheid gewoon nalatigheid. Het gevolg is dat een mild conservatisme zoals dat van Balkenende voorspelbaar een trouwere aanhang zal kweken, en de lust tot maatschappelijk experiment gevoelig zal afnemen.
Deze tekst van Lukas De Vos verscheen ook in Het Volksbelang.
Meer teksten van hem op www.lewisiana.blogspot.com.
2 Reacties:
- At 07:17 Anoniem said...
-
Ik stoor me in toenemende mate over het gebruik van de term extreem-rechts voor alle groeperingen waarvan men schijnt te vinden dat die of racistisch of nationalistisch zijn of daartoe ook maar enigszins durven neigen.
Ik stel mij bvb. vaak de vraag of Hitler nu rechts dan wel links was. En ik zou ook de vraag willen stellen of racisme misschien ook links kan zijn (zonder uit te sluiten dat het ook op rechts kan zitten, zoals Lukas De Vos in dit artikel beweert).
Elke nieuwe partij in Nederland (maar eigenlijk ook in België als ik zie hoe men met LDD omgaat) wordt afgestempeld als zijnde extreem-rechts in de hoop dat mensen er geen acht op slaan. Reken er maar op, die lui weten meer als ons, de peilingjes zeggen ons allemaal leuk dat links aan de winnende hand blijft, maar gezien het krampachtige zoals het naar buiten wordt gebracht zegt heel veel over hoe de feiten echt in elkaar steken. Ze weten heel goed hoe de feiten staan. Als links het echt zo goed zou doen dan hoeven ze toch ook niet bang te zijn voor nieuwe partijen en hoeven ze nieuwe partijen ook niet af te schilderen als extreemrechts toch? - At 22:29 Anoniem said...
-
Zelf ben ik helemaal geen fan van Rita Verdonk en ik vind het erg nationalistisch wat ze nu gaat doen. Maar ik denk dat veel mensen wel erg gecharmeerd zijn van haar ideeen. Of zou het een beetje een hype zijn.
Ik denk echter wel dat het heel hard gaat lopen. Er zijn genoeg Foruynisten, blijkt telkens weer, en die hebben nog steeds geen goede leider gevonden. Maar net als de LPF zal het uitlopen op een drama omdat een sterke leider nog geen partij is, dus dan ga je er maar mensen bij zoeken, die blijken het niet eens te kunen worden en hebben geen ervaring, fraudegeschiedenissen,... Of draaf ik nu door en wordt Verdonk misschien toch de Thatcher van Nederland?