Gisteren had ik het genoegen om in Leuven een lezing bij te wonen van Rik Van Cauwelaert. De hoofdredacteur van het magazine Knack kwam toen immers spreken over de Belgische schandalen uit de jaren 1980. Hij was op een "Blauwe Maandag" als gastspreker uitgenodigd door het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) . We kregen zoals verwacht het ganse verhaal van de Roze Balletten, de Bende van Nijvel, de obussenkwestie, de zaak Cools-Vanderbiest en de Rijkswacht-staatsgreep op ons bord. Ook de affaires Uniop, Dassault en Agusta werden door Van Cauwelaert uit de doeken gedaan. Hetgeen ik echter niet op voorhand had zien aankomen, was de klare kijk van Van Cauwelaert op de staatsveiligheid, op de Belgische defensie, op de PS en op de magistratuur in deze onfrisse praktijken. Volgens Van Cauwelaert zijn de schandalen van weleer in de huidige samenleving niet meer voor herhaling vatbaar. Maar gelukkig weten wij wel beter.
De PS is in Wallonië nog steeds ongenaakbaar en de stem van de partijvoorzitter is er nog steeds doorslaggevend. Dat de nieuwe Kameraad-homoleider in Bergen - eerder dan Flemalle ten tijde van Kameraad Cools - woont, is handig voor het Waals-Brusselse establishment dat nu minder ver moet reizen om op audiëntie te gaan bij de grote Partijleider in de hoop een aflaat of zijn zegen te bekomen. Als een pausachtige potentaat waant Di Rupo zich (terecht) nog steeds de heer en meester van ons zuidelijke landsdeel. Door het centralisme van de macht in Wallonieë zijn misbruiken er nog steeds schering en inslag. De PS-voorzitter heeft vandaag in België immers nog steeds meer macht dan de eerste minister. De schandaalsfeer (en vooral de straffeloosheid) rond Van Cauwenberghe en consorten bewijst nogmaals de almacht van het corrupte PS-bestel, dat aan niets of niemand verantwoording verschuldigd schijnt te zijn, of ligt het enkel aan onze perceptie?
Ook de staatsveiligheid is verworden tot één grote grap, een manier om aan vriendjespolitiek te doen, een excuus om ons belastinggeld verder te kunnen verspillen. De affaire Fehriye Erdal legt de vinger pijnlijk op de wonde. 32 incompetente geheimagenten slagen er niet in om een alleenstaand meisje te volgen. De Turkse inlichtingendiensten wisten op elk moment waar Erdal zich bevond zonder dat zij dezelfde mankracht ter hunner beschikking hadden op de grond. Toen onze staatsveiligheid in de jaren 1980 keer op keer faalde in het schaduwen van staatgevaarlijke individuen of in het opsporen van spionnen en terroristen, moest ze ook steeds beroep doen op buitenlandse diensten, zoals de CIA of de Mossad. Als er immers maar één constante bestaat doorheen de Belgische geschiedenis, is het wel het feit dat ons land de twijfelachtige eer heeft nooit van zijn eigen fouten geleerd te hebben.
De magistratuur is dan weer een politiek benoemde wereldvreemde instelling waarbij de feeling van de rechters met de samenleving allesbehalve optimaal is. Dit is zelfs nog een eufemisme. De hoge gemiddelde leeftijd van de magistraten werkt deze kloof verder in de hand. Toen cassatierechter Eliane Liekendael op de dag van de Witte Mars met haar Jaguar ging rijden en ze door de betoging - tegen haar uitspraak in het spaghetti-arrest nota bene - niet verder kon, durfde ze het een verbouwereerde agent te vragen waartegen in feite betoogd werd. Van wereldvreemdheid gesproken! Ook in het Vlaams Blok-arrest kwam de kloof tussen magistratuur en de burger aan de oppervlakte. Het Grote Gelijk van het establishment won weliswaar het pleit, maar wat heeft het hen gekost? Eizona moesten opnieuw tanks ingezet worden om de verontwaardiging van de burgerij in de kiem te smoren.
Tenslotte had ik ook nog eens graag het Belgische defensiebeleid op de korrel genomen. Onder Flahaut kennen we een enorme braindrain alsook een wildgroei aan officiersbenoemingen. Waren er in het begin van zijn ministerschap 60% Vlaamse officieren, dan zijn het er nu nog maar 37%. Bedroeg het aantal militairen met overgewicht bij zijn aantreden net geen 6%, dan bedraagt het nu reeds meer dan 17%. Tussendoor verplaatst Flahaut alle high tech installaties naar Wallonië, verkoopt hij legermaterieel onder de marktwaarde, laat hij de basis van Nederoverheenbeek verkrotten en bestelt hij uitsluitend nieuw materieel bij zijn Waalse vriendjes. Ook het feit dat Flahaut een Sovjet-Russische legeroptocht wil organiseren op 21 juli in het nieuwe (door Flahaut zelf ontworpen) paradeuniform doet vragen rijzen. Ondertussen verliest Flahaut ook nog eens 15 Belgische pantserwagens uit het oog in Equatoriaal Guinea die gewoonweg ingelijfd werden in het Guinease leger en lopen er tal van rechtzaken tegen de Belgische staat wegens wanbeleid en corruptie in de aankoop van nieuw materieel. Kortom, Flahaut is nog steeds de oude. Wat had men anders verwacht? Een notoir oud PS'er weet immers alle lijken in de PS-kasten liggen en mag bijgevolg van Di Rupo zijn ding blijven doen. En de wil van Di Rupo is in België nog steeds wet.
De thesis van Van Cauwelaert is dus foutief. De omstandigheden uit de jaren 1980 (Koude Oorlog, economische malaise, almachtige CVP tegenover PS) mogen dan wel veranderd zijn, de schandaalsfeer in de Waalse salons blijft nog steeds hangen. De PS is nog steeds corrupt en almachtig. De magistratuur is nog steeds arrogant en wereldvreemd. De staatsveiligheid is nog steeds een geldverkwistende farse. De krijgsmacht valt nog steeds ten prooi aan nepotisme en incompetentie. Deze vier schandaalniveau's zijn nochtans stuk voor stuk pijlers waarop de toekomst van onze samenleving en dito beschaving rust. Het Belgische klavertje vier heeft ons dus duidelijk nog steeds geen geluk gebracht.
Deze tekst verscheen ook op de website van het LVSV Leuven.
Meer over de bewuste lezing op www.lvsvleuven.be/rikvancauwelaert.
De PS is in Wallonië nog steeds ongenaakbaar en de stem van de partijvoorzitter is er nog steeds doorslaggevend. Dat de nieuwe Kameraad-homoleider in Bergen - eerder dan Flemalle ten tijde van Kameraad Cools - woont, is handig voor het Waals-Brusselse establishment dat nu minder ver moet reizen om op audiëntie te gaan bij de grote Partijleider in de hoop een aflaat of zijn zegen te bekomen. Als een pausachtige potentaat waant Di Rupo zich (terecht) nog steeds de heer en meester van ons zuidelijke landsdeel. Door het centralisme van de macht in Wallonieë zijn misbruiken er nog steeds schering en inslag. De PS-voorzitter heeft vandaag in België immers nog steeds meer macht dan de eerste minister. De schandaalsfeer (en vooral de straffeloosheid) rond Van Cauwenberghe en consorten bewijst nogmaals de almacht van het corrupte PS-bestel, dat aan niets of niemand verantwoording verschuldigd schijnt te zijn, of ligt het enkel aan onze perceptie?
Ook de staatsveiligheid is verworden tot één grote grap, een manier om aan vriendjespolitiek te doen, een excuus om ons belastinggeld verder te kunnen verspillen. De affaire Fehriye Erdal legt de vinger pijnlijk op de wonde. 32 incompetente geheimagenten slagen er niet in om een alleenstaand meisje te volgen. De Turkse inlichtingendiensten wisten op elk moment waar Erdal zich bevond zonder dat zij dezelfde mankracht ter hunner beschikking hadden op de grond. Toen onze staatsveiligheid in de jaren 1980 keer op keer faalde in het schaduwen van staatgevaarlijke individuen of in het opsporen van spionnen en terroristen, moest ze ook steeds beroep doen op buitenlandse diensten, zoals de CIA of de Mossad. Als er immers maar één constante bestaat doorheen de Belgische geschiedenis, is het wel het feit dat ons land de twijfelachtige eer heeft nooit van zijn eigen fouten geleerd te hebben.
De magistratuur is dan weer een politiek benoemde wereldvreemde instelling waarbij de feeling van de rechters met de samenleving allesbehalve optimaal is. Dit is zelfs nog een eufemisme. De hoge gemiddelde leeftijd van de magistraten werkt deze kloof verder in de hand. Toen cassatierechter Eliane Liekendael op de dag van de Witte Mars met haar Jaguar ging rijden en ze door de betoging - tegen haar uitspraak in het spaghetti-arrest nota bene - niet verder kon, durfde ze het een verbouwereerde agent te vragen waartegen in feite betoogd werd. Van wereldvreemdheid gesproken! Ook in het Vlaams Blok-arrest kwam de kloof tussen magistratuur en de burger aan de oppervlakte. Het Grote Gelijk van het establishment won weliswaar het pleit, maar wat heeft het hen gekost? Eizona moesten opnieuw tanks ingezet worden om de verontwaardiging van de burgerij in de kiem te smoren.
Tenslotte had ik ook nog eens graag het Belgische defensiebeleid op de korrel genomen. Onder Flahaut kennen we een enorme braindrain alsook een wildgroei aan officiersbenoemingen. Waren er in het begin van zijn ministerschap 60% Vlaamse officieren, dan zijn het er nu nog maar 37%. Bedroeg het aantal militairen met overgewicht bij zijn aantreden net geen 6%, dan bedraagt het nu reeds meer dan 17%. Tussendoor verplaatst Flahaut alle high tech installaties naar Wallonië, verkoopt hij legermaterieel onder de marktwaarde, laat hij de basis van Nederoverheenbeek verkrotten en bestelt hij uitsluitend nieuw materieel bij zijn Waalse vriendjes. Ook het feit dat Flahaut een Sovjet-Russische legeroptocht wil organiseren op 21 juli in het nieuwe (door Flahaut zelf ontworpen) paradeuniform doet vragen rijzen. Ondertussen verliest Flahaut ook nog eens 15 Belgische pantserwagens uit het oog in Equatoriaal Guinea die gewoonweg ingelijfd werden in het Guinease leger en lopen er tal van rechtzaken tegen de Belgische staat wegens wanbeleid en corruptie in de aankoop van nieuw materieel. Kortom, Flahaut is nog steeds de oude. Wat had men anders verwacht? Een notoir oud PS'er weet immers alle lijken in de PS-kasten liggen en mag bijgevolg van Di Rupo zijn ding blijven doen. En de wil van Di Rupo is in België nog steeds wet.
De thesis van Van Cauwelaert is dus foutief. De omstandigheden uit de jaren 1980 (Koude Oorlog, economische malaise, almachtige CVP tegenover PS) mogen dan wel veranderd zijn, de schandaalsfeer in de Waalse salons blijft nog steeds hangen. De PS is nog steeds corrupt en almachtig. De magistratuur is nog steeds arrogant en wereldvreemd. De staatsveiligheid is nog steeds een geldverkwistende farse. De krijgsmacht valt nog steeds ten prooi aan nepotisme en incompetentie. Deze vier schandaalniveau's zijn nochtans stuk voor stuk pijlers waarop de toekomst van onze samenleving en dito beschaving rust. Het Belgische klavertje vier heeft ons dus duidelijk nog steeds geen geluk gebracht.
Deze tekst verscheen ook op de website van het LVSV Leuven.
Meer over de bewuste lezing op www.lvsvleuven.be/rikvancauwelaert.
3 Reacties:
- At 17:16 Anoniem said...
-
Ons land kende vooral in de jaren '80 woelige tijden met een reeks opeenvolgende schandalen. Rik Van Cauwelaert neemt ons mee naar de meest duistere jaren die ons land ooit gekend heeft.
Rik Van Cauwelaert (1950) zit sinds zijn 18de in de journalistiek. Aanvankelijk was hij fotograaf, eerst voor een binnenlands bureau, daarna voor Associated Press. In 1977 werd hij schrijvend journalist voor het weekblad De Post, daarna voor Sport Magazine. In 1986 kwam hij in dienst van Knack. Vanaf de verkiezingen van december 1987 was hij politiek verslaggever van het blad. In 1998, na het overlijden van Frans Verleyen, werd hij hoofdredacteur. Begin 2002 kwam daar de functie van directeur bij. - At 17:17 Anoniem said...
-
't is al een beetje oud nieuws, maar dit is het nieuwe parade-uniform van het Belgisch Leger, te dragen bij ontvangst bijvoorbeeld van buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders.
http://www.mil.be/def/news/index.asp?LAN=nl&ID=448
Het zou volgens aloude ps-traditie de *kuch creatie zijn van een vriendje van de minister en ontwerper uit fief Nijvel. Binnenkort debat in de kamer... - At 13:01 Anoniem said...
-
Flahaut = papzak, lul, incompetente zak
Maar ze moeten hem in de regering en bij de PS houden, want als oud partijkopstuk weet hij als geen ander de lijken in de kasten liggen ...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)