Sinds 2000 nam de werkzaamheidsgraad in Vlaanderen toe met 3,5% tot 66% vandaag. In Wallonië was de toename maar 1,9% en staan ze vandaag nog steeds op 56%. Brussel spant de kroon en tekende voor een afname van 0,2% tot 54%. Volgens de Lissabonagenda moeten alle EU-lidstaten tegen 2010 een werkzaamheidsgraad hebben van 70%. Het fabeltje van de Franstaligen dat een onafhankelijk Vlaanderen per definitie uit de Europese Unie gezet zou worden, lijkt dan ook op niets gestoeld te zijn, want het “België” dat dan nog overblijft komt zelfs niet meer in aanmerking voor de toetredingscriteria tot de Europese Unie, in tegenstelling tot het stabiele en welvarende Vlaanderen.
Hetzelfde verhaal vinden we terug inzake de werkloosheid waar Vlaanderen kennelijk véél meer weet te profiteren van de aanhoudende hoogconjunctuur dan Wallonië. Vlaanderen zag in 2007 zijn werklozenaantal met 16% afnemen, terwijl Wallonië het met een schamele 6% moest stellen. Van hetzelfde laken een broek op vlak van faillissementen. Volgens het onderzoeksbureau Graydon doet Wallonië het ook in die parameter slecht. In 2007 gingen 25% meer bedrijven over kop in Wallonië dan in 2006, met als pijnlijke uitschieter Henegouwen met een toename van 49%. In Vlaanderen daarentegen nam het aantal faillissementen in 2007 met 10% af. Dit betekent ook, in tegenstelling tot de fraaie praatjes van de Waalse politici, dat de werkloosheidskloof tussen Noord en Zuid verder blijft groeien.
Een ander pijnpunt blijven de transfers van Noord naar Zuid in ons land. Nu mag men over de details en de omvang ervan discussiëren, maar niemand trekt het fenomeen in twijfel. Volgens de meest Belgicistische redenering bedragen de transfers 3 à 4 miljard euro per jaar en zijn deze de allerkleinste van alle EU-lidstaten. Volgens de meest radicaal-Vlaamse cijfers bedragen de transfers 19 à 20 miljard euro per jaar. Het Warande-manifest bevindt zich tussen beide extremen en gaat uit van 12 à 14 miljard euro per jaar. De cijfers van de Warande lijken ook bevestigd door zowel het Abafim-rapport uit 2004 als door een voorpublicatie van de Interuniversitaire Transfertenwerkgroep rond de liberale VUB-professor Jef Vuchelen. Deze werkgroep is nota bene paritair samengesteld uit drie Franstalige en drie Vlaamse professoren.
Nu zullen er in elk land inderdaad wel transfers zijn, en waarschijnlijk zullen deze nooit helemaal verdwijnen, ook niet na een Vlaamse onafhankelijkheid, maar toch moet Vlaanderen, zoals het al doet voor ontwikkelingshulp, beginnen met het opleggen van een aantal voorwaarden aan Wallonië. Vlaanderen heeft nood aan een rijke dynamische regio aan zijn zuidergrens waarmee het kan handel drijven, maar deze onvoorwaardelijke geldinjecties wiegen Wallonië in slaap, met alle nefaste gevolgen van dien. Wallonië is immers tot de grote verbazing van elke historicus die de welvaartsgeschiedenis van die regio bestudeerd heeft, verworden tot hét internationale schoolvoorbeeld van de “Homo Sovieticus”, het wezen dat dermate afhangt van de giften van derden dat het aan die giften verslaafd geraakt is en niet meer in staat is om zonder die giften te overleven.
Ook de staatsschuld is van groot belang want vanaf 2012 gaan de naoorlogse babyboomers massaal op pensioen en moet de overheid hen gigantische bedragen uitkeren. Willen we deze pensioenen niet laten verworden tot de allerlaatste aderlating van de federale begroting, dan zijn er maar twee alternatieven voor handen. Ofwel hevelen we de staatsschuld over naar de deelstaten, die momenteel in uitstekende financiële papieren zitten, ofwel hevelen we de pensioenverplichtingen over naar de deelstaten. De federale overheid heeft, zeker na de Lambermont-akkoorden, immers gewoon de middelen niet (meer) om beide lasten te blijven torsen. Vlaanderen is in 2008 schuldenvrij. Wallonië moet dan nog 6,8 miljard euro en Brussel nog 1 miljard euro afbetalen. De federale overheid heeft echter nog 287 miljard euro (87% van het BBP) af te betalen, als gevolg van de mislukte Keynesiaanse ingrepen uit de afgelopen dertig jaar. Alleen Griekenland en Italië doen het nog slechter in de Europese Unie, en beide landen kunnen moeilijk als budgettaire voorbeelden beschouwd worden.
Volgens Dirk Laeremans in Doorbraak, en op basis van gegevens van het “Belgian Debt Agency”, heeft de federale staat, na het uitbetalen van de EU en de deelgebieden, jaarlijks een budget van 40 miljard euro, waarvan het al 12 miljard euro moet gebruiken om de rente op de staatsschuld te betalen. 21 miljard euro wordt gebruikt voor de gezondheidszorg, 6 miljard voor de uitkeringen, 2,5 miljard voor de NMBS, en 4,5 miljard voor justitie en defensie. En dan moet men al weten dat België vandaag al de hoogste (reële) belastingen heeft van gans Europa, wat dus géén enkele ruimte meer laat om ze verder te verhogen. Saneren en privatiseren lijken mij dan ook de enige mogelijke oplossingen. De NMBS moet als eerste voor de bijl gaan, zeker gezien de gigantische hap die de spoorwegen jaarlijks uit het budget neemt. Verder moet de gezondheidszorg meer private incentives krijgen om haar aandeel in de begroting terug te dringen, met in het achterhoofd dat de gezondheidszorg de komende jaren door de vergrijzing nog meer uitgaven zal kennen. Via een activeringsbeleid moet tenslotte ook het aantal werklozen en steuntrekkers drastisch teruggedrongen worden.
En misschien zeggen vele Franstaligen dat de overheveling van alle socio-economische hefbomen naar de deelstaten, inclusief natuurlijk fiscale onafhankelijkheid, neerkomt op een uitverkoop van de federale staat ten voordele van de deelstaten, en dus in wezen een onomkeerbare stap is naar Vlaamse onafhankelijkheid, maar toch is dat de enige manier om België als structuur in stand te houden en om de wind uit de zeilen van de andere niet-rationele eisen van bepaalde radicale flaminganten te halen. Maar daarvoor hebben de Walen in de allereerste plaats een grote scheut zelfvertrouwen nodig. De vraag is immers al lang niet meer of men de status quo kan behouden, maar of men België als staatsstructuur überhaupt nog wel wil behouden. Of zoals Sun-Tzu lang geleden al stelde: Vecht enkel de strijd die je kunt winnen. Hopelijk is dat een les die de Walen zullen leren, tenzij ze Vlaanderen liever écht kwijt dan rijk zijn.
Deze tekst verscheen ook op LVSVLeuven.be en InFlandersFields.eu.
Meer over de Belgische staatsschuld op www.debt-agency.be.
8 Reacties:
- At 15:21 Anoniem said...
-
Vincent, ik ben het volledig eens met de teneur van deze tekst. De échte Vlaamse eisen hebben maar weinig met taal, waarden en normen, opvattingen en verschillen van publieke opinie te maken, maar met de socio-economie. Enkel de economische verschillen zijn objectiveerbaar en relevant. Al de rest heeft met vendelgezwaai en cultuurimperialisme te maken, meer niet. De collectieve keuze voor een verstaatst economisch apparaat in Wallonië (de "Homo Sovieticus" - moet ik onthouden) is de belangrijkste oorzaak van de Vlaamse aversie voor Wallonië én de enige aanvaardbare scheidingsgrond.
Van mij mag dat allemaal in Wallonië en ieder maakt natuurlijk zijn eigen keuze (ik wil daar absoluut niet schamper over doen), maar de verschillen zijn er en we moeten daar gepaste conclusies uit trekken. Laat ons eerlijk zijn: het huidige economische beleid is niet goed voor Vlaanderen, maar ook niet voor Wallonië. Het is beleid of o.b.v. van een fictief gemiddelde of op maat van één van beide landsdelen, maar zeker suboptimaal. Daarom is meer armslag voor de deelstaten inderdaad een absolute must. - At 15:54 Anoniem said...
-
Ik ben wel niet bereid om een unitair of federaal België met zijn democratisch deficiet en zijn socio-economisch geklungel in te ruilen voor een unitair of federaal Vlaanderen dat tien tegen één aan dezelfde waanideeën van “goed bestuur” zal gaan lijden. Weg met het unitarisme en het federalisme, ook in een onafhankelijk Vlaanderen! Het logisch gevolg zou dan de vorming van een Vlaamse confederatie zijn met een verdere opdeling van het territorium in provinciën met eigen provinciale parlementen en zéér machtige gemeenteraden (het laagste niveau met de meeste macht) en het opgaan in een groter confederaal verband, zoals de Verenigde Nederlanden, Groot-Duitsland of de Europese Unie, zodat het Belgische niveau eigenlijk niet meer bestaat én nooit meer terug zal kunnen komen, en natuurlijk op confederaal niveau de republiek!
- At 17:16 Anoniem said...
-
Het idee van Olivier Lemmens is natuurlijk ook al zo oud als de straat. Charles-Ferdinand Nothomb (of all people) lanceerde de confederale-provincialistische idee al lang geleden, en ook Gerolf Annemans bepleit dat tegenwoordig, samen dan met een opgaan van Vlaanderen in Nederland, maar ja, ook Annemans is een ouwe taart.
Het zal wel even duren voordat de geesten rijp zijn om van Nederland en Vlaanderen één samenleving te maken, maar eigenlijk is dat niet eens zo moeilijk. Laat ons beginnen met bijvoorbeeld de markt voor commerciële tv open te gooien, dan zullen er supersnel Vlaams-Nederlandse zenders ontstaan, en is een Vlaams-Nederlandse confederatie binnen een decennium een feit. - At 10:52 Anoniem said...
-
Persoonlijk vind ik dat de beste manier om de transferts te stoppen er in bestaat om de Belgische overheidsschuld zo veel mogelijk op te kopen vanuit Vlaanderen. Op deze manier worden de uitgaven in Wallonië geen geschenken meer maar een terugbetaalbare lening. Iemand hier e opinie over?
- At 10:53 Anoniem said...
-
@ Olivier Lemmens:
Ge wilt dus een basisdemocratie uit de grond stampen, om dan meteen maar alle macht uit handen te geven aan een oligarchische dictatuur, het Commissariaat van de Europese (Sovjet)Unie?
Europa is nog honderd keer erger dan het huidige België. Het is dààr dat we uitmoeten. - At 10:54 Anoniem said...
-
@ Anonieme
U zit met de kop in de grond. De transfers zijn een 'geschenk' (i.e. men geeft iets weg zonder een tegenprestatie te krijgen). Men kan een geschenk niet ongedaan maken door zelf nieuwe leningen aan te gaan die men dan later zelf zal moeten betalen.
Er zijn 2 grote mogelijkheden.
1) Zolang de Belgische overheid nog verder kan lenen, zullen die leningen moeten terug betaald met...grotendeels met Vlaamse belastingen in de toekomst. Dat "stopt" de transfers naar Wallonie dus niet, maar zal wel leiden tot een (gedeeltelijke) herverdeling van het toekomstig inkomen BINNEN Vlaanderen (van belastingbetalers naar obligatiehouders). Maar het (beschikbaar) inkomensverlies voor Vlaanderen (dat de transfers inhouden) blijft bestaan.
2) Veronderstel dat de Belgische overheid geen leningen meer aangaat, i.e. 'budgetair' evenwicht aanhoudt. De transfers gaan gewoon door, grotendeels gefinancierd (in de zin van 'betaalt') door Vlaamse belastingen.
Tenzij de Waalse overheid obligaties zou uitgeven (om de 'transfers' te financieren) die exclusief terugbetaald zouden worden door belastingen op Waalse inkomens (belastingbetalers), zullen de transfers een verlies, (i.e. weggegooid geld) zijn voor Vlaanderen. - At 10:54 Anoniem said...
-
"Volgens Dirk Laeremans van de denkgroep Dept Agency"...
Waarna er een link volgt naar de website van de Belgian Debt Agency, een staatsinstelling.
Zou VVB'er Laeremens nu voor die instelling werken, of zou er naast Belgian Debt Agency een denkgroep "Dept Agency" of "Depth Agency" bestaan? - At 11:00 Vincent De Roeck said...
-
Luc, toen ik je reactie las, ben ik dat eens gaan Googlen, en er is inderdaad iets raar aan die Dirk Laeremans, wiens naam ik op de website van het "Belgian Debt Agency" nergens heb kunnen terugvinden. Nu kom ik aan de gegevens van Laeremans (inderdaad een VVB'er) via het laatste nummer van Doorbraak waarin hij de staatsschuld ontleed. Onderaan dat artikel stond zijn naam en de link naar het Belgian Debt Agency, waaruit ik afleidde - zoals in Doorbraak meestal de gewoonte is - dat de link ons naar de website en/of organisatie van Dirk Laeremans bracht, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Waarschijnlijk stond de link naar het BDA onder het artikel van DL in Doorbraak als bronverwijzing. Ik heb die onduidelijkheid dan ook in mijn tekst weggewerkt. Bedankt, Luc, voor de melding.