Een kerk bouwen op een rots getuigt van een visie die alles overstijgt, bereid zijn om tegen rationeel beter weten in toch voor de moeilijkste optie te kiezen. Wij kiezen maar al te vaak voor de kortzichtige en gemakzuchtige weg en ontlopen zo de mislukking. Wij verzekeren ons tegen elke tegenslag. Zekerheid is de drijfveer geworden van onze samenleving, waardoor enerzijds het risico gekanaliseerd wordt maar anderzijds de menselijke vrijheid beperkt wordt tot juist datgene wat verzekerd kan worden. Een kerk bouwen op een rots getuigt van overgave. Niemand kan of wil nog moeite opbrengen voor een project waarvan men niet op voorhand weet of het kans op slagen heeft.

Het fundament is dat wat draagt zonder zelf gedragen te worden. Juist daarom is die fundering zo belangrijk. Zonder onderbouw kan er immers nooit een resultaat zijn en maar al te vaak worden die fundamenten vergeten. Hoe had Hillary de Everestberg ooit kunnen beklimmen zonder de begeleiding en ondersteuning van zijn talloze sherpa's?

Ons college waarvan ik twaalf jaren genoten heb, is zo'n fundament. Men mag over de Ignatiaanse opvoeding zeggen wat men wil maar een ding staat vast. Niemand die hier ooit binnengekomen is, heeft de schoolpoort onveranderd verlaten. Het OLVC maakt ons tot mensen. "Durf de lat hoog genoeg leggen" is niet voor niets de onderliggende Jezuieten-filosofie. Wij staan nu op een kruispunt. We hebben een rijk verleden achter ons gelaten en we weten niet wat de toekomst brengen zal. Maar een ding weten we wel en dat is dat wij - als mensen - gebouwd zijn op een zeer stevige fundering, op zeer harde rotsen.

Ikzelf heb steeds respect gehad voor dit huzarenstukje. Ik kwam hier binnen als zesjarige dreumes en twaalf jaar later vertrek ik weer. Slechts twaalf jaren die nodig waren om een persoonlijkheid te creeren. Slechts twaalf jaren om kennis uit te dragen. Slechts twaalf jaren om een bewustzijn te verruimen. Slechts twaalf jaren om menselijkheid een nieuw gedaante te geven. In alles liefhebben en dienen. "En todo amar y servir."

Daarom zou ik zeer graag deze school - die ook mijn school geworden is - bedanken voor het verleden waarvan wij allemaal genoten hebben. De lagere school die steeds weggelachen wordt in de eerste plaats. Want zonder die vormingsjaren kon men in het middelbaar niet beginnen, maar ook iedereen die betrokken geweest is binnen en buiten de schoolmuren om ons te missioneren en ons met kennis en waardigheid te begiftigen.

Een kerk bouwen op een rots. Laat U niet beinvloeden door tegenslag en richt U in het leven steeds op de allerhoogste doelen want daarvoor zijn wij gevormd. En ik zou zeer graag willen eindigen met een spreuk van Brian Littrell. "Always shoot for the moon, because even if you fail and miss it, you will land among the stars."