Van zijn dood maken de kranten en de andere nieuwsbronnen gretig gebruik om Pinochet nuanceloos af te schilderen als een onmens, als een van de hoofdoorzaken van het morele verval in rechtse Westerse middens, als het bewijs bij uitstek dat een rechtse dictatuur per definitie slecht is. Ik wil het echter niet zo zwartwit bekijken. Ik houd immers van de grijze zone die zich tussen waarheid en propaganda bevindt.
De enige plaats voor een eventuele nagedachtenis van Pinochet is inderdaad de schandpaal, maar wel op basis van objectieve argumenten, los van alle pathos en geveinsde antipathie. Het Westen is dermate gecorrumpeerd door het gauchisme dat iedereen zonder mensenrechtenlabel afgeschilderd wordt - soms terecht, soms onterecht - als een duivels schepsel. De reacties op de dood van Pinochet tonen het duidelijke verschil tussen conservatieven en socialisten. De liberalen hebben ook hun eigen kijk op het gebeuren maar lijken nergens de media, laat staan de bovenhand, te halen.
De socialisten zien enkel de gruweldaden van Pinochet. Ze zijn blind voor het feit dat Pinochet een enorm deel van de Chilenen heeft gered van de hongersnood, die inherent is aan het communistische systeem. Dankzij hem bestaat er nu meer economische vrijheid in Chili dan in Belgie. Hoeveel mensenlevens zijn er niet gered door de economische groei van meer dan 7% gedurende 15 jaar, om over de levenskwaliteit nog maar te zwijgen? Maar dat willen socialisten natuurlijk niet gehoord hebben.
In schril contrast hiermee horen we de reacties uit het conservatieve kamp. Zij hebben enkel oog voor de welvaart die Pinochet ontegensprekelijk bracht. Maar ook zij dwalen. Bij hen dringt het niet door dat 33,000 Chilenen brutaal folteren om daarna ook nog eens 3,000 van hen te executeren geen systeem is om te koesteren. Bij elk normaal mens roept dit pure afschuw op. Zij vergeten de negatieve kanten veel te snel. Thatcher die Pinochet bleef vereren is daar een goed voorbeeld van.
Tenslotte heb je de utopische liberalen, zij die alle aanslagen op de vrijheid steeds verafschuwen en geen enkele vorm van schendingen van de absolute rechten op elkeens lichaam, vrijheid en eigendom kunnen tolereren. Zij zijn van oordeel dat Pinochet net dat gedaan heeft in Chili, wat de communisten van Allende in het allerslechtste geval ook gedaan zouden kunnen hebben. Ik deel deze mening niet. Ik verkies immers nog steeds een rijke welvarende onderdaan te zijn onder een rechtse junta dan een straatarme stervende slaaf onder een communistisch regime.
Dat Augusto Pinochet geen engeltje was, zal iedereen wel beamen, maar ik vind de houding van velen in deze materie ook niet echt correct. Het gaat immers allemaal om de perceptie. Zelfs in gezonde rechtse milieu's hoort men maar zeer zelden kwade woorden over Che Guevara, Nelson Mandela en andere "bevrijders". Nochtans zijn het in de eerste plaats allemaal terroristen geweest. Het waren allemaal ook ooit de Bin Ladens van vandaag. Omdat ze uiteindelijk hun strijd "wonnen" en het doorheen de geschiedenis een constante is dat de linkse intelligentsia in het Westen - zeg maar gerust de salonsocialisten - schijnbaar altijd buitenlandse helden nodig hebben, krijgen ze in de geschiedenisboeken een eervolle plaats, die ze uiteindelijk nooit echt verdiend hebben.
Het tegenovergestelde gebeurt dan met Pinochet en de andere rechtse "dictaturen" van Latijns-Amerika. Daar worden die aangevallen met oude uit de gracht gehaalde koeien en worden die allemaal verguisd omwille van vroegere aberraties. In mijn ogen is het communisme het summum van het kwaad en zijn alle middelen gerechtvaardigd om die verwerpelijke ideologie in te dammen en op de knieën te krijgen.
Ik keur natuurlijk de folteringen en genocides onder de junta van Pinochet volledig af als mens, maar als vrijheidslievende ideoloog kan ik er enigszins begrip voor opbrengen. Hij was misschien een monster, maar in uitzonderlijke situaties, zijn soms uitzonderlijke maatregelen nodig.
Als jong ongebonden liberaal, spuw ik Pinochet - wars van links of rechts - uit voor zijn monsterlijke slachtpartijen maar huldig ik hem tegelijkertijd omdat hij de Chilenen een kans heeft gegeven op betere levensomstandigheden in een van de stabielste landen van Latijns Amerika en zo een Cuba-, Cambodja- of USSR-scenario heeft vermeden.
Laat de geschiedenis dus maar over hem oordelen, want elk oordeel voor zo'n Laatste Oordeel is toch maar een vooroordeel.
Deze tribune verscheen ook in The Free State en Blauwdruk, alsook op InFlandersFields.eu, GoogleNews.com en LVSVLeuven.be.
Meer informatie hierover op www.lvsvleuven.be.
7 Reacties:
- At 12:28 Anoniem said...
-
Leg mij anders eens uit, Vincent, wat volgens u juist een "rechtse dictatuur" is en in wat die zou verschillen van een "linkse dictatuur". Les extremes se touchent, volgens mij. Dictatuur is steeds verwerpelijk, zowel van links als van rechts.
- At 16:09 Anoniem said...
-
Een communistisch Chili zou wellicht beter geweest zijn... Hoeveel doden zouden er dan gevallen zijn? Pinochet is een non-issue voor mij. Ik ga er mij niet over uitspreken maar der mag inderdaad wel wat meer nuance bij.
- At 16:19 Anoniem said...
-
Ben je tegenwoordig al "rechts" als je simpelweg geen vreemde experimenten in wealth-distribution uitvoert tijdens je bewind?
- At 19:29 Anoniem said...
-
Voor mij zijn onderdrukking en het folteren van meer dan 100 000 mensen en de "verdwijning" van 3000 van hen geen "noodzakelijke uitzonderlijke maatregel." Dat het communisme met ALLE middelen mag bestreden wordenÉ Daar ben ik ook niet mee akkoord. De grote vijand voor mij is totalitarisme in elke vorm. Onderdrukking van het individu in elke vorm is slecht. En wat Pinochet's economisch beleid betreft: individuele vrijheid > economie!
- At 12:33 Anoniem said...
-
Ik weet niets over Chili maar ik herinner mij wel wat aan de geschiedenis vooraf ging voor zover de pers indertijd hierover berichtte.
In Chili hebben de nationalisten 45% van de stemmen, de Rode (communisten en socialisten) 25% en de Christen democraten 30% van het electoraat.
Het was een land waar de Amerikanen de weinige economische hefbomen in handen hadden.
Het belangrijkste uitvoerproduct was een soort meststof afkomstige van de uitwerpselen van vogels. Door de opkomst van de chemische meststoffen werd ook deze sector voor Chili minder winstgevend.
De president is dat land, eens verkozen, een zeer machtig man en kan niet gemakkelijk verwijderd worden.
De Christen democraten hadden de macht om hun regeringspartner te kiezen en gingen voor de rode socialisten. Echter om zich te beveiligen voor een mogelijk te marxistische koers (zoals in andere landen van Zuid Amerika) bedongen zij dat een rustige aangename universiteitsprofessor Allende de president zou worden. Echter na de verkiezingen toen Allende de macht verkreeg bleek het dat hij een doctrinaire marxist was die overging tot een collectief staatsbestel.
Onmiddellijk reageerden de Amerikanen. Ook de zelfstandigen repten zich. Allerlei slag (rode) consulenten en specialisten spoedden zich naar Chile waar zij belangrijke posten in de industrie gingen bezetten. De President afzetten ging niet. Het was dan aan het leger, zoals in alle andere Zuid Amerikaanse landen om in te grijpen. Allende die zich bedreigd voelde stelde een dan onbekende officier aan tot chef van het leger. Pinochet had nu de macht in handen en het leven van Allende. Na een aarzeling ging het leger tot een staatsgreep over. De bedoeling was om Allende af te zetten en hem verantwoording te vragen voor zijn beleid. Allende echter pleegde zelfmoor met een Kalinkanofgeweer dat hij van de Russische president Kroetchof cadeau had gekregen. De roden vluchtten na alle windstreken. Ons aller AWC heeft enkele van die onderdak en levensonderhoud bezorgd op kosten van de belastingbetalers. Zij hebben nog jren na de val van Pinochet geaarzeld om naar Chili terug te keren. Een specialist die in Chili de textielsector ging leiden, pleegde bij zijn terugkomst in Belgi‘ zelfmoord.
Vandaag nog wordt dat verzwegen. Allende moet een reden gehad hebben om die wanhoopsdaad te stellen. Was hij schuldig? Kon hij zich tegenover de wereld niet verdedigen?
Natuurlijk laten de Amerikanen die Pinochet gesteund hebben vandaag hun oude vriend in de steek. Net als Hussein in Irak, die door de Amerikanen tegen Iran ingezet werd en de Talibaan die door de Amerikanen bewapend werd om de Russen uit Afghanistan te verdrijven.
Na de aftocht van Pinochet gingen de Christen democraten weer met oude hun marxistische vrienden op stap. Zij hebben hun lesje nog niet geleerd. - At 13:16 Anoniem said...
-
Ik vind het ronduit schandalig dat iemand als jij, Vincent, het aandurft om een massamoordenaar van de ergste soort te verdedigen en zijn methodes goed te praten.
Je teksten getuigen van een grote kennis van de wereld, zeker voor een snotaapstudent, maar dit artikel gaat toch veel te ver.
No hard feelings, maar ik vind het schandalig. Vrije meningsuiting ok, maar dit schiet zijn doel voorbij. Jammer. Schande! - At 00:51 Vincent De Roeck said...
-
Ere wie ere toekomt. Passages uit mijn tekst werden gebaseerd op/overgenomen van een e-mailreactie van Simon Van Wambeke.