Mijn derde, en tevens laatste, recensie voor het "Stumm"-project van Dhr. Broens behandelt het pulpboek "Vagevuur" van de zelfverklaarde Vlaamse topschrijver Pieter Aspe. Met Noch vis, noch vlees, noch hemel, noch hel ... Het Vagevuur! als subtitel kon ik mijn pen weer in vitriool dopen. Dit stukje stationsliteratuur verdiende ook niets beter, ofschoon het ergens natuurlijk wel leuke ontspanningslectuur was. Paasvakantie in Egypte. Gezeten in een comfortabele ligstoel aan het zwembad, zie ik op enkele honderden meters afstand de zon ondergaan achter de grote piramide van Giza. Een vuurrode gloed beschildert de omgeving. Op mijn schoot ligt het boek ‘Vagevuur’ van Pieter Aspe. Welke imbeciel leest er nu boeken in de schaduw van meer dan 5000 jaren beschaving? Ik alvast niet.
Het boek blijft onaangeroerd op mijn schoot liggen tot op de derde vakantiedag. Na twee minderjarige islamitische heroïnehoertjes, een half dozijn schoenpoetsers en een zonneslag ergens opgescharreld te hebben, nestelde ik mij in mijn hotelkamer om mij binnen te amuseren. Om de tijd, de verveling en de zwerm bromvliegen, die de schoenverkopers in hun tulbanden of onder hun djellabah’s hadden binnengesmokkeld, te doden, begon ik het boek ‘Vagevuur’ te lezen.
Het boek is vlot geschreven, heeft een sterke opbouw, de overvloed aan personages wordt goed uitgewerkt en het leest als een stationsroman, zoals er dertien in een dozijn zijn. Dit laatste is natuurlijk vanzelfsprekend aangezien ‘Vagevuur’ niets meer of niets minder is dan een doodgewone stationsroman! ‘Eat, drink, read ... don’t think!’
Sommige auteurs zijn middelmatig doorheen hun geboorte. Anderen streven naar middelmatigheid en bereiken hun doel. Nog andere auteurs worden tot middelmatigheid gedwongen. Pieter Aspe is de enige auteur die deze drie mogelijkheden verenigt. ‘Ik werd gedwongen om mijn vader oraal te bevredigen!’ Door deze zinsnede werd mijn vermoeden bewaarheid. ‘Vagevuur’ is een misbaksel, een genetisch gemanipuleerde kruising tussen Hugo Claus en Herman Brusselmans, die qua resultaat sterk doet denken aan een kruising tussen een poedel en een blijtsmoelkikker (Bert Anciaux?). Aspe dacht ongetwijfeld dat hij door dergelijke citaten zijn lezerspubliek van sexueel gefrustreerde pubers of geile bejaarden kon bekoren!
Dat dit boek de numero uno van de Vlaamse fictie wordt genoemd, bewijst enkel dat er in Vlaanderen nog meer gefrustreerden rondlopen dan algemeen wordt aangenomen! Een ander storend aspect aan het boek is het publiciteitsgehalte. ‘Vagevuur’ gelijkt iets te sterk op een reclamebrochure voor Duvel of voor de nieuwe eengemaakte politie.
De evergreens die, volgens gauchistische recensenten, een boek tot adembenemende thriller maken, waren natuurlijk ook weer van de partij. Oude koeien worden weerom uit de sloot gehaald : het Pinochet-regime is deze maal kop van jut! Enkele dagen voor ‘Vagevuur’ had ik het boek ‘Catch-22’ van Heller genuttigd. Deze ironische satire over de waanzin van WO-II overtrof ‘Vagevuur’ op alle domeinen. Het boek was minstens dubbel zo dik en het was geschreven in een veel kleiner lettertype dan ‘Vagevuur’ dat mij sterk deed denken aan de Rik-en-Leen-boekjes waarmee peuters leren lezen of aan de speciale uitgaven voor mensen met staar of met een andere zware gezichtsafwijking. ‘Vagevuur’ van Aspe mag dan wel geen duur fijn afgewerkt stuk patisserie zijn, maar kan een goede stevige koffiekoek niet ook eens smaken?
Deze recensie verscheen ook op de website Stumm.be.
Meer recensies hierover op www.scholieren.com.
Het boek blijft onaangeroerd op mijn schoot liggen tot op de derde vakantiedag. Na twee minderjarige islamitische heroïnehoertjes, een half dozijn schoenpoetsers en een zonneslag ergens opgescharreld te hebben, nestelde ik mij in mijn hotelkamer om mij binnen te amuseren. Om de tijd, de verveling en de zwerm bromvliegen, die de schoenverkopers in hun tulbanden of onder hun djellabah’s hadden binnengesmokkeld, te doden, begon ik het boek ‘Vagevuur’ te lezen.
Het boek is vlot geschreven, heeft een sterke opbouw, de overvloed aan personages wordt goed uitgewerkt en het leest als een stationsroman, zoals er dertien in een dozijn zijn. Dit laatste is natuurlijk vanzelfsprekend aangezien ‘Vagevuur’ niets meer of niets minder is dan een doodgewone stationsroman! ‘Eat, drink, read ... don’t think!’
Sommige auteurs zijn middelmatig doorheen hun geboorte. Anderen streven naar middelmatigheid en bereiken hun doel. Nog andere auteurs worden tot middelmatigheid gedwongen. Pieter Aspe is de enige auteur die deze drie mogelijkheden verenigt. ‘Ik werd gedwongen om mijn vader oraal te bevredigen!’ Door deze zinsnede werd mijn vermoeden bewaarheid. ‘Vagevuur’ is een misbaksel, een genetisch gemanipuleerde kruising tussen Hugo Claus en Herman Brusselmans, die qua resultaat sterk doet denken aan een kruising tussen een poedel en een blijtsmoelkikker (Bert Anciaux?). Aspe dacht ongetwijfeld dat hij door dergelijke citaten zijn lezerspubliek van sexueel gefrustreerde pubers of geile bejaarden kon bekoren!
Dat dit boek de numero uno van de Vlaamse fictie wordt genoemd, bewijst enkel dat er in Vlaanderen nog meer gefrustreerden rondlopen dan algemeen wordt aangenomen! Een ander storend aspect aan het boek is het publiciteitsgehalte. ‘Vagevuur’ gelijkt iets te sterk op een reclamebrochure voor Duvel of voor de nieuwe eengemaakte politie.
De evergreens die, volgens gauchistische recensenten, een boek tot adembenemende thriller maken, waren natuurlijk ook weer van de partij. Oude koeien worden weerom uit de sloot gehaald : het Pinochet-regime is deze maal kop van jut! Enkele dagen voor ‘Vagevuur’ had ik het boek ‘Catch-22’ van Heller genuttigd. Deze ironische satire over de waanzin van WO-II overtrof ‘Vagevuur’ op alle domeinen. Het boek was minstens dubbel zo dik en het was geschreven in een veel kleiner lettertype dan ‘Vagevuur’ dat mij sterk deed denken aan de Rik-en-Leen-boekjes waarmee peuters leren lezen of aan de speciale uitgaven voor mensen met staar of met een andere zware gezichtsafwijking. ‘Vagevuur’ van Aspe mag dan wel geen duur fijn afgewerkt stuk patisserie zijn, maar kan een goede stevige koffiekoek niet ook eens smaken?
Deze recensie verscheen ook op de website Stumm.be.
Meer recensies hierover op www.scholieren.com.
2 Reacties:
- At 11:53 Anoniem said...
-
Al die boeken van Pieter Aspe zijn gewoon gefrustreerde schrijfseltjes die om de één of de andere onbegrijpelijke reden als zoete broodjes verkocht worden. Ze blinken niet uit in inhoud, noch in vorm, noch in schrijfstijl. Ze zijn de mengeling van gore sekspraat, domme nietszeggende dialogen, homo-adoratie en sluikreclame voor vanalles en nog wat. En iedereen maar meeheulen met Aspe. En Aspe maar blijven boekjes uitspugen.
Mooie recensie Vincent. Ben blij dat er nog zo over Aspe en zijn "creaties" denken. - At 11:58 Anoniem said...
-
Planeet Aarde, hoort u mij? Vincent, mag ik je (nogmaals) vragen wat zulke nietszeggende "recensies" van FICTIEboeken op een blog over politiek en ideologie staan te doen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)