Jan Van Dorens bijdrage vat aan in de mooiste VVB-traditie met een vlijmscherpe analyse van de Waalse wantoestanden in de economie en de ambtenarij. De titels “Waalse ziekte woekert verder” en “Overheidseconomie van Wallonië groeit” laten er geen twijfel over bestaan: Wallonië is terminaal ziek op socio-economisch vlak, ook al geven de jongste Nationale Rekeningen aan dat de Waalse economie de afgelopen twee jaren iets meer gegroeid is dan de Vlaamse. Maar de Waalse groei kan geheel op conto van de publieke sector geschreven worden, en hoewel de Waalse privé-dynamiek achterblijft op de Vlaamse, blijft ook in Vlaanderen de overheidstewerkstelling jaar na jaar toenemen. Volgens Van Doren begint deze stilaan op zijn limieten te stuiten. In de jongste twee onderzoeksjaren werd 20% van de totale economische groei in Wallonië gegenereerd door de groei in de overheidsadministratie en het onderwijs. In hetzelfde tijdsbestek nam de Vlaamse publieke sector “slechts” 9% van de totale groei voor zijn rekening. Financiële en zakelijke diensten zijn in Vlaanderen voor 40% verantwoordelijk voor de groei, in Wallonië voor 30%. Handel en transport dragen in Vlaanderen 30% bij tot de groei, in Wallonië amper 20%.
De cijfers die de lezer in een mooi afgelijnd kadertje in het gezicht worden gedrukt geven overduidelijk aan dat de Waalse economie niet aan het bloeien is. In 2007 ging in Vlaanderen 1 per 135 bedrijven over kop. In Wallonië is dat 1 per 103. In de eerste twee maanden van 2008 nam het aantal falingen in Vlaanderen verder af met 4,4% terwijl het in Wallonië met 7,9% toenam. Vlaanderen had in 2007 een werkzaamheidsgraad van 65,2%, Wallonië één van 56,6%. Het aantal werklozen nam in 2007 in Vlaanderen met 12,1% af. In Wallonië slechts met 4,8%. Na zes maanden werkloosheid had in Vlaanderen al 35,4% een nieuwe baan, tegenover amper 22,7% in Wallonië. De Nationale Bank voorziet tegen 2012 tenslotte in een groei van de economische activiteit in Vlaanderen tot 69,3% en in Wallonië amper tot 59%.
Maar Jan Van Doren ging eens verder in zijn analyse dan de meeste andere schrijvers voor “Doorbraak” en hield ook de situatie van Vlaanderen tegen de lamp. De goednieuwsshow moet stoppen. Het is immers niet zo dat de rooskleurige vergelijkingen de ware toedracht van Vlaanderen vertalen. Vlaanderen is dan misschien wel (veel) minder ziek dan Wallonië, maar desalniettemin is ook Vlaanderen zelf economisch ziek, nog bijlange niet terminaal, maar toch. De nonprofitsector die in de vergelijkingen mooi ingekapseld zit onder de noemer overheidstewerkstelling neemt 14% van de Vlaamse groei voor zijn rekening tegenover 11% in Wallonië. Velen zullen beargumenteren dat deze scheeftrekking eigen is aan een sterk vergrijzende samenleving, maar daar stopt het niet. Omdat dit alles gefinancierd moet worden via de sociale bijdragen en de belastingen, blijven onze loonkosten torenhoog en komt onze tewerkstelling in het gedrang. De verdringing van de privé-sector door de nonprofit is een vicieuze cirkel die de toekomstige welvaart van Vlaanderen hypothekeert. Daarenboven haalt de nonprofit door alle beschermingsstructuren ook een steeds groter wordend aantal werkkrachten naar zich toe. Het mag dan ook niemand verwonderen dat 87% van de jobs die tussen 2000 en 2005 in Vlaanderen gecreëerd werden in de nonprofitsector gerealiseerd werden.
Volgens Van Doren is er zowel in Noord als Zuid dringend nood aan een beheersing van de publieke uitgaven en de overheidstewerkstelling en is de meest adequate stap naar een verdere responsabilisering van de overheid een grondige herziening van de huidige financieringsregeling voor de gewesten en gemeenschappen. Het consumptiefederalisme moet ingeruild worden voor maximale fiscale autonomie, klinkt het dan, zodat de niveau’s die saneren er ook de budgettaire vruchten van kunnen plukken. Wallonië heeft dringend nood aan een economische heropleving, maar ook Vlaanderen staat voor enorme uitdagingen.
Redenen temeer dus om de wafelijzerpolitiek definitief af te zweren en resoluut te kiezen voor méér gewestelijke verantwoordelijkheden en méér regionale hefboommechanismen, want alle gekheid op een stokje, aan een arm solidair België heeft niemand iets.
Dit commentaarstuk verscheen ook bij het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond en op de metablog In Flanders Fields.
Meer impressies van Jan Van Doren op www.voka.be.
7 Reacties:
- At 14:29 Anoniem said...
-
Leuke vergelijking tussen Noord-Italië en Noord-België, Vincent, alleen is dat op zich een onVlaamse stelling omdat het tegenwoordig bonton is elke secessiebeweging waar ook ter wereld met de Belgische situatie te gaan vergelijken. Vlaanderen reduceert zijn eigen uniek karakter tot een West-Europees Kosovo, Montenegro of Oost-Timor, terwijl Vlaanderen, zoals je zelf in het verleden ook al gezegd hebt, net meer betekent dan al die straatarme piratennesten. Vandaar dat de vergelijking tussen Vlaanderen, Beieren, Catalonië en Padania veel beter opgaat.
- At 16:40 Anoniem said...
-
Guilaume, ik kan niet goed volgen met je laatste reactie. Je zegt eerst dat het "onVlaams" is om Vlaanderen niet te vergelijken met andere secessiebewegingen en dat Vincent De Roeck dus "onVlaams" is. Maar als ik Vincents inleiding lees, blijkt toch net dat hij Vlaanderen OOK vergelijkt met een andere afscheidingsbeweging, namelijk die van Padanië...
- At 21:23 Anoniem said...
-
"Zo gaat ook de vergelijking op tussen Noord-Italië en Vlaanderen, twee gebieden zonder historische éénheid die zich louter op economische gronden van hun oude moederlanden willen afscheiden."
1. Vlaanderen is wel degelijk een "historische éénheid", en is zonder twijfel de grootste culturele homogene gemeenschap (natiestaat) van West-Europa.
2. Het gaat niet enkel om "economische gronden", maar ook om socio-cultureel en - zeker gezien de communistische tendenzen in Wallonië - politiek-ideologische argumenten.
3. België is geen "moederland" van Vlaanderen want die term slaat enkel op de relaties tussen een kolonisator en een kolonie, en hoe je het nu ook draait of keert, België is zeker niet de kolonisator van Vlaanderen, want dat veronderstelt een relatie van meester en slaaf, en zo zwak is Vlaanderen nu ook weer niet. - At 00:05 Anoniem said...
-
Het cultuurfascisme van "Danish Dynamite" staat in schril contrast met de economische redelijkheid van Vincent De Roeck en Jan Van Doren.
- At 14:31 Anoniem said...
-
Met cijfers kan je alles bewijzen want Brussels minister Benoit Cerexhe (CDH) toonde enkele weken geleden op een persconferentie nog aan dat Brussel het in alle parameters beter doet dan Vlaanderen of Wallonië. Volgens Cerexhe is Brussel met deze cijfers het gewest met de beste verhouding tussen het aantal nieuwe ondernemingen en het aantal faillissementen.
- At 19:11 Anoniem said...
-
Enkele opinies terzake:
1) 'dv' zegt dat men met cijfers "alles" KAN bewijzen , maar dat betekent niet dat cijfers altijd "alles" zouden bewijzen. Precies daarom moet men zowel gezond verstand als 'verworven kennis' gebruiken bij het beoordelen van "cijfers". Een Brusselse politieker als Cerexhe is bij definitie een propagandist. De "verhouding" waarvan hij spreekt is op zich niet belangrijk, maar de ABSOLUTE cijfers van (zowel de noemer als de teller in) die "verhouding" in RELATIE TOT (ik zal maar best niet nogmaals "in verhouding" gebruiken) andere macro-economische variabelen zijn dat wel. Een 'gezonde' dynamische en groeiende economie vertoont normaal zowel veel nieuwe ondernemingen als 'veel' faillissementen (Schumpeter's creative destruction, etc...).
2) Het is NIET duidelijk wat 'Guillaume' wil zeggen in zijn kryptische reactie. Het is dan ook onzeker of onduidelijk of 'David' hem correct interpreteert. Alleen Guillaume kan hier meer duidelijkheid in brengen door zijn stelling proberen te herformuleren.
3) Er zijn duidelijk vergelijkingspunten tussen Noord-Italie en Vlaanderen, maar er zijn ook verschillen.
-- In beide gevallen gaat het om 'nationalistische' krachten in rjkere 'regios' die zich willen afscheiden van een 'centraal gezag'. De ECHTE onderliggende reden in beide gevallen is de strijd tussen (A) 'nationalisten' en (B) het machtsmonopolie van vakbonden en 'linkse' partijen over het centraal gezag. Deze laatsten hebben de armere regios nodig om hun positie, hun bestaansreden eigenlijk, te kunnen blijven 'justifieren'.
-- De Germaanse/Romaanse breuklijn die door Belgie loopt lijkt me cultureel veel dieper te zijn dan 'culturele' verschillen tussen Noord- en Zuid-Italianen.
-- Dus, de echte strijd gaat niet zozeer tussen 'regios', maar wel tussen 2 ideologieen (die we gemakshalve 'links' en 'rechts' kunnen noemen, en die zowel economische+ethische+culturele verschillen omvatten). In die strijd probeert 'rechts' gedeeltelijk aan het machtsmonopolie van 'links' (en de vakbonden) te ontsnappen door regionale verzuchtingen te beklemtonen.
-- De Vlaamse aanspraak lijkt me beter gegrond dan de Noord-Italiaanse, omwille van het taalverschil. En zowel taal als geografie zijn basisgegevens van een volk of 'natie' waarop het zelfbeschikkingsrecht toepasselijk is. - At 12:39 Anoniem said...
-
Omdat niet iedereen kennelijk in staat was om mijn eerste reactie ten volle te begrijpen (wat zowel iets kan zeggen over mijn gebrekkige opinieoverdracht of over de gebrekkige interpretatiecapaciteiten van de andere lezers) zal ik het eventjes synthetisch duiden.
1. Het is tegenwoordig in Vlaamse middens de bedoeling dat je overal in de wereld vergelijkingen met Vlaanderen detecteert. Ik ben daar tegen omdat Vlaanderen zo tot een dwerg gedegradeerd wordt. Vlaanderen is Kosovo niet, of Oost-Timor. Ook Vincent zei dit al in één van zijn vorige artikels.
2. Er zijn wel degelijk secessiebewegingen in de wereld die Vlaanderen kunnen/mogen inspireren, zoals die van de rijke regio's Padania, Catalunya of Bayern.
3. Ik stel vast dat Vlaamsgezinden de personen die de eerste soort vergelijkingen afdoen als belachelijk door de Vlaamse beweging geëxcommuniceerd worden. Dat vind ik intriest. Het beste bewijs daarvan is de internationale column van Lessius-docent Dirk Rochtus in Doorbraak die maandelijks komt aandraven met de één of andere vergelijking tussen Vlaanderen en een bananenregio in een verafgelegen niet-relevant land.