George W. Bush is al enkele dagen op rondreis in Europa om er afscheid te nemen van de leiders die hij doorheen de jaren heeft leren kennen. Het was frappant te zien hoe sympathiek al deze Europese staatshoofden en regeringsleiders met de Amerikaanse president, nochtans door hen in het verleden vaak tot "satan" gebombardeerd, omgingen. Het was opvallend én intriest tegelijkertijd. Vanop afstand massa's kritiek geven op andermans beleid, dat kunnen ze wel in Europa, maar consequent daarin zijn, is een ander verhaal. Liever poseren ze met Bush op de foto, dan dat ze hem in het gezicht durven zeggen wat ze in de eigen nationale pers allemaal rondbazuinen en rondspuien over de oliedomme Texaanse cowboy. Gisteren wijdde ook "The Washington Times" een editoriaal aan de Europese tournee van George W. Bush. Ok, The Washington Times is niet meteen de meest Bushkritische of pro-Democratische krant van de Amerikaanse hoofdstad, maar toch: als men de stellingen van openlijke anti-Bushkranten zoals De Morgen, Le Monde of The New York Times voor werkelijkheid mag aannemen, zie ik niet in waarom we niet hetzelfde mogen doen met hun ideologische tegenhanger The Washington Times.
President Bush's farewell trip to Europe offered an opportunity to mark the recent rapprochement in trans-Atlantic relations - Americans and Europeans are once again working in greater harmony toward common objectives. (...) Mr. Bush sought primarily to garner greater support for his policies in Iran, Iraq and Afghanistan. He succeeded in cajoling European leaders closer to accepting his viewpoint.George W. Bush werd in 2000 verkozen (of is "aangeduid door het Hooggerechtshof" misschien een beter woord?) op basis van een sterk conservatief programma, maar werd het slachtoffer van de omstandigheden. In 2000 stond Bush voor een laissez-faire economisch binnenlands beleid en een onuitgesproken non-interventionisme, twee elementen die na acht jaar eindelijk terug komaf maakten met het beleid van Bill Clinton dat door "big government" en "world policing" gekenmerkt werd. Bush werd echter een speelbal van zijn eigen noodlot. Tot 2001 was hij een grijze muis, een Jimmy Carter als het ware, maar dan zonder diens noodlottige politieke beslissingen.
Mr. Bush's trip was notable for it was evident that the virulent anti-American sentiment which was palatable during his first term, has waned. Three of Europe's major powers - Italy, France and Germany - currently have center-right governments. Previous leaders such as France's Jacques Chirac and Germany's Gerhard Schroeder have been replaced by those who are more pro-American. In most capitals Mr. Bush visited, there was either an absence or paltry presence of protesters. This was in sharp contrast to the large anti-American rallies which marked Mr. Bush's previous visits. (...)
Indeed, the president remains unpopular among the European public. Many Europeans still resent him for the invasion of Iraq and disagree with his invocation to expand Europe's security role in Afghanistan and in the Middle East.
Maar op 11 september 2001 kwam daar verandering in: de grijze muis werd een trotse zelfzekere leeuw. Het Amerikaanse volk eiste een krachtdadige aanpak en Bush ging op hun vraag in. Met een meesterlijke speech, misschien wel nog steeds de meest geslaagde redevoering van de 21ste eeuw, bood hij het Amerikaanse volk een schouder om op te huilen en een vuist om de terroristen te straffen. Uit het boek "Bush at War" van Bob Woodward uit 2002 leren we dat Bush niet voorbereid was op een oorlog, maar zich tot de Afghanistancampagne liet verleiden door zijn adviseurs. Afghanistan was een succes. 89% van de Amerikanen vonden Bush op dat moment een geschikte president, een absoluut record volgens de Gallup-organisatie die regelmatig zulke peilingen houdt.
Tijdens en na de strijd in Afghanistan besefte George W. Bush plots zijn plaats in de geschiedenis. Hij waande zich op een goddelijke missie en besloot om rechtsomkeer te maken. Hij verliet zijn initiële beloften, zette nog meer Amerikaanse soldaten in het buitenland in, verhoogde de defensieuitgaven verder en liet zijn laissez-faire beleid inzake economie achterwege. Buiten enkele forse belastingverminderingen voor de rijkere bevolkingslagen en fusies van mekaar beconcurrerende overheidsdiensten, ontpopte George W. Bush zich als waardige opvolger van Clintons verspilzuchtige administratie. De resultaten daarvan bleven niet uit: de economie sputterde, de groei vertraagde, de recessie lag voor de deur, de ene "burst" werd met de volgende "bubble" geneutraliseerd tot in 2007 de zeepbel uiteindelijk definitief barstte met het uiteenspatten van de "housing bubble" en de daaropvolgende "credit crunch".
Op buitenlands vlak liet hij zich inpakken door neo-conservatieve denkers zoals Paul Wolfowitz en Richard Perle, en maakte hij het "Project for the New American Century" tot het zijne, tot de invulling van zijn goddellijke missie. In 2001 was het PNAC het enige kant-en-klare antwoord op de terreurdreiging. De keuze van Bush voor de PNAC-werkwijze heeft dan ook meer van doen met de toenmalige schaarste binnen het Amerikaanse politiek-intellectuele debat, dan met de havikwensen van George W. Bush of diens architect Karl Rove, laat staan van vice-president Dick Cheney, die zich in wezen nooit in de politiek geïnteresseerd heeft en dat ook voortdurend laat blijken, getuige zijn beslissing om in november niet mee te dingen voor het presidentsschap.
De afgelopen weken zijn er mij twee speeches van George W. Bush bijgebleven, die als geen ander zijn échte overtuiging wisten te capteren: zijn redevoering voor de Knesset naar aanleiding van de 60ste verjaardag van Israël en zijn pleidooi voor een hernieuwd transatlantisme op een bijeenkomst van de OESO in Parijs. Het onderwerp en de inhoud van de tweede speech spreken voor zich natuurlijk, maar de toespraak voor de Knesset verdient hier zeker wel een uitgebreide citering.
My country's admiration for Israel does not end there. When Americans look at Israel, we see a pioneer spirit that worked an agricultural miracle and now leads a high-tech revolution. We see world-class universities and a global leader in business and innovation and the arts. We see a resource more valuable than oil or gold: the talent and determination of a free people who refuse to let any obstacle stand in the way of their destiny. (…) We believe in the matchless value of every man, woman, and child. So we insist that the people of Israel have the right to a decent, normal, and peaceful life, just like the citizens of every other nation. We believe that democracy is the only way to ensure human rights. (…) We believe that religious liberty is fundamental to a civilized society. (…) We believe that free people should strive and sacrifice for peace. (…) We believe that targeting innocent lives to achieve political objectives is always and everywhere wrong. So we stand together against terror and extremism, and we will never let down our guard or lose our resolve. (…)George W. Bush was geen havik van geboorte, en ook zijn beleid als gouverneur van Texas leek in geen enkel opzicht op zijn presidentsschap. Bush bleek uiteindelijk geen groots president, daar niet van, maar hij heeft eigenlijk daar ook nooit de kans toe gekregen. Ik stel me vaak de vraag hoe de wereld er vandaag had kunnen uitzien, hadden moslimfanatici in 2001 geen aanslag op de Verenigde Staten gepleegd. Hoe welvarend had Amerika kunnen zijn na acht jaar non-interventionisme en binnenlandse laissez-faire? Hoe pro-Amerikaans had Europa kunnen zijn, moest het niet geshockeerd zijn door unilaterale Amerikaanse militaire operaties? En hoe vrij had het westen vandaag kunnen zijn zonder anti-terreurwetten en islamdreiging? We zullen het nooit weten, en dat alleen is een schande voor de mensheid. Het presidentsschap van Bush was niet intrinsiek slecht door onkunde of onmacht, maar door juiste intenties op het verkeerde moment, en verkeerde intenties die plots juist bleken, althans op de korte termijn.
The fight against terror and extremism is the defining challenge of our time. It is more than a clash of arms. It is a clash of visions, a great ideological struggle. On the one side are those who defend the ideals of justice and dignity with the power of reason and truth. On the other side are those who pursue a narrow vision of cruelty and control by committing murder, inciting fear, and spreading lies. (…) Some seem to believe that we should negotiate with the terrorists and radicals, as if some ingenious argument will persuade them they have been wrong all along. We have heard this foolish delusion before. As Nazi tanks crossed into Poland in 1939, an American senator declared: "Lord, if I could only have talked to Hitler, all this might have been avoided." We have an obligation to call this what it is - the false comfort of appeasement, which has been repeatedly discredited by history. (…)
We must confront the moral relativism that views all forms of government as equally acceptable and thereby consigns whole societies to slavery. Above all, we must have faith in our values and ourselves and confidently pursue the expansion of liberty as the path to a peaceful future. (…) This is a bold vision, and some will say it can never be achieved. But think about what we have witnessed in our own time. When Europe was destroying itself through total war and genocide, it was difficult to envision a continent that six decades later would be free and at peace. When Japanese pilots were flying suicide missions into American battleships, it seemed impossible that six decades later Japan would be a democracy, a lynchpin of security in Asia, and one of America's closest friends. And when waves of refugees arrived here in the desert with nothing, surrounded by hostile armies, it was almost unimaginable that Israel would grow into one of the freest and most successful nations on the earth. (…)
And this is possible, for as long as a new generation of leaders has the courage to defeat the enemies of freedom, to make the hard choices necessary for peace, and stand firm on the solid rock of universal values.
In juni 2007 gaf "Newsweek" aan dat Bush met een "approval rating" van amper 26% de minst populaire zittende president ooit was. In dezelfde maand pakte "The Wall Street Journal" uit met een eigen onderzoek waarbij slechts 19% van de Amerikanen nog in Bush geloofden. In april 2008 gaf de "George Mason University" een rondvraag onder historici vrij: 98,2% van hen vonden het Bush-presidentsschap een mislukking en 61% vond Bush de slechtste president in de naoorlogse geschiedenis van de VS. Nu wil ik dit even nuanceren: GMU staat bekend als "liberaal" bolwerk in de Anglo-Saksische traditie van het woord en ook het libertarisme staat sterk binnen GMU, dat o.a. het "Institute for Humane Studies" huisvest, twee ideologieën die voor totaal verschillende redenen maar weinig affiniteit hebben met het neo-conservatisme van de kliek rond Bush.
Ironisch genoeg heeft George W. Bush net hetzelfde beleid gevoerd als John McCain gedaan zou hebben moest hij in 2000 gewonnen hebben. McCain staat voor het Bush-beleid, meer zelfs dan Bush zelf. Misschien is het dan ook daarom dat aanzienlijk wat Tories en liberaal-conservatieven in Europa niet achter McCain staan, en dat gevierde politici als Daniel Hannan stiekem hopen dat McCain geen president wordt. Volgens Hannan is deze verkiezing voor de Republikeinen "er één om te verliezen" omdat noch onder Barack Obama's presidentsschap, noch onder dat van John McCain het échte Republikeins conservatisme van Barry Goldwater, Rush Limbaugh, William Buckley of Ronald Reagan zal zegevieren.
Maar zelfs met Bush nog steeds aan het roer van de grootste échte democratie in de wereld gaat het beter met de atlantische relaties. De grootste anti-Amerikanen zijn niet langer aan de macht in Europa en door de economische malaise wint ook het Amerikaanse kapitalisme terug terrein in Europa. De vrije markt heeft zwaar afgezien de laatste jaren, maar komt terug opzetten. Gelukkig maar. Europa heeft begrepen dat terrorisme niet enkel een Amerikaans probleem is, en dat Europa en Amerika meer vijanden gemeenschappelijk hebben dan men in het verleden wou toegeven. Ook inzake mensenrechten en de nucleaire dreiging trekken Europa en Amerika terug aan hetzelfde zeel, en bekennen ze de sterktes van de andere en de zwaktes van de eigen politiek: de leegte van de Europese diplomatie en de kortetermijnvisie van militair Amerika. Op de tournee van Bush door Europa kreeg hij ook steun en kon hij nieuwe engagementen loskrijgen van de Europese leiders: de NAVO zal meer aanvallend werken in Afghanistan, Iran zal meer tegenkanting krijgen van Europa, en de heropbouw van Irak en Afghanistan zal mee door Europese landen worden vormgegeven.
Europa en Amerika hebben eindelijk beseft dat ze probleemloos de eigen belangen kunnen veiligstellen én tegelijkertijd de andere van dienst zijn waar nodig. George W. Bush laat een sterkere transatlantische alliantie achter dan hij in 2000 erfde of doorheen de jaren nadien gekend heeft. En dat is, zoals ook het editoriaal van The Washington Times besluit, niet meteen een abominabele nalatenschap van een president, die onterecht afgedaan wordt als dom, onvoorzichtig en incompetent.
Voor mij waren de acht jaren onder George W. Bush niet beter of slechter dan die onder Bill Clinton, alleen had ik er in 2000 zoveel meer van verwacht. Voor mij is het Bush-tijdperk er vooral één van de gemiste kans, de gemiste kans op economisch liberalisme, wereldstabiliteit en een ongeziene samenwerking tussen Europa en Amerika als bakermat van de vrijheid én de welvaart. En alleen om ons die kans ontzegd te hebben, verdient elke islamfundamentalist in feite onvoorwaardelijk de strop. L’shana haba’ah b’Yerusalayim! Volgend jaar in Jeruzalem.
Dit commentaarsruk verscheen ook bij het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond en op de metablog In Flanders Fields.
Meer tussenkomsten van George W. Bush op www.whitehouse.gov.
19 Reacties:
- At 11:16 Vincent De Roeck said...
-
Ook William Kristol is dezefde mening toegedaan over de nalatenschap van Bush, zoals hij kort na de aanstelling van generaal Petraus in Irak beschreef in een opiniestuk in het NRC Handelsblad.
George W. Bush is een goede president (want de economie is gegroeid, de zorg verbeterd en de oorlog in Irak kan nog gewonnen worden)
Maar weinigen beschouwen George W. Bush als een succesvolle president. Toch zal de geschiedenis gunstig over hem oordelen. Vermoedelijk roep ik de nodige hoon over me af als ik beweer dat George W. Bush waarschijnlijk als een succesvol president de geschiedenis zal ingaan. Maar laten we eens verder kijken dan de onnodige fouten en de zelf toegebrachte wonden die karakteristiek waren voor de regering-Bush. Wat zien we dan?
In de eerste plaats geen tweede terreuraanval op de Verenigde Staten – niet iets dat we vanzelfsprekend vonden. In de tweede plaats een sterke economie – ook iets dat niet onvermijdelijk was. En in de derde en meest belangrijke plaats, een oorlog in Irak die heel moeilijk is geweest, maar waarin we nu op koers lijken te liggen voor een succesvolle afloop.
De economie
Na het barsten van de dotcomzeepbel, gevolgd door de aanslagen van 11 september 2001, hebben we meer dan vijf jaar gekend van gestage economische groei, lage werkloosheid en herstel van de aandelenmarkt.
Gebeurde dat zomaar vanzelf? Nee. Bush heeft de belastingverlagingen van 2001 en met name 2003 er doorheen gedrukt door te betogen dat ze voor groei zouden zorgen. Zijn tegenstanders voorspelden ernstige gevolgen. Maar de president had het bij het rechte eind. Zelfs het begrotingstekort, het meest algemeen bekritiseerde uitvloeisel van de belastingverlagingen, is aan het dalen en is lager dan het was toen de belastingverlagingen van 2003 werden aangenomen.
Bush heeft ook de binnenlandse protectionistische druk weerstaan, waardoor hij een bijdrage leverde aan het in stand houden van de wereldwijde economische groei.
Gezondheidszorg
Het jaar 2003 was tevens getuige van een krappe meerderheid in het Congres voor het tweede belangrijke initiatief uit Bush’ eerste presidentiële termijn: de tegemoetkoming in de kosten van voorgeschreven geneesmiddelen.
Progressieven wezen het initiatief af, omdat het niets voor de ouderen zou doen; conservatieven waren bezorgd dat het de begroting zou laten ontploffen. Deskundigen van alle gezindten voorzagen grote problemen bij de tenuitvoerlegging ervan. Maar in feite is het allemaal verrassend makkelijk gegaan: het programma biedt ouderen een brede en welkome dekking tegen hoge medicijnkosten en het kost minder dan was verwacht.
Dus ten aanzien van de twee belangrijkste stukken binnenlandse wetgeving die de president erdoor heeft gekregen, is hij in het gelijk gesteld.
Rechterlijke macht
Intussen werden in 2005 en 2006 twee nieuwe leden van het Hooggerechtshof aangesteld, John G. Roberts Jr. en Samuel Alito. Uw oordeel over deze twee benoemingen zal afhangen van uw algehele kijk op onze rechterlijke macht en de Amerikaanse grondwet.
Maar zelfs als u een progressief bent, zult u moeten toegeven dat Roberts en Alito indrukwekkende rechters zijn (althans: dat hoeft u niet toe te geven, maar diep van binnen weet u dat het zo is). En als u een conservatief bent, zult u de benoeming van Roberts en Alito een uitmuntende prestatie vinden.
Buitenlands beleid
En hoe zit het met het terrorisme? Afgezien van Irak hebben we daar, hier en in het buitenland, minder last van gehad dan veel deskundigen op 12 september 2001 hadden voorspeld. De oorlog in Afghanistan is redelijk goed verlopen. Westelijk Pakistan, waar de afspraken van president Pervez Musharraf met de Talibaan tot nieuwe vrijplaatsen voor terroristen hebben geleid, wordt wel steeds meer een probleem. Dat is de reden dat onze inlichtingendiensten zich zorgen maken over een wederopleving van Al-Qaeda.
De vrijplaatsen in Waziristan zullen in de nabije toekomst wellicht moeten worden aangepakt. Ik neem aan dat Bush dat ook zal doen, met behulp van een combinatie van luchtaanvallen en speciale operaties door commandotroepen.
De resultaten van het buitenlands beleid in het algemeen leveren grotendeels het bekende gemengde beeld op. We hebben onze vriendschappen met Japan en India verdiept; we hebben betere relaties dan verwacht met de twee grootste Latijns-Amerikaanse landen, Mexico en Brazilië; en in Frankrijk en Duitsland zijn vriendelijker regeringen aangetreden dan verwacht.
China is stabiel. De relaties met Rusland staan onder druk. De situatie in Noord-Korea is slecht maar beheersbaar.
Irak
Maar wacht eens even: hoe zit het dan met Irak? Het is Irak, domkop – althans volgens 65 procent van de Amerikanen – dat ervoor verantwoordelijk is dat Bush als president zou hebben gefaald. Toch hoeft dat niet noodzakelijkerwijs zo te zijn.
In de eerste plaats zouden we de situatie in Irak nu, met al zijn problemen en alle door de regering gemaakte fouten, moeten vergelijken met wat die zou zijn geweest als we er niet waren binnengevallen. Saddam Hussein zou nog in leven en aan de macht zijn, en gewonnen hebben, omdat de VS (en de VN) de sancties en de no fly-zone boven Noord-Irak zouden hebben laten vallen. Hij zou wellicht zijn kernwapenprogramma nieuw leven hebben ingeblazen, en zijn contacten met Al-Qaeda en andere terreurgroeperingen zouden intact zijn gebleven en zelfs zijn versterkt.
Toch blijven dit allemaal speculaties, terwijl de verliezen en de kosten van de oorlog maar al te reëel zijn. Bush is een oorlogspresident, en oorlogspresidenten worden beoordeeld op grond van de vraag of zij hun oorlog winnen of verliezen. Om een succesvol president te kunnen zijn, moet Bush dus winnen in Irak.
En ik denk dat dat nu mogelijk is. Eind 2006 zag ik het nog somber in, omdat Bush vasthield aan de mislukte strategie van Rumsfeld, Abizaid en Casey van een bescheiden Amerikaans optreden in Irak, terwijl de Irakezen juist in staat moesten zijn zich te laten gelden. Dankzij de nieuwe, op het indammen van de opstand gerichte strategie, die op 10 januari werd bekendgemaakt, ondersteund door een grotere troepeninzet, denk ik dat de kansen eindelijk beter zijn dan 50 procent dat we zullen winnen.
We zijn nu al bezig Al-Qaeda uit Irak te verjagen, we zijn begonnen de door Iran gesteunde, sektarische shi’itische milities aan banden te leggen en we zijn steeds beter in staat een groter deel van de Iraakse bevolking te beschermen.
De vooruitgang op politiek gebied komt eveneens van de grond. Iran is een probleem, en we zullen meer moeten doen om de bemoeienissen van Teheran in te dammen, maar dat kunnen we ook. Dus als we erin slagen onze zenuwen in bedwang te houden, hebben we een goede kans op het bereiken van een reële, zij het rommelige overwinning in Irak.
Bush heeft het geluk gehad eindelijk zijn Ulysses S. Grant of Creighton Abrams te hebben gevonden in generaal David Petraeus. Als de president achter Petraeus blijft staan en de vooruitgang op de grond aanhoudt, zal Bush een uitverkoop in Washington kunnen voorkomen.
En dan kan hij aftreden op een moment dat het land op koers ligt naar een succesvol (maar pijnlijk en moeilijk) einde in Irak. Dan zou de rest van het Midden-Oosten, waar nog zoveel onbeslist is, de kant van onze vrienden op kunnen gaan vallen, in plaats van naar die van de jihadisten, de mollahs en de dictators.
Het zekerstellen van de overwinning in Irak en het uitbreiden van de voordelen ervan naar de buurlanden zal de taak zijn van de volgende president. En dat brengt ons bij de ultieme uitdaging voor Bush.
Bush’ opvolger
De werkelijk succesvolle Amerikaanse presidenten vinden meestal een bevestiging van hun beleid en de garantie van een uitbreiding daarvan in de verkiezing van een opvolger uit hun eigen partij. Kan Bush het presidentschap doorgeven aan een Republikein?
Absoluut. Zelfs nu Bush het in de populariteitspolls zo slecht doet, kunnen de leidende Republikeinse presidentskandidaten zich in de opiniepeilingen meten met de Democratische senatoren Hillary Rodham Clinton en Barack Obama.
Wat zal er gebeuren als de kiezers in november 2008 beseffen dat ze, als ze een Democratische president kiezen, ook een Democratisch Congres zullen krijgen en daarmee ook progressieve rechters in het Hooggerechtshof?
Veel Amerikanen zullen huiveren bij het vooruitzicht van een ongebreidelde macht voor Hillary Clinton, Nancy Pelosi en Harry Reid. De kans dat een Republikein in 2008 president wordt is helemaal niet zo klein.
Kortom, als Petraeus slaagt in Irak, en een Republikein in 2008 wint, zal Bush worden beschouwd als een succesvolle president. Ik durf die weddenschap wel aan. - At 15:26 Anoniem said...
-
Vincent, wat is nog de waarde van dat NRC-opiniestuk uit juni 2007, bijna een volledig jaar geleden? Petraus heeft Irak niet opgelost, de economie is twee maanden na dat artikel in mekaar gestuikt en Bush heeft op tal van vlakken rechtsomkeer moeten maken. Het stuk van die Kristol is leuk om lezen in zijn tijdskader, maar de relevantie ervan is vandaag toch echt wel nul. Met jouw analyse ben ik het wel grotendeels eens, alleen denk ik dat Bush inhoudsloos is en dat hij in 2000 gewoon andere spindokters volgde dan in 2001-2002.
- At 13:56 Anoniem said...
-
Ik vind dit een zeer goede analyse, wat niet betekent dat ik het er volledig mee eens ben, in die zin dat sommige zaken die jij slecht vindt, ik net goed vind. Ik sta, als neoconservatief, bijvoorbeeld achter de doelstellingen van het PNAC, om geostrategische redenen (net als Rush Limbaugh trouwens, waar jouw artikel het tegendeel suggereert). Ik vind dat Bush minstens zes maanden te lang getreuzeld heeft om Irak binnen te vallen, doordat hij geprobeerd heeft de VN-veiligheidsraad ervan te overtuigen dat Irak over massavernietigingswapens beschikte (op zich een niet-essentieel argument dat om tactische redenen naar voren werd geschoven).
Een goed doordachte en goed uitgevoerde PNAC-strategie hoeft niet noodzakelijk een substantiële verhoging van de staatsuitgaven te betekenen. Dat dit de voorbije jaren in de VS wel het geval was, was te wijten aan een slechte voorbereiding en een manke uitvoering.
Verder kan ik uiteraard niet akkoord gaan met de volgende zin: "verdient elke islamfundamentalist in feite onvoorwaardelijk de strop". Ongetwijfeld als een boutade bedoeld, maar: fundamentalisme is in wezen niet slecht. Ook jij bent een fundamentalist, maar dan een liberale fundamentalist. Van mij mag iedereen fundamentalist zijn op welk vlak dan ook, zolang dit niet interfereert met mijn vrijheid en met het zelfbeschikkingsrecht van anderen. Er bestaan ongetwijfeld islamfundamentalisten die hun overtuiging niet aan anderen willen opdringen, laat staan dat ze dit met geweld zouden willen doen. Uw boutade is in wezen zelfs strafbaar volgens de huidige Belgische wetgeving, wetgeving die ik uiteraard afkeur. En ben jij trouwens voorstander van de doodstraf?
"Hoe vrij had het westen vandaag kunnen zijn zonder anti-terreurwetten en islamdreiging"... Kan je mij eens zeggen welk verschil die antiterreurwetten maken in jouw persoonlijk leven? Voor mij alvast zeer weinig. Dat ik bij het binnenkomen in de VS mijn vingerafdrukken moet laten nemen, vind ik niet echt storend.
Rond de eeuwwisseling was er een evolutie aan de gang waarbij het belang van natiestaten (en supranationale entiteiten) verminderde. Dat vond ik een zeer goede evolutie. De aanslagen van 9/11 hebben die evolutie doorkruist. Nu zijn natiestaten (voorlopig) weer belangrijk om de veiligheid te waarborgen. Ik had het liever anders gezien, maar zolang het islamofascisme de westerse vrijheid en de westerse levenswijze bedreigt, verkies ik de PNAC-strategie boven het wishful thinking van "als wij hen gerust laten, zullen zij ons wel gerust laten". - At 14:12 Vincent De Roeck said...
-
Luc, mijn reacties:
1. In tegenstelling tot andere libertariërs ben ik niet a priori tegen een militaire inval. Ik steunde de Amerikaanse campagne in Afghanistan (ook al had ik het zelf gedaan, en niet met de steun van de Northern Alliance of de Tadjieken, die tien tegen één binnen tien jaar ofzo onze volgende vijand in de regio worden, cfr. Charlie Wilson's War) en die in Irak. Ik vind geostrategische en economische beweegredenen niet immoreel of verkeerd, maar inderdaad, er schorstte iets aan de timing. Bush had gewoon na Afghanistan moeten wachten tot zijn tweede ambtstermijn, alles moeten focussen op binnenlandse gebreken, en dan, nadat andere landen Afghanistan overnamen, alles inzetten op Irak, met de échte argumenten en niet met het koste wat het kost paaien van de One World-profeten. Moest ik Am. president geweest zijn, had ik identiek hetzelfde als Bush gereageerd na 11 september, en moest een Democraat of Libertarian president geweest, zij waarschijnlijk ook. Achteraf en objectief was het niet optimaal, maar op het moment zelf was er geen keuze. Ik vel dan ook geen waardeoordeel over Bush' operaties.
2. De laatste zin is inderdaad een boutade, en natuurlijk bedoel ik "gewelddadige islamfundamentalist". Het gaat om de groep fundi's die door 9-11 te veroorzaken, alles teweeg gebracht hebben in de wereld wat onder andere omstandigheden niet had moeten/kunnen gebeuren. De boutade moet dan ook in dat kader gelezen worden. Ik ben de laatste om mensen omwille van een mening te vervolgen, laat staan te doden, maar de boutade gaat eigenlijk enkel om "islamfundamentalistische terroristen". Ik ben a priori niet tegen de doodstraf, maar ben bang voor het gerechtelijk falen. En ik houd liever 100 moordenaars en terroristen in leven dan 1 onschuldige te doden, dus mijn consensus: doodstraf behouden/herinvoeren, maar steeds koppelen aan een automatische omzetting in levenslang.
3. Als we met het LVSV een pro-Israëlische spreker inviteren, of een debat over de islam organiseren, komt de Leuvense politie dat monitoren. Als ik 's avonds op straat bepaalde grapjes maak, wordt dat via camera's geregistreerd. Als ik op luchthavens in Engeland en de VS, maar ook elders, mijn Timberland-bottines moet uitdoen voor de scanners, (en dat duurt dan minuten om die dan terug aan te krijgen natuurlijk...) of als ik stupiede papiertjes moet invullen op vluchten naar de VS waar ik o.a. verklaar dat ik "geen terrorist" ben. Of als ik tegenwoordig rondloop met een RFID-chip op mijn paspoort die vanop afstand gelezen kan worden, of wanneer ik besef dat mijn mails en telefoongesprekken zonder meer afgeluisterd kunnen worden...
4. Het belang van natiestaten moet inderdaad verminderen, maar ten voordele van staatsloze individuen, niet ten voordele van supranationale monsterstaten. En inderdaad, het islamofascisme heeft daar schuld aan. En nogmaals, in dat kader moet ook mijn eindboutade gelezen worden. - At 14:16 Vincent De Roeck said...
-
En trouwens Luc, ik suggereer helemaal niet dat Rush Limbaugh tegen het PNAC zou zijn. Ik zeg gewoon dat Limbaugh's conservatisme niet hetzelfde is als dat van McCain, en al helemaal niet als de politieke ideeën van Obama. Ik weet alleen dat Limbaugh, in tegenstelling tot de mannen van het PNAC, ook bezig is met binnenlandse problemen.
- At 15:59 Anoniem said...
-
"als ik stupiede papiertjes moet invullen op vluchten naar de VS waar ik o.a. verklaar dat ik "geen terrorist" ben"
Niet dat het essentieel is voor de discussie, maar dergelijke papiertjes moest ik al bij mijn eerste reis naar de VS in 1990 invullen. Aan de layout of inhoud van dat groene formulier is er trouwens bij mijn weten na 9/11 niets veranderd. - At 15:59 Vincent De Roeck said...
-
Luc, ik meen mij niet te herinneren dat er voor 11 september 2001 (en dan vergelijk ik mijn reizen naar de VS in 1996, 1997, 1999 en 2001 - ter informatie: nog in New York en op de WTC geweest trouwens tijdens het laatste weekend van augustus, minder dan twee weken voor 9-11 dus - met mijn laatste van 2006) expliciet een vraag over terrorisme op dat papier stond. Maar inderdaad, ik denk dat mijn vader dat in naam van de ganse familie heeft moeten invullen, dus misschien stond dat er voor 2001, toen ik nog minderjarig was, al wel op...
- At 16:00 Anoniem said...
-
Over beveiliging gesproken, de enige westerse luchthaven waar ik vrijwel altijd militairen in paracommandokostuum en gewapend met machinegeweren door de gangen zie patrouilleren, is de Charles de Gaulle-luchthaven nabij Parijs. En dit al sinds 2002, dus al van in het Chirac-tijdperk.
Als dat in de VS zou gebeuren, zou je links (in de VS en bij ons) meteen horen krijsen over "posse comitatus" en "militaire coup". - At 16:03 Vincent De Roeck said...
-
Trouwens Luc, dat papiertje blijft hoe dan ook stupied hé.
En militaire poeha is nu éénmaal eigen aan de Fransen. Denk maar aan de jaarlijkse speech van de Franse president op hun porte-avions met alle militaristische tralala... Ik herinner mij ook nog een bezoek aan Parijs enkele jaren geleden, in de maanden na de bewuste spijkerbom in de Franse metro, toen ik in een hotel achter het Elysée logeerde en daar 's nachts - letterlijk!- tanks door de straten patrouilleerden... Zwijg mij over de Fransen, zo'n bende heikneuters ;-) - At 18:43 Anoniem said...
-
@Vincent: Over dat "stupiede" papiertje. Wij superieure, slimme Europeanen vinden het natuurlijk hopeloos naïef dat de Amerikaanse overheid ons op een formulier vraagt of we ooit betrokken waren bij terroristische activiteiten. Wij vinden dat naïef omdat een echte terrorist uiteraard niet "ja" zal antwoorden op deze vraag.
Persoonlijk vind ik die vraag allesbehalve naïef. Die vraag is erop gericht om betrapte terroristen OOK nog eens te kunnen veroordelen voor valsheid in geschrifte. Ze hebben zich niet alleen schuldig gemaakt aan terroristische activiteiten, ze hebben bovendien ook nog gelogen tegen de overheid bij het invullen van dat formulier. Zeer goed gezien, dus. - At 18:43 Anoniem said...
-
@Anonieme: Wat is nog de waarde van dat NRC-opiniestuk uit juni 2007, bijna een volledig jaar geleden? Petraus heeft Irak niet opgelost, de economie is twee maanden na dat artikel in mekaar gestuikt en Bush heeft op tal van vlakken rechtsomkeer moeten maken. Het stuk van die Kristol is leuk om lezen in zijn tijdskader, maar de relevantie ervan is vandaag toch echt wel nul.
@LVB: Ik denk dat we allemaal begrijpen wat de reden achter dat papiertje is. Een beetje Al Capone-achtig: eventueel nadien vervolgen op grond van iets anders dan de kern van hun wandaden. Maar het blijft inderdaad ietsiepietsie belachelijk om zo'n vragen te beginnen stellen. Ik denk dat het vooral voor de veiligheidsdiensten dient om zichzelf in te dekken. Dan kunnen ze later, na een aanslag, zeggen dat hen niets te verwijten valt, want dat "alle procedures" gevolg zijn en de persoon verklaarde geen terroristische plannen te hebben. - At 21:55 Anoniem said...
-
@ joris verdonk
Ik vind dat u geen serieuse commentaar levert.
1) Wat zou "Irak oplossen" kunnen betekenen? Is Belgie "opgelost"? Of China? enz... Petraeus en de nieuwe strategie (inclusief de tijdelijke 'surge') hebben de situatie in Iraq grondig gewijzigd en, in het algemeen, ten goede. Maar dat gaat men maar heel traag (over jaren) via de Belgische media te weten komen.
2) Affirmeren dat de economie "in mekaar gestuikt" zou zijn is ridikuul. Welke economie is in elkaar gestuikt? Die van Zimbabwe, ja. Die van Argentinie en Venezuela gaan binnen afzienbare tijd misschien weer in elkaar stuiken (de eerste tekenen zijn al daar), maar van een ineenstuiking van de Belgische of de Amerikaanse economieen valt er niets te bespeuren (behalve in onnozele journalistenpraatjes, die u parroteert). De kwartaalberichten van de Nationale Rekeningen in de VS vertonen nog steeds geen daling van het BNP (niet in nominale termen, en ook niet in 'reele' termen na inflatiecorrectie), maar zij wijzen wel duidelijk op een verzwakking in het (positieve) groeitempo, wat een 'normaal' conjuncturfenomeen is (zowel empirisch-historisch als theoretisch-verklaarbaar).
3) U negeert de snelle opkomst van legalisme en van 'litigiousness' (pleitziekelijkheid?) in onze moderne westerse beschaving over de laatste halve eeuw. Want daar ligt de echte oorzaak van dat "papiertje", en zeker niet in uw 'conspiracy'-theorie van veiligheidsdiensten die zichzelf zouden moeten "dekken". Moet men concluderen uit uw verwijzing naar Al Capone dat u het verkeerd vind dat men hem (lang geleden) heeft veroordeeld op grond van belastingsontduiking? Probeer slechterikken maar eens te veroordelen op basis van "de kern van hun wandaden" in onze huidige cultur van legalisme en litigiousness. Uw eigen attitude tegenover "veiligheidsdiensten" spreekt boekdelen over wat ons nog te wachten staat in de nabije toekomst: 'terrorisme' waartegenover 9/11 uiteindelijk maar 'klein bier' zal blijken te zijn. - At 12:09 Anoniem said...
-
Russell Kirk schreef privaat dat HW Bush diende opgehangen worden op het gazon van het Witte Huis voor oorlogsmisdaden. Voor zijn zoon lijkt me dat zeker niet minder toepasselijk.
- At 12:10 Anoniem said...
-
En omdat Russel Kirk onnozeliteiten verkondigde meent 'simon' van ook onnozeliteiten te mogen verkondigen. Tjonge, wat een doorslaggevend argument dat is om de goegemeente te willen shockeren..."Russel Kirk schreef privaat....". Men zou zich voorwaar in een kleuterklas kunnen wanen.
Vooraleer men iemand zou willen opknopen, doet men er best aan van met 'serieuse' argumenten af te komen. Zelfs Texaanse cowboys in 'onzekere tijden' (i.e. vooraleer Texas effectief onder federale US 'rule of law' kwam) getuigden doorgaans van meer over een sense of fairness te beschikken dan contemporele naief-linkse Europeanen. - At 20:11 Anoniem said...
-
@ Marc: ik had niet de bedoeling Russell Kirk als argument te gebruiken. Mij lijken de argumenten zo voor de hand liggend... Opdracht geven om bombardementen uit de lucht of via artillerie uit te voeren in dichtbevolkte streken is het opzettelijk willen doden van onschuldigen, wat ik nog steeds als definitie van moord gebruik. (Natuurlijk weet ik dat het geprefereerde woord daarvoor collateral damage is.) Met meer dan 1 miljoen doden (waarvan het grootste deel mensen als jij en ik die enkel zo vredevol mogelijk hun leven willen leiden) in Irak komt Bush zelfs op de lijst van grootste massamoordenaars. Daarvoor verdient hij de strop, denk ik.
Waarom oppositie tegen oorlog naief-links zou zijn begrijp ik niet. De basis waarom ik mij eerder rechts dan links zou noemen, is het verdedigen van wat ieder nauw aan het hart ligt (of zou moeten liggen); zijn vrijheid, zijn familie, zijn onmiddellijke omgeving. Oorlog is de grootste verwoester van deze zaken; zowel in het conrete geval in de VS als in Irak en Afghanistan. Militarisme leidt steeds tot verlies aan vrijheid, familie's worden uit elkaar gerukt en de overheid groeit en centraliseert. De VS onder Bush kende oa: 4000 dode soldaten en dus een enorm aantal vaderloze jonge gezinnen, de grondwet werd nog meer een vod dan ze al was met de patriot act (die nog geen enkele terrorist hielp veroordelen!), niet (!)-defensie gerelateerde uitgaven konden meer dan onder eender welke president sinds decennia (sinds LBJ) stijgen omdat het publiek zo op de oorlog gefocust was, 40% stijging in de geldhoeveelheid met de gekende inflatie als gevolg,...
Het idee dat je dictatoriale landen kan binnenvallen, onschuldigen bombarderen en dan een westers gezinde democratie kan installeren, en ondertussen zelf een westerse democratie blijven, lijkt me dan ook eerder naïef-links, dan oppositie tegen zulke absurde, levens- en geldverslindende schema's. Conservatieven en libertariërs zijn m.i. dan ook -wanneer ze consistent zijn- anti-oorlog. De neo-conservatieven, die geen graten zien in het voorgaande en hun limited-government idealen voorgoed lijken te hebben opgeborgen kunnen we mogelijk beter (of ze al dan niet ooit Trotskysten waren doet er zelfs niet toe) tot het linkse kamp rekenen. - At 20:12 Anoniem said...
-
@ simon
1) Hoe kan ik weten wat uw bedoeling is wanneer u schrijft dat iemand moet "opgehangen" worden, en dat komt vlak naast het enige zinnetje "Russel Kirk schreef privaat"? U lijkt me een al te gemakkelijke meeloper en naroeper te zijn met/van 'mob rule'.
2) En wanneer men iemand zou willen "ophangen", dan zou dat toch best gebeuren na een eerlijk en 'fair' juridisch proces door een bevoegde overheid (let vooral op de woorden "fair" en "bevoegde"), en niet op basis van misinformatie en valse affirmaties. Bedenk hier vooral dat u een morele plicht heeft (vooraleer iemand te willen opknopen) van u correct te informeren in plaats van bevooroordelde mantras te parroteren. Wanneer men u leest dan is het gemakkelijk om te verstaan waarom er velen onterecht zijn opgeknoopt in de mensengeschiedenis want "de argumenten (zouden) zo voor de hand liggend..." (geweest zijn). En het is dan nog gemakkelijker om te verstaan waarom er velen NIET werden opgeknoopt die wel zouden moeten geweest. Tjonge, tjonge, en dan zijn er velen die beweren dat het onderwijs in Belgie tegenwoordig van een hoge 'kwaliteit' zou zijn!
3) Ter illustratie, Bush heeft zeker nooit "opdracht gegeven" om zo maar in het wilde bombardementen uit te voeren op "dichtbevolkte streken". In feite, de recente (laatste 20 jaren) Amerikaanse precision-bombing (in Iraq en elders) is een unicum in de mensengeschiedenis. Het echte aantal "doden" van de gevechten in Irak over de laatse 5 jaren ligt ergens tussenin de 80 en 95 duizend. En de overgrote meerderheid daarvan is het resultaat van Irakis en andere moslems die Irakis proberen te doden, en niet het gevolg van 'Amerikaanse interventies'. De 'onmiddelijke verwijdering' van het moordende Saddam regime in maart/april van 2003 heeft ongeveer 12000 doden gemaakt. Dat zijn ruwweg de echte of 'serieuse' cijfers. Maar, u zijt blijkbaar meer geinteresseerd in het parroteren van politiek-geinspireerde cijfers. Ik geef deze informatie niet als 'argumenten' pro en contra eender wat. Ik geef ze enkel om te illustreren dat uw soort van "opknoping" weinig met een serieus juridisch proces zal te maken hebben, maar eerder van het gehalte van 'Belgische partijverbiedingen' zal zijn (onder een grondwet die zogezegd vrijemeningsuitinguiting garandeerd). Kortom u zijt een aanhanger van kangaroe-tribunalen.
4) Oppositie tegen oorlog hoeft niet per se "naief-links" te zijn. Maar uw soort van 'blinde'oppositie, zoals verwoord in uw 2de paragraaf, die is dat zeker. Dat is een vorm van koopindegronderij, en geen serieuse discussie over de concrete realiteiten waarin oorlogsbesissingen (al of niet) moeten genomen worden. Maar zulk een serieuse discussie gaan we hier niet houden, denk ik.
5) Wanneer ik uw laatste paragraaf lees dan kan ik enkel een diepe zucht maken, over zoveel geestelijke verwarring. Waar te beginnen? Begin eens met 1 specifieke stelling te verkondigen op een wijze die debat mogelijk, in plaats van zo maar talloze losse 'zekere' affirmaties te maken die verloren lopen in de mist.... - At 20:12 Anoniem said...
-
Ok, één stelling dan maar: Bush heeft de opdracht gegeven om ongeprovoceerd Iraq binnen te vallen en te bezetten met een wapenarsenaal waarvan hij wist dat dit zeker in dichtbevolkte gebieden een groot aantal onschuldige mensen zou doden: http://en.wikipedia.org/wiki/Weapons_of_the_2003_invasion_and_occupation_of_Iraq (oa clusterbommen). Een onschuldig iemand opzettelijk ombrengen is een misdaad, zodus is Bush een misdadiger.
Ik ga Bush niet persoonlijk gaan ophangen, maar indien wat ik over hem denk te weten waar is (de hierboven staande stelling), heeft ieder het recht dit wel te doen. Natuurlijk gebeurt dit beter na een fair proces, dan in het wilde weg. - At 11:48 Anoniem said...
-
@ simon
U vertrekt van verkeerde premissen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat uw conclusies, i.e. uw opinies, waardeloos zijn.
1) Bush heeft zeker niet "ongeprovoceerd" Irak binnen gevallen. Dat is een infantiele affirmatie en directe historische vervalsing. Het open VS-Irak conflict dateert van 1991, met de Iraakse inval in Koeweit en de 1ste Golfoorlog. Enkele belangrijke mijlpalen in dat conflict waren de wapenstilstandsverbrekeningen door Saddam 1991-92, bescherming van de Koerden door de VS luchtmacht met overvluchten en Iraakse 'schiet'-pogingen, economische sancties opgelegd door de VN (grotendeels later ondermijnt door France en Rusland, meer dan een half miljoen geschatte hogere kindersterfte in Irak), het negeren van 18 Veiligheidsraadsresoluties door het Saddam Baath regime, de 'regime change' resolutie van het VS Congress in 1998 (onder de Clinton administratie), de formele resolutie van het VS Congress in November 2002 waaronder de Bush administratie expliciet werd opgedragen van ALLE middelen te gebruiken om implementatie van vorige akkoorden (met zowel Irak als met de Veiligheidsraad partners) af te dwingen.
2) Bush heeft ook niet Irak "bezet". Het gros van de interventiemacht werd teruggetrokken binnen enkele weken na de verwijdering van het Saddam regime. Daar ligt juist het grootste verschil met bijvoorbeeld de echte bezettingen van Japan en Duitsland na WO2 (en misschien ook Bush's grootste taktische fout).
3) Het is absurd van te beweren dat er veel "onschuldige" slachtoffers zouden vallen (of zijn gevallen) door een Amerikaans "wapenarsenaal". Nogmaals, de overgrote meerderheid van slachtoffers in Irak waren (a)initieel slachtoffers van sunni-geweld tegen shiieten (zowel Baath-sunnis als geimporteerde jihadis van buitenaf) en (b) later meer het resultaat van intra-shiiet geweld van allerlei 'milities'. Dat u die realiteit niet wil of kunt zien dat is uw probleem. U heeft er (op termijn) geen enkel 'voordeel' bij van door ideologisch-geinspireerde media voor dom te worden gehouden. Maar ge zult u wel 'goed' kunnen voelen in uw absurde 'zekerheden'.
4) Maak u ook geen illusies dat de meesten van die slachtoffers "onschuldig" zouden zijn. Maar, dat is een ander lang verhaal.
5) Dus nee, Bush (geen favoriet van mij) heeft nooit "een onschuldig iemand OPZETTELIJK (willen) ombrengen". En ik kan enkel mijn vorige conclusie herhalen , dat u ideologisch goed voorbereid zijt (en empirisch onwetend wordt gehouden), zodat u een perfecte kandidaat zijt om in een kangaroe-tribunaal goed te kunnen functioneren. Let wel, een serieuse discussie over de Irak-oorlog zou een analyse vereisen van de initiele VS motivaties die berustten op (a) morel gronden, (b) lange-termijn veiligheidsgronden, en (c) afdwingen van internationaal recht. Ik denk niet dat een dergelijke discussie mogelijk - nog wenselijk - zou zijn in uw kangaroe tribunaal. - At 11:49 Anoniem said...
-
Ik wil mijn premisses aanpassen als die niet lijken te stroken met de waarheid, ik heb althans die intentie. En het klopt ongetwijfeld dat ik niet de historische kennis heb, die u heeft. Wat cijfers betreft is het inderdaad oppassen geblazen aangezien deze heel sterk uiteenlopen. http://www.iraqbodycount.org/ houdt enkel door officiële persagentschappen geraporteerde doden bij en komt op 85-92 000 burgerslachtoffers. Natuurlijk een onderschatting aangezien niet alle doden door de media geraporteerd kunnen worden. Dat 1 miljoen cijfer dat ik aanhaalde, vind je op http://en.wikipedia.org/wiki/ORB_survey_of_Iraq_War_casualties. Dit lijkt, zo blijkt uit andere bronnen ook, inderdaad een overdrijving, bedankt om me hierop te wijzen.
1)Ik bedoelde met ongeprovoceerd, dat Saddam, de Verenigde Staten niet had aangevallen.
2)160 000 soldaten ter plaatse is toch een aardig aantal.
3)Ik wil gerust aannemen dat de US en coalitie partners minder doden maken dan de 'milities'. (En natuurlijk keur ik hun aanslagen ook af) Desalnietemin zijn de US troepen (op zijn allerminst, want volgens www.iraqbodycount.org) direct verantwoordelijk voor een aantal honderd doden jaarlijks en in gevecht voor meer dan duizend jaarlijks. Daarbij is het huidige niveau van geweld natuurlijk een, zij het ongewenst, gevolg van de inval in 2003. Zonder de inval in Irak was het land naar alle waarschijnlijkheid niet in de huidige abominabele en gevaarlijke toestand.
4) Hoe noemt het u dan wanneer een kind uit nieuwsgierigheid een cluster bom oppakt? Of wanneer je in een huis woont dat gebombardeerd wordt, omdat men vermoedt dat er tegenstanders in de buurt zijn?
Wanneer iemand hier in België een bewezen moord pleegt wordt hij veroordeeld, iemand die opdracht geeft tot militaire actie waarbij minstens 10 000en burgers vermoord worden, wordt door u goedgekeurd?
5) Wanneer je Irak invadeert en Saddam afzet, dan weet je dat dat een enorme instabiliteit zal creeëren met een enorm aantal doden als gevolg. Zoals Cheney het zei in 1994: "invading Baghdad would create a quagmire": http://www.youtube.com/watch?v=6BEsZMvrq-I
Daarbij komt het directe doden van burgers door het gebruik van hevige artillerie en bommen. Wanneer u zegt dat Bush nooit opzettelijk iemand heeft willen laten ombrengen, beweert u dan dat hij en andere dachten dat het droppen van bommen op dichtbevolkte gebieden in Irak en vooral Afghanistan, geen onschuldige slachtoffers zou eisen? Zo niet, hebben ze toch opzettelijk deze mensen gedood...?!
Wat de lange termijn betreft vermoed ik dat de oorlogen in Irak en Afghanistan onwinbaar zijn op de manier waarop ze nu gevoerd worden aangezien het hier gaat over een zogenaamde "4e generatie" oorlog, waarbij men vecht tegen gedecentraliseerde groepen terroristen zonder centrale authoriteit. Enkel wanneer men bereid is om enorme aantallen mensen te doden, ook onschuldigen, is zo'n oorlog winbaar (als je dat nog winnen kan noemen) en of men dan ook nog maar enige steun van het volk nog zal hebben...