Mijn verblijf in de Verenigde Staten heeft net de derde van zes weken ingezet, en nog steeds ben ik dit prachtland niet moe of gewoon geworden. De komende dagen heb ik hier wat meer tijd en kan ik terug wat schrijven. Jullie kunnen de komende dagen dus nog zeker een verslag van mijn IHS-seminarie Liberty and Society in Bryn Mawr College, vlakbij Philadelphia, verwachten, alsook mijn algemene indrukken hier. Ik zal één van de dagen tevens een artikel wijden aan de recente ruling van het Amerikaans Hooggerechtshof inzake het Tweede Amendement van de Amerikaanse Grondwet: het recht op vrij wapenbezit. Alvorens een lofzang te beginnen over het jeugdige enthousiasme en de toekomstprojecten van de Ron Paul Revolution, nog even dit: net zoals economen die beweren dat de markt niet goed werkt geen échte economen zijn, zo zijn de vrijheidslievende Europeanen die tegen de VS zijn eigenlijk géén vrijheidslievenden. De VS is nog steeds de city upon the hill die de ganse wereld tot lichtend voorbeeld dient, en ook al zagen we de laatste jaren een toenemende totalitarisering, nog steeds is de VS met enorme voorsprong de meest vrije samenleving op onze aardbol.
Vanuit het verre Amerika werd mij steeds voorgehouden dat het libertarisme aan de andere kant van de Pond meer spontaan en grassroots zou zijn dan dat in Europa. In onze contreien is de vrijheidsfilosofie een abstract begrip dat enkel door een beperkt aantal academici uitgedragen wordt. In de VS is dat naar verluidt niet het geval. Het beste voorbeeld daarvoor was de recente presidentscampagne van Texaans Congreslid Ron Paul. Hoewel hij nooit écht kans maakte op de Republikeinse nominatie wist hij gedurende meer dan een half jaar zijn stempel op het politieke debat te drukken. Niet enkel brak hij tal van records op vlak van fund-raising of schitterde hij in de straw polls en de debatten, maar ook bracht hij het libertarisme opnieuw onder de aandacht in de VS. Initiatieven zoals het “Murray Rothbard Institute”, “Cry for Paul” of de “Belgians 4 Paul Blog Campaign” deden hun uiterste best om Ron Pauls campagne ook in ons land aan de man te brengen, maar tevergeefs: België is gewoon nog niet klaar voor échte vrijheid.
(Don't tread on me! met de ratelslang is de oudste libertarische banier)
(Time's Up! met de aanvallende slang is de modernere variant)
Onlangs publiceerde het toonaangevende tijdschrift “Reason” een artikel over Ron Pauls campagne en stelde het enkele treffende vragen. Wat zou er van de Ron Paul Revolution-campagne worden? Zouden alle resources verloren gaan of zouden ze zich op een volgend project kunnen storten? Of was dit het hoogtepunt en is al het libertarische kapitaal opgebruikt, en heeft Ron Paul dus eigenlijk de libertarische revolutie aan flarden gereden? Tot gisteren was ik nog bereid om “Reason” in haar kritische analyse te volgen. Het is immers zogoed als uitgesloten dat het libertarisme dezelfde drive zou aanhouden dan tijdens de presidentscampagne van Ron Paul. Maar kennelijk hadden “Reason” en ikzelf het bij het verkeerde eind. Niet enkel zal Ron Paul via zijn “Campaign for Liberty” permanent campagne blijven voeren, ook de andere actiegroepen zijn zich stuk voor stuk aan het heruitvinden. Misschien was de Ron Paul Revolution dan toch de langgezochte katalysator om het libertarisme een sustainable ground te bezorgen?
Gisterenavond was ik in Crystal City, een buitenwijk van Washington D.C., immers te gast op een feestje van Bureaucrash, één van die libertarische actiegroepen die maandenlang alles uit de kast gehaald hebben om Ron Paul te steunen en van plan zijn om dat ook de komende jaren nog verder te blijven doen. In een typisch Victoriaans huis met porch kwamen een zestigtal jongeren bijeen om na het magistrale vuurwerk boven de National Mall samen Independence Day te vieren. Van heinde en verre kwamen jongeren naar Crystal City om mee te feesten. Zelfs drie activisten uit "Canadia" maakten er hun opwachting, uitgedost in Ron Paul-shirts en voorzien van diverse vrijheidslievende vlaggen als capemantels. De muziek was patriottisch, de drank vloeide rijkelijk en de sfeer was uitbundig. En ook al kunnen Miller Lite of Sam Adams uit de gekende bekers zoals in tienerkomedies niet op tegen een frisse pint uit eigen land, toch was het een avond om in te kaderen.
Wat ik daar gisteren kon aanschouwen, deed mijn kritisch pessimisme ten overstaande de toekomst van het libertarisme wegsmelten als sneeuw voor de zon. Als dit soort grassroots bijeenkomsten kan blijven bestaan, en als dit soort jeugdig enthousiasme gebundeld en op specifieke doelen gericht kan worden, ziet het er redelijk goed uit voor de vrijheid in de VS. Organisch gegroeide groepjes, gefinancierd door welstellende individuen en ondersteund door talrijke academici, vooral dan van George Mason University, één van de weinige niet-linkse universiteiten in het politiek correcte Westen, kunnen zich in de samenleving nestelen, ook na de Ron Paul Revolution, en hun boodschap kan zo ook terdege verspreid worden. Deze libertarische jongeren zijn geen radicale anarchisten en geen cultuurrelativerende atheïsten, geen losers of outcasts, en geen egoïsten of crackpots. Zij geloven gewoon nog in de vrijheid en zijn bereid om tijd en energie te steken in het prediken van hun ideeën. En zo kan de Ron Paul Revolution misschien toch uitgroeien tot een échte libertarische omwenteling. Ik hoop het: Ron Paul cured my apathy!
Langs deze weg wil ik tenslotte ook nog Marc Huybrechts, één van de trouwe lezers van deze weblog, bedanken om vandaag een halve dag vrijgemaakt te hebben om mij een deel van de “Sic Semper Tyrannis!”-staat Virginia te tonen: Tysons Corner, Langley, Hickory Hill, McLean en Reston. Het is steeds leuk om interessante mensen als Marc Huybrechts te ontmoeten, en zeker als dat dan ook nog kan gebeuren in een iets exotischer kader dan pakweg Antwerpen of Leuven. En laat dit anders ook een bewijs zijn dat internetmedia wel degelijk een sociale meerwaarde hebben en dus niet per definitie nefast zijn voor traditionele fysieke sociale contacten.
Meer over deze libertarische actiegroep op www.bureaucrash.com.
Vanuit het verre Amerika werd mij steeds voorgehouden dat het libertarisme aan de andere kant van de Pond meer spontaan en grassroots zou zijn dan dat in Europa. In onze contreien is de vrijheidsfilosofie een abstract begrip dat enkel door een beperkt aantal academici uitgedragen wordt. In de VS is dat naar verluidt niet het geval. Het beste voorbeeld daarvoor was de recente presidentscampagne van Texaans Congreslid Ron Paul. Hoewel hij nooit écht kans maakte op de Republikeinse nominatie wist hij gedurende meer dan een half jaar zijn stempel op het politieke debat te drukken. Niet enkel brak hij tal van records op vlak van fund-raising of schitterde hij in de straw polls en de debatten, maar ook bracht hij het libertarisme opnieuw onder de aandacht in de VS. Initiatieven zoals het “Murray Rothbard Institute”, “Cry for Paul” of de “Belgians 4 Paul Blog Campaign” deden hun uiterste best om Ron Pauls campagne ook in ons land aan de man te brengen, maar tevergeefs: België is gewoon nog niet klaar voor échte vrijheid.
(Don't tread on me! met de ratelslang is de oudste libertarische banier)
(Time's Up! met de aanvallende slang is de modernere variant)
Onlangs publiceerde het toonaangevende tijdschrift “Reason” een artikel over Ron Pauls campagne en stelde het enkele treffende vragen. Wat zou er van de Ron Paul Revolution-campagne worden? Zouden alle resources verloren gaan of zouden ze zich op een volgend project kunnen storten? Of was dit het hoogtepunt en is al het libertarische kapitaal opgebruikt, en heeft Ron Paul dus eigenlijk de libertarische revolutie aan flarden gereden? Tot gisteren was ik nog bereid om “Reason” in haar kritische analyse te volgen. Het is immers zogoed als uitgesloten dat het libertarisme dezelfde drive zou aanhouden dan tijdens de presidentscampagne van Ron Paul. Maar kennelijk hadden “Reason” en ikzelf het bij het verkeerde eind. Niet enkel zal Ron Paul via zijn “Campaign for Liberty” permanent campagne blijven voeren, ook de andere actiegroepen zijn zich stuk voor stuk aan het heruitvinden. Misschien was de Ron Paul Revolution dan toch de langgezochte katalysator om het libertarisme een sustainable ground te bezorgen?
Gisterenavond was ik in Crystal City, een buitenwijk van Washington D.C., immers te gast op een feestje van Bureaucrash, één van die libertarische actiegroepen die maandenlang alles uit de kast gehaald hebben om Ron Paul te steunen en van plan zijn om dat ook de komende jaren nog verder te blijven doen. In een typisch Victoriaans huis met porch kwamen een zestigtal jongeren bijeen om na het magistrale vuurwerk boven de National Mall samen Independence Day te vieren. Van heinde en verre kwamen jongeren naar Crystal City om mee te feesten. Zelfs drie activisten uit "Canadia" maakten er hun opwachting, uitgedost in Ron Paul-shirts en voorzien van diverse vrijheidslievende vlaggen als capemantels. De muziek was patriottisch, de drank vloeide rijkelijk en de sfeer was uitbundig. En ook al kunnen Miller Lite of Sam Adams uit de gekende bekers zoals in tienerkomedies niet op tegen een frisse pint uit eigen land, toch was het een avond om in te kaderen.
Wat ik daar gisteren kon aanschouwen, deed mijn kritisch pessimisme ten overstaande de toekomst van het libertarisme wegsmelten als sneeuw voor de zon. Als dit soort grassroots bijeenkomsten kan blijven bestaan, en als dit soort jeugdig enthousiasme gebundeld en op specifieke doelen gericht kan worden, ziet het er redelijk goed uit voor de vrijheid in de VS. Organisch gegroeide groepjes, gefinancierd door welstellende individuen en ondersteund door talrijke academici, vooral dan van George Mason University, één van de weinige niet-linkse universiteiten in het politiek correcte Westen, kunnen zich in de samenleving nestelen, ook na de Ron Paul Revolution, en hun boodschap kan zo ook terdege verspreid worden. Deze libertarische jongeren zijn geen radicale anarchisten en geen cultuurrelativerende atheïsten, geen losers of outcasts, en geen egoïsten of crackpots. Zij geloven gewoon nog in de vrijheid en zijn bereid om tijd en energie te steken in het prediken van hun ideeën. En zo kan de Ron Paul Revolution misschien toch uitgroeien tot een échte libertarische omwenteling. Ik hoop het: Ron Paul cured my apathy!
Langs deze weg wil ik tenslotte ook nog Marc Huybrechts, één van de trouwe lezers van deze weblog, bedanken om vandaag een halve dag vrijgemaakt te hebben om mij een deel van de “Sic Semper Tyrannis!”-staat Virginia te tonen: Tysons Corner, Langley, Hickory Hill, McLean en Reston. Het is steeds leuk om interessante mensen als Marc Huybrechts te ontmoeten, en zeker als dat dan ook nog kan gebeuren in een iets exotischer kader dan pakweg Antwerpen of Leuven. En laat dit anders ook een bewijs zijn dat internetmedia wel degelijk een sociale meerwaarde hebben en dus niet per definitie nefast zijn voor traditionele fysieke sociale contacten.
Meer over deze libertarische actiegroep op www.bureaucrash.com.
3 Reacties:
- At 07:40 Vincent De Roeck said...
-
Deze libertarische actiegroep verkoopt ook tal van prullaria, T-shirts, buttons, stickers en andere libertarische memorabilia. Alles kan online besteld worden, en de aangekochte producten kunnen zelfs naar Europa verscheept worden. De afbeeldingen hierboven van de twee T-shirts komen van de webwinkel van "Bureaucrash".
Hun online-winkel: http://bureaucrashcontraband.com - At 16:19 Anoniem said...
-
Vincent, ik heb zonet een Bureaucrash-teeshirt besteld. Wel niet echt goedkoop, zeker niet met de shipping fee erbij. Ik koos de teeshirt met het Ché Guevara-doodshoofd. Schitterend statement.
In maart was ik in Sioux Falls in de States, waar ik nog familie heb wonen, en ook daar was ik op een bijeenkomst van zo'n libertarisch Ron Paul clubje. Het was schitterend om te ontdekken dat alles in de media over de Ron Paul revolutie écht blijkt te zijn. Dat stemt mij vreugdevol. Als de jeugd libertarisch blijft en men zich tijdens het opgroeingsproces niet laat "vangen" door de staat, dan ziet de toekomst er inderdaad zéér goed uit voor ons en onze vrijheid.
Nog veel succes in de States en bij de FEE! - At 13:47 Anoniem said...
-
Spijtig dat Marc H ook een eikel is, steeds overtuigd van zijn groot gelijk. (Het lijkt wel een socialist.) De Amerikaanse versie van Corse.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)