Feitelijk is het immers al totaal fout om de “Grote Ontsnapping” te situeren aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. De Amerikaanse oorlogseconomie kunnen we toch maar moeilijk gelijkstellen met de welvaart die we naderhand gewoon zijn geworden. Zulk een situatie, waarbij meer dan 40% van de totale arbeidsproductie louter in het teken stond van de oorlogsinspanningen, kunnen we onmogelijk beschouwen als de basis voor reële of duurzame economische groei. En zeker omdat een complexe economie geen eeuwigheid op dergelijke overproductie van militair materieel kan teren. De “Grote Ontsnapping” vatte in mijn ogen dan ook pas aan vanaf de demilitarisatie en het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het gros der economen gaat er van uit dat een normale burgerlijke economie zonder veel erg ontstaan is na WO-II, maar zij maken zich schuldig aan feitelijke en theoretische fouten, en gaan in deze analyse voorbij aan bepaalde primordiale factoren die noodzakelijk waren om de ongezien soepele overgang van een oorlogseconomie rond “command-and-control” naar een vredeseconomie op basis van “free-market-economics” mogelijk te maken.
De reden hiervoor ligt in het heersende Keynesiaanse economische beeld van die tijd. De niet-duurzame oorlogsbubbel werd immers niet als een aberratie van de markt gepercipieerd maar gewoon als gevolg van georchestreerd staatsinterventionisme: hoge overheidsuitgaven, grote begrotingstekorten en immense vergrotingen van de geldhoeveelheid in de economie. De idee-fixe van deze Keynesianen blijft dezelfde: staatsinterventionisme zou de Amerikaanse economie niet enkel gered hebben van de depressie maar ook achteraf naar ongekende hoogten gestuwd hebben. En inderdaad, tijdens de oorlogsjaren is hier zeker iets voor te zeggen. Gedurende meerdere jaren opereerde de Amerikaanse economie ver boven zijn objectieve productiecapaciteit. Maar daarmee zal de semi-dwangarbeid van 16 miljoen oude-van-dagen en kinderen, bovenop de miljoenen tieners en vrouwen, ook iets van doen hebben.
Maar de werkelijkheid is veel minder rooskleurig dan algemeen wordt aangenomen. Keynes’ productiewonder leidde inderdaad wel tot een ongezien lage werkloosheidsgraad van 2% van de bevolking, maar dat schijnbare succesverhaal was zeker niet gestoeld op degelijk fisco-monetair beleid. Uiteindelijk was het immers gewoon de invoering van de dienstplicht voor 10 miljoen Amerikanen en de feitelijke dienstplicht voor nog eens miljoenen anderen die zich vrijwillig aanmeldden bij de verschillende legereenheden - maar dan wel eerder uit angst voor eventuele latere oproepingen in de dodelijke infanterie dan wel uit vaderlandsliefde - die deze economische hausse op hun conto mogen schrijven. Na de oorlog liet de Amerikaanse overheid haar handen gelukkig snel los van de economie die zich dan ook in een ijltempo omvormde in een goed draaiende burgereconomie. De soldaten konden naar hun vroegere banen teruggaan en de tijdelijke werkkrachten - vrouwen, kinderen en ouderen - keerden naar huis of school terug. Tegen 1948 was deze vlotte transformatie een feit en ook de totale Amerikaanse werkloosheidsgraad bleef relatief laag. In dat jaar werd immers amper een schamele 4% werkloosheid opgemeten.
De standaardargumentatie van de Keynesianen is de volgende. Na de Tweede Wereldoorlog zouden de burgers hun geaccumuleerde staatsobligaties (“bonds”) massaal verkocht hebben, en zouden de inkomsten daaruit gebruikt hebben voor de aankoop van “consumer durables”, waarvan de burgerlijke productie tijdens de oorlogsjaren ofwel verboden ofwel zwaar beperkt was. Deze praktijk zou de transitie zo vlekkeloos hebben doen verlopen. Klinkt allemaal mooi, daar niet van, maar het is economische nonsens. Het is niet omdat bepaalde personen hun staatsobligaties verkochten, dat deze plots uit de economie verdwenen zijn. Elke “bond” die verkocht werd, werd ook door iemand aangekocht. Elk bedrag dat van de spaarrekening gehaald werd, belandde later immers ergens anders op iemands rekening. Dit fenomeen was gewoon een nuloperatie. De opvallende toename van consumptie had niets te maken met een afname in het bezit van liquide middelen zoals Keynesianen gemakkelijkheidshalve aannemen, maar wel met het veranderende spaargedrag op de nieuwe inkomsten na WO-II.
Terwijl de individuele consumenten minder spaarden en meer uitgaven aan allerlei producten, financierden de bedrijven hun investeringsdrang met de verkoop van allerlei waardepapieren die ze tijdens de oorlogsjaren verzameld hadden, met het herontdekken van de kapitaalmarkt en de vooroorlogse beurscultuur, en met het verlagen van hun kortetermijnwinsten ten voordele van langetermijninvesteringen. Dit laatste werd trouwens ook aangemoedigd door een drastische verlaging van de belastingen op de herinvestering van bedrijfswinsten in de tweede helft van de jaren 1940. Het is typerend voor die tijd dat bedrijven toen te kennen gaven dat hun nog grotere groei enkel gehinderd werd door regulering en een feitelijk gebrek aan grondstoffen, en helemaal niet door enig tekort aan beschikbaar kapitaal of investeringswil. Hiermee bewees de industrie eigenlijk het totaal falen van de Keynesiaanse doctrine. Keynesiaanse economen schreeuwden immers moord en brand wanneer de overheid haar uitgaven na de oorlog begon te verminderen. Volgens hen zou daarop immers een ongeziene depressie moeten volgen. Maar die bleef natuurlijk uit. Sterker nog: die jaren kenmerkten zich net door een ongeziene economische groei in de Verenigde Staten.
De Keynesianen hadden het volledig mis. Zij hielden immers tot op het bittere einde vast aan hun pseudo-religieuze postulaten en begrepen niet dat de vooroorlogse depressie net in tijd verlengd werd door de “New Deal” van Franklin Roosevelt. Investeerders en bedrijven kozen voor het overdreven oppotten van kapitaal, net omdat de overregulering, de politieke onzekerheid, de willekeurige nationalisaties en het aan banden leggen van eigendomsrechten niet meteen de beste incentives waren om langetermijninvesteringen te promoten. Tijdens de oorlog werd de Amerikaanse overheid weliswaar gezuiverd van de radicale “New Deal”-adepten, maar hun opvolgers waren eigenlijk geen haar beter. De extreme focus op de oorlogsindustrie was evenmin productief voor investeerders die in andere sectoren actief wilden zijn. En ook het verbod om bepaalde grondstoffen voor niet-militaire sectoren aan te wenden, was fnuikend voor elk privé-initiatief of verdere innovatie. Dit alles stelde het volledige herstel van de economie nodeloos uit tot na WO-II.
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog was de “New Deal” dood en begraven, en hadden meer vrijemarktaanhangers de sleutelposten binnen de Amerikaanse overheid in handen. Zij werkten niet enkel aan bestuurlijke stabiliteit en juridische zekerheid, maar ook aan het radicaal snoeien in de overheidsuitgaven, het aannemen van een minder volatiel monetair beleid, het terugdringen van bureaucratie en dito regelneverij, het drastisch terugdringen van de belastingen op personen en bedrijven, en het stimuleren van ondernemerschap en langetermijninvesteringen. En de resultaten bleven niet uit. De VS kendn in het jaar 1946 een economische groei van meer dan 30%: tot op vandaag nog steeds een absoluut historisch record. En tegen 1948 had de Amerikaanse economie niet enkel dezelfde omvang als voor het begin van de depressie maar zat de VS terug decennialang op haar historisch spoor van eeuwige economische groei. Alleen jammer dat de stupide beleidsmaatregelen van de jaren 1930 zich vandaag eens te meer aan het herhalen zijn, en dat natuurlijk met alle gevolgen van dien voor onze toekomstige welvaart.
Dit opiniestuk verscheen ook bij de Stichting Meer Vrijheid, het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond, WorkForAll, LVB.net, de Stichting Het Vrije Volk, In Flanders Fields en De Vrijspreker.
Meer over de flaters van de New Deal op www.independent.org.
23 Reacties:
- At 00:05 Anoniem said...
-
Uitstekend artikel en 100% mee eens. Het wordt eens tijd dat we het Keynesianisme daar brengen waar het thuishoort, op de mestvaalt van de geschiedenis. Het is ook een feit dat Keynes lid was van de Fabian Society, welke een vereniging die was opgericht in de 19e eeuw om een langzaam socialisme binnen de maatschappij te brengen, vandaar ook zijn verschrikkelijke geschriften, die eigenlijk kant noch wal raakten. Alleen zijn pseudo-economen en politici hier als hyena’s op gedoken en hebben dit als een soort bijbel verkocht aan mensen die nog minder wisten van de werkelijke economie. Hoe tragisch de historie kan verlopen wordt hier wel duidelijk.
We hebben hier dus twee grote depressies aan overgehouden. Die van de jaren 30 en de huidige. - At 00:05 Anoniem said...
-
En je ziet overheden er weer gebruik van maken op dezelfde manier als toen en nu hun eigen macht nog meer vergroten.
- At 00:05 Anoniem said...
-
Wat de overheid had kunnen doen in de huidige crisis, is de economie stimuleren door de consumenten het geld te geven in plaats van de banken, dan had de economie er minder onder geleden dan nu het geval gaat worden.
- At 00:06 Anoniem said...
-
en daar sla je de spijker op de kop.
als al het geld wat in de amerikaanse economie gepompt is om banken te helpen verdeeld was onder alle mensen van 18 jaar en ouder dan was er geen crisis geweest.
90% van de hypotheekproblemen had zich niet meer voorgedaan omdat iedereen de hypotheek af had kunnen lossen zelfs als het bedrag belast was geweest. - At 00:06 Anoniem said...
-
Dit is volgens mij meer het einde van het systeem-denken of model-denken. Er is geen 1 model meer. Het ene biedt stabiliteit, de andere duurzaamheid, de andere groei, de andere technologische voooruitgang, ... geen enkel systeem biedt ze allemaal. Er moet een keuze worden gemaakt en steeds opnieuw moet alles worden herzien.
Binnen een 18-tal maanden groeit de VS-economie opnieuw en kent het land weer enkele mooie jaren, maar ze zullen waarschijnlijk meer pijn gehad hebben in de crisistijd dan de Japanezen, die er meer dan 10 jaar over hebben gedaan om hun economie door de problemen te loodsen. Stabiliteit ten koste van groei, groei ten koste van stabiliteit. Beide samen past niet in de menselijke natuur. - At 00:07 Anoniem said...
-
"Het is niet omdat bepaalde personen hun staatsobligaties verkochten, dat deze plots uit de economie verdwenen zijn. Elke "bond" die verkocht werd, werd ook door iemand aangekocht."
Hmm, mijn kennis van geldtheorie is heel beperkt, maar kunnen die staatsobligaties (via een bank) niet als collateral op de balans van de centrale banken terecht komen, waardoor er meer geld in omloop komt? Dan zijn die obligaties toch "uit omloop".. Of vergis ik mij nu zo? Ergens een econoom in de zaal? - At 00:07 Anoniem said...
-
'economische waarheid'
Zelfs de Democraten betoogden in de jaren negentig dat een wet uit de jaren van de grote depressie, die een muur optrok tussen spaarbanken en investeringsbanken, de innovatie en de competitiviteit van de Amerikaanse financiële instellingen in de weg stond. Toen die muur werd gesloopt, zorgde de deregulering voor een aantal nieuwe, zeer innovatieve producten die aan de basis liggen van de huidige crisis. Dat een aantal Republikeinen dat nog niet heeft begrepen, blijkt uit hun verzet tegen het plan van de regering om de financiële sector met een injectie van overheidsgeld weer overeind te helpen.
Er waren al tien jaar tekenen dat het met de Reaganrevolutie de foute kant op ging.
Ook bij het geaccumuleerde structurele deficit op de Amerikaanse begroting moest een rode lamp gaan branden. Ondermeer China kocht eind jaren negentig al massaal dollars als onderdeel van een strategie om de eigen munt goedkoop te houden, zodat de fabrieken konden blijven draaien. Het kwam Amerika na de schok van 11 september 2001 goed uit. Het liet Washington toe om de belastingen te verlagen en toch twee dure oorlogen te betalen. Het resultaat was een ondraaglijk tekort op de handelsbalans van 700 miljard dollar in 2007, dat zich uiteindelijk wel moest wreken.
In tegenstelling tot wat Cheney dacht (:" we hebben in de jaren 80 geleerd dat je niet op het begrotingstekort moet letten"), speelt het tekort wel degelijk een rol van betekenis. - At 00:08 Anoniem said...
-
"blijkt uit hun verzet tegen het plan van de regering om de financiële sector met een injectie van overheidsgeld weer overeind te helpen."
Terecht, want als druppel op de hete plaat is het weggegooid geld. Het is het oplossen van de fout van overheidsinterventie met overheidsinterventie.
"Er waren al tien jaar tekenen dat het met de Reaganrevolutie de foute kant op ging."
Ja, belastingen verlagen is fout. :/
Het deficit van de US handelsbalans is idd een gevaarlijke evolutie maar die bom moet nog ontploffen. De huidige crisis heeft voor een deel te maken met de ongeloofelijke inflatie, en daarmee bedoel ik niet de officiële cijfers van de centrale banken, die selectief winkelkarretjes berekenen, maar het verschil tussen geldcreatie en economische groei, de echte inflatie. En dan kom je aan inflatiecijfers van 7% voor de EU en meer dan 10 % voor de VS.
En we weten allemaal dat inflatie verantwoordelijk is voor recessie. Als dit komt door het geldcreatie door de overheid, dan is dat interventionistisch en voila nog eens een leuke illustratie dat niet de vrije markt de schuldige is van de huidige crisis, maar de overheid.
http://www.meervrijheid.nl/... geeft een leuke illustratie van hoe de overheid de mensen bij de neus neemt - uitgedrukt in edel metaal is de prijs van olie niet veranderd - dus is de waarde van het geld enorm verminderd. En dat heet inflatie. - At 00:08 Anoniem said...
-
Ik beoog eerlijk gezegd een redelijk standpunt. De deregulering in de jaren 90 van de Amerikaanse bankmarkt heeft mijn inziens de crisis niet veroorzaakt. Ze heeft blijkbaar zelfs er voor gezorgd dat vele Amerikaanse banken de crisis overleefden omdat de banken gemakkelijker van juridisch statuut kunnen veranderen of andere soorten banken overnemen.
De oorzaak van de crisis ligt daarentegen in het feit dat de Amerikaanse economie en de consument jarenlang op schuld leefden. Amerikanen leenden aan de lopende band, namen nog een extra krediet op aan de hand van een stijging van de vastgoedprijzen enzoverder. De banken werkten daar leuk in mee waarbij ze rommelhypotheken begonnen te aanvaarden. Sommigen banken, zoals het door A.Rouet geprijsde Ethias (wat eigenlijk geen echte bank is) begon de consument levensverzekeringen in de vorm van een spaarrekening aan te smeren, hun cliënten garanderend dat ze een hogere interest hadden en dat er niets verschilde van een gewone spaarrekening.
Dit terwijl er duidelijk andere regels zijn van aan de ene kant verzekeringsproducten en aan de andere kant bankproducten, zoals bijvoorbeeld het feit dat verzekeringsproducten oorspronkelijk niet onder de bankwaarborg vielen en fiscaal anders behandeld worden. Degenen die hun firstrekening nu willen liquideren komen fiscaal bedrogen uit.
De banken bedrogen mijn inziens niemand bewust maar liepen mee op de hausse van de dag. Als consument moet je dan goed uit je doppen kijken maar als zelfs de staatszender constant spotjes zit te uit te zenden, maar dan moet het toch wel goed en veilig zijn.
En ja, de crisis in de USA werd al jaren voorspeld. Misschien niet door de recente nobelprijswinnaar maar ik weet wel nog dat Degrauwe zijn twijfels had met de toestand van de economie in de USA.
PS: onlangs nog een boek tegengekomen met als titel "Wall Street Apocalypse " . Het ging niet over de crisis van nu maar wel over die van 1987. - At 00:09 Anoniem said...
-
niet te streng, om de zoveel tijd popt er wel iets inhoudelijks uit, soms goed verborgen, maar ik kan ieders stijl wel appreciëren.
Ook niet akkoord met Rouet, die - idd EINDELIJK inhoudelijk, doch als ik goed lees - in feite zegt dat de (al dan niet meesterlijke) derivaat"verpakking" de oorzaak van de crisis is, terwijl hij aan de inhoud van het probleem voorbijgaat. Daarom volledig akkoord met Nicolas R. Alleen met zijn 'niet met opzet' heb ik het moeilijk. Ik heb me hier al vaak lopen afvragen waarom professionele schuldenkopers zoals banken iets eenvoudig als de waarde van een onderliggende hypotheekschuld niet konden zien.
Tussen 2 zinnen door heeft een econoom op de Nederlandse TV eergisteren mijn raadsel opgelost: bankiers kennen wel degelijk de keerzijde van een beleggingsproduct met "hogere" rente... Straffe conclusie, en ik voel me weer ongelooflijk naïef. - At 00:09 Anoniem said...
-
Wat is het standpunt van A.Rouet dan ten aanzien van Ethias, aangezien ik me hier nog een discussie voor de geest kan halen waar de structuur van Ethias zo op prijs werd gesteld door bepaalde personen? Ik dacht dat het A.Rouet was.
- At 00:10 Anoniem said...
-
Nee, nee, Nicolas, facts are : Als hevige tegenstander van de Lehmann-strontproducten die Citibank, verpakt in een 15-tal '100% kapitaalgarantie'-producten hier op de markt bracht, stelde luc terecht dat ook Ethias (net als Deutsche Bank overigens) zich aan vergelijkbare praktijken had schuldig gemaakt.
Op veel kleinere schaal weliswaar (15/2), maar principes zijn principes als men de pretentie heeft 'ethiek 'in zijn naam te dragen.(terzijde net als DB heeft ook Ethias zich bereid verklaard borg te staan voor die stront. Hallo Citibank?). Niettemin bank achteruit voor S.S..
Maar F.F., waar zet jij die? - At 00:11 Anoniem said...
-
Wàt slordig van mij! Anders dan uit bovenstaande zou kunnen blijken, was IK het die Citibank aankloeg, niet luc.
- At 16:47 Anoniem said...
-
@Vincent De Roeck
Ik lees meestal je commentaren en referenties met veel belangstelling, maar zou nu toch eens willen weten waar uw persoonlijk libertarisme vandaag concreet voor staat. We zaten en zitten in België, en eigenlijk in geheel West-Europa met nogal wat falende banken. De overheid heeft deels in Europees overleg, deels soms op nationale basis besloten om in te grijpen. Ze wilde de vele spaarders, die goedgelovig als ze waren hun geld op die banken hadden gezet. Mij lijkt het niet meer dan normaal dat de overheid hier heeft ingegrepen, maar vind jij dat ook normaal? Als Fortis totaal boven zijn krachten ABN-AMRO opkoopt, en daarna over de kop gaat, kan men misschien de overheid beschuldigen van een te lakse controle op het bankwezen, maar het blijft toch een blunder die men in de privé-sector moet situeren. En dat de overheid achteraf zorgt dat de miljoenen onschuldige slachtoffers niet totaal berooid uit die malversaties komen, vind ik totaal gerechtvaardigd. Vind jij dat ook, of denk je dat het beter was om ook daar alles op zijn beloop te laten....vanuit een niet interventionistische harde lijn?
Frans V. - At 16:47 Anoniem said...
-
ergens het woordje 'helpen' vergeten. Ze wilde de vele spaarders helpen (de overheid). Sorry hiervoor?
Frans V. - At 16:47 Anoniem said...
-
@Frans V: "Ze wilde de vele spaarders helpen".
Laten we de zaken stellen zoals ze zijn: banken kwamen in moeilijkheden, niet alleen omdat andere banken hen geen kredieten meer wilden verlenen, maar ook omdat sommige spaarders hun vertrouwen verloren en al hun geld opvroegen of naar andere banken overschreven. Dat is hun volste recht natuurlijk, maar dit vertrouwensverlies vanwege de spaarders heeft de crisis verergerd. De overheid is dus vooral opgetreden om de banken te helpen door met een staatswaarborg het vertrouwen van de spaarders te versterken. Ze had ook de banken kunnen laten failliet gaan en de spaarders de wettelijk gegardandeerde waarborg (of meer) kunnen uitbetalen. Ze heeft dat niet gedaan, omdat ze niet alleen de spaarders wou sparen maar ook de banken wou sparen.
Bij het lezen van "de spaarders helpen" moest ik onwillekeurig denken aan die uitspraak van Ronald Reagan: "The nine most terrifying words in the English language are, 'I'm from the government and I'm here to help.'" - At 16:48 Anoniem said...
-
@luc van braekel
Laat ik toch maar zeggen dat ik die staatshulp heb geapprecieerd.Ik hou dan ook meer van Obama dan van McCain, maar hierin onderscheid ik mij niet van de gemiddelde Europeaan. Ik weet dat een begrip als 'Staat' associaties oproept van log, traag, fnuikend tot zelfs brutaal, maar ik zie er ook het positieve van, denkend aan betaalba(a)r(e) onderwijs en geneeskunde, en een zekere herverdeling die de zwakkeren ten goede komt. Bij de paters op school geweest dus.
Frans V. - At 16:55 Vincent De Roeck said...
-
@ Frans V.
Het is een zéér moeilijke situatie vandaag omdat de overheid in de eerste plaats schuld heeft aan deze financiële crisis.
In een vrijemarktsituatie zou ik voor 100% de idee verdedigen dat de economie dit maar moet uitzweten en zichzelf maar moet reguleren. Probleembanken moeten failliet gaan. Slechte investeringen moeten geliquideerd worden. Creative destruction noemt dat.
Maar we hebben natuurlijk geen vrijemarktsituatie gehad. Door de wil om de staatsschuld te monetariseren via geldcreatie heeft de overheid mensen die niet willen beleggen (risico loopt in de ogen van velen niet op tegen het eventuele rendement) gedwongen wel te beleggen (zonder rendement boet men aan rijkdom in door de monetaire inflatie). En door spaartegoeden te dekken, heeft de overheid de illusie gecreëerd dat deposito's risicoloos zijn, wat economisch natuurlijk nonsens is. - At 16:55 Vincent De Roeck said...
-
Wat had ik in deze situatie dan ook gedaan? Het plan-De Roeck!
http://www.misesyouth.org/businesscycles.ppt - At 17:47 Anoniem said...
-
@ Frans V
Ik ben ook nog bij "paters" op school geweest, althans voor een tijdje, maar dat moeten dan wel andere paters geweest zijn dan die van u (misschien zelfs van een andere generatie). Die van mij die bevorderden scepticisme en die waarschuwden tegen 'messianisme' (echt waar!). Met andere woorden die waarschuwden tegen valse profeten en tegen massahysteria.
Het is natuurlijk uw democratisch recht van meer te houden van Obama dan van McCain. Maar, het is niet verstandig van dat te doen op basis van misinformatie en van 'slordig denken'. McCain was initieel - en principieel! - meer geneigd tot overheidsingrijpen om de financiele vertrouwenscrisis te helpen bezweren dan Obama. Deze laatste hield zich in het begin op de vlakte en suggereerde zelfs dat het hier allemaal ging om een aantal Wall Street 'fat cats' die op geen sympathie moesten rekenen. Naarmate de financiele crisis verergerde, en naarmate de onderhandelingen tussen de Treasury Secretary en het Congress er voor zorgden dat een groter aantal van nieuwe 'snoepjes' voor favoriete voting groepen van de Democratische partij gegarandeerd waren, werd Obama plots meer en meer geinteresseeerd van het 'overheidsingrijpen' nog te verhogen. Ondertussen moest McCain kritiek incasseren aan 'rechterzijde' omwille van zijn vermeend gebrek aan ideologische 'zuiverheid' m.b.t. overheidsingrijpen. Kortom, McCain is iemand die regelmatig van moed getuigt heeft in zijn leven, en die regelmatig tegen de eigen achterban durfde en durft ingaan. Obama is altijd een windhaan geweest in zijn eigen milieu, en zelfs op 'extreme' wijze als dat nodig was, en die dus nooit de eigen acherban (en 'eigen' leiders) heeft durven 'ontgoochelen'.
"Herverdeling" naar "zwakkeren" toe, dat is een gerechtvaardigd en serieus onderwerp. Maar, een verantwoordelijke definitie van echte 'zwakkeren', evenals de wijze/methode van 'herverdeling', zijn evenzeer gerechtvaardigde en serieuse onderwerpen. En, in principe, hebben die onderwerpen niets te maken met de onderwegezijnde financiele vertrouwenscrisis. Die onderwerpen passen in de kontext van een serieus debat tussen regering en Congress over transparantie van het FISCAAL BELEID. Wanneer populisten - en Obama is een marxistische populist bij uitstek - een financiele crisis aangrijpen om meer politieke macht te bekomen via overheidsgeld voor eigen politiek clienteel, dan belooft dat niets goeds voor het algemeen belang en voor de ganse bevolking in de toekomst. Mark my words, just wait, and see. En het zullen niet alleen de 'Amerikanen' zijn 'who will be taken to the cleaners'. In tegenstelling met u, met de Verhofstadt broeders, en met de 'oude CVP' tenoren (vergeet de socialisten, 'communisten' en dromers), kan ik me nog goed herinneren wat de economische en geopolitieke condities waren op het einde van de 1970's van Jimmy Carter. Men zegt dat zelfs een ezel zich niet stoot aan dezelfde steen. Echter, in een tijd waarin het cultureel marxisme domineert (ook al won de VS de Koude Oorlog tegen de de Soviet Unie), zijn er enorm veel ezels die over dezelfde steen zulen struikelen. Too bad for the rest (non-ezels) of us! - At 17:49 Anoniem said...
-
Interveniëren is per definitie fout. Welke interpretatie je er ook aan geeft. De overheid heeft evenmin de perfecte informatie en de overheid streeft evenmin voor het objectieve welzijn van al haar burgers. Enkel het aggregaat van individuele actoren die stuk voor stuk hun eigenbelang nastreven, kan het beste marktevenwicht bereiken.
- At 10:14 Anoniem said...
-
@vincent de roeck
bedankt voor de verwijzing, ik zal je voorstel lezen, en ook bedankt voor al die interessante bijdragen op deze site, altijd de moeite waard.
@marc huybrechts
Ik geloof dat we ideologisch nogal verschillen, maar je bent in elk geval iemand die zijn energie niet spaart om je visie uit te leggen.Altijd met feiten onderbouwd, en niet bang voor de verbale strijd...my pleasure!
Ik ben bij de jezuïten op school geweest eind jaren vijftig, begin jaren zestig...en ik moet wel zeggen dat er een sociale wind waaide in de orde. Ze waren opgelucht dat Pius XII de geest gegeven had, en hoopten op een progressievere koers van Rome...maar zie nu wordt voornoemde straks heilig verklaard...;)
groetjes Frans V. - At 18:06 Anoniem said...
-
@ Frans V
Ik betwijfel dat we ideologisch sterk zouden verschillen, en affirmeer dat mijn 'geloof' in de noodzaak van overheid en van (welbegrepen) 'sociaal beleid' niet moet onderdoen voor dat van u. Maar, ik vermoed wel dat ik beter geinformeerd ben dan u (zeker omtrent Obama/McCain), en dat ik minder oppervlakkig denk over begrippen als "sociaal" en "progressief", en vooral onafhankelijker denk van de omringende culturele othodoxie. Als dat nogal arrogant klinkt, laat me er vlug aan toevoegen dat ik goed besef dat u juist het tegenovergestelde denkt.
Wat er ook van weze, 'mijn' jesuiten waren niet van het middelbaar onderwijs, maar wel die van UFSIA (de toenbestaande Universitaire Faculteiten Sint Ignatius te Antwerpen) in de jaren zestig, waar ik op een kortere tijd veel meer heb geleerd dan over een langere tijd later op de KUL in Leuven. Jonge 'volwassenen' zijn natuurlijk erg 'impressionable' - uitgezonderd Vincent,natuurlijk - en bij 'ouderen' kan het geheugen rare dingen beginnen te doen. Niettemin wil ik twee personen vemelden uit mijn lang-vervlogen UFSIA tijd: de jurist Marcel Storme (de vader van Matthias) en de filosoof Libert Vander Kerken (die 10 jaar geleden overleden is). Op deze laatste heb ik nooit enige indruk kunnen maken, maar hij wel op mij. En als ik zie wat er met de Vlaamse 'cultuur en politiek' is gebeurd over de voorbije halve eeuw, en de stompzinnige interpretatie die men nu algemeen geeft aan termen als "sociaal" en "progressief" (totaal losgemaakt van enige serieuse bekommernis om individuele verantwoordelijkheid en/of deugdelijkheid), dan moet ik denken aan de liefde van Vanderkerken voor de 19de eeuwse Amerikaanse dichteres Emily Dickinson, en de manier waarop zij het supreme afscheidsgevoel vertolkte:
"Good-by to the life I used to live,
And to the world I used to know,
And kiss the hills for me, just once.
Now I am ready to go."