The most common way to make a fortune in a free market is organizing a successful company. How can this company succeed and pay handsome salaries? In a free market there is only one answer: by making something consumers appreciate. Under such circumstances, the businessman’s wealth is linked to the social utility of his labor, a utility proved by consumers who buy because they too benefit from the deal. Of course, one can always make money breaking the law, as thieves and swindlers do. And there is also another method that, while unjust, does not always appear that way: to become rich by avoiding competition or gaining privileges granted by the State.
Monopolies and protectionism exemplify these strategies. Both became the enemies of classical liberals, who argued in favor of the free market and against the privileged groups that injured the majority of the population by imposing high prices and limiting the ability to choose. Alongside the State’s expansion during the past century, opportunities to profit from using the State to avoid competition have proliferated. Through the apparatus of government, lobbying groups have obtained power over their markets, subsidies, and every other kind of anti-competitive protection.
Blocking market activity breaks the connection between social needs and the supply of goods and services aimed at satisfying them. But it may turn out to be profitable: Fortunes have originated in anti-competitive privileges bestowed by political power or made possible by its regulations. In such cases it is fair to distrust the wealthy. Often, however, no distinction is made when it comes to criticizing rich people. They all appear reproachable, and few dispute the need to impose on them specific burdens and progressive tax scales aimed at dealing with the “problem” of inequality. The State must force-fit all of us into a Procrustean bed.
Many thus would have the State play Robin Hood, robbing from the rich (no matter how they got the money) and giving to the poor. I do not dispute that this legend is open to several interpretations, including a plausible libertarian one. Robin Hood can be seen as an enemy of tyranny and the abuse of law, a friend of the people, a man who robbed tax collectors and privileged aristocrats, returning the money to the victimized peasants. This is a very appealing version of the story. My objection, however, is directed exclusively at the danger of casting the modern State in the powerful image of a hero seeking redress and justice. It uses this image to legitimize its vast distribution operations and to show its supposed liberality.
The notion of the State playing Robin Hood has two weaknesses. First, there is no way to prove that if the authorities take a dollar by force from a rich person and give it to a poor person, the collective happiness increases. As Anthony de Jasay says, the only way to solve the problem of comparisons between individuals is for the State to impose its preferences on the community. The outcome of these operations, in the words of Bertrand de Jouvenel, is not a redistribution of income from rich to poor but from everyone to the State. The second weakness in the State-as-Robin-Hood argument is that it only works if the treasury is small. The State in the days of Robin of Locksley was limited, but when it takes on modern proportions, no matter what Barack Obama may say, it can no longer finance itself only by taking money from the very rich, who are by definition a minority. The State might pretend to do this, but in practice its only financing option is to take money from everyone.
One of the main arguments for the growth of the modern State is the fight against inequality. Some claim that without the State’s intervention, human beings would abandon the poor to their own devices and charity would prove both insufficient and insulting. The allegation that, without the State’s helping hand, people would ignore their fellow human beings in poverty can’t stand even a cursory analysis. From the dawn of civilization, examples to the contrary abound. Voracious tax increases have not managed to extinguish the humanitarian impulse. Charity is a noble and deep human feeling. Why is it dismissed and devalued? Why is it deemed humiliating, while State aid is viewed as a display of compassion?
Helping our fellow man and political distribution are very different actions. Let us take as an example the noble conduct of the Good Samaritan, a beautiful portrait of humanitarianism. A basic assumption—in truth, an essential element—of the parable is liberty. The Good Samaritan’s virtue stems from the fact that he acts voluntarily; if a centurion forced him to help the poor Jew, beaten and abandoned in the road, the parable would have made no sense. Virtue, in effect, demands liberty. In this example, we see the demoralizing effect of State expansion. Many nongovernmental organizations, particularly in Europe, do not ask citizens to freely and voluntarily hand over a fraction of their income. Instead, they ask the State to extract sums from taxpayers’ pockets. Amazingly, the sacrifice of liberty and responsibility on the altar of political power is praised, while providing free and voluntary aid to one’s fellow man is dismissed as humiliating charity.
The fact is that where markets are permitted to work, fewer people need economic assistance of any kind. The centuries since Adam Smith wrote The Wealth of Nations have provided ample evidence to support his message: Free trade and security in one’s rights are the pillars on which individuals can improve their condition. Despite this, many people criticize the market economy and allege that it encourages marginalization. It is common to read statistics showing great poverty and accusations that market-oriented countries like the United States are infernos of inequality.
The problem with such statistics is that they are based on surveys that fail to track the same people through time. Thus they cannot provide the most important piece of information: Are the poor condemned to poverty or are they able to rise out of it? The statistics, in short, rarely measure social mobility. But when they do, they show that the poor have large possibilities of escaping the lowest percentile of income distribution. It is in fact more probable that a very poor person in America will climb to the highest income rung than that he will remain in poverty. One could argue that the data indicate mobility but not improvement, given that there is always a poorest 20 percent. Incomes in an advancing society like the United States, however, are not constant but rather are increasing - despite pervasive government interference - and this, not welfare, offers everyone the opportunity and the incentive to progress.
Socialists and interventionists of all parties have reluctantly ended up accepting the market, but they claim government intervention is necessary to tackle inequality. However, inequality is only objectionable if there is a lack of competition and freedom. The modern State’s onerous and inefficient distributive structures, ostensibly built to wipe out inequality, have had perverse effects and a demoralizing impact on society, pushing different groups to fight over public favors. It is an out-of-control process in which, as the German liberal Ludwig Erhard said, everyone puts his hand in the pocket of everyone else.
The clamor from interventionists against inequality morphs into a clamor for a larger and larger State. This path leads to the loss of liberty and a distortion of both democracy and justice. It distorts democracy because, by attempting to solve inequality, it removes limits to power and expands the field of State action. It distorts justice because solving inequality politically is the State having the power to treat individuals unequally. Thus the struggle to eliminate inequality ends up destroying the most important - and only - form of equality for an open society: equality before the law.
Dit artikel van Carlos Rodriguez Braun verscheen oorspronkelijk in "The Freeman" en bij de "Universidade Complutense" in Madrid.
Meer teksten van deze Spaanse professor op www.liberalismo.org.
14 Reacties:
- At 19:37 Vincent De Roeck said...
-
Op TownHall.com publiceerde John Stossel deze schitterende column onder de titel "The Fatal Conceit".
We've been rolled again. Sure, the economy is in bad shape -- though the late '70s and early '80s were worse in many ways, but is it true that every economist agrees that massive "stimulus" is the solution?
"A failure to act, and act now, will turn a crisis into a catastrophe," President Obama said.
If someone expresses skepticism, Obama and other political leaders suggest that economists are unanimous in believing that government spending is the only answer.
"We have a consensus that we need a big stimulus package that will jolt the economy back into shape," Obama said.
House Majority Leader Steny Hoyer agreed: "Every economist from right to left, Republican, Democrat, advises that it has to be a very substantial package."
It's a lie. There was no consensus. (Anyway, a consensus doesn't mean something is true.) Finding an economist who opposed government spending as a way to fix the economy was easy. More than 350 signed a opposing the bill. You can hear some of them on "20/20" this Friday at 10 p.m.
"How is it the government is going to be able to spend a dollar in such a way that it generates a dollar or more in value?" asked George Mason University economist Peter Leeson. "A more likely possibility is that a dollar that government takes out of the private sector is a dollar the private sector doesn't have to spend."
Leeson is referring to the "broken-window" fallacy, which comes from Frederic Bastiat's story about a boy who throws a rock through a shop window. Since the shopkeeper has to buy a new window, some believe the mischief will actually stimulate the local economy. The fallacy lies in overlooking that the shopkeeper would have spent the money some other way if he didn't have to replace the window.
Every penny the government spends will first have to be borrowed from someone in the economy. So where's the stimulus?
It's also quite a conceit to believe that a few men in power are smart enough to know precisely how to spend trillions of your dollars.
"They're exploiting a minor correction in the economy. ... Markets go through corrections all the time," Lydia Ortega of San Jose State University told me.
I pointed out that people say this correction is worse -- maybe like the Depression.
"But markets need to go through this correction," she said. "What's happening now, what's making it worse, is that people don't know what's going to happen. There's so much uncertainty generated by the government spending."
The more the government does, the more private investors wait.
"Part of the reason that people aren't spending is they don't know what these characters in Washington are going to do," says Howard Baetjer of Towson University.
"Japan tried six spending packages in the early 1990s. The result? A decade of lost growth," points out Ben Powell of Suffolk University. "It's the government's own policies that contributed to the bubble. The government's not the answer to it." - At 14:27 Vincent De Roeck said...
-
Op In Flanders Fields plaatste ik trouwens mijn top-vijf voor de GOP-primaries van 2012 in de Verenigde Staten.
Twee en een half jaar voor de start van de volgende reeks presidentiële voorverkiezingen in de Verenigde Staten is het natuurlijk nog koffiedik kijken naar de potentiële kandidaten, laat staan naar de uiteindelijke genomineerde. Bij de Democraten zal dat zonder twijfel wel Barack Hussein Obama, de huidige president, zijn, maar bij de Republikeinen ligt er nog niemand echt in poolpositie. In deze blogpost zal ik even kort stilstaan bij mijn vijf favorieten voor die verkiezing, en ook nog even mijn licht laten schijnen over enkele andere mogelijke Republikeinse kandidaten.
Natuurlijk zijn er naast dit vijftal ook nog andere potentiële kandidaten voor de Republikeinse voorverkiezingen van 2012. Mijn held Ron Paul zal daartegen te oud zijn, maar misschien kan zijn zoon Rand Paul, die in 2010 normaliter kandidaat zal zijn voor de Senaat, de libertarische erfenis van zijn vader voortzetten. Ook gevestigde waarden als een Sarah Palin, een Jeb Bush, een Mike Huckabee, een Condoleezza Rice of een Tim Pawlenty komen opnieuw in beeld, net als de eeuwige maybe’s Newt Gingrich en Dennis Hastert, allebei gewezen speakers van het Huis van Afgevaardigden. En ook partijprominenten als een John Boehner of een Mitch McConnell, de huidige GOP-fractieleiders in de twee kamers, of één van hun voorgangers Tom DeLay, Trent Lott of Bill Frist, maken natuurlijk nog altijd een kans om eveneens in deze primaries te schitteren. Tenslotte ook nog even melden dat misschien senator Lindsay Graham de échte underdog zal zijn in de voorverkiezingen van 2012. Ook deze notoire vrouwenloper, deze centrumconservatief op binnenlands en havikconservatief op buitenlands vlak, en - vooral - deze graag geziene gast in Amerikaanse talkshows wil ik nog niet onmiddellijk afschrijven. - At 14:27 Vincent De Roeck said...
-
Mijn eerste favoriet beantwoordt volledig aan het gezegde van James Carville, “Running for president is like having sex, most men can't do it only once.” Ik heb het natuurlijk over Mitt Romney, de oud-gouverneur van Massachussetts en een kandidaat in de vorige primaries. Romney heeft de middelen om een nieuwe campagne op poten te zetten, heeft met zijn verleden als ondernemer, sportmanager en politicus wel een CV waarop hij kan bouwen, en straalt in deze Keynesiaanse tijden misschien net die “change” uit waaraan Amerika zo wanhopig nood heeft. Romney stond bekend om zijn flip-flops, zijn haarstijl en zijn mormoonse overtuiging, maar bovenal leerde Amerika hem kennen als een degelijke fiscale conservatief die ook centrumkiezers en progressieve New Englanders voor zich kan winnen. Ik vertrouw hem en denk dat hij het libertarisme zeker van dienst zal kunnen zijn.
- At 14:27 Vincent De Roeck said...
-
De tweede in mijn rijtje is Bobby Jindal, de gouverneur van Louisiana, en één van de rijzende sterren binnen de GOP. Hij is een Indische Amerikaan en dus per definitie makkelijker aanvaardbaar voor de minderheidsgroepen in de Verenigde Staten. Zijn vrouw, Supriya Jolly, wordt dan weer als de Republikeinse Michelle Obama gefêteerd en Jindal geniet de onvoorwaardelijke steun van Republikeinse middenveldorganisaties zoals de NRA en de ACU. Hij was eerder dit jaar ook de “keynote speaker” op de CPAC-conventie. Voor libertariërs zoals mezelf is het “track record” van Bobby Jindal ook voer voor interessante vooruitzichten. Jindal is voor wapens, tegen centralisering, voor belastingverlagingen, tegen regulering en tegen elke vorm van stimulusplan. Jindal is evenwel ultra-conservatief als het op ethische thema’s aankomt en een uitgesproken neoconservatief op vlak van terrorismebestrijding.
- At 14:28 Vincent De Roeck said...
-
Mijn derde, en misschien wel grootste, favoriet is Mark Sanford, de gouverneur van South Carolina, en een nauwe bondgenoot van Ron Paul toen die nog samen in het Congres zitting hadden. Sanford was lange tijd de voorzitter van de gouverneursbond en gold tot enkele dagen geleden als een toonbeeld van ingetogenheid en traditionele deugdelijkheid. Het onlangs opbiechten van een buitenhuwelijkse relatie heeft dat imago wel wat schade berokkent, maar Sanford blijft nog stevig in het zadel. Daarbij is het misschien goed dat dit soort skeletten nu uit de kast vallen en niet tijdens de primaries zelf. Sanford weigerde stimulusgeld voor zijn staat, maar werd door een rechtbank deze maand gedwongen om het toch aan te nemen. Verder verzet hij zich sterk tegen belangengroepen en corporatisme, en maakte hij veelvuldig gebruik van zijn gouverneursveto in budgettaire aangelegenheden. Ooit dreef hij zelfs een bende varkens het deelstaatsparlement in als verzet tegen de “pork barrel spending” van de parlementsleden. Sanford gelooft heilig in lokalisme en een minimale staat, en omschrijft zichzelf vaak als economisch libertair. Dat klinkt mij alvast als muziek in de oren.
- At 14:28 Vincent De Roeck said...
-
Een andere favoriet van mij is Charlie Crist, de gouverneur van Florida, en misschien wel een atypische Republikein. Net zoals Arnold Schwarzenegger in Californië is Crist begaan met het milieu, fiscaal vrij strikt maar economisch centrum-georiënteerd, ethisch progressief en bereid resoluut te kiezen voor een assertief opengrenzenbeleid. Crist weigert ook steevast om zichzelf als conservatief te outen. Hij houdt vast aan een “non-ideological” profiel, en laat het nu net dat soort “outreach” en bruggen bouwen zijn dat de GOP in 2012 misschien opnieuw in het Witte Huis kan krijgen, zeker in combinatie met een uitgesproken Rush Limbaugh-adept als runningmate.
- At 14:28 Vincent De Roeck said...
-
Tenslotte reken ik ook nog iemand als John Thune onder mijn vijf favorieten. Thune maakte als jongeling carrière in de Reagan-administratie en beschouwt Barry Goldwater als zijn grote voorbeeld. Thune kon ook in diens voetstappen treden door in 2005 de zittende fractieleider van de Democraten in de Senaat, Tom Daschle, te wippen, net zoals Goldwater zelf het hem in 1952 had voorgedaan. Thune is senator voor South Dakota en de enige met een 100-rating van de ACU. Thune is een strikte constitutionalist en een godsvruchtig conservatief. Zeker in combinatie met een iets softere Republikein of grotere centrist aan zijn zijde zou Thune wel eens de verrassing van 2012 kunnen worden. Ik hoop het alvast van harte.
- At 01:31 Anoniem said...
-
none of the above,
*** PALIN 2012 *** - At 01:31 Marc Huybrechts (op IFF) said...
-
@ Vincent DR
1) Proficiat voor een degelijk overzicht/samenvatting van enkele belangrijke Republikeinse 'kandidaten'. Jij moet een echte snel-lezer zijn van kwaliteitsbronnen. Ik heb geen seieus probleem met uw gedetailleerde beschrijving van de kandidaten, en onze verschillen omtrent sommige van uw oordelen blijven binnen bepaalde perken. Dat belooft dat onze nakende 'Summit'/topconferentie, in 'enemy-occupied-DC', zonder grote (althans uitwendige) problemen zal verlopen. Met enige buitensporige verbeelding, zo een beetje gelijk de huidige tussen Obama en Putin/Medvedev.
2) Romney en Jindal zijn ook mijn top-twee kandidaten. Romney is ouder en heeft meer ervaring dan Jindal, terwijl Jindal een grote hoop blijft voor de toekomst.
3) Over de pretend-conservatieve Sanford (van South Carolina) en de libertijnse-centrist Crist (van Florida) denk ik wel erg verschillend dan gij.
-- Mark Sanford heeft zijn meest-recente buitenhuwelijkse relatie niet "opgebiecht". Integendeel, die relatie is in het openbaar gekomen door zijn 'vlucht' (voor een week) naar zijn lover in Argentina, en door de comments van zijn echtgenote. De wijze waarop hij met de media hieromtrent heeft omgegaan heeft een zeer gevaarlijke emotionele onvolwassenheid van Sanford blootgelegd. Echter, het ergste (politieke) verwijt dat men Sanford kan maken is dat hij zijn post op onverantwoordelijke wijze heeft verlaten, (i.e. vlucht naar Argentina, zonder de eigen staff en direct-betrokken andere politieke verantwoordelijken in zijn Staat daarover in te lichten). Naar mijn mening is de politieke carriere van Sanford over, en dat zal binnen afzienbare tijd duidelijk worden.
-- Het is ironisch dat je Charlie Crist 'durft' vergelijken met Arnold Schwarzenegger, terwijl deze laatste nu juist in grote mate verantwoordelijk is voor de abominable situatie vandaag in California, en niet enkel op fiskaal gebied. Ondanks zijn Hollywood-imago van 'forse man', is hij een schoothond gebleken in de strijd met de radikale 'socialisten' van de Californiaanse Democratische partij die het staatsparlement in Sacramento domineren; zo ongeveer het tegenovergestelde van zijn grote voorganger als Cal-Goeverneur, Ronald Reagan. Verder, het "assertief opengrenzenbeleid" van Charlie Crist in Florida heeft die staat opgezadeld met een serie van onoplosbare problemen, en de idee zelf van die te willen veralgemenen naar de ganse VS toe is gewoonweg rampzalig. Ik kan zijn "outreach" kwaliteiten wel erkennen, maar de belangrijkste vraag blijft: 'om wat te kunnen realiseren?'
4) Over John Thune zijn we akkoord, en over de 'oude' Ron Paul natuurlijk niet. Thune, gelijk Jindal, is een grote belofte voor de toekomst. Ik ben blij dat je ook nog Governor Tim Pawlenty van Minnesota hebt vermeld. Andere beloftevollen zijn Eric Kantor van Virginia en sommige jongere vrouwelijke Congressleden uit Tennesee en Michigan.
5) De huidige en voorbije Republikeinse Congressleden, die je vermeldt, zijn totaal kansloos om te kunnen "schitteren" in toekomstige primaries voor het Presidentschap, en dat geldt zeker voor mensen als Hastert, Delay, Frist enz... Hun performance tijdens de jaren van Republikeinse dominantie (ruwweg 2000-06) was zo slecht dat zij niet alleen veel krediet hebben verloren bij Amerikaanse 'independents', maar vooral ook bij de Republikeinse 'basis'. The next Republican revival will not come from the federal pigsty, but from the States, from the elected Governors... - At 01:31 louis said...
-
Het onlangs opbiechten van een buitenhuwelijkse relatie heeft dat imago wel wat schade berokkenD
- At 01:31 Petrus said...
-
Eerste bedenking: in 2012 gaat Obama niet met Biden ten strijde trekken. Hij had Biden in 2008 nodig om een beetje meer Washington D.C.-ervaring op het ticket te zetten, maar voor het overige is Biden een grap en niet eens een goede. Obama behandelt hem ook zoals geen enkele vice-president sinds de 19de eeuw behandeld werd: als een politiek volstrekt verwaarloosbare non-entiteit. Neen, in 2012 zal Obama de kans niet laten liggen om zijn opvolger als hoofd van de Democratische partij te lanceren.
Tweede bedenking: in 2012 speelt er maar één man mee in de verkiezingen, Barack Hussein Obama. Hij zal winnen of verliezen - en maak daar maar winnen van - ongeacht wat de oppositie doet, omdat zowel zijn nogal megalomaan karakter als de idolatrie van de media alles zullen herleiden tot de vraag of de Amerikaan nog eens 4 jaar Obama wil of niet.
Derde bedenking, die samenhangt met de tweede: als het er in de zomer van 2011, wanneer de beslissing om mee te dingen genomen moet worden, naar uit ziet dat Obama zal winnen - en dat is het meest waarschijnlijke scenario - dan zal geen enkele serieuze Republikein meedoen, behalve misschien Romney (die weinig te verliezen heeft, behalve enkele tientallen miljoenen dollars, vermits hij zijn campagnes grotendeels zelf financiert). Als Romney het ook niet ziet zitten, wordt het een oudgediende uit de congressionele leiding van de partij, zoals Dole in 1996 of McCain in 2008. En de missie is dan simpel: proberen om 10 staten te winnen en boven de 40 % te eindigen, zodat de partij nog nationaal bestaansrecht kan claimen.
Ten vierde: als Obama in 2011 min of meer kwetsbaar lijkt - wat ik ongeveer even waarschijnlijk acht als een federaal premierschap voor Bart De Wever - zal het zijn omdat de economie volledig ingestort is. In dat geval is een kandidaat met het imago van een economisch veilige saaiheid (lees: Mitt Romney) de meest voor de hand liggende opponent.
Jindal is een wissel op de toekomst, als hij herkozen raakt als gouverneur van Louisiana; eerder iets voor 2016 of 2020 dus. Jindal heeft zichzelf wel beschadigd door een ondermaatse repliek op de eerste State of the Union van Obama. Alle andere personages die genoemd werden, lijken mij kansloos. Sanford is politiek dood, Pawlenty en Crist zijn niet conservatief genoeg, Thune is een senator (en na Dole en McCain gaat het lang duren voor een senator nog eens kandidaat mag zijn, tenzij als kanonnenvlees voor een op voorhand vaststaande nederlaag). Gouverneur Daniels van Indiana is een "dark horse": conservatiever dan Pawlenty, uit een battleground state én in staat om de Obama-pletwals in 2008 te doorstaan in zijn thuisstaat. Daniels maakt een kans als Romney om één of andere reden uitglijdt.
En dan zijn er nog enkele wild cards: de Tea Party movement en Sarah Palin. Laatstgenoemde heeft zichzelf uitgeschakeld voor een verkozen ambt, maar daar zal ze niet van wakker liggen. Palin is geen Republikeins partij-beest, zij is integendeel iemand die het vastgeroeste Republikeinse establishment van Alaska in zee gedreven heeft. Zij beoogt iets soortgelijks op nationaal niveau, want als volbloed populiste heeft ze zeer goed aangevoeld dat een heel grote groep Amerikanen niets liever zou willen dan beide grote partijen op het stort te gooien. De vaag anarcho-liberale Tea Parties zijn daarvan slechts één uiting. En dat gaat iedere Amerikaanse politicus die niet in een ultralinks of ultra-Afrikaans Amerikaans kiesdistrict opkomt vroeg of laat ondervinden. - At 01:32 Marc Huybrechts (op IFF) said...
-
@ Petrus
1) Het onderwerp ging over "mijn (Vincent's)...favorieten voor de GOP". Het ging niet over allerlei pessimistische prognoses voor de toekomst. Het is alleszins niet duidelijk wie uw favorieten zijn.
2) Enkele specifieke punten:
- Wat wil u met die eerste paragraaf eigenlijk zeggen? Een loopje nemen met Biden? Verder, in de VS geschiedenis zijn er maar zeer weinig presidenten geweest die ooit "partijhoofd" geweest zijn. Dat is geen normale weg naar 'higher office'.
- Uw 2de, 3de, en 4de bedenkingen zijn wel zeer pessimistisch. Ik vermoed dat u de impact (op de Obama-manie) van zowel interne als externe toekomstige gebeurtenissen onderschat, evenals de fickleness van Jan-met-de-pet. Verder, moderne economieen storten niet "volledig" in. Zij kunnen wel langdurig onderperformeren, en dat heeft normaal wel een impact op de populariteit van 'El Supremo'.
- In uw voorlaatste paragraaf schrijft u dat, uitgezonderd Jindal, alle andere vermelde personages "kansloos" zouden zijn. Tegelijkertijd schrijft u dat Daniels een kans maakt als Romney zou uitglijden. Dit is allemaal niet erg consistent, noch overtuigend.
- Het publiek is dikwijls ook niet consistent en rationeel, maar de twee grote partijen "op het stort willen gooien" is niet serieus. Men moet een onderscheid maken tussen (a) lawaai tussen verkiezingen, en (b) feitelijk gedrag tijdens verkiezingen (when push comes to shove). Ik denk ook dat uw visie op de Tea party movement veel te pessimistisch is. - At 01:32 Petrus said...
-
@Marc: mijn inschatting over de toekomst van de GOP is inderdaad niet optimistisch. Er zal altijd een partij zijn die tegenover de Democraten staat, maar dat zal niet de GOP in haar huidige gedaante zijn, net zomin als het na 1850 de Whigs waren die tegenover de Democraten overeind konden blijven. De GOP heeft in 2008 de Hispanics definitief weggejaagd op nationaal vlak, net zoals ze dat in 1994 in California heeft gedaan. Bovendien heeft de congressionele GOP in september-oktober 2008 de economische issues zo gespeeld dat haar eigen zittende president in hetzelfde kamp terecht kwam als de Democratische kandidaat Obama; de eigen kandidaat McCain is daar gewoon door zijn eigen partij tussen hamer en aambeeld gelegd (de zelfverklaarde economische ongeletterdheid van McCain hielp natuurlijk ook niet).
Wat Biden betreft: Obama zou heus niet de eerste president zijn die voor zijn tweede ambtstermijn een andere vice-president zoekt. F.D. Roosevelt heeft zelfs twee wissels doorgevoerd. Een vice-president heeft per slot van rekening zijn verkiezing volledig te danken aan het feit dat de winnende presidentskandidaat hem (of haar) mee op het ticket genomen heeft.
De president is wel degelijk het politieke hoofd van zijn partij. Dat blijkt onder andere uit het feit dat hij ook de voorzitter benoemt. Zo vreemd is dat trouwens niet: in Duitsland twijfelt er ook niemand aan dat Angela Merkel de politieke leider is van de CDU.
Ik zie geen inconsistentie in de paragraaf over Jindal en de anderen. De kansen waarvan sprake zijn kansen op de Republikeinse nominatie. Jindal kan die krijgen wanneer hij ervoor opkomt. Maar Jindal is op een leeftijd dat hij zich kan permitteren om te wachten met een gooi naar de nominatie tot hij ook een goede kans maakt om de eigenlijke presidentsverkiezingen te winnen. Herverkozen geraken in zijn huidige functie is daar een vrijwel onmisbare voorwaarde (Obama is op dit punt een zeer grote uitzondering, wat de twijfels bij zijn kandidatuur in 2007 verklaart). De andere namen lijken mij inderdaad kansloos om de nominatie te winnen in een partij waarvan het primary-publiek alsmaar rechtser wordt. Daniels is een mogelijke uitzondering, vandaar dat ik hem als dark horse vermeld. Ik merk trouwens op dat Daniels in de oorspronkelijke blogpost niet genoemd werd.
Waar u het haalt dat mijn visie op de Tea Parties pessimistisch zou zijn weet ik niet. Ik noem ze een wild card en ik stel vast dat ze "vaag anarcho-liberaal" zijn. Dat lijkt mij de beste omschrijving van hun ideologie, voor zover de ideeën voldoende uitgekristalliseerd zijn om van een ideologie te spreken. Ik vind niet-ideologisch zijn trouwens een groot pluspunt, want ideologieën zijn de voedingsbodem van totalitaire systemen.
Trouwens, als "push comes to shove" gaat zelfs in een uitzonderlijk jaar als 2008 bijna 50 % van de Amerikanen niet stemmen en stemt een gedeelte wel voor de presidentsverkiezingen, maar slaat het Congres over. De "approval index" van het Congres zit al decennia onder het vriespunt. Er is alleen (nog) geen aanlokkelijk alternatief voor de twee nationale partijen. Maar van zodra dat alternatief opduikt, zitten de Republikeinse partij en alle Democraten die niet uit streken komen die de facto éénpartij-regimes geworden zijn, met een huizenhoog probleem. En te oordelen aan hun prestaties zou dat ook volkomen terecht zijn. - At 01:32 Marc Huybrechts (op IFF) said...
-
@ Petrus
1) "Definitief weggejaagd"? Is er in de politiek wel zoiets als "definitief"? Ik durf het betwijfelen. Eigenlijk houdt u een zeer negatieve visie omtrent Hispanics aan. De implicatie van uw stelling is (a) dat 'die mensen' onherroepelijk geen rechtsstaat zouden aanhangen, niet kunnen leren uit de immigratieperikelen, en dus eigenlijk 'racisten' zijn (want de wet zou niet voor Hispanics moeten gelden), en ook (b) dat zij de absurditeiten van de contemporele Democratische partij m.b.t. tot sociale, economische, en ethische kwesties gedwee zouden blijven slikken.
2) Akkoord dat de President het de facto politieke hoofd is van zijn partij, en dat dat niet de 'voorzitter' van de partij is. Nu begrijp ik beter wat u eerder bedoelde met "lanceren als hoofd van de partij". U bedoelde dat Obama een nieuwe Vice-President zou kiezen in een 2de termijn (lijkt me onwaarschijnlijk), terwijl ik dacht dat u bedoelde dat hij zijn favoriete opvolger voorzitter van de partij zou maken. Duidelijk is anders.
3) Uw visie omtrent de kansen voor de Republikeinse nominatie van verschillende kandidaten berust op de voorveronderstelling dat "het primary publiek alsmaar rechtser wordt". Ik verwacht juist het omgekeerde: naarmate de nefaste gevolgen van 'Obama economics and foreign policy' duidelijker zullen worden, gaat er terug een verschuiving plaats grijpen van het centrum en van independents naar de GOP als vehicle om 'change' te bewerkstellingen. Dat is het historisch patroon, en als dat patroon aanhoudt dan wordt het 'primary publiek' niet alsmaar 'rechtser'. Daar ligt ook een grote kans voor Romney, en er zijn nu al indicaties dat die verschuiving gradueel onderwege komt.
4) Ik noem uw visie omtrent de Tea Parties "pessimistisch" omdat u denkt dat ze grotendeels "anarcho-liberaal" zouden zijn. Ik heb een betere opinie van de 'gemiddelde Amerikaan', en verwacht dat die zoals in het verleden een onderscheid kan maken tussen 'tussentijds protest' en pragmatisme in verkiezingstijd (om verandering te kunnen bekomen). Niet alle "ideologieen" zijn totalitair van inslag, en er is een verschil tussen pragmatisme en fundamentalisme bij het aanhangen van een ideologie.
5) Over de approval index van Congress op het vriespunt zijn we natuurlijk akkoord. 'Disgust met de politiek' is een oud zeer. Het is in feite een kenmerk van echte 'democratie', en betekent eigenlijk 'disgust met de (eigen) menselijke natuur'. Uw impliciete hoop voor een "aanlokkelijk alternatief voor de twee nationale partijen" is ook een regelmatig wederkerend fenomeen. Niettemin denk ik juist dat dat 'systeem' de beste garantie is om democratie te kunnen behouden (vooral in tijden van culturele/morele verloedering) omdat het helpt om extremisten uit (coalitie-) regeringen te kunnen houden. Ik schreef "helpt", want soms slippen er wel uitzonderingen door het net (zoals vandaag).