1. In het kader van de onrustwekkende berichten rond het in omloop zijn van 2 miljoen wapens (vooral illegale), die rondgestrooid werden na het drama in Antwerpen mag men, objectief gezien, gerust stellen dat de inzameling een volledige mislukking is.

2. Het overgrote deel van de ingezamelde wapens zijn wapens die vroeger reeds legaal geregistreerd waren, als dusdanig opgespoord en waarvan de eigenaars onder dwang hun wapens afhandig gemaakt werden omdat zij niet voldeden aan de nieuwe opgelegde voorwaarden en met als cynische noot dat men hen dan nog een document liet tekenen waarin zij verklaarden dat zij “vrijwillig afstand” deden van hun wapens.

3. De overheid en vooral de media hebben aan de mensen verzwegen dat zij hun wapens volledig legaal konden overdragen aan erkende of vergunde personen en zo een geldelijk deel van hun bezit konden recupereren. De betrokken mensen, maar ook de politiediensten werden slecht geïnformeerd en werden vooral opgejaagd, terwijl er van in het begin reeds aanwijzingen waren dat de wet zou veranderd moeten worden. Alleen de nadruk werd gelegd op het inleveren.

4. De wapens werden zo vlug mogelijk vernietigd terwijl er een nochtans een bezwaarschrift lopende was bij het Grondwettelijk Hof over de eigenlijke onteigening zonder vergoeding wat deze “inzameling” uiteindelijk was. De uitspraak van het Grondwettelijk Hof gaf de klagers gelijk waardoor het wapenbezit zonder munitie mogelijk werd voor de mensen die onder de “inzamelingsvoorwaarden” vielen. Door het feit dat men de gedupeerden verplicht had een document te tekenen waarin zij “vrijwillig afstand” deden hebben zij hun recht op vergoeding op een oneerlijke manier verloren. Vele mensen hebben op die manier ook onherroepelijk emotioneel verlies geleden door het verplicht inleveren van bijzondere herinneringstukken.

5. De wapens van criminelen werden niet ingezameld en er worden geen bijzondere acties gepland om die wapens te gaan zoeken in het criminele milieu. Criminelen worden zelden vervolgd voor hun illegaal wapenbezit. Eerbare burgers daarentegen, worden constant bedreigd met zware financiële en gevangenisstraffen indien zij vergeten hun wapens aan te geven. Momenteel zijn er daarbij nog duizenden mensen die dachten dat al die heisa niet op hen van toepassing was.

6. Sinds de inzameling is de criminaliteit niet gedaald. Sommige criminaliteitscijfers zijn gedaald, alleen omdat sommige feiten niet meer geregistreerd worden of omdat sommige politiediensten weigeren om nog PV op te stellen van feiten of omdat getroffen burgers de moeite niet meer willen doen om urenlang te wachten voor een aangifte die toch niet opgevolgd wordt en die daarenboven moedeloos geworden zijn bij het vaststellen van de straffeloosheid van de opgepakte criminelen.

7. De zelfgenoegzaamheid van gouverneur Denys over de geboekte “resultaten” en door hem daarbij verklaarde verbetering van de veiligheid, staat in schril kontrast met de verhoging van het aantal zware criminele feiten in zijn provincie. Het is daar, onder andere, op vele plaatsen gemeengoed geworden dat sommige van onze Turkse medeburgers elkaar beschieten met hun illegale wapens om hun conflicten uit te vechten. Wij horen hier ook nooit over vervolgingen voor illegaal wapenbezit.

8. Bovendien is gouverneur Denys zelf niet vies van illegale praktijken bij zijn tegengaan van de toepassing van de nieuwe wapenwet in zijn provincie. Het is inderdaad zo dat de nieuwe wet ingevoerd werd om een uniforme behandeling van de aanvragen op te leggen, hetgeen in de meeste provincies wel degelijk gebeurt. Gouverneur Denys lapt echter de wet aan zijn laars en legt bijzondere illegale voorwaarden op voor de afgifte van vergunningen aan mensen met een legitieme reden omdat hij, om persoonlijke redenen, tegen legaal wapenbezit is.

Is het dan willekeur van een overheidsdienst tegenover eerbare burgers die gouverneur Denys als persoonlijke doelstelling heeft bij zijn ontwapeningsdrang van diezelfde eerbare burgers? Is het dan die willekeur die gouverneur Denys op het oog heeft wanneer hij spreekt over meer “veiligheid”, dit terwijl zijn provincie gebukt gaat onder een grote criminaliteit en onveiligheid?

Is een eerste vereiste voor meer veiligheid eerder niet dat toch ten minste de gouverneur zich aan de wet houdt?

Wanneer een ambtenaar, wat een gouverneur in feite is, zich straffeloos te buiten gaat aan illegale praktijken, wat is de geloofwaardigheid van die overheid dan nog waard?