Daags na het verschijnen van het "Warande-Manifest" en het ontdekken van de handtekening van een zekere Herman De Bode, de algemeen directeur van McKinsey-Benelux en voorzitter van VOKA-Brussel, onder het document, kwam zijn ontslag niet geheel onverwacht. Een kleine 10% van de Belgische McKinsey-klanten bevinden zich immers in Wallonië en waren geschokt, niet zozeer in de eerste plaats door de inhoud van het manifest, maar wel door de talrijke handtekeningen van de niet-traditionele flamingante prominenten. Het feit dat hij in persoonlijke titel en als VOKA-voorzitter tekende, veranderde hier in hun ogen niets aan. Een zondebok werd gezocht en gevonden. De druk werd te groot en Herman De Bode hield de eer uiteindelijk aan zichzelf. Hij nam ontslag. Wel blijft hij nog steeds vennoot van McKinsey.
De redenering hierachter is belachelijk eenvoudig maar toch durft niemand ze opwerpen omdat ze daarmee de kunstmatige staatsvorm België een nieuwe slag toedienen. De Waalse klanten van McKinsey eisten zijn ontslag, wat logisch mag lijken in een vrijemarkteconomie. Geen enkel privaat bedrijf kan het zich immers veroorloven een deel van zijn clienteel voor het hoofd te stoten door zulke persoonlijke "vetes". Maar laat ons toch hier eens wat dieper op ingaan. Wie zijn eigenlijk die zogenaamde Waalse klanten? De Franstalige overheden nemen het overgrote deel in van de McKinsey-opdrachten in ons zuidelijke landsdeel. Kortom, het opgelaten balonnetje van de klanten die het bedrijf onder druk zetten gaat niet (volledig) op. Het is de overheid die dit economisch onderbouwd flamingantisme niet kan verkroppen en zich tot een dergelijk laag-bij-de-grond iets wendt om vooralsnog hun "vaderland" te redden. Het zijn dus de Franstalige overheden die het ontslag van De Bode geeist en gekregen hebben, en niet de private klanten zoals in de overheidsvriendelijke media luid geroepen wordt.
Welke niet-overheidsgebonden klant ligt er trouwens wakker van dat zijn cocontractant een bepaald politiek profiel heeft? Werden er in de Europese Unie plots minder Ford auto's aangekocht toen dit concern resoluut de kaart koos van de oorlog in Irak? Gingen er minder mensen tanken bij Royal Dutch Shell toen ze de dictatuur in Myanmar financieel ondersteunden of bij ChevronTexaco na de beelden van de geïnstitutionaliseerde milieuvervuiling in Nigeria? Het antwoord op deze vragen is negatief. De doorsnee rechtschapen consument of klant heeft daar immers geen boodschap aan. Het product telt en niet wie of wat het aflevert. Het ontslag van De Bode was, alle marktargumenten indachtig, met andere woorden niet gerechtvaardigd.
De denkgroep "In De Warande", de uitgever van dit controversieel "manifest", vertegenwoordigt de Vlaamse economische en academische elite op "apolitieke" wijze. Dit is een unicum in de Vlaamse ontvoogding. De objectiviteit van de denkgroep staat mede hierdoor buiten kijf. Ook hun cijfers moeten wel kloppen, omdat geen enkele academicus immers zijn carriere wil hypothekeren met de verdediging van foutief cijfermateriaal. Meer dan 12 miljard euro aan directe en indirecte geldtransfers per jaar van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië, is de rode draad doorheen het Manifest. En dan moet je je nog realiseren dat de indirecte EU-transfers niet eens mee in beschouwing genomen werden. Het is dan ook niet echt verwonderlijk te noemen dat het Franstalige establishment hier furieus van wordt. Niemand hoort de waarheid graag als ze niet in zijn kraam past.
In plaats van dialoog en onderhandelingen, kiest het socialistische zuiden voor confrontantie, achterbaksheid en geweld. Men kiest voor het in de kiem smoren van deze opflakkering van anti-Belgisch verzet. Men laat als het ware terug tanks over de protesteerders rollen. Men slaat de "Vlaamse Lente" neer. Men werpt barrikades op tegen de Vlaamse waarheid en corrumpeert de objectiviteit en vrijheid van privé-ondernemingen. De basisprincipes van onze maatschappij worden te grabbel gegooid. De vrijheid van handeling, van vereniging, van meningsuiting, van politieke rechten en van vrijhandel bestaan niet langer in het Wallingante België. De denkpolitie kreeg vorm doorheen de goedkeuring van de wetten tegen racisme en revisionisme, kreeg concrete toepassingen doorheen het Vlaams Blok-arrest en wordt vandaag de dag eerder de regel dan de uitzondering. De staat verplicht hier private ondernemingen zich aan te passen aan de wil van de staat. Zo begon de nationalisering in de communistische sattellietstaten ook.
Waarom moest enkel De Bode aftreden? Het manifest werd gedragen door circa 1500 Vlaamse prominenten, waaronder ettelijk andere topmannen uit het internationale bedrijfsleven. Waarom kon iedereen hiermee weggeraken zonder erg terwijl De Bode gelyncht werd? Ook op deze vraag ligt het antwoord voor de hand. Wallonie kon de pijnlijke onthulling van andere topmanagers als Vlaamsgezinden missen als kiespijn. Daarom was het al tevreden met een symbolische zondebok, een geval dat de almacht van Wallonië in de Belgische politiek kan verpersoonlijken. Moesten honderden andere toplui uit het bedrijfsleven ontslag hebben moeten nemen, had de ganse wereld eindelijk geweten dat het anti-Belgicisme steeds meer en meer aan voorstanders wint en dit ook (vooral?) in de Vlaamse high society, in net die maatschappelijke klasse die geen enkele affiliatie heeft met extreem-rechts.
Het ontslag van De Bode is ook niets meer dan een goed georchestreerde vaudeville. Hij neemt ontslag als algemeen directeur van McKinsey-Benelux maar blijft vennoot en voorzitter van VOKA-Brussel. Hij zal hiervoor geen boterham moeten laten. De Walen tevreden met zijn ontslag, de Vlamingen tevreden met de publiciteit en hijzelf kan gewoon voortboeren, weliswaar op de achtergrond. Deze archetypische Belgische farse luidt het langverwachte einde van Belgie in. Het effect hiervan is groter dan algemeen aangenomen wordt, zeker wanneer je je realiseert wat een beetje opruiend gezang tijdens een theateropvoering in 1830 al teweeggebracht heeft.
Deze reactie verscheen ook op een aantal internetfora.
Meer over deze affaire op www.ovv.be.
De redenering hierachter is belachelijk eenvoudig maar toch durft niemand ze opwerpen omdat ze daarmee de kunstmatige staatsvorm België een nieuwe slag toedienen. De Waalse klanten van McKinsey eisten zijn ontslag, wat logisch mag lijken in een vrijemarkteconomie. Geen enkel privaat bedrijf kan het zich immers veroorloven een deel van zijn clienteel voor het hoofd te stoten door zulke persoonlijke "vetes". Maar laat ons toch hier eens wat dieper op ingaan. Wie zijn eigenlijk die zogenaamde Waalse klanten? De Franstalige overheden nemen het overgrote deel in van de McKinsey-opdrachten in ons zuidelijke landsdeel. Kortom, het opgelaten balonnetje van de klanten die het bedrijf onder druk zetten gaat niet (volledig) op. Het is de overheid die dit economisch onderbouwd flamingantisme niet kan verkroppen en zich tot een dergelijk laag-bij-de-grond iets wendt om vooralsnog hun "vaderland" te redden. Het zijn dus de Franstalige overheden die het ontslag van De Bode geeist en gekregen hebben, en niet de private klanten zoals in de overheidsvriendelijke media luid geroepen wordt.
Welke niet-overheidsgebonden klant ligt er trouwens wakker van dat zijn cocontractant een bepaald politiek profiel heeft? Werden er in de Europese Unie plots minder Ford auto's aangekocht toen dit concern resoluut de kaart koos van de oorlog in Irak? Gingen er minder mensen tanken bij Royal Dutch Shell toen ze de dictatuur in Myanmar financieel ondersteunden of bij ChevronTexaco na de beelden van de geïnstitutionaliseerde milieuvervuiling in Nigeria? Het antwoord op deze vragen is negatief. De doorsnee rechtschapen consument of klant heeft daar immers geen boodschap aan. Het product telt en niet wie of wat het aflevert. Het ontslag van De Bode was, alle marktargumenten indachtig, met andere woorden niet gerechtvaardigd.
De denkgroep "In De Warande", de uitgever van dit controversieel "manifest", vertegenwoordigt de Vlaamse economische en academische elite op "apolitieke" wijze. Dit is een unicum in de Vlaamse ontvoogding. De objectiviteit van de denkgroep staat mede hierdoor buiten kijf. Ook hun cijfers moeten wel kloppen, omdat geen enkele academicus immers zijn carriere wil hypothekeren met de verdediging van foutief cijfermateriaal. Meer dan 12 miljard euro aan directe en indirecte geldtransfers per jaar van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië, is de rode draad doorheen het Manifest. En dan moet je je nog realiseren dat de indirecte EU-transfers niet eens mee in beschouwing genomen werden. Het is dan ook niet echt verwonderlijk te noemen dat het Franstalige establishment hier furieus van wordt. Niemand hoort de waarheid graag als ze niet in zijn kraam past.
In plaats van dialoog en onderhandelingen, kiest het socialistische zuiden voor confrontantie, achterbaksheid en geweld. Men kiest voor het in de kiem smoren van deze opflakkering van anti-Belgisch verzet. Men laat als het ware terug tanks over de protesteerders rollen. Men slaat de "Vlaamse Lente" neer. Men werpt barrikades op tegen de Vlaamse waarheid en corrumpeert de objectiviteit en vrijheid van privé-ondernemingen. De basisprincipes van onze maatschappij worden te grabbel gegooid. De vrijheid van handeling, van vereniging, van meningsuiting, van politieke rechten en van vrijhandel bestaan niet langer in het Wallingante België. De denkpolitie kreeg vorm doorheen de goedkeuring van de wetten tegen racisme en revisionisme, kreeg concrete toepassingen doorheen het Vlaams Blok-arrest en wordt vandaag de dag eerder de regel dan de uitzondering. De staat verplicht hier private ondernemingen zich aan te passen aan de wil van de staat. Zo begon de nationalisering in de communistische sattellietstaten ook.
Waarom moest enkel De Bode aftreden? Het manifest werd gedragen door circa 1500 Vlaamse prominenten, waaronder ettelijk andere topmannen uit het internationale bedrijfsleven. Waarom kon iedereen hiermee weggeraken zonder erg terwijl De Bode gelyncht werd? Ook op deze vraag ligt het antwoord voor de hand. Wallonie kon de pijnlijke onthulling van andere topmanagers als Vlaamsgezinden missen als kiespijn. Daarom was het al tevreden met een symbolische zondebok, een geval dat de almacht van Wallonië in de Belgische politiek kan verpersoonlijken. Moesten honderden andere toplui uit het bedrijfsleven ontslag hebben moeten nemen, had de ganse wereld eindelijk geweten dat het anti-Belgicisme steeds meer en meer aan voorstanders wint en dit ook (vooral?) in de Vlaamse high society, in net die maatschappelijke klasse die geen enkele affiliatie heeft met extreem-rechts.
Het ontslag van De Bode is ook niets meer dan een goed georchestreerde vaudeville. Hij neemt ontslag als algemeen directeur van McKinsey-Benelux maar blijft vennoot en voorzitter van VOKA-Brussel. Hij zal hiervoor geen boterham moeten laten. De Walen tevreden met zijn ontslag, de Vlamingen tevreden met de publiciteit en hijzelf kan gewoon voortboeren, weliswaar op de achtergrond. Deze archetypische Belgische farse luidt het langverwachte einde van Belgie in. Het effect hiervan is groter dan algemeen aangenomen wordt, zeker wanneer je je realiseert wat een beetje opruiend gezang tijdens een theateropvoering in 1830 al teweeggebracht heeft.
Deze reactie verscheen ook op een aantal internetfora.
Meer over deze affaire op www.ovv.be.
2 Reacties:
- At 20:44 Anoniem said...
-
Herman De Bode, de topman van McKinsey, heeft woensdag ontslag genomen nadat hij eerder het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa ondertekende. Dat meldt de krant Le Soir vandaag.
"Zijn standpunt heeft binnen het milieu van adviesbureaus voor heel wat opschudding gezorgd en een stroom van kritische reacties op gang gebracht die de topman van McKinsey Belgie geen andere optie laten dan op te stappen", aldus de Brusselse krant. Herman De Bode zelf verduidelijkte dat zijn persoonlijke stellingnames hem tot ontslag hebben genoopt.
De Bode kwam in een moeilijke positie te zitten nadat hij samen met andere Vlaamse toplui uit de economische wereld, verenigd in de Warande Groep, in een uitgebreid manifest pleitte voor de opsplitsing van de Belgische staatsstructuur.
Naast heel wat Waalse en Brusselse bedrijven, doet ook het Waalse Gewest beroep op de diensten van het adviesbureau McKinsey. Het standpunt van De Bode zorgde niet alleen voor kritische geluiden bij verschillende Belgische bedrijfsleiders, ook binnen het bedrijf zelf werd kritiek geuit. Die situatie leidde gisteren tot het ontslag van de topman. - At 15:48 Anoniem said...
-
Toch ook een beetje zwak van Herman De Bode vind ik. Hij had even goed zijn job kunnen behouden, en dan maar afwachten hoe de Walen erop zouden reageren. Ik denk niet dat ze er later nog op teruggekomen zouden zijn. Ze hebben een grote mond, maar zijn bang voor hun geld. Denk Vlaanderen weg, en Wallonie bestaat niet meer ... Dat weten ze in het zuiden ook!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)