Waarom verbaast senator Dedecker me niet met zijn opiniebijdrage over de Israelisch-Palestijnse kwestie in De Standaard van afgelopen woensdag? Waarom overvalt me daarbij opnieuw die zoveelste deja vu tristesse? Simpelweg omdat de Israelische geschiedenis en de realiteit vandaag niet te vatten zijn in enkele oppervlakkige en populistische oneliners. Omdat u en ik wel veel beter weten. In eer en geweten kan ik die opiniebijdrage dus niet zomaar over mij heen laten gaan. En het gaat dan hoegenaamd niet over een afrekening binnen de VLD. Want vergis u vooral niet. De VLD is een huis met open-debatcultuur, maar het is ook veel meer dan Dedecker alleen.

Ik moet Dedecker terzake terugfluiten uit fair play tegenover u, tegenover Israel, de Israeli's en de joodse gemeenschap in Belgie. Want trop is te veel. Jean-Marie Dedecker is allicht de eerste Belgische politicus die de walgelijke uitdrukking de holocaustindustrie hanteert. Staat dat niet diametraal tegenover het recente, waardige staats- en familiebezoek van Verhofstadt aan Auschwitz? De toon en het woordgebruik in Dedeckers artikel neigen daarmee naar een nieuwsoortig negationisme. Zo doet hij de holocaust ook af als "aberraties van zestig jaar geleden''. Zijn miljoenen vermoorde joden, waaronder meer dan 25,000 uit Belgie, maar een historische aberratie?

In 1940 vertegenwoordigde de joodse gemeenschap slechts een procent van de Belgische bevolking. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd meer dan 95 procent van de gedeporteerde Belgische joden vermoord. Na de oorlog bleek dat zestig procent van de Belgische burgerslachtoffers joden waren. Nobelprijswinnaar Elie Wiesel drukte een en ander treffend uit: "Niet alle slachtoffers waren joden, maar alle joden waren slachtoffers''. In 2006 wil ik van geen enkele senator - van welke partij dan ook - horen of lezen dat die feiten als "aberraties van zestig jaar geleden" worden geklasseerd, als een soort component van de "holocaustindustrie". Als bestuurder van het Joods Museum van Deportatie en Verzet in Mechelen vind ik dat soort uitlatingen bovendien ook zeer beledigend voor alle Belgen die tijdens WO-2 op gevaar van hun eigen leven een helpende hand hebben gereikt om de vervolgden te beschermen tegen de Nazi's. Daarmee hebben zij een deel van de joodse gemeenschap, waaronder meer dan 4,000 kinderen, gered. Of is ook dat niets meer dan een historische aberratie?

Andere staaltjes van het Dedecker-jargon. Het is Israel al lang niet meer te doen om vrede. Libanon heeft nu al veertig jaar aan zijn soevereiniteit in eigen land verzaakt en liet de Hezbollah uitgroeien tot een terroristenstaat in de staat. Te veel mensen hebben daarvoor de tol betaald: met hun leven of met hun hebben en goed of hun laatste hoop... Vandaag wil Israel in Libanon de macht van die terroristische Hezbollah breken - wat de Libanezen conform VN-resolutie 1559 al lang zelf hadden moeten doen. Met steun van Syrie en Iran heeft de Hezbollah in Libanon immers duizenden raketten in stelling gebracht - met burgers als schild - tegen Israel, en dat nadat Israel zich terugtrok uit de veiligheidszone, geen meter Libanees grondgebied bezet hield en er tussen beide staten geen enkel territoriaal conflict bestaat. Ondertussen zijn er echter talloze raketten op Israel afgevuurd. De radicalen van Hamas en Hezbollah - door EU en VS op de lijst van terreurorganisaties gezet - willen nog steeds Israel van de kaart vegen.

Maar voor Jean-Marie Dedecker vormt dat blijkbaar geen echt probleem. Moeten Israel en de Israeli's dan maar voortleven met die constante dreiging? Meer dan negentig procent van de Israelische bevolking steunt vandaag het regeringsbeleid. Haviken en (vredes-) Duiven samen tegen het terrorisme. Of is Israel het enige land ter wereld dat de overleving van de staat en haar burgers niet mag verdedigen? "Economische boycot tegen Israel is de weg naar vrede'', schrijft Dedecker ook. Geldt dat dan evenzeer voor andere conflictgebieden, zoals Soedan bijvoorbeeld? Moeten we niet eerder het terrorisme een definitieve halt toeroepen? In het belang van het Vrije Westen en het Midden-Oosten? En zal dat niet de beste garantie zijn voor vredeskansen in de regio?

Andere Dedecker-termen als joodse lobby, joodse kindermoordenaars en uitverkoren volk behoeven geen commentaar. Stereotypes die niet thuishoren in een sereen discours zeggen meer over de gebruiker dan over de realiteit. De bekende Israelische schrijver Amoz Oz vat de situatie goed samen. "De echte strijd gaat niet tussen Beiroet en Haifa maar tussen de coalitie van Israel, Libanon, Egypte en Saudi-Arabie tegen het islamfanatisme dat aangevuurd wordt door Iran en Syrie''. Laten we geen doolhof maken van het verleden. De realiteit van dat verleden moet ons aansturen naar een betere toekomst. Ik droom van een warme samenleving, over de grenzen heen. Wars van iedere vorm van extremisme. En daar maak ik dag na dag werk van. In alle stilte. Of ziet u meer in politici met een grote mond vol oneliners?