Op de videobeelden zie je ze als roofdieren langs de muur van het Centraal Station staan, nauwlettend spiedend om in de passerende kudde pendelaars een gemakkelijke prooi te vinden die ze vervolgens kunnen afmaken. Joe Van Holsbeeck werd het slachtoffer, maar het had evengoed (vul hier uw eigen naam in) kunnen zijn, of (de naam van uw kinderen). Wie het ongeluk heeft om eruit te worden gepikt, maakt geen kans. De roofdieren hebben tanden en klauwen. De roofdieren hebben messen. Van kleinsaf hebben ze tijdens het jaarlijkse offerfeest geleerd hoe ze warmbloedige kuddedieren moeten kelen. Wij worden misselijk wanneer we bloed zien, maar zij niet. Zij zijn getraind, zij zijn gewapend. Wij mogen niet eens een pepperspray op zak hebben. Zij hebben knip- en slagersmessen en ze weten hoe ze die moeten gebruiken.

Wij zijn de kuddedieren, zij zijn de roofdieren. De kuddedieren hebben de roofdieren zelf in hun biotoop toegelaten. Onze politieke, geestelijke en intellectuele herders hebben ons wijsgemaakt dat dit een "verrijking" voor onze samenleving ging worden. Door roofdieren bij de kuddedieren te zetten zouden onze herders immers op aarde het hemelse Utopia kunnen verwezenlijken, de multiculturele welvaartsstaat waarin, naar het Bijbelse woord, de leeuw zich vreedzaam naast het lam zou vleien. Daarom hebben wij de adders aan onze borst gekoesterd, erop vertrouwend dat als we hen liefdevol zouden zogen, zij ons niet zouden bijten, dankbaar voor de melk die wij gratis zouden schenken. Maar zij interpreteerden onze goedheid als zwakheid. De schurken, die in onze samenleving alles gekregen hebben - gratis onderwijs, kinderbijslag, sociale zekerheid - vermoorden thans onze kinderen voor een MP3-speler. Volgens Danneels is dit onze schuld, omdat wij "onverschillig" zijn, omdat in onze Westerse, materialistische samenleving een MP3-speler meer waard is dan een mensenleven.

Toen Joe Van Holsbeeck vermoord werd - en nogmaals: we zijn allemaal Joe's, want het had elk van ons kunnen overkomen - is niemand van de duizenden pendelaars, de kuddedieren die dagelijks door het Centraal Station stromen, tussenbeide gekomen om Joe te beschermen, aldus de striemende aanklacht van onze herder-kardinaal. Daarom vindt hij ons onverschillig. Wij zijn inderdaad onverschillig, maar om een andere reden dan Danneels, deze valse herder, deze doodgraver van het Katholieke Vlaanderen, denkt. Onze onverschilligheid blijkt uit het feit dat wij al zovele jaren lijdzaam de dictatuur blijven slikken van de misdadige roofdieren en de hersenspoeling vanwege hun handlangers, onze politieke, intellectuele en geestelijke valse herders. Het wordt tijd dat wij onze onverschilligheid afleggen, dat wij de roofdieren eruit schoppen en andere herders kiezen.

Wanneer zelfmoordterroristen in Israël een aanslag plegen, pakken de Israëli's hun ouders aan. Ze leggen met bulldozers de huizen van hun familie plat. Misschien blijkt onze "onverschilligheid" wel uit het feit dat wij de ouders van de minderjarige, moordende criminelen met rust laten, dat wij ze laten verder genieten van onze sociale zekerheid, dat wij hun huizen niet vernietigen en ze niet het land uitzetten als straf voor de misdadige kroost die zij in ons midden hebben geplant. Wellicht blijkt onze "onverschilligheid" uit het feit dat het "xenofobe" Vlaams Belang slechts een vierde van de Vlaamse stemmen haalt, en geen 75 procent, want dit betekent dat slechts een vierde van de Vlamingen komaf wil maken met de roofdieren die rond de Vlaamse kudde zwerven, terwijl driekwart onverschillig blijft. Zeer zeker blijkt onze onverschilligheid uit het feit dat wij ons als een lijdzame kudde naar de slachtbank laten leiden, terwijl we na de moord op Joe en de schandelijke preek van onze herder noch het Centraal Station, noch het paleis van Danneels hebben bestormd.

Wij blijven braaf en onverschillig. De 17-jarige Joe is immers niet het eerste slachtoffer. Eind januari werd in de Heyvaertstraat in Molenbeek een 16-jarige zwarte jongen neergestoken. Vijf Marokkanen lieten hem doodbloeden op de stoep omdat hij weigerde hen 30 euro te betalen voor een gsm die deze roofdieren eerder elders hadden gestolen. De moordenaars zijn nooit gepakt, ze lopen vandaag vrij door Brussel rond, net zoals de moordenaar van Patrick Mombaerts. Herder Danneels heeft voor deze zwarte jongen zijn bek niet opengedaan, hij heeft niet gepreekt tegen de "onverschilligheid" van de autoriteiten die deze moordenaars niet opsporen, noch heeft hij gepreekt tegen het Molenbeekse bestuur dat dagenlang verzuimde om de grote geronnen bloedvlek in de Heyvaertstraat op te kuisen. Wat is een leven (en zeker dat van een zwarte die door Marokkanen wordt vermoord) immers waard in het multiculturele Utopia van Verhofstadt en Danneels, waar de lammeren die zich ertegen verzetten dat de leeuwen naast hen komen liggen, uitgemaakt worden voor racisten?

Niet wij zijn onverschillig. Het is de overheid, de politie, de regering, de kerk die onverschillig is. Wat wij vandaag beleven is het verraad van het volk door de staat en door de kerk. Ooit riep Wilfried Martens: "Geef ons wapens!" In een democratische staat moet de overheid de burgers beschermen tegen de roofdieren. Indien de staat deze taak niet meer kan of wil uitvoeren, hebben de burgers het recht zichzelf te bewapenen. Wie zich zonder pepperspray naar Brussel begeeft, is een dwaas. Indien de staat zijn onderdanen en hun kinderen niet langer kan of wil beschermen, is het de plicht van de burgers om dat zelf te doen. Nood breekt wet. De herders hebben hun gezag verloren. Bekijk de videobeelden van de roofdieren die op de loer liggen in Brussel Centraal en besef dat niemand ons zal verdedigen als wij het zelf niet doen. Wie op de politie(k) rekent voor bescherming, is zo goed als dood.