Een bende die dagelijks tienduizenden Vlamingen bereikt. Dit laatste is goed nieuws voor Yves Desmet en zijn equipe vuilspuiters. Dat is net wat ze willen: "Gebeten om te bijten". Of om Alice Nahon te parafraseren: "Heb ik voor het slapengaan een mens (die niet denkt zoals ons) wel kwaad gedaan?" Hun ethiek is die van het kwetsen, van het onderuit halen, van het verdraaien, dit alles in naam van het grote gelijk, van een progressief Vlaanderen. Lees daarom aandachtig wat volgt. Dit is immers een objectief portret van de intellectuele leider van progressief Vlaanderen, geborsteld met eigen verf. De saga van Smettie, de Siegfried van progressief Vlaanderen.

Voor Yves Desmet, de tengere korporaal van het De Morgen-gezelschap, leek de wereld mooi in mei 2003. Paars, zijn bewonderde wonderformule om het walhalla in het hiernamaals te realiseren, had zijn moment supreme gekend. Yves Desmet was de man die voordien het onmogelijke had waargemaakt, namelijk een links product zonder staatssteun op de markt te houden. Daarmee is hij een unicum dat - en hier verlaten we even ons ironiserend niveau - terecht onze lof verdient. Hiermee slaat en verslaat hij de rest van het links-cultureel subsidiantendom, dat zonder staatsgeld, afgeperst van grotendeels op het Vlaams Belang stemmende arbeiders en zelfstandigen, er nooit zou in slagen zijn experimentele realisaties - zoals urenlang schreeuwende masturberende vrouwen, met fecalien beladen canvassen of tsiep-tsap-tie-tie-tie-decibels - voor de schaars bevolkte zalen te brengen. Yves is a left market-hero! Dat was nog nooit gezien.

Yves' product was weliswaar gegangmaakt door het weekblad dat handig televisieprogramma's combineerde met kut-, penis-, pies- en kakproza en zo de aandacht van de Vlaamse collegejeugd trok. Maar toch, Yves had het onmogelijke gerealiseerd, hij had links in de commerce gebracht. Dit succes bracht Smetje op grootse gedachten. Vijftigduizend Vlamingen willen dagelijks een euro neertellen voor deze linkse pak papier. Vergeten we dan maar niet de talrijke lezers die daar niets voor neertellen maar rond halftien 's ochtends de progressieve jeugdhuizen binnensleffen om hun koffie op te slurpen en in hun ijver om zich een geweten te laten schoppen de snel tot vod verworden Vlaamse pravda aan elkaar doorgeven. Als je deze avant garde van de bevrijding van Vlaanderen erbij telt kom je snel tot een dikke honderdduizend lezers.

Wauw, moet Yves in een helder en verlicht moment gedacht hebben, hierin schuilt de backbone van een nieuwe politieke macht, een macht die Vlaanderen weg zal tillen uit het conservatief-grootkapitalistisch-nationalistische Standaard- tijdperk naar het tijdperk van het eeuwige centrum-linkse Morgen-feest, het land waar kerken verplicht worden naast de heilige hostie ook een condoom aan hun gelovigen uit te reiken, het land waar een vrouw slechts respectabel is na tenminste een abortus, het land waar hippe gay-ondernemers de les spellen aan verzuurde syndicale hetero's, het land waar een kind zijn ouders kan fahnden bij de progressieve kindertelefoon wanneer het papa of mama betrapt op een goedkeurende blik bij het aanhoren van Filip Dewinter, het land waar het Europees sociale model, waarin twintig procent privaat-sector-werkers zich afjakkeren om het overige tachtig procent te onderhouden, onverveerd wordt verdedigd tegen die reactionaire geldwolverige Anglo-Saksers, het land in de spits van de diplomatieke oorlog tegen de Amerikanen die het hadden aangedurfd onze progressieve vriend uit Irak aan te vallen.

Om dit centrumlinkse Utopia te bereiken moest het lezersgild van het dagelijks verschijnende rood Pallieterke (met hierbij excuses aan het echte Pallieterke, een kwaliteitskrant in vergelijking met Yves' paperpack) tot een politieke macht worden omgetoverd. Tussen allerlei groepen en tendensen verspreid in democratische partijen (Je hebt dit voorlaatste woord toch goed gelezen, hoop ik? Dus niet die partij die een miljoen stemmen heeft gehaald, want daarvoor werd immers het algemene stemrecht niet ingevoerd) zou Yves een magische centrumlinkse band zoeken, een politiek-ideologische cocktail, die door een publiek van divers ogend pluimage met evenveel smaak kon gedronken worden. En Yves toog op zoek. De diepere eenheid vinden onder de schijnbare tegenstellingen. Yves Desmet, de Vlaamse Gramsci!

Een eerste obstakel voor Yves' natte droom waren de Marx Brothers. Dit soort was in 1989 bij la chute finale uitgestorven verklaard, maar zie, anders dan de dodo en de neushoorn, kon deze species aan de omgekeerde Darwin-wetten ontsnappen. Verschanst in hun universitaire departementen en hun bloedrode praat- en klopclubjes, gingen zij op zoek naar een nieuwe vijand. Enkele leden van het revolutionaire militantendom hadden per abuis een niet-links economisch weekblad ontcijferd en daarin de beschrijving van een nieuw monster gelezen, namelijk de globalisering. De kapitalisten zouden nu de gehele wereld, tot het kleinste dorp in binnen-Kongo, in hun systeem verwerken. Door de globalisering zou de wereld herleid worden tot een mega-circustent van Ham- en Cheeseburgersvreters. Makkers ten laatste male, het linkse gild trok weer op pad.

Yves die, door beroepsomstandigheden gedwongen, al meer dan een niet-links economisch geschrift had doorworsteld, was tot de vaststelling gekomen dat het met die rode staatseconomie toch maar niks was. Ludwig von Mises was reeds honderd jaar voordien tot die conclusie gekomen, maar de ene is wat rapper dan de andere. Yves begon derhalve de Marx Brothers de les te spellen. De rode broeders waren niet goed bezig. Ze moesten niet kloppen en schelden op ondernemers maar op de fascisten. Vele ondernemers, aldus de Smet-mantra, zijn hardwerkende wroeters die zich door verdienste naar boven hebben gewurmd. Het beste voorbeeld was toch hemzelf! Natuurlijk heb je nog van die verborgen krachten van het grootkapitaal, die tot de conservatieve schurkendom moeten gerekend worden. Maar het merendeel van de ondernemers, daar kon je best mee leven. Trouwens, had een economische nieuwlichter zoals Richard Florida, niet verklaard dat in streken waar veel homosexuelen leefden, het ondernemerdom het best floreerde. Zeg nu nog eens dat ondernemers reactionaire uitbuiters zijn. De Marx Brothers moesten dus stoppen met roepen : Weg met het kapitalisme! Maar al hun krachten bundelen tegen de echte vijand, het fascisme en conservatisme, verscholen in het pandemonium van het Blok, de Rooms-Katholieke kerk, de rechts-liberalen van Nova Civitas, de flaminganten, enz.

En Yves' papierwikkel zou elke dag smeuige verhalen opdissen over fascisten die hun vrouw afranselen, Dewinter met een Ku Klux Klan-pinnemuts, Anke Vandermeersch met een Stahlhelm, Dedecker die, toen hij de straat overstak, goedendag zei tegen Frank Vanhecke, Sandra Colen, opgemerkt op het nudistenstrand waar ook Jorg Haider zijn meubelen tentoonspreidde. Beloofd: elke dag zouden de Marx Brothers zo een verhaal krijgen, op voorwaarde natuurlijk dat ze hun De Morgen-eurootje neertelden. Voila, zo bleven de Marx-Brothers in het Smet-gelid zonder hun onnozele praat erbij te moeten nemen.

De absolute keurtroepen van Smettie's centrum-linkse heir zijn natuurlijk de klassieke SP.a-ers. Die zijn ten eerste met veel. Minder talrijk dan de fascisten, maar allez, er toch dichtbij. Bovendien worden ze geleid door het allersubliemste wat er op de aarde te vinden valt. Een eenvoudige volksjongen, die door het tappen van bier en frenetiek herhaalde glimlachjes naar de Hasselaren, het horecadom was ontgroeid en het, een beetje gesteund door peetvader Agusta Claes tot rode leider, eerst van Hasselt, dan van Limburg, tenslotte van Vlaanderen had gebracht. Steve en Yves, bijna elkaars evenbeeld. Mocht de wetenschap al celfusie kennen zouden we kunnen overgaan tot de creatie van de perfecte homo centro-sinistro. We stoppen Steve en Yves in een cyclotronachtig apparaat en wat komt daaruit te voorschijn? Styves! De roze ubermensch die kranten volschrijft en ze ook verkoopt, die pinten tapt in drie volkscafe's tegelijkertijd, die de fascisten aan zijn voeten doet kronkelen, zoals de aartsengel Michael met de duivelen, die verkiezingsoverwinning na verkiezingsoverwinning binnenrijft en zelfs de Hasselaarse pastoors weet te bewegen uitnodigingen te bussen voor de plaatselijke SP.a-holebi-afdeling. Vroeger, in het pre-smet-tijdperk, werden de dagelijkse progressieve druksels op het partijbureau van de rode kameraden geschreven. Een scheve letter in de Vooruit over Jos Van Eynde, en de C4 lag klaar. Bijna zo erg als in de VLD vandaag.

Maar nu is alles veranderd. De rode partijgenoten laten Smetje en zijn crew lustig schrijven, zonder enige tussenkomst. Dat hoeft ook niet. Steve en Yves voelen elkaar perfect aan. Er is hier sprake van centrumlinkse telepathie. Yves maakt met zijn schrijfsels de opening en Steve duikt erin. Met Steve zijn Spaers en Spiritisten was dus alles koek en ei. Geen problemen aan dit front. Maar ja, met de optelsom van de Marx Brothers en de menigte, zwemmend in Steves zog, kom je niet aan een centrumlinkse, progressieve meerderheid. Hoe dat oplossen? We zouden het stemrecht kunnen ontnemen aan de fascisten. Met hoe meer die dan zijn, hoe gemakkelijker je aan een progressieve meerderheid komt. Kameraad Adolf deed dit in de Reichstag in 1933. Door de stemmen van de communisten als niet bestaande te beschouwen kwam hij aan zijn tweederdemeerderheid voor zijn volmachten. Nee, deleten dit ideetje, de parallel zou een beetje te opzichtig zijn.

Yves liet niet af en vond, na talloze recepties van de Vlaamse beau monde nog andere, nooit waargenomen of in kaart gebrachte progressieven. Hij vond ze - en nu moesten niet alleen de Marx Brothers zwaar slikken, maar ook de rode vuistenballers van Steves club - bij de VLD!. De VLD progressief, en dat van chef-pennelikker van de rooie gazet van Vlaanderen! Volgens de Marx Brothers waren de liberalen bijna even erg als de fascisten, want, zo leerden hun heilige boeken, fascisme = kapitalisme in staat van beleg. Hitler en Mussolini zijn dus eigenlijk liberalen die zich bedreigd weten en daarom de grote middelen bovenhalen. En nu gaat Smettie Wonder die even progressief gaan noemen! Allez, moest het daar beter weer zijn, we vragen onmiddellijk onze transfer aan naar Noord-Korea.

En toch is het juist zei progressieven-uitvinder Smettie. De VLD is progressief en waarom? Omdat Karel Degucht op de gay-parade liep! Tussen al dat schoon gebronzeerd mannenvolk, hun wapens geladen en gericht, tussen de hermafrodieten, transseksuelen, bestiofielen, necrofielen, wurgseksfanaten, Liebfraumilchdrinkers, lavementverslaafden en Evangelische onanisten, liep daar schoon, met zijn dasje en kostumeke Karel Degucht! Hiermee trotseert Kareltje de banvloeken van brave huismoeders, die zo vergeten dat de VLD voor een belastingsaftrek voor onthaalmoeders heeft gezorgd, een nieuwe Encycliek van het Paapse monster, de schimpscheuten van de Oostendse garnalenliberaal, een negatief hoofdartikel in het alombekende weekblad 't Scheldt, en wat nog meer. Per foto van Karel, gekiekt tussen de stoottroepen van het opperste progressievendom, verliest de VLD minstens duizend stemmen bij dat reactionair Vlaams klootjesvolk. Maar Karels progressieve doodsverachting verslapt niet en met stijve blik gericht op het oosten, volgt hij onberispelijk het volledige gay-parcours. Dat alleen bewijst al dat de VLD bij de progressieven moet gerekend worden.

Maar Smettie had argumenten ten overvloede om zijn rode De Morgen-snuffelaars te overtuigen. Zie daar bijvoorbeeld het broertje van de blauwe leider, Dirkske, die met zijn clubje cabinettards, een libero-progressistische tankdenk heeft opgezet. Dirkske viel daarin wel twee keer per week de katholieken aan, de rechtse libertarische zakken, de verzuurde middenstanders van Nova Civitas, de marktfundamentalisten. In samenspraak met broer Guyke werd de loftrompet gezongen van die schone anti-globalistische madamekes zoals Norena Herz en Noami Klein. Moet er nog progressief zand zijn? Weet je, fluisterde Smettie zijn linkse wenkbrouwenfronsers toe, er bestaat in de VLD een geheim progressief netwerk dat op een dag de rechtse zakken zoals de garnalenliberaal en dat halffascistisch kutprofessorke zal buitenzetten. Dat netwerk heet Vlaanderen Links Duwen. Als dat progressief netwerk de VLD volledig heeft overgenomen, moeten ze niet eens kosten doen om nieuwe affiches te drukken. Dus, aldus Smettie,van de blauwen moeten we niet bang zijn. Ook daar kunnen we op ons twee oren slapen.

En tenslotte, aldus onze progressieve Achilles, is er - moet het nog herhaald worden - het ACV-ACW. Toegegeven, daar lopen veel pastoors rond maar - en zeg dit niet al te hardop, zei Smettietje tot zijn verbouwereerd links wondervolkje - het zijn bijna allemaal aanhangers van het Cardino-marxisme. Het Cardino-marxisme is een combinatie tussen de katholiekpaternalistische gedachten van braaf ACW-proostje Cardijn en de Trierse gaucho-aartsvader. Een unieke combinatie in de wereld! Zoals je het austro-marxisme hebt, heb je ook het Westvlamo- of Cardino-marxisme. Volgens deze stroming in het marxisme moet je de kapitalistenklasse vooral aanvallen met wijwater en het lezen van rozenhoedjes. Er bestaat zelfs een typisch cardino-marxistisch weesgegroetje. Dat gaat zo : Wees Gegroet Marxia, vol van granaten, Fideel zij met u, gezegend zijt gij boven alle Vlaams Belangers, gezegend zij de vrucht van ons CM-lidgeld, heilige Freya, moeder van Billie, subsidieer ons, arme delegees (en leden van het comitee voor veiligheid, gezondheid en de verfraaiing van de werkplaatsen), nu en in het uur van Poupehan, amen. Welnu - en je kon een speld horen vallen in de linkse vergaderingen waar Smettie achter het MEWAF-tafeltje zat - als je goed oplet bij de ACV-ACW-jaarmissen waar Luc Cortebeeckx wordt gehuldigd, en de lippen van de ACV-delegees nauwlettend volgt, dan zie je dat ze niet de klassieke weesgegroet van die achterlijke Pool (die zoveel goeds in Oost-Europa heeft kapotgemaakt trouwens) prevelen, maar het cardino-marxistische gebed. Lap, weer twintig procent progressieven bij.

En zo kwam Smettie-boy tot 50 % of meer progressieven in Vlaanderen. En dat was nog maar een begin. Had men hem toegelaten om een geheime missie te beginnen in het hol van de Vlaamse leeuw, bij die fascisten, dan had hij daar zeker nog meer progressieven ontdekt. Och jong, laat Smettie doen en hij vindt wel voor 99,99 % progressieven in Vlaanderen. Een verkiezingsuitslag zoals bij de kameraden in Duitsland in de goede tijd van auf, auf zum Kampf. Alleen Sturmbahnfuhrer Flieppie, Gerolf den Annekesnest, de garnalenliberaal en dat kutprofessorke, benoemd om rode praat te verkopen, maar die dan toch wel zijn verstand kreeg zeker, zijn zowat de enige Vlamingen die Smettie nooit tot het progressieve kamp zal kunnen rekenen. Maar dat is geen probleem, de linkerzijde heeft zowat haar eigen technieken om met lastigaards om te gaan.

In 2005, amper na 650 Morgens, ligt Yves' droom aan scherven. Het netwerk Vlaanderen Links Duwen sputtert. Het marktfundamentalisme is er in opmars. Supreem-progressief Kareltje wordt er op een lijn gesteld met garnalenliberaal Dedecker en Bouckaert ligt nog altijd niet buiten. En het tsjevendom herrijst en houdt zelfs een rechtvaardige kinderherverdeling tegen. En Stevetje - lief manneke toch - is achter een vastbenoemd bureautje gedoken! Smettie, progressief Vlaanderen bidt U, doe toch iets om het tij te keren!