De referenda in Frankrijk en Nederland mochten dan wel het (definitieve) einde van de groeiende EU betekend hebben, toch werden de uitkomsten van deze volksraadplegingen niet opgevat als stemmen tegen een eventuele Turkse toetreding. In werkelijkheid speelde de factor Turkije wel degelijk een rol in beide referenda. Turkije hoort immers niet thuis in de Europese Unie. Een realistisch initiatief is een "bevoorrecht partnerschap" dat we op termijn ook aan Rusland, de Kaukasische republieken, het Midden-Oosten en de Maghreblanden zullen moeten aanbieden. Louis Michel ziet het echter anders en droomt al luidop van een Europese Unie tot aan de Perzische Golf en de Sahara. Ik ben het niet eens met Michel. Europa moet immers Europees blijven en Turkije past mijns inziens niet in dat verhaal.
Eerst en vooral is Turkije geen Europees land. Enkel Thracië (slechts 4% van het totale Turkse grondgebied) ligt geografisch in Europa. Noch historische motieven (de Turkse aanwezigheid in Europa was er één van oorlog, bezetting, onderdrukking en plundering), noch defensiemotieven (Turkije zal nooit uit de NAVO stappen, ook niet als het buiten de EU gehouden wordt) kunnen hier een rol spelen. Dat op termijn de Middellandse Zee, de Bosphorus en de Zwarte Zee de Europese zuidgrenzen worden, lijkt mij toch voor zich te spreken. Turkije past niet in deze verwachtingen.
Ook de absorptiekracht van de Europese Unie is ontoereikend. We kunnen Turkije niet aan. Turkije zou het grootste land in de Unie worden met een bevolking die tegen 2020 groter zal zijn dan die van Duitsland. Daarbij komt nog het feit dat miljoenen Turken als gevolg van hun diaspora reeds uitgeweken zijn naar andere Europese landen. Tegen de politieke macht van Turkije zal niets of niemand nog opgewassen zijn. De EU zal op termijn steevast verworden tot een groot nieuw Ottomaans rijk, en dat is volgens mij een veel te hoge prijs om te betalen.
Moesten we afstappen van het geografische aspect, dan nog heeft Turkije onvoldoende banden met onze leidcultuur om toe te kunnen treden. Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en bepaalde gemeenschappen in zuidelijk Afrika zijn veel beter inpasbaar in Europa dan Turkije. 99,8% van de Turken zijn immers "nieuw-Islamisten". Dit maakt dat Turkije, wars van alle racistische en religieuze oprispingen, wel degelijk tot de islamitische beschavingsgemeenschap behoort, en niet tot die van (West-)Europa. De EU mag dan wel geen "Christelijke Club" zijn, toch mag dit de deuren niet wagenwijd openzetten voor Turkije.
Eurocommissaris Fischler verwerpt elke Turkse aanspraak.
This is not small potatoes!En gelijk heeft hij! Het seculiere Europa is niet klaar om zulk een gigantische islamistische staat in zijn gelederen op te nemen. De EU zou er aan kapot gaan. De verschillen tussen ons en de Islam zijn momenteel te groot om een dergelijke Unie werkbaar te maken, laat staan te houden. De zee tussen onze beide beschavingen is vooralsnog veel te diep. Ook de toenemende radicalisering van de Turkse islam is zorgwekkend te noemen. Dat een verwijzing naar de "Joods-Christelijke" wortels de Europese Grondwet niet gehaald heeft, benadrukt niet zozeer de identiteitsschaamte bij onze leiders, dan wel het reeds volledig aanvaard hebben van de basisideeën van de Verlichting en de daarbijhorende absolute scheiding tussen kerk en staat. Turkije maakt dat onderscheid (nog) niet en kan bijgevolg niet in zo’n Europese Unie thuis horen. Het feit dat Turkije via de Organisatie van de Islamitische Conferentie Nigeria steunde in het laten stenigen van Amina Lawal wegens overspel spreekt dan ook boekdelen.
Turkije respecteert de mensenrechten niet en is ook moeilijk een democratie naar Europees model te noemen. De Koerden worden er nog steeds onderdrukt. Burgerlijke vrijheden zijn er nog steeds ondergeschikt aan de willekeur van de staat. Vrouwen zijn er minderwaardig aan mannen. Eremoorden en kinderarbeid zijn er weliswaar gereglementeerd maar worden oogluikend toch toegelaten. De EU-lidstaat Cyprus wordt nog steeds niet erkend en zelfs deels bezet. De haatdragende AKP heeft de Islam heringevoerd als officieuze staatsgodsdienst in het zogenaamde “seculiere” Turkije. Een nationale kiesdrempel van 10% zet bijna de helft van de stemgerechtigden in de kou. De Armeense genocide wordt niet enkel doodgezwegen, maar zelfs volledig ontkend. De steun aan staten, zoals Afghanistan, Soedan, Nigeria en Palestina, die het niet nauw nemen met de mensenrechten en het internationale (islam)terrorisme financieren, wordt ononderbroken voortgezet. Turkije is geen staat naar Europees model, laat staan een “westerse” democratie.
De grootste paradox in het "seculiere democratische" Turkse bestel is de almacht van het leger. Het Turkse leger hangt immers nog steeds het Kemalisme aan, de areligieuze doctrine van de stichter van Turkije, terwijl de politieke wereld er steeds meer de kant kiest van de (fundamentalistische) islam. Turkije is de enige NAVO-lidstaat waar de burgermaatschappij geen of nauwelijks vat heeft op het leger. De Turkse Veiligheidsraad heeft geen politieke leden en de militairen die er zetelen, grijpen overal in tegen de, wat zij noemen, soennitische renaissance. Talrijke dorpen werden door militairen, wars van elke politieke controle, bezet en hun burgemeesters afgezet nadat (extreem)religieuzen er verkozen werden. Ook de pogingen van het leger om de vrouwen, de niet-separatistische minderheden, de pers en de mensenrechtenactivisten te helpen, lopen op niets uit door de religieuze “vijfde colonnes” in de Turkse samenleving. De militaire acties tegen de Koerden moeten ook bekeken worden in het licht van dat Kemalisme dat seculariteit koppelt aan een unitaire staat. De onafhankelijkheidsstrijd van de Koerden past in de ogen van het leger niet in dat plaatje. Turkije is een de facto militaire dictatuur die zich "verlichter" opstelt dan de Islamistische verkozenen. Dit is een ongeziene situatie in de wereld.
Een toetreding van Turkije zou een directe en langdurige aderlating van de Europese Unie betekenen. Turkije valt immers socio-economisch niet in te passen. 15% van de Turken leven onder de armoedegrens, die in Turkije nota bene op 35 euro vastgelegd werd terwijl ze in de EU op 300 euro ligt. Turkije is met andere woorden een straatarm land waarvan het merendeel van de staatsuitgaven naar defensie en religie gaan. Het BBP per capita in Turkije bedraagt net 2,000 euro terwijl het in de EU-15 meer dan 27,000 euro bedraagt. Deze kloof is onoverbrugbaar zonder decennialang steun te blijven geven aan Turkije. Een Turkse toetreding en de massale geldtransfers zullen sowieso de verdere toetreding van de Balkanstaten onmogelijk maken. Dit is een veel te groot offer in mijn ogen. Ook de toekomst ziet er niet veel beter uit. De Turkse economie groeit jaarlijks maar met 1,3% wat neerkomt op een lagere groei dan de groei van hun bevolking. Turkije kan ook zijn inflatie niet onder controle houden. Over de laatste dertig jaar bedraagt de gemiddelde inflatievoet meer dan 65%. Hun archaïsche landbouwmethodes maken een uniform beleid onmogelijk zonder massa's investeringen in de Turkse landbouw.
Daarbij komt dan ook nog dat Turkije geen functionerende vrije markteconomie kent. Het oprichten van bedrijven duurt er maanden. Er is geen toegang tot internationale kapitaalmarkten en tal van import- en exportbeperkingen volgen elkaar in sneltempo op. Van privatiseringen is zelfs totaal geen sprake, laat staan van deregulering. Overheidsbedrijven draaien slecht maar blijven toch bestaan. De Turkse staat controleert zelfs traditioneel "vrije" markten zoals het bankwezen en een (groot) deel van de toeristische sector. Slechts een kleine 45% van de Turken heeft een job. Het onderwijs biedt nauwelijks terdege opleidingen om de economie van competente werknemers te kunnen voorzien. Ook het instabiele politieke klimaat, de voortdurende bemoeienissen van de overheid en het ontbreken van een volwaardig onafhankelijk onpartijdig niet-corrupt rechtssysteem zijn welvaartsvernietigend. Turkije zweeft al jaren op rand van bankroet.
Turkije is niet in staat om te concurreren met de Europese binnenmarkten. De eigen industrie is oubollig. Volgens het "World Economic Forum" valt Turkije macro-economisch buiten de EU en alle andere verwesterde economieën. Slechts 0,3% van het Turkse BBP is afkomstig van buitenlandse investeringen. Binnen de 91 landen van de "eerste wereld" staat Turkije op de 86ste plaats! Turkije kent geen productie van hoogtechnologische goederen. 18% van de Turkse mannen, 32% van de vrouwen en 24% van de kinderen zijn analfabeet. Eén miljoen kinderen tussen de 6 en de 14 jaar werken al in de industrie. Een kleine 400,000 hiervan zijn zelfs jonger dan 12 jaar. Volgens De Tijd zal een Turkse toetreding de EU gedurende minstens een halve eeuw jaarlijks 34 miljard euro blijven kosten, wat neerkomt op 40% van de totale Europese begroting. Cijfers om stil en kwaad van te worden.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bemoeizucht van de Amerikanen met hun eigen geheime agenda, het democratisch deficiet, het niet houden van volksraadplegingen, de achtergronden van de Europositivo's en Eurosceptici, de vernietigingsdrang van de Britten en de ijdelheid van links in dit debat. Ook de algemene Europese malaise, het sputteren van de eigen economische motor, de eeuwige discussie tussen nettobetalers en netto-ontvangers en de aversie en apathie van het Europese volk jegens Turkije moeten nog in rekening gebracht worden.
Turkije hoort niet thuis in de Europese Unie. Een "geprivilegieerd partnerschap" lijkt mij dan ook de beste en meest haalbare oplossing inzake Turkije en de EU. Jammer dat in België enkel het Vlaams Belang deze thesis aanhangt. De Turkse president Demirel noemde Turkije ooit een brug tussen oost en west. Ook Samuel Huntington in zijn Clash of Civilizations verwees naar die uitspraak van Demirel. Volgens Huntington is een brug een kunstwerk dat twee vaste entiteiten met elkaar verbindt maar onderdeel van geen van beide is. Laten we het zo houden. Zoniet verandert het islamitische Turkije voor Europa in een nieuwe brug van Arnhem, in een brug te ver.
Dit artikel is gebaseerd op bronnenmateriaal uit het boek "Een brug te ver, Turkije in de Europese Unie" van de MEP's Philip Claeys en Koenraad Dillen. Deze tekst verscheen ook op de websites van het LVSV Leuven en In Flanders Fields, alsmede op tal van andere blogs.
Meer teksten van deze auteurs op www.itsfractie.eu.
9 Reacties:
- At 15:44 Anoniem said...
-
Turkije is voor 96% gelegen in Azië. Dan is het wel duidelijk zeker waarom Turkije niet bij de EU hoort zeker.
Het is beschamend om te zien dat "top"politici zelfs hun Aardrijkskunde niet meer kunnen. Zielig en triestig.
Het enige waarom de EU Turkije erbij wilt is omdat de EU op zo een manier controle krijgt over de Bosporus en doorgang naar Zwarte Zee. De Europese politici smijten liever met woorden als multiculturele samenleving en een brug tussen twee culturen om de onderhandelingen goed te praten. Maar daar gaat het niet om. Dat ze gewoon fair zijn dat het hun enkele te doen is om de controle over de doorgang naar de Zwarte Zee.
De Europese politici zijn al even erg op vlak van "geopolitiek" als illustere voorgangers.
Dat men bij het onderhandelen "mensenrechten" negeert als voorwaarde om onderhandelingen te starten vind ik nog veel erger.
Politici met echt "nobele" bedoelingen moeten nog uitgevonden worden en zeker op het internationale toneel. - At 16:57 Anoniem said...
-
Philip, dan moet ge mij toch eens uitleggen waarom Europa en Azië op dezelfde continentale plaat ligt en er toch 2 "aparte" werelddelen zijn. Enige reden waarom ze verschillen is omwille van de europese geschiedenis.
Grote schrik is natuurlijk dat Tukije een Moslimland is en de huidige lidstaten Christenlanden zijn, zo simpel als dat. Als ik mijn omgeving rondhoor zijn mensen niet tegen de toetreding van Turkije omwille van mensenrechten issues, maar omwille van "tzijn moslims en ze zijn niet blank!!".
Van mij mag Turkije toetreden indien het voldoet aan ALLE eisen die lke lidstaat dient te naleven (afschaffing doodstraf, economische gezondheid, wetgevingen, gelijkheden, erkenning minderheden). Op dit ogenblik krijgt Turkije een groot onvoldoende. Ik herinnern me nog vorig jaar dat er een betoging was tegen geweld op vrouw ofzo en hoe werd die betoging gestopt? Door de betoging uit elkaar te laten slagen door de politie.
Groot probleem in Tukije is, dat de regering graag bij de EU wilt, maar de bevolking moet plotsklaps veel fundamentale (psychologische) veranderingen slikken om dat waar te maken. Kijk maar hoe moeilijk het ligt om Cyprus te erkennen. Laat staan gelijkheid tussen mannen en vrouwen of afschaffing van de doodstraf (öchalan) of erkennen van de massamoorden in koerdistan in de jaren 1910. Dit wekt wrevel op bij de ouderwetse delen bij de bevolking en kan ervoor zorgen dat de huidige regering niet herverkozen wordt en er een conservatieve pregering gevormd wordt en dan zullen ze geen veranderingen doorvoeren.
Dus voor de huidige regering is het wat schipperen, maar zo zal het nog ontzettend lang duren. De toetredingsgesprekken zijn begonnen, maar gemiddeld duurt dat dus zeker 10 jaar eer er wordt overgegaan tot al dan niet toetreden. En met de huidige sentimenten en stand van zaken zal dat niet in huis komen, zeker en vast terecht omwille van het feit dat er niet voldaan wordt aan de eisen. - At 18:26 Anoniem said...
-
Laat ons eerlijk zijn, zelfs de huidige toetreding van Roemenië en Bulgarije is meer dan een brug te ver. Dan mogen deze landen de laatste twee jaar héél wat inspanningen gedaan hebben om hun niveau op te krikken... zij zijn verre van het vooropgestelde niveau waaraan andere partners moesten voldoen. Enkel en alleen al hun inflatie ligt mijlenver boven de Maastrichtnormen. Voor de toetreding tot Europa is men heden totaal van de normen afgestapt... zeker wat de nieuwe EU-landen aangaat.
Na de invasie van de Polen, mag je je zeker ook verwachten aan Roemeense en Bulgaarse imigranten. Een Europa dat niet in staat is deze grote mutaties onder controle te houden heeft weinig reden van bestaan. De basis van de unie ligt in het feit dat men het binnen de unie zo gelijkmatig mogelijk de deelstaten een basis wil geven om samen cultureel, sociaal en economisch te kunnen groeien... en wanneer dat door mutaties geschiedt, loopt men aan het doel voorbij. - At 17:19 Anoniem said...
-
Van dit boek had ik geen weet, want het valt onder het cordon médiatique, zodat het in de régimepers wellicht geheel onbesproken werd gelaten. Misschien keek ik slecht, maar aangezien onze goede pers de gewoonte heeft om enkel de boodschappers en nooit de boodschap in aanmerking te nemen, zou dat geen wonder zijn.
Uitstekend overzichtsartikel collega Vincent, een echte status questionis, gebaseerd op een uitstekend boek vermoed ik. Zeer bedankt dus, maar een inhoudelijk antwoord van Belgische politici mogen wij helaas niet verwachten. Zij zullen er het zwijgen toe doen, misschien in het besef dat die toetreding al lang is toegezegd ...door Washington. Dit pure machts-aspect had, meen ik, wat meer aandacht verdiend, misschien ook in het boek (dat ik niet bezit).
Hoe krijgen we deze bocht
aan het domme plebs verkocht?
lijkt nog de enige vraag die "democratische" Belgische en EU-politici zich stellen. En al kennen ook zij ongetwijfeld alle fundamentele tegenargumenten, die mogen niet langer gelden.
Bush heeft immers al meer dan eens openlijk zijn steun betuigd, en Rice heeft nog stilletjes onderhandeld tijdens de laatste "Cyprus-kwestie", die naar goede gewoonte is opgelost door alles maar weer uit te stellen.
Diezelfde Bush, de man met de wijde blik (die echter pas tijdens zijn oorlog op de hoogte werd gebracht van het aloude en grondige verschil tussen shiïeten en sunnieten) ...zingt de lof van de Turkse "brugfunctie" tussen de wereld van de islam en die van het Westen. Dat pontifex Bush elders bruggen wil bouwen is buitengewoon deugdzaam, maar ...laat hem thuis misschien toch eerst die muur afwerken, waarmee hij een christelijk land als Mexico van het zijne hermetisch wil scheiden.
Het toverwoord "geopolitiek" komt vaak uit zijn mond. En al weet nog een kind: that is far above his head! , Bush wordt toch braafjes gevolgd door mensen die beter kunnen weten, zoals Karel De Gucht, en ook door mensen als Louis Michel of Karel Pinxten, die allemaal graag eens dat geleerde woord in de mond nemen. Hun lijfjournalistjes doen braaf mee, dat spreekt.
Van Miert is de enige niet-Belang-politicus die jouw standpunt met kracht verdedigt, maar hij staat aan de wal. Bij diegenen die nog wel op het ondemocratische EU-schip zitten, klinken de schaarse protestjes zwak en ongeloofwaardig. - At 17:21 Vincent De Roeck said...
-
Marc, het door mij aangehaalde boek werd geschreven door Koenraad Dillen en Philip Claeys (beide MEP voor het Vlaams Belang) en werd uitgegeven bij Uitgeverij Egmont.
Ik heb inderdaad bewust de auteurs niet vermeld onderaan mijn artikel (wel op mijn blog, maar niet op de andere websites), omdat het boek daardoor aan waarde verliest in politiek correct Vlaanderen/België. Geen enkel boek van VB'ers kan immers goed zijn volgens De Morgen en de ganse progressieve multiculturele kaste binnen de Belgische samenleving.
Het boek verbaasde mij. Het stond eens niet vol met allerlei scheldtirades tegen het Belgische regime, en gaf uitsluitend verificeerbare feiten weer. Aangezien het VB ook de enige partij in Vlaanderen is die ronduit tegen een Turkse toetreding is, kunnen we tegenargumenten ook enkel maar in dat kamp terugvinden. Maar door dat te doen, maken we ons al snel tot prooi voor de roofdieren van KifKif, Blokwatch, De Morgen, Humo e.a. Het is toch triestig gesteld met het open politieke debat in Vlaanderen ...
Als je het boek wilt lezen, kun je het bestellen op de website van Uitgeverij Egmont, of je kan het ook gewoon gaan halen in je lokale bibliotheek (waar ik mijn exemplaar gaan halen ben). - At 19:03 Anoniem said...
-
1) Ik ga akkoord met de heren De Roeck en Vanfraeghem dat de aansluiting van Turkije bij de EU een 'slechte zaak' zou zijn voor de EU. Bij de eerste kan men een lange beredeneerde uiteenzetting vinden van redenen, of 'argumenten', om tegen te zijn. Bij de tweede, spijtig genoeg, vindt men weer niets anders dan het gebruikele schimpen om aan zijn Bush-obsessie uiting te kunnen geven via drie absurde affirmaties.
2) Het is waar dat officieel de US regering Turkije steunt in haar applicatie voor EU lidmaatschap. Dat doen praktisch alle andere landen die 'goede relaties' met Turkije willen onderhouden: China, Brazilie, Canada, Nigeria, enz...en inclusief een aantal EU landen zelf. Waarom? Omdat dat een formele publieke verzuchting blijft van de Turkse overheid. Het is echter ook enkel een formeel 'goedkope mooie-woorden standpunt' van die andere landen. In de praktijk weet iedereen dat geen enkel van die landen daarover enige beslissingsmacht heeft, ook niet de USA. Lidmaatschap van de EU wordt bepaald door politieke EU organen, en door niemand anders. De duistere verwijzing van Vanfraechem naar "machtsaspect" berust absoluut op niets. Het is gewoon een van zijn talloze parroterende 'pijlen' op zijn eeuwige boog om de USA te demoniseren. Het is ook een indicatie van een diep minderwaardigheidsgevoel, dat zich verbergt achter arrogante publieke uitingen van minachting voor 'cowboy' Amerikanen en dat zich ook manifesteert in de behoefte om een zondebok te kunnen besmeuren.
2) De affirmatie dat Bush "pas op de hoogte werd gebracht" van het verschil tussen shiieten en sunnis tijdens de oorlog met het leger van Saddam is te gek om los te lopen. Het is een absurde bewering, maar ze past volkomen in de Bush-demoniseringsdrang van Vanfraeghem. Ze is ook volkomen irrelevant voor het onderwerp van mogelijke Turkse toetreding tot de EU. Ze zegt dus wel degelijk iets over het woordkramende karakter van zijn nonsenskommentaren over geopolitiek.
3) De affirmatie dat Bush zijn land "hermetisch" zou willen scheiden van Mexico is ook absurd. Zij getuigt dat Vanfraechem ofwel (1) bewust liegt als onderdeel van zijn Bush-demoniseringsdrang, ofwel (2) uiterst slecht geinformeerd is over de USA politiek. Bush is altijd een grote voorstander geweest van NAFTA en van grotere economische integratie met Mexico. In feite, dat is waarschijnlijk de grootste klacht die men kan te horen krijgen, zowel aan de rechterzijde als de linkerzijde, dat Bush veel te veel een man van 'open borders' is. Er is geen land in de wereld dat zoveel illegalen tolereert als de USA. Tussen 10 en 15 % van de Mexicaanse bevolking leeft al in de USA, waaronder minstens de helft illegaal. Reeds als Texas goeverneur had Bush de reputatie van een laxe houding te hebben ten aanzien van illegalen. En na 6 jaren presidentschap heeft hij ook absoluut niets serieus gedaan om die stroom in te dijken. Het is pas heel recent, onder druk van het Amerikaanse parlement dat Bush begonnen is met 'lip service' te geven aan meer serieuse maatregelen. Zowel de linkerzijde als de rechterzijde is heel verdeeld over dit onderwerp. Bush heeft een substantieel deel van zijn 'rechtse' politieke basis verloren, precies omdat hij steeds heeft geweigerd van de bestaande federale immigratiewetgeving strict te implementeren. En het spreekt vanzelf dat een groot deel van de linkse vakbonden zich ook verzetten tegen lageloon concurrentie van illegalen. Bush verwijten van de grens "hermetisch" te willen sluiten is al even belachelijk als beweren dat de Vlaamse socialisten voor Vlaamse onafhankelijkheid zouden 'werken'. Met andere woorden, wie Vanfraechem leest om iets te leren die loopt verloren in de mist (van misinformatie en geparroteerde leugens). - At 23:45 Anoniem said...
-
K'moet het boek nog kopen. Heb wel een boek van Annemans over etniciteit & criminaliteit. Redelijk goed boek maar ik heb het niet uitgekregen wegens tijdsgebrek.
- At 19:40 Anoniem said...
-
Ik ben, schrik niet, voor een toetreding.
Dit zou immers betekenen dat Europa
1. een militair héél sterke bondgenoot krijgt,
2. dat Turkije er alles aan zal doen om het mensenrechten-issue op te lossen of daartoe gedwongen zal worden door de EU en de EU rechtbanken.
3. leidt tot een enorme vergroting van de afzetmarkt binnen de vrijhandelszone
4. is de eerste uitbreiding van de EU buiten de Europese grens wat een leuk precedent schept (het is immers belachelijk om ons geografisch te beperken enkel omdat het in de naam staat.)
5. de Islam in Turkije zal gedwongen evolueren naar het niveau dat het enkele decennia geleden had, m.n. géén plaats hebbende in de politiek, met een verbod op hoofddoekjes in alle officiële instanties... etc.
6. Door de vele rechthebbenden zouden de landbouwsubsidies onder druk komen te staan en dit wangedrocht van een uitkering zou wel eens kunnen verdwijnen.
Europa krijgt een grote afzetmarkt én een plaats voor delokalisaties, essentieel voor onze bedrijven. Bovendien krijgen we een jonge economie die hierdoor zal bloeien en onze welvaart verhogen. De militaire poot, Turkije is een gewaardeerde partner van de V.S., is belangrijk als we OOIT iets met onze defensie willen doen. (Zoals BINNENVALLEN in de achterlijke theocatische dictaturen)
Turkije zal definitief in het Westen verankerd worden, het geflirt met Islamisme zal vervagen tot de Islam een godsdienst wordt met evenveel invloed als de Katholieke kerk in Polen. Economisch zal het bloeien en groeien tot Turkije op een "gemiddeld" Europees niveau staat.
Everybody wins! - At 16:39 Anoniem said...
-
Ik heb het boek van Claeys en Dillen over Turkije enkele jaren geleden (het is reeds in 2004 uitgegeven) ook gelezen, en was eveneens zeer aangenaam verrast door de vakkundigheid waarmee de auteurs het onderwerp hebben behandeld. Ik moet zelfs zeggen dat, in tegenstelling tot hun verkiezingsfolders, de boeken van Vlaams Belang-auteurs dikwijls van een eclatant niveau zijn. Zo heb ik vorig jaar ook nog een boek over de zaak-Dutroux gelezen (geschreven door Gerolf Annemans) en een over de scheiding der Nederlanden in 1830 (door Karim Van Overmeire), en beide werken waren zeer verhelderend. Alleen Filip Dewinter mijd je het best indien je nog eens een goed boek ter hand wil nemen...
Maar om terug te komen op de kwestie rond Turkije en de EU: ik ga akkoord met de these van de heren Dillen en Claeys (en bijgestaan door Vincent) dat Turkije de rechtsstaat niet respecteert; dat het een demografische tijdbom onder Europa zou vormen; dat het een economische woestenij is; dat er teveel EU-fondsen naar (Turkse) plattelandsontwikkeling zouden gaan; dat de Turkse weigering tot erkenning van Grieks-Cyprus ronduit schandalig is; dat het een islamitisch land is; enzovoort enzoverder.
Welaan, deze beschouwingen in gedachten genomen, lijkt het mij dan juist een opportuniteit om Turkije tot de EU toe te laten treden. Persoonlijk (mijn excuses dat het wat egocentrisch overkomt, maar het is nu eenmaal mijn eigen mening) ben ik immers een zeer koele minnaar van de Europese Unie. De EU is immers niets meer of niets minder dan een België-in-het-groot; een artificieel, antidemocratisch en corporatistisch gedrocht dat de soevereiniteit van haar lidstaten op haast onmerkbare doch sluwe manier usurpeert.
Het is denk ik dan ook geen toeval dat het Verenigd Koninkrijk - een van de "afstandelijkste" lidstaten van de EU; meer dan terecht overigens - tevens een van de vurigste pleitbezorgers is van Turks lidmaatschap. Hierin wordt het VK (evenzeer niet toevallig) gesteund door haar bondgenoot aan de andere kant van de Grote Plas. En waarom dan wel? Welaan, de EU lijkt op een 'project of no return', waarin je - eenmal erin - niet meer uitkunt. In dat geval is de hulp van een externe factor (i.e. Turkije) nodig. Turks lidmaatschap zal de EU en haar instellingen immers dermate destabilliseren dat het hele monster vanzelf uiteen zal spatten. En dan kunnen we eindelijk die bureaucratische stoffige bureautjes in "Brussels" voor nuttigere doeleinden gebruiken!
Een andere optie voor ons kan eventueel ook zijn om, wanneer Vlaanderen ooit onafhankelijk zou worden (onverwijld dus...), en we derhalve genoodzaakt zijn onze kandidatuur voor EU-lidmaatschap in te dienen, dit niet te doen (maar in de plaats daarvan bijvoorbeeld lid worden van de Europese Vrijhandelsassociatie; waar momenteel Zwitserland, Noorwegen, IJsland en Liechtenstein toe behoren).
Kortom; weest welkom Turken! (maar blijf a.u.b. ook niet langer dan nodig...)