Een catastrofe. Een sociale tsunami. Het economische equivalent van de Twin Towers. De hyperbolen waren weer niet van de lucht de afgelopen weken. Politici, vakbonden, werkgevers en zelfs de kerkelijke autoriteiten buitelden over elkaar heen in hun bijdrage aan de nationale deernis over het droeve lot van Volkswagen Vorst. Het VW-"drama" was zonder meer de zwartste gebeurtenis uit 2006, althans volgens de vakbonden en hun "linkse" politique politicienne. Gelukkig vonden we bij momenten in De Standaard toch ook een andere visie en hoorden we daar andere geluiden dan het anti-kapitalistische 19de eeuwse socialisme.
"Als je een vrijemarkteconomie hanteert, die voor heel wat welvaart heeft gezorgd, moet je er mee kunnen leven dat zo'n economie een dynamisch gegeven is", zegt Ruben Mooijman. Dat nieuwe bedrijven ontstaan, dat oude verdwijnen en mensen ontslaan, is volgens hem - terecht - niet meer dan normaal. De bluts komt immers steeds met de buil. De kritieken op het "grootkapitaal" en op de globalisering vulden weer dagenlang onze kranten en onze andere mediakanalen. Het economisch liberalisme werd langs alle kanten aangevallen. Het communisme was plots terug van nooit weggeweest.
Ten onrechte. De krokodillentranen waren ongepast. Zeker voor politici. Zij zouden, meer dan wie ook, moeten weten dat herstructureringen, hoe dramatisch ook voor de betrokkenen, onvermijdelijk zijn. Ze maken deel uit van de vrijemarkteconomie die Belgie ongekende welvaart heeft gebracht en waarvan de merites door niemand, op de PvdA misschien na, worden betwist. Een marktgeleide economie is een dynamisch gegeven. De marktvraag ligt aan de basis van het ontstaan van nieuwe activiteiten, nieuwe bedrijven en nieuwe sectoren. Tegelijk sterven andere activiteiten af, ontstaan er nieuwe bedrijfseconomische inzichten en doen zich internationale verschuivingen voor. Juist die dynamiek zorgt ervoor dat het marktsysteem een onovertroffen bron van welvaart en rijkdom is. Hier en in het buitenland. Dat bedrijven soms mensen ontslaan, maakt integraal deel uit van het systeem dat we gekozen hebben.
Doen alsof dat niet zo is, geeft niet alleen blijk van hypocrisie, maar is ook gevaarlijk. Want het zaait twijfel over een systeem dat ons de afgelopen tien jaar 350,000 nieuwe banen heeft opgeleverd en voor een nooit geziene materiele welvaart heeft gezorgd. Wie dat systeem niet wil, moet tegelijk toegeven dat het enige alternatief een staatsgeleide economie is zoals die in Noord-Korea wordt toegepast. De productie van stoomlocomotieven is al lang geleden stopgezet. Die van zwart-wittelevisies iets minder lang geleden. Belgie heeft geen mijnen meer. De scheepsbouw is uit ons land verdwenen. De tabaksteelt bijna. Is dat erg? Nee. Integendeel. Die economische activiteiten waren nutteloos, onrendabel of anderszins niet langer meer in ons land te handhaven. Ze hebben plaats gemaakt voor andere economische activiteiten, die beter pasten in de Belgische economie en meer welvaart creëerden.
De gestage neergang van de auto-industrie in ons land in zekere zin zelfs toe te juichen. Ze toont aan dat er leven zit in de economie, dat het bedrijfsleven niet vastroest, maar in beweging is en innoveert. Juist het tegendeel zou moeten verontrusten. Wanneer de internationale auto-industrie massaal naar België zou uitwijken, zouden we ons zorgen moeten maken. Als onze economie niets beters te bieden had dan auto-assemblage, zou het met ons beroerd gesteld zijn.
Dat bij grote industriele herstructureringen telkens weer de rol van de politiek aan de orde wordt gesteld, is volstrekt misplaatst. De taak van de politiek is om een gunstig economisch klimaat te scheppen. Niet om actief in te grijpen in het beleid van individuele bedrijven. Zeker bij de herstructurering van VW Vorst heeft de politiek geen rol te spelen. Tenminste, de Belgische politiek niet. Die van Neder-Saksen wel, want die Duitse deelstaat is aandeelhouder van VW. In die zin is de keuze voor werkgelegenheid in de eigen regio volledig te begrijpen. Het staat de Belgische staat vrij om zelf ook aandelen Volkswagen te kopen om zo een stem in het kapittel te verwerven. Aangezien dat niet gebeurd is, beperkt de rol van de Belgische politiek in het bedrijfsleven zich tot De Post, Belgacom en de NMBS. Zeker liberale excellenties, zoals de premier, zouden dat moeten weten. Hun politieke overtuiging schrijft immers een beperking van de staatsbemoeienis in de economie voor, en terecht.
Dit opiniestuk van Ruben Mooijman verscheen in De Standaard.
Meer teksten van hem op www.standaard.be.
"Als je een vrijemarkteconomie hanteert, die voor heel wat welvaart heeft gezorgd, moet je er mee kunnen leven dat zo'n economie een dynamisch gegeven is", zegt Ruben Mooijman. Dat nieuwe bedrijven ontstaan, dat oude verdwijnen en mensen ontslaan, is volgens hem - terecht - niet meer dan normaal. De bluts komt immers steeds met de buil. De kritieken op het "grootkapitaal" en op de globalisering vulden weer dagenlang onze kranten en onze andere mediakanalen. Het economisch liberalisme werd langs alle kanten aangevallen. Het communisme was plots terug van nooit weggeweest.
Ten onrechte. De krokodillentranen waren ongepast. Zeker voor politici. Zij zouden, meer dan wie ook, moeten weten dat herstructureringen, hoe dramatisch ook voor de betrokkenen, onvermijdelijk zijn. Ze maken deel uit van de vrijemarkteconomie die Belgie ongekende welvaart heeft gebracht en waarvan de merites door niemand, op de PvdA misschien na, worden betwist. Een marktgeleide economie is een dynamisch gegeven. De marktvraag ligt aan de basis van het ontstaan van nieuwe activiteiten, nieuwe bedrijven en nieuwe sectoren. Tegelijk sterven andere activiteiten af, ontstaan er nieuwe bedrijfseconomische inzichten en doen zich internationale verschuivingen voor. Juist die dynamiek zorgt ervoor dat het marktsysteem een onovertroffen bron van welvaart en rijkdom is. Hier en in het buitenland. Dat bedrijven soms mensen ontslaan, maakt integraal deel uit van het systeem dat we gekozen hebben.
Doen alsof dat niet zo is, geeft niet alleen blijk van hypocrisie, maar is ook gevaarlijk. Want het zaait twijfel over een systeem dat ons de afgelopen tien jaar 350,000 nieuwe banen heeft opgeleverd en voor een nooit geziene materiele welvaart heeft gezorgd. Wie dat systeem niet wil, moet tegelijk toegeven dat het enige alternatief een staatsgeleide economie is zoals die in Noord-Korea wordt toegepast. De productie van stoomlocomotieven is al lang geleden stopgezet. Die van zwart-wittelevisies iets minder lang geleden. Belgie heeft geen mijnen meer. De scheepsbouw is uit ons land verdwenen. De tabaksteelt bijna. Is dat erg? Nee. Integendeel. Die economische activiteiten waren nutteloos, onrendabel of anderszins niet langer meer in ons land te handhaven. Ze hebben plaats gemaakt voor andere economische activiteiten, die beter pasten in de Belgische economie en meer welvaart creëerden.
De gestage neergang van de auto-industrie in ons land in zekere zin zelfs toe te juichen. Ze toont aan dat er leven zit in de economie, dat het bedrijfsleven niet vastroest, maar in beweging is en innoveert. Juist het tegendeel zou moeten verontrusten. Wanneer de internationale auto-industrie massaal naar België zou uitwijken, zouden we ons zorgen moeten maken. Als onze economie niets beters te bieden had dan auto-assemblage, zou het met ons beroerd gesteld zijn.
Dat bij grote industriele herstructureringen telkens weer de rol van de politiek aan de orde wordt gesteld, is volstrekt misplaatst. De taak van de politiek is om een gunstig economisch klimaat te scheppen. Niet om actief in te grijpen in het beleid van individuele bedrijven. Zeker bij de herstructurering van VW Vorst heeft de politiek geen rol te spelen. Tenminste, de Belgische politiek niet. Die van Neder-Saksen wel, want die Duitse deelstaat is aandeelhouder van VW. In die zin is de keuze voor werkgelegenheid in de eigen regio volledig te begrijpen. Het staat de Belgische staat vrij om zelf ook aandelen Volkswagen te kopen om zo een stem in het kapittel te verwerven. Aangezien dat niet gebeurd is, beperkt de rol van de Belgische politiek in het bedrijfsleven zich tot De Post, Belgacom en de NMBS. Zeker liberale excellenties, zoals de premier, zouden dat moeten weten. Hun politieke overtuiging schrijft immers een beperking van de staatsbemoeienis in de economie voor, en terecht.
Dit opiniestuk van Ruben Mooijman verscheen in De Standaard.
Meer teksten van hem op www.standaard.be.
2 Reacties:
- At 14:55 Anoniem said...
-
Denk eens omgekeerd. Stel dat het een Belgisch bedrijf was met een filiaal in Duitsland. Zouden we het dan niet normaal vinden dat we eerst banen schrappen in Duitsland vooraleer in Belgi‘ jobs op de helling te zetten. Hetgeen gebeurt lijkt mij logisch en velen onder ons hebben daar mede schuld aan. Ik ben thans ook maar 'een simpel werkmenske' en ik zaag ook graag over onze grote politieke koppen, die het soms wel eens verknoeien, maar ik vind dat we in het algemeen meer europees moeten denken en kopen. Hoeveel zijn er niet trots op hun japanse auto! Is het een oplossing om nu geen volkswagen meer te kopen? Integendeel, nu wordt het hoogtijd om te gaan beseffen dat Europa ŽŽn geheel is en dat we door Europese merken te kopen misschien wel hierdoor een firma in ons kleine Belgenland redden!!!
- At 12:21 Anoniem said...
-
Saneren = niet meer dan logisch
België = géén gezonde economie door de rigide wetgeving en de macht van de vermaledijde vakbonden
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)