Uit de oude doos. In 2003 schreef ik een vlijmscherpe vrije tribune over een ethische kwestie die toen hoog op de maatschappelijke agenda stond. Nog maar pas was het DNA volledig ontrafeld of tal van wetenschappers droomden al van de genetische manipulatie van mensen. Vooral de idee van vrije geslachtskeuze vond in areligieuze middens zeer veel aanhang. De media koos echter de kant van de ethiekprofeten en schilderde deze idee steevast af als iets schandaligs en gevaarlijks. Prof. Dr. Toon Vandevelde van de Universiteit Antwerpen verdedigde zo bijvoorbeeld in Gazet van Antwerpen het primaat van de ethiek op genetisch vlak. Ik was het daar niet met eens en was Vandevelde van weerwoord in mijn essay "Zur Menschenfrage, het laatmoderne individu tussen vrijheid en beperking." Fragmenten uit deze tekst verschenen ook als lezersbrief in de Gazet van Antwerpen en in de periodiek Olvactueel.
De geschiedenis van de mensheid werd de laatste eeuwen gedomineerd door separaties en scheidingen. Scheidingen die doorheen de beschavingsvorm onvermijdelijk geworden waren. Voor de bewerkstelliging van deze separaties is vaak gestreden en deze strijd is eveneens meermaals gewonnen door de separatisten. De scheiding der machten en de scheiding van kerk en staat zijn slechts enkele voorbeelden. Vele anderen, zoals de pluralistische opvoedingspolitiek - verkeerdelijk benoemd als ‘apartheid’ - van Zuid-Afrika, faalden omwille van de verkeerde berichtgeving en de daarmee kunstmatig georchestreerde hetze. Dit laatste hoofdzakelijk door de bolsjewisten in het kader van de Koude Oorlog, de vereniging van alle volkeren onder de Sovjetvlag en de daarmee samenhangende vernietiging van het mensdom.
Scheidingen zijn in onze postmoderne samenleving noodzakelijk om vooruit te gaan. Hoe zou het politieke toneel eruit hebben gezien als Montesquieu de scheiding der machten niet geproclameerd had? Hoe zou het beschaafde Westen eruit zien als getulbanteerde landlopers van het Aboe Djahdjah-type hier de ‘sharia’ zouden invoeren? Wanneer we scheidingen gaan opheffen of wanneer we scheidingen in de weg gaan staan, staan we onze eigen progressie in de weg en richten we het mensdom in feite ten gronde. Dit moet ten stelligste vermeden worden. Daarom ben ik voorstander van een volledige scheiding tussen de objectieve wetenschapsbeoefening en de subjectieve ethiek.
De conservatieve kerk heeft eeuwenlang getracht om op basis van allerhande dogma’s de wetenschap te vernietigen. Het voorbeeld van Galileï, die het Heliocentrisme poneerde en daarbij het foute kerkelijke geocentrische wereldbeeld verwierp, illustreert perfect de houding van de kerk tegenover de wetenschap. Ook het feit dat de kerk zijn fout met betrekking tot Galileï slechts in de tweede helft van de 20ste eeuw erkende, geeft weer hoe de kerk zich vastbeet in misleiding en bedrog om de empirie te vernietigen. Gelukkig voor de mensheid lukte dit laatste niet.
De wetenschappelijke vooruitgang die door de empirie mogelijk gemaakt is, resulteerde in de kennis van het eigen lichaam en van de natuur. Die kennis vloeide op haar beurt voort in de moderne geneeskunde, die de in stand houding van de menselijke soort garandeert. En wie zou die garantie willen verspelen in het kader van de ‘ethische renaissance’ die onheilsprofeten als Toon Vandevelde vooropstellen?
Het vraagstuk waarover in onze huidige samenleving veel heen en weer gepraat wordt, is de invloed van de ethiek - het laatste restant van het eertijds zo machtige Katholicisme - op de wetenschap. De laatste maanden gingen de debatten hoofdzakelijk over euthanasie, abortus en vrije geslachtskeuze. Vooral met het laatste konden de kleinkatholieke ethici zich niet verzoenen. De diverse wetenschappelijke argumenten ten spijt, gaf o.a. Toon Vandevelde, doctor aan de UFSIA, zijn ongenoegen met deze nieuwe wetenschappelijke techniek te kennen. Elke weldenkende mens weet dat het doel de middelen heiligt, zolang de mensheid als superieure levensvorm hiermee gediend wordt. Vrije geslachtskeuze stelt de mens ertoe in staat om erfelijke ziektes die enkel op een bepaald geslacht overgedragen kunnen worden, doeltreffend te bestrijden en uit te roeien. De mens is geen wegwerpproduct dat volledig in dienst mag staan van de wetenschap, maar een organisme dat voortdurend moet strijden tegen zijn eigen ondergang. Hiervoor hebben we de wetenschap nodig. De ethiek is zo immers verworden tot de nagel aan de doodskist van het mensdom.
Toon Vandevelde kantte zich tegen die vrije geslachtskeuze aan de hand van enkele, hoofdzakelijk waardeloze, argumenten. Ten eerste verweet hij de wetenschappers de te hoge kostprijs voor dergelijke therapieën. ‘Charlatanerie’ en ‘Geldklopperij’ dixit Vandevelde. Hierbij vergat hij wel de meerkost te vermelden die de belastingbetalers moeten ophoesten voor de levenslange behandeling van de erfelijk overdraagbare ziekten, die door geslachtskeuze geneutraliseerd hadden kunnen worden. Onwetendheid of bewuste misleiding? Het zou de eerste keer niet zijn.
Een ander argument dat Vandevelde aanhaalt, is de paradoxale onvrijheid die het gevolg zal zijn van de keuzevrijheid. Hij verwijst o.a. naar eventuele dwang die vanuit de cultuur en/of familie aan de zwangere vrouw opgelegd kan worden. Moesten wij in Afghanistan (of wat er nog van over blijft) of een ander soortgelijk moslimland vertoeven, zou ik dit gevaar als reëel en dit bezwaar als terecht beschouwen. Wij wonen echter niet in een fundamentalistische natie. Heeft de geschiedenis van de vrouwenbeweging ons ook niet geleerd dat de vrouw minstens evenwaardig is dan de man? Wordt het dan ook niet eens tijd om de geëmancipeerde vrouw de kans te geven om mede de geslachtskeuze van haar kind te bepalen? Ikzelf ben een groot aanhanger van de gelijkheidsgedachte tussen man en vrouw maar als later toch zou blijken dat de wil van de echtgenoot nog steeds de wet is en de vrouw zich er niet tegen verzet, dan bewijst dat enkel maar dat de emancipatiestrijd zinloos was en dat de man van nature uit superieur is ten opzichte van de vrouw. Maar ik geloof dat niet. Ook in de zogenaamde macho-culturen zal de vrouw invloed hebben op de geslachtskeuze.
Ook één van de grootste drogredenen werd door Vandevelde schaamteloos gebruikt om zijn pseudo-correcte argumentatie te versterken. Het ‘argumentum ad consequentiam’, ofwel het ‘hellend vlak’, behelst volgens Vandevelde dat wanneer de vrije geslachtskeuze door de samenleving aanvaard wordt op aandringen van de vox populi (wat in een democratie volgens mij toch de enig tellende stem is, ofschoon Vandevelde dit kennelijk anders ziet), er meteen een passe-partout gecreëerd wordt om alle mogelijke genetische wijzigingen door te voeren.
Dit argument is waardeloos. De idée-fixe van een dictator die zijn gewilligste arbeider en zijn gewelddadigste soldaat kopieert om een onoverwinnelijk eeuwig rijk te vormen, berust louter op propaganda. Wetenschappelijk is aangetoond dat het nooit mogelijk zal zijn om mensen volledig te kopiëren. Een gekloond embryo zal pas volledig identiek zijn aan zijn bezieler na een welbepaalde leeftijd doorlopen te hebben. Welke dictator wil vijfentwintig jaar wachten op zijn soldaten of op zijn arbeiders? De ethiek is achterhaald en sinds de teloorgang van de katholieke moraal na het inferno aan het Oostfront - Vlaamse jongeren werden immers door de tijdens WO-II collaborerende Belgische kerkfabriek opgeroepen om God te gaan verdedigen tegen de Russische heidenen aan het Oostfront - werd de moralistische godsdienstleer vervangen door een zelfbewuste vorm van ethische verantwoordelijkheid voor de in stand houding van de mensheid als summum van beschaving.
Toon Vandevelde zijn vierde argument handelt over de beperkte toegankelijkheid van de therapie voor kansarmen. In onze kapitalistische wereld - het gevolg van het falen van de communistische planeconomie en pseudo-beschaving - is geld nu eenmaal cruciaal geworden. Enerzijds wordt de verpaupering via allerlei wetten en aalmoezen (‘uitkeringen’ volgens de socialisten) teniet gedaan, maar anderzijds zou men de financiële vrijheid van net die ontvoogde massa willen beperken. Waarom zouden we de mensen, die er het geld voor over hebben, verbieden om hun ‘koningswens’ uit te laten komen?
Op termijn is de vrije geslachtskeuze vanuit puur wetenschappelijk-medisch oogpunt een enorme winst voor zowel het betrokken individu als voor de gemeenschap. Medische kosten van een ziektebehandeling worden tot een eenmalige uitgavenpost beperkt en aldus spaart men het veelvoud van de therapiekost van de behandeling van de erfelijke ziekte uit.
‘Opvoeden is loslaten’. Een mooie spreuk die alles en tegelijkertijd niets zegt. Deze uitspraak wordt door Toon Vandevelde verkeerdelijk aangewend als excuus om het kind te verwaarlozen. Wanneer men met deze zin als uitgangspunt bij de geboorte vertrekt, kan men het kind net zo goed in een mandje plaatsen en in zee gooien. Goede ouders moeten ervan uitgaan dat door hun kind met de beste zorgen te omringen, een band gesmeed wordt die de eeuwigheid trotseert. De fatalistische idee van ‘loslaten’ past perfect in het pessimisme van het postmodernisme. Louis XIV zijn uitspraak ‘Après nous, la déluge’ past dan ook perfect in het laatmoderne kader. Een kind moet gekoesterd worden en het moet voorbereid worden op een lang gelukkig leven. Welke ouder is in staat om geslachtskeuze te weigeren, als het eigen vlees en bloed dreigt te evolueren in een gehandicapte baby? Wie wil de dood van zijn eigen kind - toch de vrucht van de liefde tussen twee mensen - op zijn geweten hebben omdat de vrije geslachtskeuze door een stelletje hypocriete ethici verboden is?
Persoonlijk ben ik een absolute voorstander van wetenschappelijke autonomie en binnen het empirisch vakgebied was, is en zal er nooit een plaats zijn voor de archetypische opwerpingen van een aantal ethici die eigenlijk gewoon nog in het verleden leven. Wanneer we duizenden mensenlevens kunnen redden door de vrije geslachtskeuze toe te laten, speelt het aantal contra-argumenten geen rol meer. Een mensenleven is te kostbaar om het louter uit ethische overtuiging te laten creperen. De argumenten van Vandevelde kunnen aanzien worden als de allerlaatste sluiptrekking van een vermoeide, verdoemde en ter dood veroordeelde ethische overtuiging waarvoor en waardoor miljoenen mensen reeds gestorven zijn. Ook al voert men de inquisitie en de index terug in, het zal niet meer werken. Het verleden moet voor eens en altijd begraven worden.
Met de blik naar voren, zullen we ook deze laatste poging van de ethiek om te overleven op de kap van de menselijke vooruitgang, bevechten. De weg is jammer genoeg nog lang, maar doorheen de laatste beproevingen zal de definitieve overwinning van de empirie eens zo zoet zijn. Met God, de Amerikanen en elke weldenkende wereldburger aan onze zijde, zullen we ook deze nieuwe bedreiging van de wetenschappelijke autonomie het hoofd bieden en op het einde zullen wij zegevieren. De finale triomf van het menselijk zelfbehoud is in zicht. Amen.
Fragmenten uit deze tekst verschenen ook in de GvA en Olvactueel.
Meer over dit thema op www.ethische-perspectieven.be.
De geschiedenis van de mensheid werd de laatste eeuwen gedomineerd door separaties en scheidingen. Scheidingen die doorheen de beschavingsvorm onvermijdelijk geworden waren. Voor de bewerkstelliging van deze separaties is vaak gestreden en deze strijd is eveneens meermaals gewonnen door de separatisten. De scheiding der machten en de scheiding van kerk en staat zijn slechts enkele voorbeelden. Vele anderen, zoals de pluralistische opvoedingspolitiek - verkeerdelijk benoemd als ‘apartheid’ - van Zuid-Afrika, faalden omwille van de verkeerde berichtgeving en de daarmee kunstmatig georchestreerde hetze. Dit laatste hoofdzakelijk door de bolsjewisten in het kader van de Koude Oorlog, de vereniging van alle volkeren onder de Sovjetvlag en de daarmee samenhangende vernietiging van het mensdom.
Scheidingen zijn in onze postmoderne samenleving noodzakelijk om vooruit te gaan. Hoe zou het politieke toneel eruit hebben gezien als Montesquieu de scheiding der machten niet geproclameerd had? Hoe zou het beschaafde Westen eruit zien als getulbanteerde landlopers van het Aboe Djahdjah-type hier de ‘sharia’ zouden invoeren? Wanneer we scheidingen gaan opheffen of wanneer we scheidingen in de weg gaan staan, staan we onze eigen progressie in de weg en richten we het mensdom in feite ten gronde. Dit moet ten stelligste vermeden worden. Daarom ben ik voorstander van een volledige scheiding tussen de objectieve wetenschapsbeoefening en de subjectieve ethiek.
De conservatieve kerk heeft eeuwenlang getracht om op basis van allerhande dogma’s de wetenschap te vernietigen. Het voorbeeld van Galileï, die het Heliocentrisme poneerde en daarbij het foute kerkelijke geocentrische wereldbeeld verwierp, illustreert perfect de houding van de kerk tegenover de wetenschap. Ook het feit dat de kerk zijn fout met betrekking tot Galileï slechts in de tweede helft van de 20ste eeuw erkende, geeft weer hoe de kerk zich vastbeet in misleiding en bedrog om de empirie te vernietigen. Gelukkig voor de mensheid lukte dit laatste niet.
De wetenschappelijke vooruitgang die door de empirie mogelijk gemaakt is, resulteerde in de kennis van het eigen lichaam en van de natuur. Die kennis vloeide op haar beurt voort in de moderne geneeskunde, die de in stand houding van de menselijke soort garandeert. En wie zou die garantie willen verspelen in het kader van de ‘ethische renaissance’ die onheilsprofeten als Toon Vandevelde vooropstellen?
Het vraagstuk waarover in onze huidige samenleving veel heen en weer gepraat wordt, is de invloed van de ethiek - het laatste restant van het eertijds zo machtige Katholicisme - op de wetenschap. De laatste maanden gingen de debatten hoofdzakelijk over euthanasie, abortus en vrije geslachtskeuze. Vooral met het laatste konden de kleinkatholieke ethici zich niet verzoenen. De diverse wetenschappelijke argumenten ten spijt, gaf o.a. Toon Vandevelde, doctor aan de UFSIA, zijn ongenoegen met deze nieuwe wetenschappelijke techniek te kennen. Elke weldenkende mens weet dat het doel de middelen heiligt, zolang de mensheid als superieure levensvorm hiermee gediend wordt. Vrije geslachtskeuze stelt de mens ertoe in staat om erfelijke ziektes die enkel op een bepaald geslacht overgedragen kunnen worden, doeltreffend te bestrijden en uit te roeien. De mens is geen wegwerpproduct dat volledig in dienst mag staan van de wetenschap, maar een organisme dat voortdurend moet strijden tegen zijn eigen ondergang. Hiervoor hebben we de wetenschap nodig. De ethiek is zo immers verworden tot de nagel aan de doodskist van het mensdom.
Toon Vandevelde kantte zich tegen die vrije geslachtskeuze aan de hand van enkele, hoofdzakelijk waardeloze, argumenten. Ten eerste verweet hij de wetenschappers de te hoge kostprijs voor dergelijke therapieën. ‘Charlatanerie’ en ‘Geldklopperij’ dixit Vandevelde. Hierbij vergat hij wel de meerkost te vermelden die de belastingbetalers moeten ophoesten voor de levenslange behandeling van de erfelijk overdraagbare ziekten, die door geslachtskeuze geneutraliseerd hadden kunnen worden. Onwetendheid of bewuste misleiding? Het zou de eerste keer niet zijn.
Een ander argument dat Vandevelde aanhaalt, is de paradoxale onvrijheid die het gevolg zal zijn van de keuzevrijheid. Hij verwijst o.a. naar eventuele dwang die vanuit de cultuur en/of familie aan de zwangere vrouw opgelegd kan worden. Moesten wij in Afghanistan (of wat er nog van over blijft) of een ander soortgelijk moslimland vertoeven, zou ik dit gevaar als reëel en dit bezwaar als terecht beschouwen. Wij wonen echter niet in een fundamentalistische natie. Heeft de geschiedenis van de vrouwenbeweging ons ook niet geleerd dat de vrouw minstens evenwaardig is dan de man? Wordt het dan ook niet eens tijd om de geëmancipeerde vrouw de kans te geven om mede de geslachtskeuze van haar kind te bepalen? Ikzelf ben een groot aanhanger van de gelijkheidsgedachte tussen man en vrouw maar als later toch zou blijken dat de wil van de echtgenoot nog steeds de wet is en de vrouw zich er niet tegen verzet, dan bewijst dat enkel maar dat de emancipatiestrijd zinloos was en dat de man van nature uit superieur is ten opzichte van de vrouw. Maar ik geloof dat niet. Ook in de zogenaamde macho-culturen zal de vrouw invloed hebben op de geslachtskeuze.
Ook één van de grootste drogredenen werd door Vandevelde schaamteloos gebruikt om zijn pseudo-correcte argumentatie te versterken. Het ‘argumentum ad consequentiam’, ofwel het ‘hellend vlak’, behelst volgens Vandevelde dat wanneer de vrije geslachtskeuze door de samenleving aanvaard wordt op aandringen van de vox populi (wat in een democratie volgens mij toch de enig tellende stem is, ofschoon Vandevelde dit kennelijk anders ziet), er meteen een passe-partout gecreëerd wordt om alle mogelijke genetische wijzigingen door te voeren.
Dit argument is waardeloos. De idée-fixe van een dictator die zijn gewilligste arbeider en zijn gewelddadigste soldaat kopieert om een onoverwinnelijk eeuwig rijk te vormen, berust louter op propaganda. Wetenschappelijk is aangetoond dat het nooit mogelijk zal zijn om mensen volledig te kopiëren. Een gekloond embryo zal pas volledig identiek zijn aan zijn bezieler na een welbepaalde leeftijd doorlopen te hebben. Welke dictator wil vijfentwintig jaar wachten op zijn soldaten of op zijn arbeiders? De ethiek is achterhaald en sinds de teloorgang van de katholieke moraal na het inferno aan het Oostfront - Vlaamse jongeren werden immers door de tijdens WO-II collaborerende Belgische kerkfabriek opgeroepen om God te gaan verdedigen tegen de Russische heidenen aan het Oostfront - werd de moralistische godsdienstleer vervangen door een zelfbewuste vorm van ethische verantwoordelijkheid voor de in stand houding van de mensheid als summum van beschaving.
Toon Vandevelde zijn vierde argument handelt over de beperkte toegankelijkheid van de therapie voor kansarmen. In onze kapitalistische wereld - het gevolg van het falen van de communistische planeconomie en pseudo-beschaving - is geld nu eenmaal cruciaal geworden. Enerzijds wordt de verpaupering via allerlei wetten en aalmoezen (‘uitkeringen’ volgens de socialisten) teniet gedaan, maar anderzijds zou men de financiële vrijheid van net die ontvoogde massa willen beperken. Waarom zouden we de mensen, die er het geld voor over hebben, verbieden om hun ‘koningswens’ uit te laten komen?
Op termijn is de vrije geslachtskeuze vanuit puur wetenschappelijk-medisch oogpunt een enorme winst voor zowel het betrokken individu als voor de gemeenschap. Medische kosten van een ziektebehandeling worden tot een eenmalige uitgavenpost beperkt en aldus spaart men het veelvoud van de therapiekost van de behandeling van de erfelijke ziekte uit.
‘Opvoeden is loslaten’. Een mooie spreuk die alles en tegelijkertijd niets zegt. Deze uitspraak wordt door Toon Vandevelde verkeerdelijk aangewend als excuus om het kind te verwaarlozen. Wanneer men met deze zin als uitgangspunt bij de geboorte vertrekt, kan men het kind net zo goed in een mandje plaatsen en in zee gooien. Goede ouders moeten ervan uitgaan dat door hun kind met de beste zorgen te omringen, een band gesmeed wordt die de eeuwigheid trotseert. De fatalistische idee van ‘loslaten’ past perfect in het pessimisme van het postmodernisme. Louis XIV zijn uitspraak ‘Après nous, la déluge’ past dan ook perfect in het laatmoderne kader. Een kind moet gekoesterd worden en het moet voorbereid worden op een lang gelukkig leven. Welke ouder is in staat om geslachtskeuze te weigeren, als het eigen vlees en bloed dreigt te evolueren in een gehandicapte baby? Wie wil de dood van zijn eigen kind - toch de vrucht van de liefde tussen twee mensen - op zijn geweten hebben omdat de vrije geslachtskeuze door een stelletje hypocriete ethici verboden is?
Persoonlijk ben ik een absolute voorstander van wetenschappelijke autonomie en binnen het empirisch vakgebied was, is en zal er nooit een plaats zijn voor de archetypische opwerpingen van een aantal ethici die eigenlijk gewoon nog in het verleden leven. Wanneer we duizenden mensenlevens kunnen redden door de vrije geslachtskeuze toe te laten, speelt het aantal contra-argumenten geen rol meer. Een mensenleven is te kostbaar om het louter uit ethische overtuiging te laten creperen. De argumenten van Vandevelde kunnen aanzien worden als de allerlaatste sluiptrekking van een vermoeide, verdoemde en ter dood veroordeelde ethische overtuiging waarvoor en waardoor miljoenen mensen reeds gestorven zijn. Ook al voert men de inquisitie en de index terug in, het zal niet meer werken. Het verleden moet voor eens en altijd begraven worden.
Met de blik naar voren, zullen we ook deze laatste poging van de ethiek om te overleven op de kap van de menselijke vooruitgang, bevechten. De weg is jammer genoeg nog lang, maar doorheen de laatste beproevingen zal de definitieve overwinning van de empirie eens zo zoet zijn. Met God, de Amerikanen en elke weldenkende wereldburger aan onze zijde, zullen we ook deze nieuwe bedreiging van de wetenschappelijke autonomie het hoofd bieden en op het einde zullen wij zegevieren. De finale triomf van het menselijk zelfbehoud is in zicht. Amen.
Fragmenten uit deze tekst verschenen ook in de GvA en Olvactueel.
Meer over dit thema op www.ethische-perspectieven.be.
3 Reacties:
- At 14:54 Anoniem said...
-
Grappig hoe je er vroeger altijd in slaagde om in elke tekst tenminste één keer de Sovjet-Unie en één keer de Verenigde Staten te vermelden. Was dat de bedoeling?
Verder is de tekst weer zeer onderhoudend, zeker als je beseft dat je dit al 4 jaar geleden geschreven hebt. Chapeau daarvoor. Ik steun volledig je kritiek en vind zelf ook dat vrije geslachtskeuze mogelijk moet zijn. - At 14:32 Anoniem said...
-
Vrije geslachtskeuze is ziekelijk. Alleen de gedachte al. Typisch weer een stelling voor een reactionnaire "nobody" die tussen pot en pint komaf denkt te kunnen maken van al onze waarden en normen. En Vincent, die zijn er niet vanzelf gekomen hoor, maar reflecteren de wil van het gezonde verstand van onze beschaving. Lul jij maar voort uit je nek, want tot meer ben je niet in staat, en gelukkig maar, want anders zouden de gevolgen wel eens desastreus kunnen uitvallen voor ons land en de wereld.
- At 17:50 Anoniem said...
-
Ik ben tegen vrije geslachtskeuze. Men moet voor ogen houden dat men in het leven niet alles kan plannen. In onze maatschappij hebben we al zoveel keuzes (die ons niet noodzakelijk gelukkiger maken) dat we soms vergeten dat we niet voor alles kunnen kiezen. Zo zit het leven niet in elkaar. Wie daar niet mee omkan, zal nog dikwijls het deksel op zijn neus krijgen in zijn leven. Ik vind dat het getuigd van een kinderlijke en naieve ingesteldheid: Ik wil alles hebben! Daarmee houdt het trouwens niet op; wat dan als ik het juste geslacht heb, maar het heeft een handicap? Of niet de juiste kleur ogen? En wat in die landen waar men vooral jongetjes wil? Straks lopen die daar dan allemaal zonder vrouw ;) Gelukkig zijn met wat je hebt is de ware kunst, denk ik. Anders zijn we met al onze keuzemogelijkheden toch maar arm en ontevreden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)