Mr Putin's reputation rests on four chief claims advanced by his supporters, both at home and abroad. The first is that he brought political stability after the chaos of his predecessor, Boris Yeltsin. Second, he imposed peace in Chechnya and across the north Caucasus. Third, he restored Russia's rightful position as an influential world power. Fourth (and most important), he presided over sustained rapid economic growth and a sharp rise in Russians' living standards. Yet a closer look reveals big flaws in all these claims. Russia's purported political stability rests on a perversion of the normal meaning of democracy and an excessive concentration of power in the Kremlin that has wiped out regional autonomy and fostered corruption, thought by businessmen to be worse now than in the Yeltsin years. The so-called peace in Chechnya has been won by handing control of the republic to a former rebel, Ramzan Kadyrov; the rest of the north Caucasus is more troubled than ever.
As for rising influence and higher living standards, both depend critically on the economy, which Mr Putin touts as his proudest achievement. Average annual growth rates for GDP of 7%, and for real wages in double digits, are certainly impressive at first blush. And it is true that, from early in his presidency, Mr Putin did much to restore macroeconomic stability through fiscal and monetary discipline and the appointment of liberals to the main economic posts—though, given Russia's debt at the time, he had little alternative. Even so, during the Putin presidency growth has been lower than in most other ex-Soviet countries. Moreover, it has relied heavily on surging commodity prices, especially oil and gas.
Russia's consumption splurge has, in short, been driven by a natural-resource boom. The competitiveness of the non-oil economy has eroded sharply since the devaluation of 1998. The concept of manufacturing for export scarcely exists, outside the arms industry. By the end of his first term, Mr Putin had abandoned most of his tentative attempts at economic liberalisation. Worse, the long-drawn-out Yukos affair, which began in mid-2003, presaged not only an assault on property rights and the rule of law but also a resurgence of state control over, and interference in, the economy. Russia's own history offers powerful testimony of the harmful effects that state intervention tends to wreak.
Even macroeconomic stability, the final legacy from Mr Putin, is under threat. Inflation has already crept up to double figures. It could rise further if the government gives way to growing pressure to spend more from the stabilisation fund, which has so far acted as a useful absorber of oil-and-gas revenues. The trade balance is deteriorating as imports boom. A weakening world economy will not only soften demand for primary commodities, but may even lead their giddy prices to fall. In retrospect, Mr Putin was lucky to inherit a recovering economy and an incipient oil- and commodity-price boom from Mr Yeltsin. Mr Medvedev is in a much worse predicament. He will find it far harder than Mr Putin did to do his job as president at the same time as retaining the support of ordinary Russians. He will take over weakened institutions and a cash pile that promises nothing but headaches as people fight to spend it. The economy is simultaneously overheating and facing the threat of slowdown.
Mr Medvedev is a canny lawyer who owes his political career entirely to Mr Putin, for whom he worked in St Petersburg in the early 1990s. He comes with two points in his favour: unlike Mr Putin and most other cronies in the Kremlin, he has no background in the security services, not least because he is too young (just 42) to have worked for them in Soviet times; and, as he has confirmed in two recent speeches, his instincts are to favour liberalisation and a reining-in of the state's role in the economy. Unfortunately, his failure to reform Russia's gas monopoly, Gazprom, when he was its chairman, offers less reason for hope.
Worse, Mr Putin will probably still be around as prime minister (he stood down as president only because the constitution sets a limit of two consecutive terms). Nobody can predict exactly how this duo will work, although Mr Putin has made it clear that he intends to be highly active, not least in foreign and defence policy. For his part, Mr Medvedev has promised to stick to the “successful” policies of his predecessor.
In some countries, a division of power might be welcome, not least to avert the risk of too much accruing to one man. But in Russia, where the notion of a tsar survived the Soviet Union, divided power is usually problematic. Maybe Mr Putin will slowly fade out, building up Mr Medvedev as a strong successor. More likely, either Mr Medvedev will be a figurehead atop a strong Putin government, perhaps an interim leader before Mr Putin returns as president; or he (and those around him) will set about using the president's immense powers to try to sap Mr Putin's strength. Either way, a double-headed government promises to be a source of extra instability. At a time when the challenges for the next president are harder than ever, that is the last thing Russia needs.
Dit commentaarstuk verscheen ook in The Economist.
Meer over de Russische politiek op www.wikipedia.org.
6 Reacties:
- At 14:12 Anoniem said...
-
Vladimir Poetin bracht zijn land niet alleen stabiliteit en economische voorspoed, maar gaf het ook zijn plaats terug op het wereldtoneel. Zolang het goed gaat met Rusland, verdient het duo Medvedev-Poetin in mijn ogen het voordeel van de twijfel. Daarbij is er ook geen echt alternatief. Van de fascist of de communist moet ik al helemaal niets hebben. De schaker is een loser van formaat en een politicus van weinig aanzien geworden. De liberaal is in wezen een sociaal-democraat en de pro-Europeaan denkt dat Rusland ooit lid van de EU zal kunnen worden. In vergelijking met dat zootje ongeregeld zou zelfs een paard als president nog mijn zegen hebben...
- At 15:03 Anoniem said...
-
Joris, je hebt overschot van gelijk. Erg verrassend was het allemaal niet meer, en zelfs na de verkiezing van Medvedev weet eigenlijk nog steeds niemand wat hij precies van plan is of in welke domeinen hij misschien het verschil kan maken. En de schaduw van PM Poetin zal over zijn presidency blijven hangen zodat hij waarschijnlijk maar weinig manoevreerruimte zal hebben. Gaat hij de rechtsstaat uitbouwen en de economie liberaliseren zoals sommige in het Westen hopen? Of gaat hij ook op die vlakken het werk van de afgelopen jaren, waarbij Rusland zich als grootmacht heeft gevestigd, voortzetten? Zal hij de democratisering een nieuw elan geven of de komende jaren de verdere consolidatie van de macht vooropstellen? Meer vragen dan antwoorden dus.
Vincent, hoe was je tripje met de Jezuïeten naar Turijn trouwens? - At 17:06 Anoniem said...
-
http://www.foreignaffairs.org/20080101faessay87105/michael-mcfaul-kathryn-stoner-weiss/the-myth-of-the-authoritarian-model.html
Een artikel dat Putin's succesverhaal enigszins nuanceert. - At 18:01 Vincent De Roeck said...
-
Joris, ik ben blij dat jij ook van dat gedacht bent. We moeten immers oppassen om niet blindelings achter onze westerse media te lopen op vlak van internationale en buitenlandse politiek, want zij houden er een linkse agenda op na. Steun aan de secularisten in Turkije is niet "liberaal" want dat zijn in de eerste plaats collectivisten. Steun aan Yabloko of de Liberaal-Democratische Partij in Rusland is niet "liberaal", want de eerste is sociaal-democratisch en de tweede extreem-rechts. Steun aan de Oranjerevolutiepartijen in Oekraïene is niet "liberaal" want de pro-Russische Partij van de Regio's is daar op meer vlakken libertarisch dan de egalitaire blokken rond Timoshenko en Jusjenko. Kortom, de favorieten van onze media zijn meestal niet mijn favorieten, ook al worden ze steevast (verkeerdelijk) als "liberaal" gebrandmerkt.
Evelyne, ik ga ervan uit dat de komende dagen en weken er meer duidelijkheid komt over de koers van die Medvedev want nu is het echt nog koffiedik kijken. The Economist geeft hem het voordeel van de twijfel, maar The Washington Times en The Spectator doen dat niet. Afwachten dus. Turijn was zéér mooi. Geslaagd weekend. Deze week volgt een gedetailleerd verslag.
Olivier, Poetin heeft wel degelijk een economisch succesverhaal weten op te tekenen in Rusland, maar één dat niet zozeer op gezonde groei en innovatie gestoeld is dan wel op natuurlijke rijkdommen en de internationale energiehausse. De rijkdom is reëel, maar de toekomst is onzeker. Volgens The Economist beseft Medvedev dat en wil hij dus de bakens uitzetten voor een duurzame groei en een stabiele economie door het uitbouwen van een rechtsstaat en het verder vrijmaken van de economie. Ik hoop alvast dat The Economist gelijk heeft. - At 22:46 Anoniem said...
-
http://www.ft.com/cms/s/0/fec0c678-d98f-11dc-bd4d-0000779fd2ac.html?nclick_check=1
Er zijn er nochtans die het aandeel van Poetin in de economische heropleving niet zo geweldig groot achten... - At 00:02 Anoniem said...
-
Ik tip Poetin daarenboven ook nog als volgende topman van staatsenergiegigant Gazprom. Dan hebben Poetin en Medvedev gewoon voor enkele jaren elkaars taken overgenomen om ze nadien opnieuw met mekaar in te wisselen. Het premierschap is volgens de Russische wetten (en gebruiken na de cumul van Medvedev) geen belemmering voor een topfunctie bij Gazprom. En zo hieven Poetin en Medvedev het glas, ze deden een plas ... en alles bleef zoals het was!