Op zaterdag 5 april 2008 werd Gustaaf Dirven ter aarde besteld op het kerkhof van Boechout, het dorp waar hij geboren en getogen was, en waar hij zijn ganse leven gewoond en gewerkt heeft. De begrafenisplechtigheid in de Sint-Bavokerk werd voorgegaan door pater Eduard Dirven s.j., de neef van mijn grootvader en tot op vandaag nog steeds een goede vriend van de familie. De sobere stijlvolle eucharistie vertoonde veel gelijkenissen met het leven van mijn grootvader. Zonder veel franjes of opgeklopte emotionaliteit namen familie en vrienden afscheid van Gustaaf Dirven. Meer dan 200 personen woonden de uitvaart bij, waaronder minister van staat Vic Anciaux, die mijn grootvader o.a. nog van vroeger bij de jeugdbeweging kende. De gebruikte kerkmuziek van Luciano Pavarotti, Helmut Lotti, Mozart en Zanfir kwam uit zijn persoonlijke CD-collectie. Mijn moeder en nonkel blikten terug op hun vader, mijn vier nichtjes, mijn twee broers en ikzelf namen de voorbeden voor onze rekening, en zijn broer Paul Dirven bracht een gedicht van Anton Van Wilderode als eerste lezing.
Zijn glimlach en zijn zorgen zijn voorbijGustaaf Dirven werd in de homilie geprezen voor de harde inzet tijdens zijn leven. Hij bouwde niet enkel een succesvolle zaak uit en genoot niet enkel aardig wat respect in zijn dorp, ook droeg hij zorg voor een hecht en warm gezin. Hij vond vreugde en vertier in de kleine dingen, zoals zijn talrijke reizen, zijn sociaal leven, zijn artistieke expressie en het avondlang vertellen over zijn leven. Hij was actief in menige vereniging en kende vele mooie momenten met zijn vrouw en familie. Gustaaf Dirven was een mens van principes. Hij was sterk, rechtlijnig, kordaat, vroom en eerlijk. Ook humor was hem niet vreemd, of inzet en liefde voor zijn familie. Ik ben blij dat ik hem gekend en lief heb mogen hebben, en ook bij intrede van de winter in zijn leven was hij niet alleen. Zijn twee kinderen waakten aan zijn zijde toen zijn laatste levensadem hem verliet, en door zijn rotsvast geloof kon hij sereen afscheid nemen van zijn aards bestaan. Hij had een houvast en stierf niet alleen. Ik benijd hem daarvoor, ook al heb ik het hem natuurlijk nooit toegewenst.
Zijn lieve aandacht voor de daagse dingen
Die door zijn hoofd en door zijn vingers gingen
En alles wat hij was voor u en mij.
Wij kunnen vragen stellen, maar geen vraag
En zelfs geen antwoord doet de pijn vergeten
Die wij tezamen om zijn heengaan leden
En die zal blijven schrijnen na vandaag.
Maar in zijn dapper rechtgetrokken spoor
Naar Gods oneindig land mogen wij lopen
Hem achterna die hoopte, wat wij hopen:
Hij is niet méér dan enkele stappen voor.
Zonder ooit iets van de gemeenschap of de natuur cadeau gekregen te hebben, was mijn grootvader een man uit de duizend. Het harde niet meteen beloonde labeur tijdens zijn beroepsleven en de jarenlange vergeefse verzorging van zijn zieke vrouw maakten hem tot de grootvader die ik gekend heb. Zijn statig voorkomen, zijn wijze woorden en scherpe analyses tijdens voetbalwedstrijden, zijn straffe verhalen en anekdotes, zijn schilderijen en andere kunstwerken, het genot van zijn levenswandel en de onversaagdheid van zijn karakter zullen ons allen nog lange tijd bijblijven en inspireren. Moge mijn grootvader nu met zijn vrouw herenigd worden en mogen ze samen in vrede rusten. Ze hebben het allebei immers dubbel en dik verdiend. Ik zal hen missen.
De familie wenst ook het personeel van het ziekenhuis Stuyvenberg te bedanken voor hun inzet, hun vriendelijkheid en hun respect.
Meer over het bewuste Antwerpse ziekenhuis op www.stuyvenberg.be.
8 Reacties:
- At 13:45 Anoniem said...
-
Vincent, jammer om zo'n slecht nieuws te vernemen. Mijn innige deelneming.
- At 14:31 Anoniem said...
-
Ook van mij: veel sterke in deze moeilijke tijd!
- At 15:34 Anoniem said...
-
Ook mijn oprechte deelneming met het verlies va jouw grootvader.
- At 17:34 Anoniem said...
-
Het spreekt voor zich dat wij allemaal meeleven met u en uw familie.
- At 18:27 Anoniem said...
-
Vincent, zoiets wens ik niemand toe. Maar is je politieke blog nu een plaats om zoiets te zetten?
- At 18:55 Anoniem said...
-
Mijn innige deelneming. Een zéér mooi en toepasselijk gedicht van Anton Van Wilderode trouwens, dat ik nog niet kende. Jammer van de laatste reactie van Hugo die deze serene in memoriam voor oneigenlijke statements gebruikt, maar dat zegt meer over de persoon Hugo dan over iets anders.
- At 19:55 Anoniem said...
-
Mijn deelneming.
- At 20:43 Anoniem said...
-
Vincent, hoewel woorden doorgaans tekort schieten om de pijn en treurnis rond het overlijden van een dierbare te kunnen veruitwendigen, heb je een meer dan verdienstelijke poging daartoe ondernomen. Je in memoriam is knap in zijn eenvoud, pakkend in zijn sereniteit en moedig in zijn kwetsbaarheid, en getuigt van waarachtige menselijkheid.
“U die de maat van Mijn klagen kent,
Vang in uw kruik mijn tranen op,
En stel dat alles te boek.”
Als een kennis’ dierbare heengaat, sterft de omgeving van hem ook een beetje mee. Ik weet niet of je de inspiratie voor je in memoriam in de Bijbel of elders gehaald hebt, maar jouw verwoording ligt volledig in de lijn van de bovenstaande 9de lijn van de 56ste Psalm. Vincent, laat ik dan ook eindigen met u en uw familie veel sterkte toe te wensen in deze pijnlijke tijd.