For our heritage and freedom ! Home | About | Contact | Vincent De Roeck | Liberty Quotes | The Free State | In Flanders Fields | Nova Libertas | Feeds |

Anti-Zionisme en de macht van AIPAC

Via de weblog van David Duke, niet meteen mijn grootste idool maar toch, vond ik vandaag twee interessante links terug: één naar een artikel van gewezen sociologieprofessor James Petras van Binghamton University, één van de vier onderdelen van de “State University of New York” (SUNY), en één naar een vijfdelige documentairereeks op YouTube over de belangrijkste pro-Israëlische drukkingsgroep in de Verenigde Staten, de “American Israel Political Affairs Committee” of AIPAC. David Duke, tegenwoordig doctor David Duke omdat hij recentelijk een doctoraat behaald zou hebben aan een Oekraïense universiteit, maakte furore als oprichter van de “European American Unity and Rights Organisation” (EURO) en de “National Association for the Advancement of White People” (NAAWP), als webmaster van Stormfront.org, als gewezen Republikeins lid van het deelstaatsparlement in Louisiana, als gewezen congres-, gouverneurs- en meervoudig presidentskandidaat voor zowel de Democraten als de GOP, en - vooral - als de voorman van de Ku Klux Klan in de jaren 1970 en 1980.

Niet meteen een cv dus om met op te scheppen me dunkt, maar David Duke laat zich dit alles niet aan het hart komen. En waarom zou hij ook? Het gaat David Duke de laatste tijd voor de wind. Uitgespuwd en constant gemarginaliseerd in de VS, toert hij tegenwoordig rond in Europa en het Midden-Oosten om overal het mooie weer te maken met speeches en actes-de-présence op ultra-rechtse conferenties. In 2007 gaf hij ook in Vlaanderen twee redevoeringen met alle bijhorende commotie. Verder was hij de enige Amerikaanse deelnemer aan het laatste Holocaustontkennerscongres in Teheran en teert hij momenteel op de honoraria van zijn autobiografie “My Awakening” dat ondanks alles een heuse bestseller geworden is in bepaalde Europese en Arabische streken.

Ook al staat alles waarin ik geloof haaks op de standpunten van David Duke, uitgezonderd zijn slogan “For our heritage and freedom!” die ik ook al jaren als motto op mijn eigen weblog heb staan, toch ben ik een occasionele bezoeker van zijn weblog. “Keep your friends close, but your enemies closer”, weet je wel… In hetzelfde kader bezoek ik ook af en toe andere websites van antisemieten, Holocaustontkenners of blanke supremacisten, zoals die van “Jew Watch”, het “Vanguard News Network”, “Vrij Historisch Onderzoek” of “Historical Review”. Nu mag dit misschien vreemd in jullie oren klinken of overkomen als bevreemdend en verkeerd, toch wil ik dit alles even nuanceren.

Ik ben een overtuigde libertariër, een échte pro-Amerikaan en een moderne Zionist, ik schrijf geregeld voor “Joods Actueel”, ik heb goede contacten met professoren aan de universiteit van Haifa, ik heb joodse vrienden en ik ken jongeren die voor de Israëlische ambassade in Brussel werken. Even de puntjes op de “i” zetten dus: ik bezoek dit soort websites uitsluitend maar om te weten welke opinies mijn ideologische tegenstanders allemaal aan het uitwerken zijn en met welke leugens zij opnieuw gaan komen aandraven in het maatschappelijke debat. Mijn vermeldingen van en links naar deze ultra-rechtse websites houden dan ook geen enkele vorm van “endorsement” of aanvaarding in.

Hieronder vinden jullie een door “American Free Press” in het Engels herwerkte Nederlandse documentaire van “Tegenlicht” over AIPAC. Dit interessante vijfluik brengt de draagwijdte en de invloed van AIPAC mooi in beeld, en ook al ben ik het als Zionist natuurlijk totaal niet eens met de onderliggende doelstellingen en achtergronden van de makers hiervan (als David Duke iets aanraadt, is dat meestal niet écht de vertaling van mijn kijk op de wereld), is deze 50 minuten durende YouTube-film toch wel degelijk één van de meest volledige analyses van de macht van de joodse lobby in de Verenigde Staten, en alleen al daarvoor is ze zeker en vast het bekijken waard. Veel kijkplezier gewenst!











Professor James Petras is een typische David Duke-volgeling: hooghartig, eigenwijs, zelfingenomen, zwakzinnig én bovenal leugenachtig. De waarheid wordt overschat en de percipiëringsdrang primeert te allen tijde. Een verhaal is maar zo belangrijk als de commotie die er rond kan ontstaan. Tegen deze achtergrond moeten we ook zijn laatste essay lezen: “Israel’s War with Iran and the Zionist Power Configuration in America”. Ik neem dit hieronder integraal over. Petras is één van die personen met ronkende titels en prat gaat op zijn groot aantal geschreven boeken en zijn talrijke literaire onderscheidingen, ook al gaan deze laatste meestal uit van sinistere groupuscules en overstijgen de eerste nauwelijks het niveau van politieke pulp. Twee boeken van hem zijn echter wel het vermelden én het lezen waard, maar opnieuw: houdt alstublieft rekening met zijn antisemitische achtergrond! Het gaat om “The Power of Israel in the United States” uit 2006 en om “Empire or Republic: Global Power or Domestic Decay in the United States” uit 1994.
Zionists and their allies in Congress authored, implemented and enforced sanctions against Iran, which hinder the ambitions of the world’s biggest oil and gas companies. Israeli war exercises and public declarations threatening a massive air assault on Iran has pushed petroleum prices to world records. This spring 2008, the most powerful pro-Israel Jewish Lobby in the US, AIPAC held their annual conference and secured the support and commitment of both major US Presidential candidates and the majority of US members of Congress for an Israeli initiative to impose extreme economic sanctions on Iran with threats of a US/Israeli military attack. In early summer 2008, the AIPAC operatives, who wrote this US Congressional resolution, successfully rounded up Congressional leaders’ support of an air and naval blockade of all critical imports into Iran - a blatant act of war.

Israel adopts a ‘peace policy’ designed to isolate Iran in preparation for an attack - and then immediately violates its terms. The entire spectrum of major Jewish organizations unquestioningly and unconditionally give their active support, as they have in the past, to AIPAC’s domination of the US Presidential candidates as well as to the twists and turns in Israel’s war preparations via military exercises and phony peace gestures. In the entire history of US relations with oil and gas-producing countries, there is not a single previous case in which it sacrificed profitable investments by its major oil companies at the behest of a foreign power (Israel) and its “lobby” - the Zionist Power Configuration. Israel’s Two Track Policy Toward Iran. Israel’s policy to obliterate Iran, in much the same war that the US has devastated Iraq, has followed a carefully planned multi-prong strategy. Israel has relied on direct military attacks, all out wars, economic blockades and the use of overseas Zionist front organizations to destroy Iran’s allies and strangle its economy. The Israeli strategy is directed at undermining, weakening and enticing Iranian allies to politically and militarily isolate Tehran, in order to facilitate a full-scale massive air assault without having to deal with military fallout from Iranian allies on its borders.

In pursuit of this ‘isolate and destroy’ strategy, Israel launched a full-scale invasion and massive air and missile bombing of Lebanon knocking out critical civilian infrastructure in the hopes of obliterating Hezbollah, a staunch Iranian ally. Israeli preparation for its Lebanese war began a full year before its sneak attack, using a common minor border incident to invade Hezbollah strongholds in Southern Lebanon. Israel’s offensive against Hezbollah made no sense from the point of view of its border security. No Israeli military official ever envisioned Hezbollah being any kind of military threat to its national security. At most Israel saw Hezbollah as a serious counterweight to its anemic puppet allies in Beirut.

From the perspective of Israel’s regional hegemonic perspective, an attack and destruction of Hezbollah would isolate Iran and allow Israel to develop a strategic Middle East client in Beirut, facilitating an air attack. Hezbollah’s defeat of the Israeli invasion seriously weakened Tel Aviv’s military based strategy to ‘isolate Iran’ and strengthened Hezbollah’s power in Lebanon, raising its prestige immensely among the Arab and Muslim populations. The second prong in Israel’s strategy was to destroy the democratically elected Hamas government in Palestine by financing and arming a coup attempt by its Arab clients in the Palestinian Authority,Abbas and Dahlens. Hamas successfully routed the putschists and proceeded to consolidate its rule in Gaza. Israel turned toward a destructive blockade to starve the 1.5 million Palestinian civilians in Gaza into revolt against Hamas. Israel’s allies in the US and EU poured hundreds of millions of dollars and euros to prop up the corrupt Israeli client regime in the West Bank. Once again Israel failed to militarily or economically destroy Hamas, but that didn’t prevent the Jewish state from turning to its third target - Syria.

In 2007 Israel launched an air invasion of Syria, bombing what it described as a ‘military target’, a low-grade non-military nuclear facility in order to intimidate Syria and weaken the Assad regime’s ties to Iran. While Israel demonstrated its military capacity to violate Syrian sovereignty with impunity, its action did not have any major impact on Iran-Syrian ties. In response to the repeated failures of the Israeli military strategy of undermining Iran’s allies, Tel Aviv turned toward a different ‘divide and conquer’ approach. Israel, through its Turkish ally, began ‘peace negotiations’ with Syria, offering to discuss the return of the Israeli-occupied Golan Heights. The trade off for Israel takes the form of peace talks over the Golan in exchange for lessening Damascus’ military dependence on Iran. Since the Israeli public and most of the Knesset are overwhelmingly opposed to returning the Golan, the peace talks are not intended to end Israeli occupation, but to give the Assad regime a certain credibility among the Western imperial powers and lessen its isolation. The Israeli regime had no trouble selling its new line on Syria to its highly subservient and disciplined supporters among the Presidents of the fifty-two leading American-Jewish organizations. They are well practiced in following the zig-zag of Israeli policy, switching policy of demonizing Syria one day and acknowledging its pragmatism the next. French President Sarkozy followed up the Israeli initiative by inviting Syrian President Assad to Paris with all the pomp and honors of a chief of state.

Two years after its failed military invasion of Lebanon, Tel Aviv sought and pursued negotiations with Hezbollah to exchange prisoners (and/or their remains) as part of a tactical mini-‘détente’. Once again, the US Zionist Power Configuration, after years of denouncing Hezbollah as a mere tool of Iran, accommodated the new Israeli line of recognizing Hezbollah as an independent political interlocutor. At about the same time (June 2, 2008), Israel finally and perhaps temporarily recognized it could not militarily or economically destroy Hamas, or prevent its military retaliation against Israeli attacks or undermine its mass base of support and signed a military truce to end armed incursions and open entry points in exchange for the end of retaliatory rocket attacks on Israeli towns.

While the new Israeli turn toward peace negotiations, cease fire agreements and prisoner negotiations seems to augur a less belligerent and more realistic assessment of the Middle East balance of power, in fact the new policy is linked with a more extremist, aggressive and war-threatening military policy toward Iran. In late May and early June 2008, while Israel was proposing a more conciliatory approach toward Iran’s allies, it engaged in a massive military exercise, involving over a hundred warplanes and thousands of commandos in an unmistaken dress rehearsal for an offensive war against Iran. Top officials from the Israeli military command, cabinet and Knesset publicly pronounced their intention to bomb Iran if it proceeded in its entirely legal and non-military uranium enrichment program. Israeli officials secured the tacit and overt approval of US and European Union for its military posture. More important Israel practically dictated the terms of debate in the United Nations Security Council by insisting that it would launch a war unless the harshest economic sanctions (and even a military-economic blockade) were not implemented and enforced by the United Nations.

Israeli policy was operating on several parallel and reinforcing tracks: The ‘peace track’ to engage and neutralize Iran’s Middle East allies, to isolate Iran and polish up its image in the Western mass media; the ‘military track’ to prepare for war, which remains its defining strategy in order to destroy an isolated (from its allies) and economically weakened (by US/EU/UN sanctions) Iran. In pursuit of its relentless drive for Middle East supremacy and the implementation of its two-track strategy, the Israeli state depends on the power of the major American Jewish organizations to promote the policies of the Jewish state in the US. The Centrality of the ZPC in Israel’s Pursuit of the Destruction of Iran

The Zionist Power Configuration (ZPC), through its dominant role in making US-Middle East policy, plays a central part in the implementation of all aspects of Israeli foreign policy goals in the region. Israel’s principle goal over the past five years is the destruction of Iran, to end its opposition to Israel’s domination of the region. In pursuit of the Israeli agenda, the ZPC led by AIPAC (the American Israel Public Affairs Committee) has exploited its control and influence over the US Congress and Executive branches. AIPAC has leveraged the presence of highly placed Israel-Firsters in key positions in Treasury, the Pentagon, Commerce, the National Security Council, the Justice Department and Homeland Security to design and pursue economic and military policies in line with Israel’s war policies toward Iran. AIPAC, through its media and economic leverage undermined domestic opposition. Israel’s power over US bellicose policy toward Iran is so complete that even critics of Washington’s military posture toward Iran refrain from mentioning the powerful role of the ZPC in designing and implementing that policy.

Zionist power was on open display at its annual conference in Washington. At the 2008 AIPAC Conference, over 7,000 delegates representing 100,000 members, met to discuss how to force Washington to implement Israel’s Middle East priorities, overwhelmingly focused on the Jewish State’s stated objective of militarily destroying Iran. Over 300 US Congress members attended (over 60% of all members of both houses) along with the three major presidential candidates, major cabinet members, including the Secretary of State, Vice President Cheney from the White House and a host of Hollywood celebrities, media moguls and prominent financial and real estate billionaires from Wall Street and its environs.

Presidential candidates competed with each other in swearing their total and unconditional servility to Israel, swearing their utmost to back any and all past, present and future Israeli military attacks. Hillary Clinton promised to implement the equivalent of twelve holocausts against Iran’s 70 million citizens in her rant to ‘obliterate Iran’ if it endangered Israel. Obama backed the ultra-orthodox Jewish demand to give Israel sole control over Jerusalem, and joined John McCain and Clinton in promising to bomb Iran if it continued its uranium enrichment program (which they equated with a nuclear weapon – despite the objections of the IAEA and the US intelligence community). All endorsed Israel’s starvation of Gaza’s 1.5 million inhabitants and rejected any concessions or negotiations with Hamas, Syria and Hezbollah – even as Israel was already engaged in negotiations for tactical reasons. AIPAC’s entire agenda has been endorsed by the US Congress, the Executive and both parties, including a military blockade of Iran, harsher world sanctions against all global oil and gas corporations, banks and industries dealing with Iran, the immediate transfer of the most advanced missile and attack technology to Israel to facilitate an attack on Iran, and a substantial increase in yearly US military grants to Israel totaling an additional $30 billion dollars over the next decade. The top Israeli officials present, Foreign Minister Tzipi Livni and Prime Minister Olmert took the opportunity to reiterate and re-affirm their will to use military power to force Iran to submit or face destruction, to standing ovations and wild cheering from the ecstatic AIPAC delegates, deriving delirious pleasure from these blood thirsty calls for US military and economic sacrifice!

Nary a single word of dissent was heard from the entire Congressional entourage in attendance; the Presidential candidates assured the zealous Israel-firsters that for the next 4 years Israeli interests would be the centerpiece of US Middle East policies. The AIPAC conference was no simple ‘show of force’ nor an exercise in ‘group think’ meant to keep the faith of the zealots. It was the kick-off to a full-scale ZPC campaign to implement a series of measures designed to accelerate a US and Israeli military assault against Iran. The Congressmen and women in attendance at the AIPAC were there for a purpose: to be instructed on what Middle East policies Israel and the ZPC would demand of them. Their presence at the AIPAC conference was not just a courtesy call intended to ‘network’ with wealthy Jewish campaign fund contributors. They were there because of long-standing and intense relations with the ZPC, which made it obligatory to show up and pay obeisance to demanding paymasters who shortly thereafter visited their offices and presented them with proposals and resolutions for immediate action. The Aftermath of the AIPAC Conference

Under AIPAC tutelage, if not actual authorship, a Congressional resolution was introduced, which called for a naval blockade of the Islamic Republic of Iran, a deliberate act of war. H. Con. Res. 362 calls on the President of the United States to stop all incoming international shipments of refined petroleum products from reaching Iran by any means. By the middle of June 2008, three weeks after it was introduced, the resolution had attracted 146 co-sponsors. In the Senate in two weeks time a similar measure secured 19 co-sponsors. The Congressional resolutions use almost the exact wording of an AIPAC memo issued just prior to the Congressional action. AIPAC got its cue from Israeli Prime Minister Ehud Olmert who, in early May 2008, told House Speaker Nancy Pelosi that sanctions were not enough and called a US naval blockade ‘a good possibility’ (Global Research June 18, 2008). The loyal AIPAC servants made their Israeli masters’ wish a reality – in a matter of days. (Who says critical issues get ‘bogged down’ in Washington?)

In late June 2008, under AIPAC leadership and direction, the US Congress added $170,000,000 dollar increase in military assistance to Israel as part of a 10 year, $30 billion dollar war commitment to the Jewish state. AIPAC was instrumental in drawing up the bill and openly declared that the addition was designed to maintain Israel’s military dominance and superiority in the Middle East but specifically designed for its war preparation against Iran and the Palestinians. AIPAC pointedly emphasized that, “The US commitment to maintaining Israel’s qualitative military edge is the cornerstone of American (sic-ZPC) policy in the region…This year’s package holds heightened significance…as the US and Israel face new challenged from Iran’s drive to acquire (sic) nuclear weapons…” (AFP June 27, 2008).

At a time when the US government faces a major financial crisis and refuses to refinance millions of Americans facing loss of their homes through foreclosures, AIPAC secured a 25% increase in military handouts to Israel. Olmert praised his US Zionist agents for improving Israel’s take. The 52 Presidents of the Major American Jewish Organizations and their million members and affiliates successfully pursued AIPAC’s proposal to increase economic sanctions on Iran via its captive US Congressional bloc, its appointed agents in the Treasury Department and in the UN Security Council via its influence in the White House. Each and every sanction introduced by the US representative in the United Nations is a thinly veiled copy of memos and resolutions written and powerfully pushed in the Executive branch by AIPAC. They are backed by several hundred professional lobbyists and scores of pro-Israel PACs (political action committees) and ten propaganda mills (the so-called ‘think tanks’) with tight links to AIPAC. Through their influence in the US, the ZPC has successfully secured the acquiescence of other members of the UN Security Council.

Throughout 2008, a presidential election year, the ZPC has successfully engaged in sustained interrogation and pressure on the major candidates, securing pledges of unconditional support for every aspect of Israel’s murderous policies in Gaza and the West Bank, including its policies of starvation and assault. All major candidates have echoed the ZPC-Israeli line of labeling the elected Hamas movement, Hezbollah, Iran and Syria as ‘terrorist’ organizations and states and pledged to attack or back an Israeli offensive war against Iran.

In so far as the Middle East is the center of US foreign policy, the ZPC has ensured that the next President of the United States will continue the bellicose pro-Israel policies pursued by George W. Bush. The ZPC’s influence over the next US President guarantees that the issues of war and peace will be dictated by a minority of a minority ethno-religious group, comprising less than 3% of the population and loyal to a foreign state. Whichever party wins the Presidential election or controls Congress, the ZPC will set the Middle East agenda, the head of which is the destruction of the Islamic Republic of Iran.

During the entire run-op to the November 2008 elections, not a single political leader has raised the issue of the catastrophic consequences of a war with Iran for the world economy, the astronomical rise in oil prices, which will result in the conversion of the US recession into a depression, the killing of hundreds (if not millions) of Iranian citizens and the loss of American lives. In other words, the greatest of all ZPC successes is their ability to focus the entire political elite and mass media on the advantages of launching a preemptive war for Israel and to distract public and political attention away from any reports relating the world-shattering destructive consequences. Zionist Power: Big Oil and Liberal Obfuscation

One of the most salient issues in the run-up of oil and gas prices has been the power and policies of the ZPC. Iran possesses some of the most potentially productive and rich oil and gas fields, which are not yet exploited. Iran possesses 15-17% of the world’s supply of gas. It is number two in the world. Israel, and therefore the ZPC, has been the leading voice in blocking all investment and financing in Iran by the world’s leading public and private gas and oil multinationals. Thanks to AIPAC authored Congressional legislation, any and all oil and gas companies investing more than $20 million dollars in Iran are barred from the US market and subject to criminal investigation and fines (if not imprisonment of executives). AIPAC authored Congressional legislation, which labeled the Iranian National Guard, the so-called ‘Revolutionary Guard’, as an international ‘terrorist organization’, subject to military attack by thePentagon.

By extension, any multinational corporation, which signs economic agreements over Iranian oil assets, is considered to be financing terrorism. Huge quantities of Iranian gas and oil are not coming onto the world market and lowering the price of gasoline, solely due to US Congressional policies authored and enforced by the ZPC. According to the Financial Times (June 25, 2008) every major US, European and Asian oil company is eager to invest in Iran but are blocked by Zionist authored legislation: “American companies are prohibited from any involvement in Iran’s energy sector. Those non-US international groups that have invested in Iran are for now going slow. They are trying to avoid pressing ahead with investments that would anger Washington, while also trying to avoid pulling out; which could annoy Tehran.” (FT July 25, 2008. p.9).

The US Treasury Department houses the most influential enforcement agency for policing the behavior of Big Oil, Big Banking and Big Construction companies, which would normally invest in Iran, given the world historic prices. According to investigator Grant Smith (Classified Deceptions: 2007): “In 2004, AIPAC and its affiliated think tank, the Washington Institute for Near East Policy (WINEP), lobbied for a new separate US Treasury unit to be created – the ‘Office of Terrorism and Financial Intelligence’ (OTFI). It is headed by AIPAC vetted leadership and many OTFI briefings are delivered directly to WINEP. OFTI’s secretive financial operations that target Iran and its trading partners are tightly coordinated with Israel’s leadership.” (Smith. page 59). Stuart Levey, sub-secretary of the Treasury and a zealous Zionist, who runs OTFI, and his staff have successfully pressured many of the biggest multi-billion dollar public pension funds in states like New York, Florida, Texas and California to disinvest in any company investing, trading or engaged in any economic activity with any Iranian public or private enterprise. Secondly, it has arbitrarily labeled any humanitarian organization dealing with Iran as a possible ‘terrorist conduit’. Levey has made frequent visits to Europe and Asia, threatening US reprisals to any country or corporation trading or investing in Iran. Levey and the OTFI have formulated Treasury policy memos which have decisively shaped US sanctions policy and proposals to the United Nations. It is clear that Cheney, Bush and the Democratic Congress make decisions largely drawn up, promoted and enforced by AIPAC and its key operative in Treasury, who in turn openly coordinate policy with their mentors in the Israeli foreign and financial ministries and the office of the Israeli Prime Minister.

Clearly the power of the ZPC is as much from its capacity to leverage malleable non-Zionist Congress people, public agencies, private financial institutions as it is to apply direct control over public policy. In other words for every dues paying member or leader of AIPAC, and of the 52 leading Jewish organizations in America, there are a multiplicity of state and civil society leaders and organizations who are influenced to initiate and implement pro-Israeli policies. The surprise expressed by some critical overseas Israeli observers, like Uri Avnery, over how a tiny minority of American Jews can dominate US Middle East policy, overlooks their leverage, access, and power to shape the agenda of vast sectors of US public and civil society policy makers.

While the oversight of foreign observers is understandable, what is absolutely inexcusable is the behavior of liberal critics of US war policy toward Iran. Bill Moyers, ignoring the abundant evidence published in all the major financial media on the economic sanctions against the oil companies spearheaded by the ZPC, argues that the Middle East wars are “about oil”. (Moyers and Winship June 28/29, 2008 Counterpunch). Citing as evidence for Big Oil’s role in Middle East wars, they quoted a number of former top Zionist officials in the US government (Greenspan, Wolfowitz and others). They argued that the signing of oil contracts in Iraq eight years after the start of the war is evidence that US policy was a product of Big Oil. Instead of examining Wolfowitz and over three dozen pro-Israel top policymakers in the Bush Administration who designed and executed the policy to invade Iraq - and the current all out push by the ZPC toward war with Iran – Moyers and Winship cite obscure meetings between Cheney and the oil companies. Instead of discussing the public overt campaigning for war with Iraq and Iran by the 52 leading Jewish organizations in the United States and the public policies of leading policymakers in the government, Moyers resorts to individual conspiracies between Cheney and the ‘oil industry’. Moyers admits he knows nothing about the content of the meetings and why the secret meeting did not lead to any direct lobbying for war by Big Oil (in contrast to AIPAC and its affiliates). Moyers article in Counterpunch totally avoids making a single reference to the massive, sustained and successful Zionist war campaign in the Executive and Legislative offices as well as in the Op-Ed pages of all the major daily and weekly newspapers and magazines.

A similar kind of liberal cover-,up is found in the July 17, 2008 issue of the New York Review of Books, entitled “Iran: The Threat” by Thomas Powers who puts the entire burden for war policy toward Iran solely on Bush and Cheney, overlooking the intense and successful economic sanctions and war resolutions authored by AIPAC and implemented by the Democratic Congress. Powers omits the entire war propaganda campaign which appears in the mass media written by academics from Zionist ‘think tanks’, the entire groveling for Israel exercises by the US presidential candidates and three-quarters of the US Congress and Senate at the AIPAC conference, (which took place just prior to the Powers article). Powers says nothing about the entire political class’ blind support for Israel’s promise to go to war with Iran. Powers, a supporter of killer sanctions as an alternative to an air and missile attack, doesn’t even mention the fact that the ZPC is the leading advocate of sanctions. His research didn’t include the crucial fact that the implementation and enforcement of sanctions are in the Treasury Department (OTFI), which coordinates with Israeli agencies and is run by Stuart Levey, an Israel-Firster.

Noam Chomsky has long been one of the great obfuscators of AIPAC and the existence of Zionist power over US Middle East policy. One of his most blatant examples of cover-up occurred during the AIPAC conference in early June 2008. In answer to a question on what it would take to change US unconditional support for Israel, Chomsky ignored the servility of US Presidential candidates to Israel and the AIPAC at the AIPAC conference; Congressional approval of AIPAC authored sanctions resolutions and their implementation by Treasury Department Under-Secretary Levey; the role of the ZPC in shaping media demonizing of Iran, Palestine, Hezbollah and Syria. Instead Chomsky engages in vacuous circumlocution. With reference to US support for Israel, he claims, “We have to consider the sources of support. The corporate sector in the US, which dominates policy formation, appears to be quite satisfied with the current situation. One indication is the increasing flow of investment to Israel by Intel, Hewlett-Packard, Microsoft and other leading elements of the high tech economy. Military and intelligence relations remain very strong. Since 1967, US intellectuals have had a virtual love affair with Israel, for reasons that relate more to the US than to Israel, in my opinion. That strongly affects portrayal of events and history in media and journals.”

Chomsky deliberately omits the elementary step of actually looking at the process of ‘policy formation’ and noting the role of the AIPAC lobby in shaping US Middle Eastern policy, a point noted by every major expert, Congressional staffer and observer on and off the scene. He mentions ‘the corporate sector’, a vague entity without mentioning how the Zionist lobby has successfully blocked the major oil companies from investing billions in Iran and who undermined US investment agreements with pre-war Iraq. None of the high tech investors he cites has ever lobbied to shape US policy in the Middle East, least of all pressured the US to support Israeli occupation and eviction of Palestinians, the invasion of Lebanon, its military attack of Syria. To suggest that Micro-Soft’s Bill Gates has been lobbying for Israel, as Chomsky does, is the height of silliness. But the Presidents of the 52 Major Jewish Organizations in America have. No conference organized by high-tech companies have ever drawn 65% of the members of Congress and the Senate and all major Presidential candidates to pledge their allegiance to their corporate interests in Israel. But the AIPAC conference in June drew a huge majority of Congress members and McCain, Obama and Clinton who pledged their unconditional support for Israel’s policies and interests.

Chomsky’s claim that the US has a love affair with Israel omits the systematic repression by pro-Israel and mostly Jewish professors of any critics of Israel, including the firing, smearing and censorship of critical fellow academics. What makes Chomsky’s simple-minded and blatant cover up of Zion-power in shaping US policy so grotesque is that it occurs at a time when it is at its highest point of power – when AIPAC has presidential candidates publicly swearing unconditional support to Israel at its major conference in Washington even as two top officials of AIPAC have been indicted for espionage for Israel. Chomsky, Moyers and Powers (and a host of liberal critics of US threats to bomb Iran) ignore the power of US Zionists backing of Israel’s overt war exercises and naked threats to bomb Iran. By covering up the role of the ZPC, who are the principle Congressional and Presidential backers of sanctions, embargo and war, the liberal critics undermine our efforts to prevent a catastrophic war.

Intellectuals silently complicit with the main purveyors of war for Israel are abdicating their responsibility to speak truth to power – in this case Zionist power. At some point intellectual abdication becomes co-responsibility for a Middle East catastrophe. In the face of the complicity of our political leaders and their Zionist mentors in pursuit of Israel’s apocalyptic war strategy toward Iran, the American public becomes of utmost relevance (contrary to Chomsky). To argue otherwise is to become complicit with the great crimes committed in our names, by leaders and ideologues with foreign allegiances. To continue to masquerade as ‘war critics’ while ignoring the central role of the Zionist Power Configuration makes pundits like Chomsky, Moyers and Powers and their acolytes irrelevant to the anti-war struggle. They are part of the problem, not part of the solution.
Deze indrukken verscheen ook elders op het internet.

Meer teksten van deze KKK-leider op www.davidduke.com.

17 Reacties:

At 14:50 Anoniem said...

@ Vincent De Roeck

"Ik ben een overtuigde libertariër, een échte pro-Amerikaan en een moderne Zionist, ik schrijf geregeld voor “Joods Actueel”, ik heb goede contacten met professoren aan de universiteit van Haifa, ik heb joodse vrienden en ik ken jongeren die voor de Israëlische ambassade in Brussel werken. Even de puntjes op de “i” zetten dus: ik bezoek dit soort websites uitsluitend maar om te weten welke opinies mijn ideologische tegenstanders allemaal aan het uitwerken zijn en met welke leugens zij opnieuw gaan komen aandraven in het maatschappelijke debat. Mijn vermeldingen van en links naar deze ultra-rechtse websites houden dan ook geen enkele vorm van “endorsement” of aanvaarding in."

Sorry, maar dit is een overbodige paragraaf ;-) Iedereen weet dat toch van jou, dus waarom het nogmaals herhalen? Of is dit in Vlaanderen misschien de normale gang van zaken om zich "in te dekken" tegen allerlei beschuldigingen vanuit links-egalitaire hoek? Kan men in Vlaanderen nu écht eens niet citaten overnemen van rechts-radicalen als Petras of Duke zonder zich daarvoor per se te moeten verontschuldigen? Nederland kan mensen als jij anders ook wel gebruiken, dus als je wil verhuizen, give me a call! ;-)

 
At 16:25 Anoniem said...

@ Joris V.

Ik vrees dat de toestand in Nederland niet veel beter is dan die in Vlaanderen, en dat jullie ook te pas en te onpas kiezen voor distantiëring in plaats van onbevreesde koppeling. De "guilt by association" drogreden is even diep ingeburgerd in de Nederlandse media dan in de Vlaamse hoor!

@ Vincent D.R.

Ik zie niet meteen in waarom jij je op voorhand excuseert voor het linken naar de tekst van Petras en de documentaire van Tegenlicht. Ik ben zelf ook een Zioniste, maar geloof wel in de ZOG, de Zionist Occupied Government weet je wel, ik erken dat Israel het privé-protectoraat van de VS is, de 51ste staat a.h.w. en dat wat goed is voor Israël automatisch ook goed is voor de VS, en vice versa. De inhoud is wel degelijk correct. Alleen zie ik daar geen kwaad in, net integendeel: ik vrees de toestand voor Israel wanneer er aan deze voorkeursbehandeling een einde zou komen.

 
At 14:15 Anoniem said...

Eind juni 2008 was David Duke trouwens opnieuw te gast in België, en toen werd hij gratis te slapen gelegd in het huis van een VB-gemeenteraadslid! Als bewijs van hun extreem-racistische achterban kan dat tellen. Maar ondertussen wel de joodse gemeenschap opvrijen.

http://www.politicsinfo.net/forum/about48623.html

 
At 22:42 Vincent De Roeck said...

De Ku Klux Klan is waarschijnlijk niet meteen het leukste onderwerp om hier besproken te zien worden, en dit soort teksten duwen de auteur doorgaans in het rechts-radicale verdomhoekje, maar toch waag ik het er hier op. Om de één of andere niet nader gespecifieerde reden ben ik immers gefascineerd door geheime genootschappen, zeker als die dan ook nog eens politiek incorrect zijn, en natuurlijk zonder daarom per se te hoeven vervallen in het samenzweringsdenken dat enkel personen als Dan Brown een inkomen verschaft. “The Skulls” is zo bijvoorbeeld één van mijn lievelingsfilms en ook over de “militia movement” van de jaren 1990 in de Verenigde Staten heb ik al ettelijke boeken doorworsteld. In dat kader past ook mijn interesse voor de geschiedenis en de gebruiken van de Ku Klux Klan. Maar nogmaals: dit artikel houdt geen enkele vorm van persoonlijk “endorsement” in van de KKK of van haar verwante organisaties, noch een ontkenning of minimalisering van de door haar leden gepleegde misdaden.

Over de KKK zijn er tal van boeken geschreven en oneindig veel films gemaakt, en ook het internet puilt uit van allerhande informatie over het “Onzichtbare Rijk”, zeker na een aantal grote KKK-gerelateerde rechtszaken de laatste jaren. De “American Civil Liberties Union” financierde een proces van de Klan voor het Amerikaanse Hooggerechtshof omdat de laatste haar recht op vrije meningsuiting en haar vrijheid van demonstratie drastisch ingeperkt zag. De KKK won die zaak trouwens en mag sindsdien opnieuw vrij rondlopen en vrij haar boodschap verspreiden. Recenter nog kwam de “John Birch Society” in opspraak omdat zij banden zou hebben met de Klan, en in de documentaire “Bowling for Columbine” ventileerde Michael Moore het Amerikaanse vooroordeel dat ook de NRA een nevenorganisatie van de Ku Klux Klan zou zijn. En als kers op de taart braken er vorig jaar in Toledo (Ohio) rassenrellen uit na een betoging van de lokale KKK die breed in de media uitgesmeerd werden, en werd Klansman Edgar Ray Killen in 2005, 41 jaar na de feiten, veroordeeld in Mississippi voor een drievoudige moord. Zijn verhaal werd in 1988 trouwens al verfilmd in “Mississippi Burning” met Gene Hackman en Willem Dafoe.

De laatste jaren komt ook David Duke terug meer in de belangstelling, en ook hij heeft een verleden in de KKK, net als de Democratische senator Robert C. Byrd trouwens, die door zijn leeftijd en anciënniteit momenteel de derde in lijn is om de president op te volgen moest er aan diens presidentsschap voortijdig een einde komen. Byrd is 91 jaar oud en zetelt al 49 jaren onafgebroken in de Amerikaanse Senaat, een absoluut record. Een leuke anekdote over deze senator van West-Virginia nog: het heeft tot 2000 en de unanieme aanvaarding van Colin Powell als minister van buitenlandse zaken geduurd alvorens Byrd bereid was om een zwarte kandidaat zijn imprimatur te geven! Tenslotte wil ik deze inleiding nog even besluiten met wat eigenlof: op basis van alle relevante literaire informatie, aangevuld met hoogwaardige internetbronnen, heb ik onlangs ook het KKK-artikel op Wikipedia volledig herschreven en aangevuld. Vandaag staat dat artikel in de “etalage” van Wikipedia, de verzameling van hun allerbeste artikelen.

Hieronder vinden jullie één van de meest volledige - vrij beschikbare - documentaires over de gebruiken en de geschiedenis van de Ku Klux Klan. Deze negendelige YouTube-reeks (88 minuten in totaal) gaat wel aan één element voorbij, met name de libertarische achtergronden van de interne regels en hiërarchie van de Klan. Begrijp me natuurlijk niet verkeerd: de ideologie van de KKK was intrinsiek verwerpelijk, daar niet van, maar hun interne keuken was dat eigenlijk niet. De KKK was ergens immers een heuse libertarische organisatie, omdat ze de macht van de centrale overheid niet erkende en alles intern wilde regelen. Lidmaatschap was open en vrij, en de onderwerping aan de KKK-regels was dus een vrije individuele keuze. Wat meer kan een libertariër zich eigenlijk wensen? ;-)

http://www.youtube.com/v/21XWx7GCTmE&hl=en&fs=1 http://www.youtube.com/v/l5GLvvuHRWY&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/Rx_iJ0vdkK8&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/2u56KAE0y8A&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/7BnWM35Jp_E&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/HHvD_lyYzT0&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/o2bZSeP2_Ac&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/GqimK3oC7oo&hl=en&fs=1
http://www.youtube.com/v/BId_9fObogE&hl=en&fs=1

 
At 16:39 Anoniem said...

-- “European American Unity and Rights Organisation” (EURO) en de “National Association for the Advancement of White People” (NAAWP) --

Héhé, die David Duke is me er ene... Vincent, weet jij toevallig of de Duke-EURO eerder bestond dan onze gemeenschappelijke EMU-munt? Want anders zou ik durven geloven dat onze EUSSR-leiders misschien bij deze uberracist hun mosterd gehaald hebben... Héhé!

 
At 14:02 Anoniem said...
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.  
At 14:02 Anoniem said...

Vincent, David Duke is helemaal niet de extremist die jij ervan maakt. Hij is een conservatieve intellectueel, meer niet. Kijk maar naar zijn speech voor een Rotary Club in Louisiana enkele maanden voor 9-11.

http://www.davidduke.com/general/a-speech-by-david-duke-in-late-2000-a-few-months-before-911_1045.html#more-1045

 
At 09:46 Anoniem said...

Dat "no war for Israel" gedoe ruikt toch wel iets te hard naar een conspiracy theorie. Die David Duke zou kennelijk dus wel een goede Ron Paul kunnen zijn.

 
At 12:26 Anoniem said...

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Fateful_Triangle:_The_United_States,_Israel,_and_the_Palestinians

Miscchien een interessant boek om te lezen over deze situatie.

 
At 17:48 Anoniem said...

Die kwakkel sliep bij Karin Milik. Is dat geen allochtoonse bij het VB?
Gemeenteraadslid in St Niklaas.

 
At 17:49 Anoniem said...

Volgens mij heeft David Duke hier wel een punt en is de ganse MO-operatie een oorlog van en voor Israel, de 51ste staat van de VS. Anders beweren is pure domheid.

 
At 21:24 Anoniem said...

Je artikel in Wikipedia, is idd voorbeeldig. Nog zelden een zo grondige en gedocumenteerde bijdrage gelezen, bovendien zeer helder gesteld, en dus vlot leesbaar. Knap werk!

Frans V.

 
At 21:25 Anoniem said...

Na de fascinatie met een marginale figuur als David Duke, na het extreem-eenzijdige en bevooroordeelde artikel van James Bovard (Torture and Liberty), nu komt er deze "history" van de KKK!? Men zou zich terecht mogen afvragen of sommige 'libertariers' wel echt geinteresseerd zijn om individuele vrijheid te willen bevorderen, in plaats van 'koren op de molen' te willen verschaffen aan de multitude van naief-linkse (en meer schaarse radikaal-linkse) ondermijners van individuele vrijheid in de Westerse beschaving vandaag.

De geschiedenis van de KKK is nu wel voldoende bekend, en de echte KKK werd al lang geleden (nog voor Vincent geboren werd) opgedoekt door de FBI. Dat belet natuurlijk niet dat in vrije maatschappijen allerlei debielen en marginalen zullen blijven aangetrokken worden door extreme linkse en rechtse groupuscules. Bijvoorbeeld, deze week in Minneapolis/StPaul (en vorige week in Denver) zijn er zo een paar duizend linkse (maar ze weten het meestal zelf niet) 'anarchisten' van overal uit Noord Amerika wat winkelruiten gaan ingooien en zich 'amuseren' met nodeloos geweld.

De KKK als een "heuse libertarische" organisatie beschrijven, omdat ze tegen "de macht van de central overheid" zou zijn, lijkt me geen verstandig oordeel. Integendeel! Gelijk elk groepje van simplisten en intoleranten was de KKK zeker niet vies van "macht", noch van "overheid". Maar zij verkozen natuurlijk wel eigen arbitraire macht over die van een democratische overheid met 'rule of law'. De KKK past zeker niet in de galerij van verdedigers voor de individuele vrijheden van anderen. Het is wel erg wanneer men de wereld op zijn kop zet, en de intoleranten (althans door velen) kunnen worden gezien als vrijheidsminners. Dat is al even gek als communistische regimes die zich "democratische republieken" noemen.

Als CRIMINEEL probleem zijn de nieuwe KKK-groepjes een onbeduidend marginaal fenomeen vandaag. De grote contemporele kriminele problemen in de USA hebben hoofdzakelijk te maken met (1)drugsmafias, met (2) pathologisch sub-cultureel gedrag in inner-city zwarte wijken, en met (3)geimporteerde Latijns-Amerikaanse 'gangs' die gedijen in big-city sanctuaries van illegale 'immigranten'. Dat is een direct gevolg van politiek-links wanbeleid (zowel op lokaal als federaal vlak), en niet van "extreem-rechts".

Als IDEOLOGISCH probleem is de KKK al helemaal onbestaande vandaag in de USA. Er bestaat gewoonweg geen serieuse aanhang meer voor dit soort van debiel denken in media, academia, business enz... Er zijn misschien wel enige gelijkenissen met allerlei 'rechtse' Europese groepen die een sterk etnisch-gedreven discours aanhouden in Europa vandaag, omwille van de immigratie en de moslem-problematiek. Maar, terwijl 'ethnicity-obsessie' en (in sommige gevallen) 'racisme' duidelijk kenmerkend zijn voor een deel van politiek-rechts in Europa, in de USA is het tegenwoordig juist omgekeerd. Daar is het politiek-links dat nog steeds geobsedeerd is door ethniciteit en dat getuigt van een subtiele vorm van 'racisme' (in de zin van nog steeds victimisatie-ideologie te prediken en de zelfverantwoordelijkheid van ieder individu te ontkennen). Daarenboven, het grootste anti-libertarisch gevaar in de USA vandaag komt van een groot deel van de Democratische partij die European-style muilkorfwetten beogen in het Congress. Dus weer politiek-links.

Het probleem met dit soort artikel is dat het een vertekend beeld geeft van de 'big picture' vandaag, en dat het enkel de vooroordelen van ideologisch-verblinden kan versterken.

 
At 21:25 Anoniem said...

"en dat het enkel de vooroordelen van ideologisch-verblinden kan versterken."

Net zoals uw neocon-commentaren, Marc...

 
At 21:26 Anoniem said...

Een interesse in extremen in enerzijds natuurlijk, het is namelijk fascinerend, en anderzijds intellectueel leerrijk. Ik dacht dat geschiedenisboeken over het derde rijk het meest verkocht werden. Ik vind het een goede zaak dat men daarover leest, zodat men weet waar men net niet heen wil.

Voor de rest is die KKK natuurlijk een marginaal carnavalesk clubje.

 
At 19:06 Anoniem said...

@ Anonieme

Ok, u heeft nu aangetoond dat u een etiket kunt plakken. Kunt u ook een stelling uiteenzetten en verdedigen met argumenten? Dat zal dus wel niet zo zijn.

En u heeft ook aangetoond dat u geen schaamte meer kunt voelen. Waarom? Omdat u er niet voor terugdeinst van u in een discussie te mengen zonder enige bijdrage te leveren. U komt enkel af met een oneliner ad hominem... Dat is erg, want 'schaamte' is een cultureel (aangeleerd) verschijnsel dat manifeste nuttigheid heeft, en dat ons als zwakke mensen kan helpen behoeden tegen eigen stommiteiten. U zijt dus in een zekere zin weerloos tegenover uzelf... En uw anonimiteit 'beschermt' u niet, vermits u uzelf wel kent en de (morele) functie van schaamte juist is om u te helpen motiveren van 'goed' te handelen.

Uw etiket is ongepast. Ik ben geen "neocon", en ik zou duidelijk kunnen uitleggen waarom. Maar dat zal ik enkel doen tegenover serieuse mensen die vatbaar zijn voor redeneringen, en niet tegenover een simpele kladder. Want, in tegenstelling met u, ik kan nog wel beschaamd zijn tegenover mezelf.

 
At 19:07 Anoniem said...

En zelfs als Marc Huybrechts een "neocon" zou zijn (ik heb hier onlangs eens geschreven dat hij wellicht meer 'aanleunt' bij de neoconservatieven dan bij de paleoconservatieven, hoewel ik in hem eerder het mainstream conservatisme herken), dan nog is het verwerpelijk om dat op hetzelfde morele niveau te plaatsen als de Ku Kux Klan, zoals de Anonieme doet.

 

Een reactie posten