The $250 billion required to accomplish this extraordinary feat is to come from the $700 billion the supine Congress recently gave Treasury Secretary Henry Paulson, the former CEO of Goldman Sachs—one of the nine banks that will enjoy the largess. The rest of the money will be used to buy bank-held paper backed by sour mortgages and other “toxic” instruments that have stopped producing income. Congress doesn’t have $700 billion; it’s running a half-trillion-dollar deficit already. But that’s okay. The government can, presumably, borrow the money—driving up interest rates, including for mortgages, oops!—and pay the debt later in depreciated dollars. This is assured because the Federal Reserve is creating hundreds of billions of dollars out of thin air in order to rebuild confidence in the economy. Yes, you read that right.
The government will borrow a ton of money in the capital markets to give to the banks and free up the capital markets. To you and me that sounds as though the government is simply moving money from Place A to Place B in the global economy. But in the wonderland we call Washington, something magical happens when bureaucrats do that. You and I don’t understand how net wealth can come from government redistribution, but that’s why we’re not calling the shots and Paulson is.
Still, common sense suggests that if the money is there for the government to borrow, it’s there for others—so long as the government doesn’t pull rank. Economist Steve Landsburg asked why faltering banks should be saved: "Banks don’t lend their own money; they lend other people’s (their depositors’ and their stockholders’). Just because the banks disappear doesn’t mean the lenders will. Borrowers will still want to borrow and lenders will still want to lend. The only question is whether they’ll be able to find each other... As any user of Match.com can tell you, the technology for finding partners has improved since the 1930s. When a firm wants to raise capital, why can’t it just sell bonds over the web? Or issue new stock? Or approach one of the hedge funds that seem to be swimming in cash? Or borrow abroad?"
Besides that, if the banks were really worthy, the private investors the government will borrow from would be eager get in on the action. So the Treasury must be diverting scarce capital from more promising to less promising projects. The government’s program has the American public on the hook in three different ways. First, if $700 billion is diverted to politically chosen recipients, it’s unavailable for investment that would benefit consumers. What we won’t have because of this intervention is what Frederic Bastiat called “what is not seen.” But the value forgone is a real cost to regular people. Second, the new debt will eventually be repaid through taxes. Because of this new obligation, taxes either will be raised or will be harder to cut. Either way, Americans will have less of their own money, robbing them of opportunities to save for retirement, buy medical care, or invest in a better education than the government is capable of giving their kids. Third, when the Fed monetizes the debt and inflation kicks in, our purchasing power will dissolve, with all the havoc that creates for individuals and society. This camouflaged transfer of wealth from the public to the government’s cozy clients is as much a tax as any outright levy. In other words, the program to restore health to the economy will inevitably make us poorer.
Don’t be seduced by the nonsense that the taxpayers are protected. Paulson & Co. assure us that “we” stand to make a killing when the economy comes roaring back. The mortgage-backed securities will be sold at a profit, and the bank shares will be sold back to the banks. Two problems: The nature of bureaucracy gives no thinking person confidence that it has the perspicacity to buy low and sell high. If it’s such a great idea, let Paulson and Bernanke resign their positions and make the killing as private entrepreneurs. The other problem is one of identity. Let’s say the bureaucrats are right and in a few years the government will get all the money back and more. Where’s the payoff for taxpayers? Does anyone think whoever is in charge will rebate it? That’s not how government works. There will be 10,000 urgent purposes for that money. The presumptuous identification of the government with the taxpayer adds insult to the injury already inflicted. We are not the state.
It’s not only wealth, moreover, that will be transferred from people to government, but power. Every intervention produces, to use Albert Jay Nock’s terms, a gain in state power at the expense of social power. Nock writes: "Just as the State has no money of its own, so it has no power of its own." All the power it has is what society gives it, plus what it confiscates from time to time on one pretext or another; there is no other source from which State power can be drawn. Therefore every assumption of State power, whether by gift or seizure, leaves society with so much less power; there is never, nor can be, any strengthening of State power without a corresponding depletion of social power.
In this transfer a pernicious alchemy occurs: social power is persuasion, but state power is brute force. It’s not usually noted in polite company, but a shift of power from civil society to the state must entail a reduction in voluntary exchange and an increase in enforced transactions. Paulson insists that his acquisition of equity, which smacks of 1920s Italian fascism, will involve no government influence over the banks. This is hard to believe, considering that the banks were given no choice but to participate in the program. (Not that they all opposed the deal.) But even if the government’s influence is minimal, that doesn’t reduce the threat that this precedent sets. As Robert Higgs documents in "Crisis and Leviathan", government always increases its power in any - real or imagined - crisis, and when the crisis subsidies, it never returns to its earlier dimensions — the “ratchet effect.” New powers often remain on the books, ready to be dusted off—usually to the cheers of the corporate elite—at the next emergency, and, the public has been softened up ideologically for the next expansion of power. By crowding out market solutions, the state leaves the impression that it is indispensable for economic well being. We’ve been ratcheted again.
Dit artikel van Sheldon Richman verscheen oorspronkelijk bij de FEE, en in de magazines "The Freeman" en "The American Conservative".
Meer teksten van deze libertarische econoom op www.amconmag.com.
5 Reacties:
- At 19:04 Anoniem said...
-
Het is inderdaad schokkend om vast te stellen dat personae à la GWB de bail-outs in de VS niet als plat communisme maar als het "preserveren van de vrije markt" afdoen. Omdat de Amerikanen zich de weldaden van de vrije markt nog wel herinneren. Dat geheel in tegenstelling tot de Europeanen die de vrije markt nooit vertrouwd hebben en nu openlijk haar dood prediken.
- At 12:46 Anoniem said...
-
Our government has lived beyond its means for decades. We now face a crucial juncture, at which we determine whether to continue down the path of debt, inflation, and government intervention or choose to return to the economics of the free market, which have been ignored for almost a century. Increased debt leads to higher taxes on future generations, while increased inflation diminishes the purchasing power of American families and destroys the dollar.
No society has ever been achieved prosperity through indebtedness or inflation, and the United States is no exception. We cannot afford to continue our current policies of monetary expansion and unending bailouts. Unless we return to sound monetary policy, sharply reduce government expenditures, and realize that the government cannot act as a lender of last resort, we will drive our economy to ruin. - At 13:46 Vincent De Roeck said...
-
Onder de titel "It's the economy, stupid!" schreef ik onderstaand commentaarstuk voor de website InFlandersFields.eu
De K.U. Leuven publiceerde onlangs een zéér interessante studie over het verband tussen de lasten op arbeid, de sociale voordelen van niet-werkwilligen en de hoogte van de werkloosheid. De onderzoekers concluderen dat doorgedreven structurele lastenverlagingen een belangrijke bijdrage kunnen leveren tot het terugdringen van de werkloosheid op voorwaarde dat ook het matchingproces tussen werklozen en werkgevers verbeterd wordt. Dit kan onder meer worden gerealiseerd door de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd en/of degressief te maken naarmate men langer werkloos is. Minder lasten op arbeid zet werkgevers aan om bij twijfel toch bijkomend personeel aan te nemen. Minder sociale hangmatten zet werknemers aan om bij twijfel toch maar een beschikbare job aan te nemen.
In het novembernummer van "The American Conservative" wijdde een goede vriend van mij, Sheldon Richman, de hoofdredacteur van het FEE-maandblad "The Freeman", een uitgebreid artikel aan de bail-outs in de VS. Ik kan jullie zijn stuk van harte aanraden. Richman toont aan dat de VS in een tijd van nationaliseringen en overdreven overheidsinterventie nog maar enkel het land van de "theoretically free" is. En hij stelt onomwonden vast dat het nationaliseren van banken op de lange termijn een algemene verarming voor de ganse samenleving met zich mee brengt, ongeacht de mooie praatjes.
De Europese Rekenkamer weigerde afgelopen week voor het 14de jaar op rij om de rekeningen van de Europese Unie af te tekenen. Nog steeds weigert de EU een dubbele boekhouding te voeren en nog steeds kan de EU geen duidelijkheid scheppen over de bestemming van al haar gelden. Maar de Eurofielen treuren niet want andermaal zal het Europees Parlement, het democratisch schaamlapje van de Eurocratie, de budgetten in december moeiteloos goedkeuren. Zonder debat en zonder wroeging. Fraude en corruptie zijn kennelijk inherent aan het Europese instituut. En tja, ook gewenning zal wel optreden na 14 jaar hetzelfde gedoe. Idem voor de desinteresse in de media.
Om de verspilzucht van de Europese Unie en de weinig verhulde fraude met overheidsprogramma's, subsidieschema's en allocaties van EU-hulp een gezicht te geven, stelde de Britse denktank "Open Europe" een gedetailleerd overzicht op van de 100 meest frappante gevallen van geldverspilling en/of regelrechte fraude. De betrokkenen worden met naam en toenaam genoemd. En het geheel is écht wel ogen openend, zeker al je bedenkt dat dit eigenlijk maar een niet-exhaustieve bloemlezing van wantoestanden betreft.
Gelukkig wordt de vrije markt vandaag nog steeds door sommigen verdedigd. Willy De Wit van "WorkForAll" publiceerde op de weblog van Luc Van Braekel een correcte analyse van de economische werkelijkheid en stelt dat zeker niet de vrije markt, dan wel de overheid bijgestuurd zou moeten worden. Daniel Hannan was even duidelijk op zijn weblog toen hij de beslissing van de Europese Centrale Bank om de rente met een halve procent te laten dalen als contraproductief afdeed en ook de Britse Nationale Bank opriep om het Eurozone-voorbeeld zeker niet te gaan volgen.
In Nieuw-Zeeland komt er na drie termijnen van centrumlinks beleid een centrumrechtse partij aan de macht. En dat is maar goed ook want de partij in kwestie neigt nogal sterk naar haar Angelsaksische tegenhangers in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en Canada. In tegenstelling tot de Europese 'conservatieve' partijen zijn deze wel stuk voor stuk georiënteerd op de vrije markt en een kleine overheid. In Europa zijn de 'conservatieven' doorgaans 'church-going socialists' om het met de gevleugelde woorden van Europarlementslid Alexander Graf Lambsdorff te zeggen. In buurland Australië zagen we recent wel de andere ommeslag, maar niets kan mij er vandaag van weerhouden vol vertrouwen uit te kijken naar de welvarende toekomst van Nieuw-Zeeland. En hopelijk leren wij er ons lesje uit!
Tenslotte wil ik hier nog even stilstaan bij een recente "policy briefing" van het Amerikaanse "Cato Institute" waarin ze het monetair beleid van Alan Greenspan verdedigen. Natuurlijk leidde dit tot zware discussies binnen de libertarische beweging. Eén van mijn zomerprofessoren, George Selgin, reageerde prompt met een scherp tegenartikel en ook op de discussieblog van het "Ludwig von Mises Institute" gonsde het van de kritische geluiden. Of hoe de libertarische beweging andermaal gesplitst is tussen de muntfundamentalisten en de méér pragmatisch ingestelde denkers. - At 18:19 Anoniem said...
-
"Minder sociale hangmatten zet werknemers aan om bij twijfel toch maar een beschikbare job aan te nemen."
Vincent, dit vind ik een onaanvaardbare stelling. Je gaat mensen dus dwingen om minderwaardige jobs aan te nemen of jobs die ze niet eens willen uitoefenen! Waar zit je dan met je individuele keuze en je persoonlijke vrijheid? - At 00:01 Anoniem said...
-
Hugo, dit is klinkklare nonsens. Dit heeft niets te maken met keuzevrijheid of wat dan ook. Iedereen is vrij om een job te weigeren, maar men is niet vrij om geld van de belastingbetalers te eisen in afwachting van die ene droomjob.