Als rechtsvoetige is het altijd fijn om een voorzet van op links te krijgen. Wat is eigenlijk dat liberalisme dat Matthias De Clercq bedoelt? En wat is toch dat libertarisme? Volgens de haarfijne analyse van de jongbakken liberal De Clercq is Europa liberaal. Volgens hem is dat liberale Europa een maatschappij met ‘grendels’ die de vrije Verlichte Europeaan en zijn geldbeurs (en beursgeld?) beschermen tegen de boze wolven van het grootkapitaal en de beursspeculanten. Een maatschappij met een transparante overheid die steeds controleert om de democratie en de vrijheid te waarborgen. Het liberalisme is daarenboven ‘niet gemaakt om de sterken nog sterker te maken’. Gelukkig zijn er toch nog de liberale grendels op de poort van het ‘casino-kapitalisme’. Gelukkig zijn er nog de torenwachters van Frankfurt die toezien op de goede en rechtvaardige werking van onze markt, en die de Europese kleine (en minder kleine) spaarders nauwlettend in het oog houden en beschermen tegen de Amerikaanse roulette van de hypotheekmarkt en haar rommelkredieten.
Maar wat nu? Het gaat faliekant mis op de financiële markten, het grootkapitaal wordt verketterd en de spaarders hullen zich in zwarte schaapswol. De Maurice Lippensen en Axel Millers van deze tijd hebben ons geld verbrand! Die vermaledijde casino-kapitalisten toch! Vreemd wel dat moesten Maurice Lippens en Axel Miller naar het casino van Knokke gaan en daar alles zouden verspelen met blackjack, ze met lege handen naar huis terug zouden keren. Maar dat element van het casino-kapitalisme schijnt in de huidige politieke constellatie volledig afwezig te zijn. Ondertussen mag de Europese Verlichte spaarder, nadat hij zijn beursgeld in rook heeft zien opgaan door toedoen van deze casino-kapitalisten, nog eens diep in zijn geldbeurs tasten om het vel (en de bankrekening) van de roulette-spelers te redden. Nationaliseren noemt men dit dan gewoonlijk, maar de stempel 'socialisme voor de rijken' is beter aangewezen. Fortis op de fles, ok, maar dan wel een magnum van Pommery. En ondertussen drinkt de burger lijding-water.
Matthias De Clercq is dus eigenlijk wel erg selectief in zijn interpretatie van de ‘te beschermen Europeaan’. Enkel de vriendjes van de koning en de uitgerafelde Belgische haute finance komen in diens ogen in aanmerking. Begrijpelijk dat ze gered worden, daar niet van, het betreft hier immers de grote geldschieters van het establishment. En wie weet waar dit land naartoe zou gaan na de ondergang van de geslachten Lippens en Miller. Bij mijn weten draait liberalisme om de kernbegrippen ‘vrijheid’ en vooral ‘verantwoordelijkheid’. Maar blijkbaar is dat allemaal niet zo belangrijk zolang er genoeg geld en belangen tegenover staan. Ook principes hebben kennelijk hun prijs. Gelukkig maar dat ikzelf geen principes heb, maar ja, ik ben dan ook geen liberaal maar een libertair.
En het boze libertaire Amerika laat alles gedijen, als we Matthias De Clercq mogen geloven. Zijn Freddy Mac en Fannie Mae dan niet genationaliseerd misschien? Of AIG? En laat nu net de marxistisch geïnspireerde Community Reinvestment Act hun paradepaardje zijn, oftewel de ‘democratisering’ van de huizenmarkt. Iedereen zou plots het recht hebben op een woning, ook zij die er geen kunnen betalen! Democratiseren betekent nivelleren, en leningen opdringen aan kredietonwaardige Amerikanen, met alle subprime-gevolgen van dien. Gelijkheid bewerkstelligen gaat via het collectief verarmen van de samenleving. En aangezien we in de dood pas allemaal gelijk zijn, hebben de egalitaire liberalen à la Matthias De Clercq en Dirk Verhofstadt er dus alle baat bij om de mensheid zo snel als mogelijk de dieperik in te helpen.
Dus neen! De Verenigde Staten zijn allesbehalve een libertair land. De VS zijn gebouwd op kredieten en dat is historisch zo gegroeid. En laat nu net de officiële leuze van de libertaire beweging “TANSTAAFL” zijn: There Aint No Such Thing As A Free Lunch. Deze spreuk valt moeilijk te rijmen met het mooie egalitaire ideaal van de democratisering van de huizenmarkt. Of democratisering tout court. Een land waar de vennootschapsbelasting op 35% ligt, is bezwaarlijk een libertair land te noemen. Een land waar rent-seekers als de olie- en graanlobby de touwtjes van het beleid in handen hebben in plaats van de marktspelers kan onmogelijk een libertair land zijn. Een land met een sixteenth amendment, dat de federale overheid toelaat belastingen op te leggen zonder zich daarvoor te moeten verantwoorden of zonder de toelating van de staten te krijgen, is allesbehalve libertair. Amerika is in hetzelfde bedje ziek als Europa en de rest van de wereld. Het grote geld dicteert de overheden en ensceneert haar democratisch bestel. Wanneer deze politiek faalt, wordt de democratie ingeschakeld om het Grote Geld te dépanneren via nationaliseringen, het schuiven met rentevoeten, bail-outs, en natuurlijk de Federal Reserve als ultieme hefboom.
Ik begin er meer en meer in te geloven dat een libertair in zijn diepste zelf eigenlijk een casino-kapitalist is. Want als je naar het casino gaat, kom je binnen met je eigen geld en ben je verantwoordelijk voor je eigen daden. Er staat geen overheid naast je die de roulette voor jou doet stoppen of de kaarten bij het poker telt. Als je werkelijk de kans loopt alles te verliezen, zal je minder inzetten, of voorzichtiger wedden. Dan spraken we nu niet over die duizelingwekkende bedragen die Fortis of Dexia vergokt hebben. Wie verantwoordelijk is, is voorzichtig. Wie niet voorzichtig is, hangt. Dat is libertarisme. Rechtvaardig én doeltreffend. Zouden libertairen Fortis hebben laten failliet gaan? Zeker en vast. Maar de impact ervan zou uitermate gering geweest zijn, omdat Fortis in de eerste plaats een veel kleinere bank geweest zou zijn.
De moddervette welvaartsstaat heeft het grootkapitaal meegesleurd in de voederbak van het belastinggeld en het marktoptimisme. En de belastingbetaler is verantwoordelijk. Wie onverantwoordelijk is, kan immers doen wat hij wil. De latere bail-out is toch verzekerd. Gewoon verder vreten en optimistisch zijn, dat is de boodschap tegenwoordig. De trog onschuld staat al klaar om de handen in te wassen. The moral duty of optimism. Niet waar mijnheer Dirk Verhofstadt? De libertair is een pessimist. Hij weet immers hoe een casino werkt.
Deze tekst werd mij toegezonden door Cassandra-medewerker Xavier Everaert, waarmee ik afgelopen zomer in Philadelphia aan het Institute for Humane Studies samen seminarie gelopen heb. Ik kan het met dit commentaarstuk van hem volledig eens zijn.
Meer teksten van deze jonge libertair op www.vzwcassandra.be.
13 Reacties:
- At 18:21 Anoniem said...
-
Stelling 1: Socialisme is barbarij.
(Vraag het maar aan de overlevenden van de "Killing Fields" bijvoorbeeld.)
Stelling 2: De bail-outs zijn een vorm van socialisme.
Conclusie lijkt me voor zich te spreken! We leven in tijden van barbarij, en we beseffen het niet eens! Time for a Reagan Revolution! - At 11:24 Vincent De Roeck said...
-
Op In Flanders Fields schreef ik deze week ook nog een commentaarstuk over de actualiteit onder de titel "Knechten en dwazen".
De kogel is door de kerk. Noël Slangen, de politiek directeur van mijn partij Open Vld, stapt op nadat zijn communicatiebedrijf “Groep C” andermaal in opspraak kwam met riante overheidsopdrachten. Slangen hoopte met deze stap zijn opdracht voor de BAM en de Oosterweelverbinding, die in zou staan voor één derde van de actuele opdrachten van Slangens bedrijf, te kunnen vrijwaren, maar ook dat lukte hem niet. In enkele dagen tijd verliest Slangen dus zowel zijn politiek postje als het grootste actuele contract van zijn bedrijf. Ik heb er nooit doekjes om gewonden dat ik geen fan was van de benoeming van een gewezen socialist tot feitelijk partijvoorzitter, maar moet hier eerlijk zijn. Noël Slangen laat een partij achter die in betere vorm is dan moest hij er niet voor gewerkt hebben.
Intern is de rust teruggekeerd en de communicatie met de leden en lokale afdelingen is verbeterd. De campagnes verliepen voortreffelijk en ook voor ideologische discussies is er terug plaats binnen de Open Vld. Slangen riep zo bijvoorbeeld het liberaal kenniscentrum “Prometheus” in het leven om de partijkoers voortdurend te kunnen bijsturen met ideologisch onderzoek. En Slangens “Maandagdiners” met de partijtop en de verschillende actoren binnen de liberale beweging in Vlaanderen hebben de partij terug weten te verankeren in de samenleving. Slangen weg is in mijn ogen “good riddance”, daar niet van, maar zijn erfenis is wel positiever dan algemeen gedacht.
In het laatste nummer van “The Freeman” schetst professor Andrew Morriss van de University of Illinois een zéér rooskleurig beeld van Hongkong dat al jaren de koppositie inneemt in de economische rankings van zowel de “Heritage Foundation” als het “Fraser Institute”. Hongkong is één van de zeldzame landen in de wereld dat er in een luttele halve eeuw in geslaagd is om rijker te worden dan het oude moederland, in casu het Verenigd Koninkrijk. Ook Christophe Charpentier stak de loftrompet over Hongkong in zijn artikel “Big markets, small governments” dat in het laatste nummer van “Blauwdruk” verschenen is. Hongkong zou inderdaad hét gidsland moeten zijn inzake economische vrijheid, groei en overheidsbeslag.
De professoren Cass Sunstein (Harvard) en Richard Thaler (Chicago) hebben onlangs het boek "Nudge" (Yale University Press) geschreven waarin zij een nieuwe denkrichting voorstellen, het "libertarisch paternalisme". Sunstein en Thaler gaan ervan uit dat vrije burgers vatbaar zijn voor gestuurde informatie. Ze zouden eerder geneigd zijn om 90% vetvrije producten dan 10% vette producten aan te schaffen. Vandaar het voorstel van de twee economen om de overheid en haar programma's als "default" te gaan beschouwen en om burgers de mogelijkheid te geven van alles en nog wat de opt-outen. De signaleerwaarde van de overheid blijft behouden en doordat minder mensen actief zullen "neen" zeggen dan passief tegen hun zin het spel aanvaarden, kan de overheid haar taken probleemloos blijven vervullen. Ik vind deze theorie zeer aannemelijk en wil ze gerust steunen, maar dan louter als tussenvorm. De overheid heeft evenmin volledige informatie en de kosten van de programma's van de overheid blijven komen van geweld (belastingen). Maar als de denkrichting van Sunstein en Thaler mensen kan warm maken voor de vrijheidsfilosofie is dat natuurlijk mooi meegenomen.
Sinds vorige maand staan er meer dan 1 miljoen personen als terreurverdachten geregistreerd bij de Amerikaanse overheidsdiensten, zo blijkt uit een blik op de counter van de “American Civil Liberties Union”. Deze lijst wordt door de TSA o.a. gebruikt om passagiers te weigeren op luchthavens. De verwoede pogingen van de Amerikaanse overheid om terreur te bestrijden, doen de heksenjacht op communisten en on-Amerikanen van Joseph McCarthny in het niets verbleken. Ook de senator van Wisconsin geloofde heilig in zijn zwarte lijst. En ook de terroristenlijst vandaag is niet zonder fouten. Senator Ted Kennedy stond drie weken lang op de lijst en Congreslid John Lewis zelfs twee maanden. Edward Allen was amper vier jaar oud toen hij op de lijst kwam. Wat ik aan deze praktijk vooral onaanvaardbaar vind, is dat de namen op de lijst niet publiek beschikbaar zijn. Of zoals Becky Ackers het in een recent editoriaal in de “Washington Post” nog treffend wist te zeggen: “Wanneer we de overheid toelaten om de namen op dit soort willekeurige lijsten geheim te houden, empoweren we een politiestaat, en laat dat nu net gevaarlijker zijn dan wat terroristen.”
In een opiniestuk in de Californische krant “Orange County Register” hekelt Steven Greenhut het paniekvoetbal omtrent de stijgende energieprijzen in de Verenigde Staten. Greenhut stelt dat overregulering mee aan de basis ligt van de hoge prijzen, ook al wordt dat doorgaans vergeten, en vat de koe bij de horens door het vermeende ongeloof van de burgers in de vrije markt na de energiehausse en de bankcrisis weg te lachen. Er rijden vandaag minder auto’s op de baan dan enkele jaren geleden en ook de grootte ervan is afgenomen. Mensen geloven misschien niet in de markt, toch leven ze volstrekt in overeenstemming met marktprocessen. Als de prijs van een goed toeneemt, zal de consumptie ervan afnemen. En de elasticiteit van de consumptie is daar ondergeschikt aan.
John Stossel verspreidde deze week dan weer een opiniestuk waarin hij de verdediging van de speculanten op zich nam, net zoals ook Paul Vreymans van “WorkAndWealthForAll” enkele weken daarvoor al gedaan had. Speculanten hebben immers een zéér nuttige taak binnen een gezonde economie. Door vaste prijzen voor toekomstige goederen te bedingen, bezorgen zij ondernemers zekerheid van levering én van prijs. Door risico’s in te schatten en daarop in te spelen, zorgen speculanten ervoor dat overschotten niet verloren gaan en tekorten opgevangen worden. Zonder speculanten zou langetermijnplanning onmogelijk zijn in volatiele markten. Het zou dan ook geen kwaad kunnen moesten de socialisten in dit land eens een basiscursus economie volgen in plaats van blind af te geven op de speculanten, die in wezen vlijtige mieren zijn.
Verschillende prominente economen zoals Lawrence Reed van het “Mackinac Center” in Michigan slaakten deze week een kreet van verontwaardiging. De recente bancaire spelletjes van de Amerikaanse en Europese overheden, en de daarmee samenhangende kredietexpansies door de centrale banken, hebben een oud monster doen herrijzen. De inflatie steekt opnieuw de kop op. De monetaire discipline is verdwenen en staatsinterventionisme is terug van nooit echt weggeweest. Zimbabwe is het beste voorbeeld om het spook van de inflatie te duiden, maar ook Napoleon en Adolf Hitler konden de macht grijpen in tijden van hyperinflatie. En wie is er nu éénmaal verantwoordelijk voor de inflatie? Inderdaad, de overheid. Zij zijn de enige die, om het met de woorden van Ludwig von Mises te zeggen, een waardevol goed als papier waardeloos kunnen maken door inkt te gebruiken. Of zoals de oude profeet Isaiah zei tot de Israëlieten: “Uw zilver is onzuiver, uw wijn gemengd met water!” Duurzame groei kan enkel maar geschieden door de herinvoering van de goudstandaard. De overheid mag niets meer in de monetaire pap te brokken hebben. Ze kan zich immers nooit voldoende bedwingen.
Professor Stephen Davies van de Metropolitan University van Manchester publiceerde enkele dagen geleden een mooi overzicht van de Amerikaanse presidenten en hun nalatenschappen. Hij komt tot de conclusie dat vele presidenten zoals Lyndon Johnson en John F. Kennedy tijdens en kort na hun presidentsschap immens populair waren, maar waar tegenwoordig niet meer zo positief op teruggekeken wordt. Ronald Reagan, Harry Truman en Dwight D. Eisenhower bewijzen het tegendeel. Zij waren niet zo populair aan het einde van hun termijnen, maar vandaag is dat helemaal anders. Dit biedt anders ook nog kansen voor George W. Bush om mettertijd misschien helemaal anders gepercipieerd te worden dan vandaag. En natuurlijk zijn er evergreens als George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Franklin D. Roosevelt die altijd een positieve connotatie gehad hebben, maar zij vormen een zéér kleine minderheid. Davies vond het vooral opmerkelijk dat twee schitterende presidenten, Grover Cleveland en Calvin Coolidge, die ongeziene welvaart gebracht hebben voor de Amerikaanse burgers doorgaans vergeten worden in de lijstjes. Zij zouden nochtans voorbeelden voor de huidige generatie politici moeten zijn.
Al deze korte commentaren van mezelf bewijzen één ding. Tot scha en schande van ons allemaal die deze zaken zonder boe of ba over ons heen laten gaan, tonen bovenstaande berichten dat wij, de burgers van de Westerse welvaartsstaten, andermaal een bende onwetenden zijn. Een bende knechten en dwazen. Zeker geen vrije mensen. - At 11:25 Anoniem said...
-
Je maakt hier vele interessante opmerkingen, Vincent, maar ik heb toch wel enkele kritische bedenkingen.
1) Het rooskleurig beeld van Hong Kong kan ik niet bijtreden. Er staat wel "inzake economische vrijheid, groei en overheidsbeslag", maar is echte economische vrijheid wel mogelijk zonder politieke vrijheid? HK heeft geen echte politieke vrijheid meer, en is een soort van 'hypocriet experiment' dat nog tijdelijk blijft voortbestaan onder 'de gratie van het Politbureau in Beijing', omdat zij dat (voorlopig) economisch voordelig vinden voor China zelf. Maar, in de toekomst gaan er ongetwijfeld allerhande conflicten komen (Japan, Korea, USA....etc) en gaan er concrete keuzes moeten gemaakt worden. De "economische vrijheid" van Hong Kong zal, zonder enige twijfel, illusoir blijken te zijn. In feite bestaan er al min of meer verborgen conflicten vandaag, die de keuzevrijheid van HK beperken. Ik denk echt niet dat men economische vrijheid los kan zien van de politieke realiteit. In de mensenwereld primeert macht (politiek) steeds op het louter economische. Er bestaat geen echte economische vrijheid in een onvrij of ondemocratisch politiek bestel. Essentieel omdat er dan geen echte rechtszekerheid kan bestaan.
2) Ik vind die zogezegde "registraties" op terreurlijsten volkomen over-de-top-hype. Zeker als dat 'nieuws' dan nog komt van een volkomen gediscrediteerde organisatie als de ACLU. Wat betekent dat concreet, in de VS context, als een 'ambtenaar' ergens mij op een lijstje zou zetten? Ik ben veel meer beducht van op een ACLU-lijst te staan. Die organisatie is al geruime tijd in radikaal-linkse (en naar mijn mening 'ondemocratische' handen gevallen), en dat reflecteert zich regelmatig in de selectiviteit van de individuele gevallen waarvoor die organisatie zich vandaag inzet. Het gaat hier wel degelijk om een organisatie die de VS cultuur en maatschappij wil vernietigen in naam van een extreem-ideologische linkse optiek. Om het kort te houden, de ACLU zal zich niet inzetten om, bijvoorbeeld, geheime stemming voor vakbondsverkiezingen te kunnen behouden, noch wanneer het zou gaan om de vrijemeninsguitingsbeknotting van een conservatief ergens in een van de 50 staten. Maar, als ze ergens een illegale immigrant wat langer de wet kunnen helpen overtreden, of de uitvoering van een jury-vonnisoordeel van een bewezen 'terrorist' zouden kunnen tegenhouden, of de bevoegdheid van ouders over hun kleine kinderen kunnen ondermijnen, enz...dan staat de ACLU zo voor de deur. De ACLU is een organisatie die (bijna 'congenitaal') weigert van de vrijheid van bedrijven te erkennen om minimum gedragsvoorwaarden te kunnen vereisen van hun eigen werknemers of van clienten op hun eigen 'vloer' enz...
3) Het terrorisme is een realiteit, en de concrete wijze waarop de VS overheid dat bestrijdt is het voorwerp/onderwerp van permanente give-and-take tussen de Administratie en de betrokken organen van het Congress (dat al geruime tijd door de Oppositie wordt gecontroleerd). Dat gebeurt volgens een echt 'democratisch' proces (met subpoena powers, juridische sancties etc...). Het is niet omdat de ACLU zegt dat Ted Kennedy ergens op een lijstje werd gezet door een ijverige(?) ambtenaar dat dat dan (a) echt wel zo zijn geweest, en/of (b) dat dat iets concreet zou kunnen betekenen. Er is niemand die Kennedy zal kunnen beletten van op een vliegtuig te stappen, en als men een 'normale' Amerikaan zou beletten (zonder goede reden!!) vanop een vliegtuig te stappen, dan heeft die 'men' zo meteen een juridisch proces aan zijn been. Het is ongetwijfeld zo dat, bijvoorbeeld, Barack Obama maar moeilijk een 'security clearance' zou kunnen bekomen voor vele jobs in de VS overheid. Dat komt omwille van vele van zijn lamentabele 'associaties' en eigen ondoordachte uitspraken in het verleden. Een overheid (gelijk eender welke menselijke organisatie met concrete doelstellingen, in casu publieke veiligheid) kan niet functioneren zonder 'preventieve' regels. Maar, als de kiezers dom genoeg zijn om het feitelijke gedrag en woorden van Obama te negeren (of er niet over geinformeerd willen zijn), dan mag Obama wel president worden. Dat is democratie.
Wanneer halve fascisten en/of morele degenerates "politiestaat" roepen, dan moet je niet te vlug op de bandwagon stappen, maar wel van de 'big picture' voor ogen proberen te houden. Extreem-ideologisme ia altijd gevaarlijk. zowel in losbandige als in controlerende richting. - At 11:26 Anoniem said...
-
"...Sinds vorige maand staan er meer dan 1 miljoen personen als terreurverdachten geregistreerd bij de Amerikaanse overheidsdiensten, zo blijkt uit een blik op de counter van de “American Civil Liberties Union”...."
Dat is dus nationaal omgerekend 1 persoon op de 300.
Wist u, dat in het vrije Belgenland, er in de 80-er jaren nog 800.000 "Vlamingen" een dossier hadden bij de nationale veiligheidsdienst. Waarschijnlijk was dit om on-Belgische activiteiten tijdig te kunnen voorkomen. Omgerekend was dat dan 1 persoon op 8.
De terreurbende van "Nijvel" hebben ze echter nooit kunnen vatten. - At 11:27 Anoniem said...
-
Waarom een foto van Obama en Marx bij deze tekst? Het was toch Bush die de bail-outs heeft doorgevoerd...
- At 13:12 Anoniem said...
-
Gelukkig maar dat ikzelf geen principes heb, maar ja, ik ben dan ook geen liberaal maar een libertair.
een man zonder principes, mooi ! - At 13:20 Anoniem said...
-
@ Ron Paul
Wauw, eindelijk in persoon op deze website! Het werd wel tijd na de maandenlange propaganda van Vincent De Roeck voor jouw campagne in de VS... - At 13:22 Anoniem said...
-
En je spreekt nog vrij goed Nederlands ook...
- At 13:36 Anoniem said...
-
Het is eens wat anders dan de Obama propaganda die onze kranten "siert".
- At 13:37 Anoniem said...
-
@ Nicolas Raemdonck
Ik snap de achterliggende vooroordelen van de cartoon wel, maar volgens mij schort er iets in de uitwerking. Zou Marx-Biden niet beter geweest zijn? Of is Biden volgens de cartoonist misschien de grootste communist van de twee? - At 15:51 Anoniem said...
-
Of misschien een foto van Obama/Dedecker? Die laatste is toch zo'n grote fan van de eerste.
- At 12:53 Anoniem said...
-
Die everaert zit wel bij het Gentse NSV, ik zou hem nu niet teveel lof toezwaaien omwille van één redelijke goede tekst
- At 00:29 Anoniem said...
-
Is de VLD in betere vorm vraag ik me af?
De oude kanonnen bloeden enorm:
- Patrick Dewael heeft de air van corruptie rond zich. Dat die man niet is afgetreden, terwijl er grote fouten op zijn kabinet plaatsvonden (schriftvervalsing en dergelijke) is mij een grote vraag. Hij kleeft blijkbaar te veel aan zijn post.
- KDG lijdt enorm onder het onderzoek naar de verkoop van de aandelen Fortis, alhoewel ik denk dat het inderdaad over een domme beslissing gaat van zijn schoonbroer en vrouw. Maar de mensen en de media zien wat ze willen en dat is sensatie, zelfs al is er niets van aan.
- Verhofstadt is niet te zien maar ik denk dat zijn houdbaarheidsdatum langzaam aan het verstrijken is. Yves Leterme heeft ondanks zijn gestuntel het vacuüm toch ingevuld. Paars, dat Verhofstadt terug aan de macht kan doen komen, is immers voor een lange tijd dood met de huidige electorale toestand van de SP.A.