Meanwhile, the most productive Germans are fleeing the country, most to take up residence just south of the border, in non-EU Switzerland, causing even more frustration in Berlin. In the last four years no fewer than 68,000 Germans chose to emigrate to the Alpine republic, where the tax burden is on average a third lower. In 2007 alone, 29,309 German citizens made Switzerland their home -- a historical record. But the Germans, as the French and Italians have notoriously done for a long time, are also evading the state within its own borders. With the largest tax increase since the end of World War II implemented by the Merkel government in 2007, the German underground economy is estimated to have grown to 14.7 percent of gross domestic product last year. Faced with such trends, no wonder Europe’s politicians are becoming increasingly nervous. In their fight for self-preservation, the EU is a welcome tool. It can be used to make less competitive those countries deemed too attractive and thereby stem the citizens’ option of last resort: “voting with their feet” and leaving their country altogether. The EU is even reintroducing control of cash movements. Travellers entering or leaving the EU are now required to make a declaration to customs authorities if they are carrying “cash of an amount of 10,000 euros or more.” Undeclared cash may be “detained.” Almost 20 years after the fall of the Berlin Wall, the EU is busy building new barricades.
Tax centralization at the EU level progresses at a much faster pace than is generally perceived. Although the EU denies being concerned about tax rates, the European Commission, backed by high-tax governments, openly pursues the protection of its member states’ tax revenues against “harmful tax competition” and promotes the “coordination” of tax policy. The Commission thinks that upholding the unanimity rule for all tax decisions - a rule that still applies - will make it difficult to achieve the tax coordination it strives for. It has therefore proposed a switch to qualified-majority voting in many tax areas. To facilitate short-term advances, they have also begun to favour “soft” but politically influential measures by drawing up “codes of conduct” and recommendations rather than legislative proposals. Closer forms of cooperation among groups of states sharing the same position are also pursued.
The EU seeks to track European taxpayers by aiming for as extensive an exchange of information among tax authorities as possible. The most striking example of this is the Savings Tax Directive, in effect since mid-2005, under which each member state must set up an “automatic exchange of information” to notify other member states when their citizens earn interest income outside their home countries. Only Belgium, Luxembourg, and Austria are being permitted a transitional period during which they levy a withholding tax instead of violating bank secrecy. The EU so far has also signed equivalent withholding agreements with five non-member European states, including Switzerland, that have refused to set up an automatic exchange of information. Although the EU directive has been downplayed as being full of loopholes, in 2007 the withholding tax resulted in an additional burden of 653 million Swiss francs for EU residents saving their assets in Switzerland, and the EU now seeks to extend the agreement to other financial transactions.
Faced with the global mobility of capital, the European Commission is also attempting to include Hong Kong and Singapore in its international chase of EU savers, though unsuccessfully so far. The Asian jurisdictions are more reluctant to turn themselves into agents for the European tax authorities. In the United States, where according to an official survey European residents have deposited more than $1.7 trillion, the government refused to reply to the European Commission’s invitation to abide by the directive. The Commission is also contemplating the inclusion of Bahrain, the Bahamas, Canada, Dubai, Macao, and even Japan in its plans. This is clearly the next logical step in the European ambitions: a global tax cartel designed to follow European “tax evaders” fleeing from what must be seen, by the same analogy, as the EU’s “tax prison.”
On the corporate front, European governments are even bolder. The German and French finance ministries intend to push the long-standing proposal of a “common consolidated corporate tax base” -- a standardized measure for corporate income taxes. It is obvious that such a project is an important step toward tax centralization. The German finance minister makes no secret of it and has already called for a minimal tax rate of 30 percent on corporate income. He can count on support from the European commissioner for taxation, Lázsló Kovács, a former Hungarian communist apparatchik, who insists that “tax obstacles” would be lifted by a uniform approach. In much the same way as the planned economy was supposed to eliminate the costly duplication of market competition, the common tax base is supposed to eliminate the compliance costs of 27 tax authorities. Although competition between states, which enjoy territorial monopolies, cannot really be compared to market competition, experience shows where tax centralization leads.
In the case of the value-added tax, the EU similarly started by homogenizing the different tax bases. Later, at the insistence of the German government, it ended up standardizing the minimum VAT rate at 15 percent. At that time all countries went along because few governments could resist the comfort of a Europe-wide tax floor for a tax that collects more than a third of all revenues across the EU. Besides the VAT, the EU has also standardized excise taxes on alcoholic beverages, manufactured tobaccos, and energy products. With the customs union, the EU has also standardized tariffs and agricultural duties, which go directly into its budget. Estonia, for example, which had a more open trade policy, had to adopt the 10,794 tariffs in effect in the EU when it joined the organization. Tariff centralization prevents any country from moving to a more open trade policy and initiating a virtuous circle of trade liberalizations through emulation.
The European Commission also uses the dubious concept of “fiscal state aid” to force more “competitive” governments to discontinue attractive tax regimes. This conceptual drift is hazardous in more than one respect. First, by considering less onerous taxation as equivalent to a subsidy, the Commission makes no distinction between “not taking” and “giving.” Second, by characterizing less-heavy taxation as “aid,” the Commission explicitly implies that all resources belong to the state, which is then entitled to allocate them between the private and state sectors. This political appropriation of resources is striking when the Commission defines state aid - including “fiscal state aid” - as “state resources in any form whatsoever which distorts or threatens to distort competition.” No other tax dispute demonstrates the EU’s bad faith as clearly as its current disagreement with Switzerland. Last year the Commission declared that some longstanding Swiss tax rules applicable to administrative, holding, and service companies constitute a form of state aid incompatible with the proper functioning of the 1972 free-trade agreement between Switzerland and the other European nations. The Commission was only taking up complaints introduced by some member governments, members of the European Parliament, and corporations.
There can be no doubt that the intervention against Switzerland serves to protect the least competitive member states’ tax revenues and, in the case of corporations, to raise the production costs for competitors headquartered in Switzerland. The Swiss government has until now steadfastly refused to enter into negotiations with the EU. But both the German and French governments, emboldened by the recent Liechtenstein case, have promised to intensify their fight against “tax havens.” The political pressure on fiscally more attractive locations, as well as the pursuit of European savers who attempt to protect their assets outside their own countries, is steadily undermining Europe’s greatest strength: its diversity. Jurisdictional diversity and the dispersion of power were decisive factors for the Renaissance, the Enlightenment, the Industrial Revolution -- and the great prosperity that followed. By limiting the ability of people to vote with their feet and take their capital with them, tax centralization favours higher tax burdens and undermines property rights. It also encourages unsustainable welfare policies and pervasive market regulation, while hampering institutional innovation through observation and emulation of best practices. The European tax cartel-in-the-making threatens to undo the conditions responsible for Europe’s exceptional success and lift some of the last constraints on its high-spending, hopelessly paternalistic governments.
Dit artikel van Pierre Bessard verscheen ook in The Freeman.
Meer teksten van deze Zwitserse libertariër op www.libinst.ch.
5 Reacties:
- At 18:28 Vincent De Roeck said...
-
Onderstaand interview met Pieter Cleppe, de Brusselse bureaumanager van Open Europe, verscheen in het decembernummer van "Blauwdruk" en werd door Joris Vanlessen afgenomen.
We beginnen met een simpele vraag, wie is Pieter Cleppe?
Dat is geen simpele vraag (lacht). Professioneel ben ik werkzaam bij Open Europe (OE), een denktank die zich bezighoudt met de Europese Unie. Ik heb ook een politieke voorgeschiedenis bij het LVSV Leuven, waar ik 2 jaar voorzitter van ben geweest. Daarna ben ik speechwriter geweest voor toenmalig staatssecretaris Vincent Van Quickenborne. Ik heb ook meegeholpen aan de oprichting van de eerste Belgische professionele denktank, het Itinera Institute en tussendoor heb ik nog een jaar in de advocatuur gewerkt. Dat was dan niet in de politiek natuurlijk.
Bon, mijn hobbies zijn gaan eten, reizen, uitgaan, tennis, vroeger atletiek. Loop nog altijd graag, heb nog de 5 km van Brussel gelopen.
Hoe ben je in de politiek verzeild geraakt?
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in geschiedenis en vanaf mijn zestiende ben ik ook begonnen met de krant te lezen. Ben eigenlijk altijd geïnteresseerd geweest in de politiek, ook altijd zeer liberaal geweest. Dat mijn oom Guy Verhofstadt is zal daar ook wel wat mee te maken hebben zeker? Hij was altijd zeer politiek actief en dan besteed je daar vanzelf aandacht aan. Maar de microbe heb ik pas echt te pakken gekregen in Leuven, toen ik studeerde en bij het LVSV zat. Vooral omdat het LVSV niet alleen oog heeft voor het politieke circus, maar ook de ideologieën erachter. De analyse van de zaken waarmee de politiek zich bezighoudt. Dat maakt dat het LVSV cruciaal en zeer vormend is. Wat ook zeer vormend is geweest, zijn de seminaries in het buitenland. Centre for Humane Studies, Institute for Economic Studies die een zeer goede opleiding bieden, niet alleen interessant zijn geweest op liberaal vlak, maar ook op gebied van economie. Ik ben zelf jurist van opleiding, heb dan ook nog een jaar Law & Economics gestudeerd dat mijn blik op economie heeft verruimd. Maar toch, die seminaries van een week hebben mij meer bijgebracht, dan dat ene jaar wat dat betreft. Je ontmoet er ook interessante mensen, dus seminaries kan ik zeker aanbevelen.
Waarom liberalisme?
Niet alleen door mijn familiebanden, ik heb mij altijd zeer liberaal gevoeld. De waarden van het liberalisme en het individualisme liggen me nauw aan het hart. Het recht op een eigen mening, op je eigendom,... Ik heb altijd een afkeer gehad van mensen die je onder druk willen zetten om de groep te volgen, om dit of dat te doen, al van jongs af aan. Ik denk dat dat toch een zeer liberale opvatting is. Ook de underdog vind ik belangrijk, als liberaal moet je het steeds opnemen voor de underdog, het alternatief, de persoon die zich wil onderscheiden en wat rebels durven zijn en de groep niet blindelings volgen. Ik ben bijvoorbeeld supporter van Cercle Brugge en hoewel Cercle opgericht is door een groep katholieken en Club Brugge door de liberalen, ben ik toch altijd voor Cercle geweest. Ook wel wat uit de redenering dat zij de underdog waren. Iedereen in Jabbeke, mijn dorp, was altijd voor de Club omdat zij altijd de besten waren. Maar je ziet, de underdog is tot veel in staat, want dit seizoen versloegen ze de landskampioen Standard.
Je bent fan van de katholieke ploeg en wat research vertelt ons dat je religieuze overtuiging katholiek is, aldus Facebook. Vind je liberalisme en katholiek zijn verenigbaar?
Ik denk dat wel, perfect. Ik ben geen katholiek, maar voel me wel zo omdat ik zo ben opgevoed. Ik vind mezelf een van de meest anti-klerikale personen, maar we leven in een klerikaal land en we kunnen daar moeilijk onderuit. Het is misschien een zware uitspraak, maar heer veel atheisten beseffen niet hoe katholiek ze wel zijn. Ik zal het even verduidelijken, als je vergelijkt met Nederland, genetisch zijn ze daar verwant aan de Vlamingen, maar toch is het daar een heel andere cultuur, de protestantse cultuur. Het verschil is dat de protestantste cultuur veel opener is, men zal zijn mening eerder uiten. Maar in die landen is eens goed gaan eten zeldzaam, terwijl hier in België bijvoorbeeld die soberheid totaal niet tot de cultuur behoort. Katholieken en atheisten hebben beiden die kenmerken, atheisten kunnen nooit zich volledig onttrekken aan de cultuur waarin ze opgegroeid zijn.
Je bent pas begonnen voor Open Europe, wat houdt dat in?
Open Europe is een denktank, een pressiegroep, een lobbygroep en een onderzoeksgroep. Open Europe organiseert debatten, bevindt zich wat in het midden tussen onderzoeksteams van universiteiten die zeer theoretisch werken en lobbygroepen die zeer praktisch werken. We werken of doen niets voor bedrijven overigens, om onze onafhankelijkheid naar de politiek aan te tonen. Niet te min dat we wel het beleid willen beïnvloeden. De naam zegt het zelf, wij willen een Open Europa met open grenzen, waar mensen over de grenzen kunnen handel drijven, migreren. Wij willen een Europa dat zich daaraan aanpast, maar dat doet ze niet. Hoewel de EU zegt voor een open markt te zijn, is de interne markt helemaal niet volledig. Op vlak van diensten zijn er nog heel wat gebreken, er zijn ook heel wat deelstaten met protectionistische maatregelen, we denken ook aan het acquis communautaire dat 90,000 paginas wetgevingen bevat dat steeds gebruikt wordt als excuus om de markten te openen. Dit terwijl het niet eens nodig is, zonder een regulerend apparaat. Verder zijn we voor een afschaffing van regels met protectionistische maatregelen voor landen zowel buiten als in de EU, die zeer remmend werken op de ondernemingen in de EU. Als je kijkt naar het klimatenpakket van de EU, wij hebben met Open Europe een studie gedaan waaruit blijkt dat het niet effectief en duur zal zijn. Het pakket zou 220 euro per burger kosten, wat heel duur is. Wij zijn ook bezig met studies over de kostprijs van EU-regels.
Hoe staat Open Europe tegenover de EU als instelling?
Wij proberen samen te werken met de Europese Unie. We proberen constructief bij te dragen en onderhouden ook een goede band met de Europese Unie. Zo staan we bijvoorbeeld in contact met Eurocommissaris Günter Verheugen. Het Verdrag van Lissabon is een recyclage van de Europese Grondwet, de avond zelf na het goedkeuren van het Verdrag hebben wij met Open Europe aangetoond dat de twee teksten nagenoeg identiek zijn. Wij zijn van mening dat een verdrag dat de Europese Unie meer macht zou moeten geven, afgekeurd wordt in elke lidstaat waar er een referendum gehouden wordt, dan is er in principe iets verkeerd met dat verdrag. Ik ben ervan overtuigd dat dit niet anti-Europeanisme is, maar de burger wilt gewoon geen centraal bestuurd Europa.
Hoe ben je bij Open Europe verzeild geraakt?
Ik heb zelf gecontacteerd, gefascineerd door hun kwaliteitsvolle publicaties op een positieve manier geschreven. De naam alleen al, Open Europe, voor Europa, maar een oprecht open en vrij Europa. Ik heb hen dan gecontacteerd met de vraag, jullie zijn bezig met de Europese Unie, maar jullie zitten in Londen. Is het niet interessant om ook iets in Brussel te hebben? Ze vonden dat een goed idee en hebben mij gevraagd om het kantoor in Brussel te coördineren. Eerst heb ik dan een paar weken in Londen gaan kijken hoe Open Europe daar werkt en nu is het de bedoeling dat ik hier in Brussel een werking opstart en zelf ook mij bezig houd met onderzoeken. Ik heb bijvoorbeeld al een paper geschreven in verband met uitleveringen van EU-burgers op basis van verstekvonissen. Het is belangrijk dat je ook in die landen moet geweest zijn, om aan die landen uitgeleverd te moeten worden. Als je op het internet een mening verkondigt als je in Engeland zit, die in Roemenië strafbaar is, zou je niet aan Roemenië uitgeleverd mogen worden als je je niet ginder bent gaan verdedigen. Ik vind dat toch een flagrante schending van de mensenrechten moesten ze je daarvoor uitleveren. Momenteel bestudeer ik ook de rol van de EU op het voetbal. Daarnaast wil ik debatten organiseren in Brussel, en natuurlijk netwerken.
Wat zijn je ambities op politiek vlak?
Ik voel me goed in de wereld van de politieke denktanken. De parapolitiek is heel wat vrijer dan de gewone politiek, je hebt wel minder directe macht, maar je bent minder gebonden aan de politieke concensus. Uiteindelijk wil ik net verandering brengen in die politieke concensus, iets wat veel beter gaat vanuit een denktank, door die vrijheid die je daarin hebt. Het is wel zeer moeilijk, maar het is wel mogelijk. Kijk maar naar de afschaffing van de slavernij. Dat was een lange en onmogelijke strijd, alleen al omdat er veel geld mee gemoeid was. Maar toch is slavernij afgeschaft. Dus alles is mogelijk.
Zou je nooit de gewone politiek instappen?
Als ik ooit in de actieve partijpolitiek zou stappen, dan zou ik er niet afhankelijk van mogen worden. Idealiter zouden parlementairen in België niets mogen verdienen aan hun parlementair werk. Dat is natuurlijk maar een illusie. Vroeger was het wel meer zo, toen werd dat nog als een eer beschouwd. Als mensen er niet van afhankelijk zouden zijn, zou er meer kritiek zijn. Iets wat volgens mij een goede zaak is, ik zie kritiek namelijk als zuurstof. Kijk naar een congres van eender welke partij, waarbij drie vierde van de aanwezigen zijn broodwinning de politiek is, dan mag je je daar toch wel vragen bij stellen. - At 03:21 Anoniem said...
-
Wat heeft die Pieter Cleppe allemaal al niet gedaan? Kan hij niet eens gewoon kiezen zoals alle anderen? ;-)
- At 10:55 Anoniem said...
-
Vincent, wat is de meerwaarde van Frankrijk dat België fiscaal kapot concurreert en vice versa? Ik snap het niet hoor.
- At 12:56 Pieter Cleppe said...
-
Ik heb niet de gelegenheid gekregen het interview te kunnen nalezen, vandaar toch deze correctie:
"ik vind mezelf een van de meest anti-klerikale personen, maar we leven in een klerikaal land en we kunnen daar moeilijk onderuit"
Dit heb ik niet gezegd, vrees ik, aangezien ik helemaal niet anti-klerikaal ben, en in een klerikaal land leven we niet... Wel een land met een katholieke cultuur die nog steeds diep zit ingebed. - At 14:48 Anoniem said...
-
@ Hugo
De meerwaarde van concurrentie staat buiten kijf. Hoe meer onderlinge competitie, hoe lager de belastingen, hoe beter de dienstverlening en hoe welvarender de samenleving. Overregulering en overbelasting kunnen zo vermeden worden en de fiscale "race to the bottom" zal het libertarische Utopia op termijn mogelijk maken.