For our heritage and freedom ! Home | About | Contact | Vincent De Roeck | Liberty Quotes | The Free State | In Flanders Fields | Nova Libertas | Feeds |

The quiet apostasy of Quebec

The Canadian province of Québec is the only French-speaking region in Northern America where the official language is still French. It is spoken by more than 80 percent of the population. Québec is the last living bastion of the French North American Empire founded in the 17th century. It was the realization of Catholic and Royal France at her zenith, the France of Molière, Pascal, Racine, Bossuet, Fénelon, Olier, and Louis XIV. It was a work of colonization, and it was a work of evangelization for the native tribes. Québec City was founded in 1608 by a generous explorer and ship captain, Samuel de Champlain, who became the first governor of the colony and collaborated closely with the Catholic Church. The Recolet Brothers, a group of reformed Franciscans, came to the city in 1615, and the Jesuits arrived in 1625. In 1635, the Jesuits created a college in Québec City, one year before the foundation of Harvard College in Cambridge, Massachusetts.

In 1673 Blessed François de Laval was consecrated at Saint-Germain-des-Prés Abbey (Paris) as the first Roman Catholic bishop in North America. He had established the Seminary of Québec in 1663 for the sanctification and the education of the clergy. As the founder of the Church in Québec, he lived a simple and evangelical life with his community of priests around the seminary and the cathedral until his death in 1705. The Ursulines, led by Blessed Marie de l’Incarnation, founded the first school for French and native girls in 1639, the same year that the Augustinian Sisters founded the first hospital in Canada, the Hôtel-Dieu of Québec City. The eight Holy Canadian Jesuit Martyrs, known in the United States as the North American Martyrs, shed their blood in the 17th century among the native tribes for their evangelization efforts. Montreal was founded in 1642 by members of the French Society of the Blessed Sacrament, led by Paul Chomedey de Maisonneuve, for the conversion of the natives and the building of a Catholic society. Originally, the city was called Ville-Marie.

The 1763 British conquest, which followed the defeat of the French army on the Plains of Abraham (September 13, 1759), was a difficult test for the young French Catholic colony of 60,000. The British Parliament’s Québec Act of 1774 permitted the free practice of the Roman Catholic religion, and the French community was able to survive thanks to a compromise between the English crown and the French Canadian elite, particularly the clergy. Yet recruiting was difficult for the Canadian clergy and religious orders. In 1773 the Jesuits were suppressed by Pope Clement XIV. By order of the British governor, they were not allowed to recruit any novices until the death of their last member in 1800. With the help of many priests who had been expelled from France by the anticlerical revolutionaries after 1789, the French Canadian Church launched a Catholic revival.

This gained ground after 1840 under the guidance of Bishop Ignace Bourget of Montreal, and Louis-François Laflèche of Trois-Rivières, an old city founded in 1634. This inaugurated a period of stability for the Church and society that lasted more than 100 years (1840-1960). It was nourished by one of the highest birth rates and one of the highest rates of religious and priestly vocations in the Western world. Québec was then described by American and English Canadian sociologists as a “priest-ridden province.” World War II was a critical period for the traditional way of life of the French Canadians. A few years before, for the first time in history, a majority of French Canadians were living in an urban environment. This posed a great challenge for the Church. It was difficult to reach the faithful in the city among the Protestants, Jews, and non-believers, particularly in Montreal. With the war also came the need for many women to work outside of their homes.

The Liberal government of Adélard Godbout granted suffrage to the women of Québec in 1940. The traditional concept of family was in danger, according to Church leaders such as Jean-Marie-Rodrigue Cardinal Villeneuve, archbishop of Québec City. Nearly 98 percent of French Canadians were still officially Catholic, but some new intellectuals began to criticize the Church and traditional society in the 1950’s, especially those surrounding the journal Cité Libre, led by the future Canadian prime minister Pierre Trudeau, who was a liberal Roman Catholic educated by the Jesuits at Montreal’s Collège Jean-de-Brébeuf. In 1950 the Church was still in charge of Québec’s education and healthcare systems. The two French universities were under a pontifical charter, and the secondary-school system was controlled by the religious communities and the secular clergy. It was an enrolment requirement at the universities to have passed through the classical college system, which was also controlled by the clergy.

Maurice Duplessis, the conservative and nationalist premier of Québec from 1936 to 1939 and again in 1944-59, was a friend of the conservative Catholic hierarchy and a defender of traditional society. He fought socialist ideas and groups, and he was able to stop the Liberal Party in the 1950’s. He was even able to ban Pierre Trudeau from teaching at the Université de Montréal, which was controlled by the Sulpicians. After the death of Duplessis in 1959, the Liberals quickly won the elections of 1960 under the familiar slogan “C’est le temps que ça change!” (“It is time to change!”). This political and social modernization was in step with the Second Vatican Council (1962-65), which opened the gates to all sorts of liberal trends in the Church. Québec changed radically in just a few years (1960-76) in this “Quiet Revolution.” The birth rate became one of the lowest in the Western world; French-Canadian priests left their ministry at record levels, and the Church abandoned education and health care to the state.

Some sociologists call it a late modernization process of a traditional and Catholic society, similar to what happened in Portugal after Salazar (1970), Spain after Franco (1976), Ireland (1980’s), and Poland after communism (1990’s). Québec was transformed from a Church-shepherded society to a nanny state. Many priests became servants of the state, as bureaucrats, rectors, professors, and teachers. Education reform after 1964 was inspired by the American high school, with its utilitarian orientation and scientific emphasis. The old classical college, where Latin, Greek, philosophy, and French literature dominated, was abolished. To get the support of the Church, the Liberals of the 1960’s, who were still nominally Catholic for the most part, allowed Catholic children to receive one or two lessons per week in Catholicism. This was carried out in a generally neutral educational milieu, but it was still officially Catholic because of Art. 92 of the 1867 Canadian Constitution.

These religion courses, and the schools themselves, became less and less identifiably Catholic from 1964 to 1995. Then in 1997, the government of the Parti Québécois (PQ), a French-speaking, left-wing separatist party created in 1968, helped to pass a constitutional amendment that completely secularized the school system in Québec. The Church in Québec officially accepted this fundamental change in order to accommodate non-Christian immigrants, who began arriving in significant numbers in the 1980’s, mostly from Muslim countries, on the Island of Montreal. In September 2008 the Liberal government of Québec, with the support of the PQ and the Québec Church, imposed a multicultural course that taught six different religions to all students, in grades one through twelve. With church attendance at less than five percent of the population, it now seems that the final nail has been hammered into the coffin of a once Christian and free nation.

Dit artikel van Luc Gagnon verscheen in "The Western Standard" en werd nadien ook in de paleoconservatieve media "Egards" (Canada) en "Chronicles Magazine" (Verenigde Staten) overgenomen.

Meer teksten van deze Canadese conservatief op www.egards.qc.ca.

15 Reacties:

At 11:16 Vincent De Roeck said...

Noot: In Noord-Amerika betekent "liberal" niet hetzelfde als in West-Europa. Bij ons staat het liberalisme voor een kleine overheid en individuele vrijheid, in Canada en de VS staat dat voor een betuttelende overheid en sociaal-democratie.

 
At 11:17 Vincent De Roeck said...

"Verschillende tinten liberalisme in Europa"

De Europese koepel van liberale jongeren- en studentenbewegingen LYMEC publiceert driemaandelijks haar eigen ledentijdschrift "New Libertas" en uw dienaar zit nu al twee jaar in die redactie. Met de editoriale lijn van het magazine ben ik het nooit eens geweest en ook met het échte redactiewerk was ik maar weinig begaan. Ik heb de voorbije maanden en jaren wel wat proefgelezen, gelay-out, teksten becommentarieerd, hier en daar een kort tekstje aangeleverd, en een aantal liberale prominenten (o.a. Annemie Neyts, Graham Watson, Guido Westerwelle en Guy Verhofstadt) geïnterviewd, maar echt betrokken in het dagelijks reilen en zeilen van het tijdschrift werd ik ook niet. Mijn engagementen bij het New Libertas-magazine en bij LYMEC lopen vandaag dan ook stilaan op hun laatste benen.

In maart zal een nieuw bestuur een nieuwe redactie samenstellen, en daar ik momenteel voor de vermaledijde conservatieve concurrentie in het EP werk, voel ik de buil hangen. Niet dat het mij stoort. Ik ben over de jaren een beetje op New Libertas en LYMEC - niet zozeer op de mensen maar wel op de rigide structuren en bijwijlen ronduit nonsensdiscussies over punten of komma's - uitgekeken geraakt. Wel ben ik trots jullie ons meest recente nummer te kunnen voorstellen met een rode draad die door uw dienaar voorgesteld geweest is: "Different Shades of Liberalism". De ironie van dit alles wil natuurlijk wel dat ondergetekende zelf geen artikel toegewezen kreeg. Het libertarisme werd dan ook door een niet-libertariër uitgelegd en die schuwde de gekende goedkope verwijten natuurlijk niet. Het blijft natuurlijk wel goed dat de ideologie tenminste een plaats in het tijdschrift kreeg. Er is niet zoiets als slechte reclame, weet u wel.

 
At 11:17 Vincent De Roeck said...

LYMEC werd twee jaar lang geleid door de Franse Belg Aloys Rigaut wiens no-nonsensaanpak een stijlbreuk van jewelste betekende met de werkwijze van diens voorganger, de Catalaanse Spanjaard Roger Albinyana. Aloys was jarenlang actief binnen de jongerenbeweging van de "Parti Radical Libéral" in Frankrijk maar volgde hen niet na hun fusie met de UMP van Sarkozy. Hij verhuisde naar Brussel, begon er voor de internationale instellingen te werken en vervoegde de rangen van de jongeren van de "Mouvement Réformateur". Hij bekleedde verschillende posten binnen LYMEC en werd in de lente van 2008 als zittend vice-voorzitter tot voorzitter verkozen. Ik heb het steeds goed met hem kunnen vinden en ook al ontbeerde hij het charisma en de ideologische onderbouw van zijn voorgangers, toch is zijn uiteindelijk palmares binnen LYMEC er één om te koesteren.

Hij herstructureerde de organisatie, voerde tal van broodnodige professionaliseringen uit, betaalde de openstaande schulden af, zorgde voor een duurzaam economisch model van donaties, grants en bijdragen, loste de grote gaten in de boekhouding op en lobbyde met succes voor vaste LYMEC-vertegenwoordigers in de structuren van ELDR, IFLRY en ALDE. Velen vonden zijn voortdurende gescherm met de statuten lachwekkend, maar hij wist de boel wel in goede banen te leiden. Zelf heb ik hem binnen LYMEC nooit echt een positie weten innemen die hij niet eerst bij de meerderheid had afgetoetst, maar toen ik hem voor een debat van de "Mises Youth Club" uitnodigde, ontpopte hij zich ideologisch tot mijn absolute tegenhanger. Etatisme en Europeanisering zijn in mijn ogen niet liberaal, in de zijne wel.

Waarom breng ik dit hier op? Eerst en vooral omdat deze tekst zo'n beetje mijn formeel afscheid van LYMEC en alles daarrond is, maar ook omdat ik positief verbaasd was over zijn laatste editoriaal in New Libertas. Daarin schetst hij de gelijkenissen en verschillen tussen het liberalisme in Europa en dat in de Verenigde Staten, en spitst hij dat toe op de posities van de Republikeinse en de Democratische Partij. Ik vermoedde dat hij, die aanwezig was op Obama's acceptatiespeech op de Democratische Conventie en door de "Young Democrats of America" overal gefêteerd wordt, resoluut de kant van de Democraten zou kiezen, maar dat bleek tot zekere hoogte fout van mij. Hij was in dat opzicht vrij evenwichtig en hier en daar zelfs correct, maar de vele fouten en vooringenomenheden deden het geheel uiteindelijk toch wel meer ogen naar een doordeweeks links-democratisch pamflet dan een echt liberaal editoriaal. Oordeelt u anders zelf maar!

 
At 11:17 Vincent De Roeck said...

"American democrats and European liberals: brothers or just friends?" (Article by Aloys Rigaut, President of LYMEC)

(...) Most will say that European liberals are in the middle between mainstream Republicans, supposed to be economically market-oriented (laissez-faire) but socially conservative, and mainstream Democrats, supposed to be economically State-oriented (regulation) but socially liberal. In other words, the same old debate between social liberalism and classical liberalism, or Keynes and Hayek. Boring… No need to cross the Atlantic to see such differences, even in LYMEC you can feel them. These clashes are just part of our great family, of our identity as liberals.

Hij begint sterk. Niet veel op aan te merken.

There is no doubt about the fact that American democrats are the closest to European liberals as regards civil rights and society issues, especially since the 1960s and J.F. Kennedy. This could be summarised into equal rights/opportunities for all regardless of sex, age, race, ethnicity, sexual orientation, gender identity, religion, creed, or national origin. (...) There is also no doubt that European liberals identify more strongly to the Democrats’ internationalism than to the Republicans’ unilateralism, with some strong resonance today as regards environmental policies to fight against climate change, an issue of so much importance for us Europeans.

Burgerrechten zijn natuurlijk één ding, maar positieve discriminatie, dat zowel bij de Democraten in de VS als bij de links-liberalen in Scandinavië leeft, is hoe dan ook onliberaal. Ik zie ook geen enkele directe link tussen liberalisme en multilateralisme of internationalisme. Echte liberalen zijn isolationistisch en treden enkel buiten de eigen grenzen op als ze rechtstreeks bedreigd worden. In dat opzicht zijn eigenlijk de Republikeinen veel liberaler dan de Democraten, die zeker sinds Bill Clinton overal in de wereld zijn beginnen interveniëren zonder echt goede redenen. En of de strijd tegen de vermeende opwarming van de aarde een liberaal iets is, vind ik al helemaal dubieus.

(...) It is probably less known that the Democratic Party was at its foundation a strong advocate of a weak central government: just like us today, they were critical about delegating too many powers to the federal level and promoted the principle of subsidiarity. It may not thus be surprising that the party has evolved, just like us in Europe, into the party of minorities: far from wanting to centralise and harmonise everything, it has defended the rights of being different and the importance of diversity, another fight that we certainly share.

Hier heb ik iets bijgeleerd. Ik wist niet dat de Democraten meer opkwamen voor "states' rights" dan de GOP. Natuurlijk wist ik al helemaal niet dat de Europese liberale partijen tegen centralisering of harmonisering waren. Ik ben blij dat te lezen, maar heb er wel mijn twijfels bij. Europese liberale leiders zoals Guy Verhofstadt willen het liefst alles harmoniseren en outsourcen naar gecentraliseerde buitenlandse bureaucratieën.

 
At 11:17 Vincent De Roeck said...

(...) Historically, the Democratic Party has always opposed unregulated business and finance, favoured progressive income taxes and promoted welfare spending targeted at the poor. (...) We are not living in a pure and perfect market, we are all humans, we make errors, and therefore we need regulation, that’s a fact of life. (...) I nevertheless wonder if some European liberals would go as far as some US Republicans, comparing Obama’s healthcare plan to socialism. (...) All our societies were shaken by the Great Depression. Franklin D. Roosevelt even theorised that freedom into a “freedom from want” – the ultimate liberalism probably.

Hier bewijst Aloys toch net dat de Democraten helemaal niet liberaal zijn? Vrij duidelijk in mijn ogen, maar niet in die van hem. De markt moet voor liberalen wel degelijk vrij en open zijn, belastingen zijn voor liberalen wel degelijk onaanvaardbaar, en de welvaartsstaat als concept is allesbehalve liberaal. Net het tegenovergestelde zou ik zeggen. Regulering is niet noodzakelijk, alleen socialisten beweren dat, en als de markt niet puur en perfect is, is dat niet omdat de mensen dom of onkundig zijn, maar omdat de staat met al haar perverse ingrepen de foute incentives aan haar burgers geeft. Liberalen vinden "arm zijn" helemaal niet iets om trots op te zijn of iets is dat het wegroven van andermans inkomen legitimeert. Mensen die Obama's plannen niet als socialisme beschouwen, kunnen zelfs gewoon geen liberalen zijn. En als er één iemand is in de vorige eeuw die het verste afstond van het liberalisme, is het toch wel F.D. Roosevelt en diens planeconomisch beleid.

Zucht... Ik ben blij dat ik nu tot een ander, meer consistent én meer liberaal kamp behoor, dat van het Angelsaksische conservatisme. Ik denk dat de titel van mijn laatste nummer van "New Libertas" alles zegt. Verschillende tinten liberalisme in Europa? Inderdaad.

 
At 11:19 stijn said...

In de beginjaren van de Verenigde Staten waren er 2 verschillende ideologische kampen, namelijk de federalisten en de antifederalisten. De federalisten stonden voor een sterk centraal gezag, omdat ze vreesden dat de Unie anders uiteen zou vallen. De antifederalisten waren voor een decentrale structuur, met een zwakke centrale overheid en meer gezag voor de staten. Die laatsten, waarvan Jefferson de belangrijkste persoon was, zijn inderdaad de voorloper van de huidige Democratische partij.

Maar je kan natuurlijk de Democratische partij ook linken aan de segregatie en de Jim Crow-wetten. Het is allemaal interessante geschiedenis, maar van belang is het niet meer in de huidige situatie.

Tof om weten is dat de Republikeinen zich de Grand Old Party noemen, terwijl ze de jongste van de twee partijen zijn.

 
At 11:19 Marc Huybrechts (op IFF) said...

@ Vincent

Interessante analyse van de evolutie in je eigen denken omtrent Europees liberalisme. De Europese liberalen van het "Angelsaksische conservatisme" mogen zich gelukkig prijzen dat je naar hen geevolueerd zijt. Voorlopig wegen ze politiek nog niet zwaar in Europa, maar naarmate Eurabia dichterbij komt zullen de cultureel-linkse (en bureacratische) 'liberalen' op termijn minder zwaar komen te wegen binnen het Europese liberalisme. Bepaalde realiteiten hebben zo de neiging om long-standing illusies te doorbreken.

Het artikel van Rigaut getuigt inderdaad van ontstellende onwetendheid en misinformatie omtrent de politieke realiteiten in de Verenigde Staten. Deze Fransman is duidelijk geen verbeterde versie van de 19de eeuwse 'de Tocqueville'. Een belangrijk detail terzake: het is belangrijk van erop te wijzen dat het woord
"(American) Democrats" met een hoofdletter dient geschreven te worden, om die partij-designatie gepast te onderscheiden van het algemene woord "democraten" (i.e. mensen die democratie aanhangen). In het contemporele Amerikaanse politieke landschap kan er geen twijfel over bestaan dat bijna alle aanslagen tegen 'de democratie' komen van de grote radikaal-linkse vleugel van de Democratische Partij (onder leiding van Obama). Hoofdzakelijk op twee cruciale punten: (1) pogingen om het vrijemeningsuitingsrecht te ondermijnen (en dus contemporele Europese toestanden terzake te beogen), evenals (2) ondermijning van het 'liberale' principe van gelijkheid-voor-de-wet (van alle burgers) op velerlei domeinen.

 
At 11:19 Parmenides said...

Krijgt LYMEC subsidies van de EU?

 
At 11:20 Geert Van Nauwelaerts said...

@ Parmenides

Net zoals alle andere erkende politieke Europese jongerenkoepels krijgt ook LYMEC elk jaar centen van de Europese Unie, aangevuld met "eigen middelen" die afkomstig zijn van a) de moederpartij ELDR, b) de moederfractie ALDE, en c) de lidorganisaties. Let wel op. Zowel ELDR als ALDE leven zelf ook uitsluitend op kosten van de Europese Unie, en ook de lidorganisaties krijgen op een zeldzame uitzondering na (het LVSV bijvoorbeeld als ik mij niet vergis) ook allemaal subsidies of toelagen van hun gesubsidieerde moederpartijen. Daarmee doen die jonge mannen dan onnozel in het buitenland, slapen die in luxehotels, vliegen hun bestuurders in "business class" en bereiden ze elkaar voor op een mooie carrière in de Eurocratie...

 
At 11:20 Nicolas Raemdonck said...

De keren dat ik contact ben gekomen met LYMEC, gaven ze me geen goed indruk. Veel te links-liberaal, veel te Eurofiel, niet kritisch, en echte "partij"mensen. Uiteraard kan er veel veranderd zijn nadat ik met hen in contact ben geweest, maar ik ben niet overtuigd van hun soort liberalisme.

 
At 11:20 Parmenides said...

Dank u voor uw antwoord, Nicolas. Mijn vraag was eigenlijk gericht aan Vincent.

 
At 11:20 Vincent De Roeck said...

@ Parmenides

Sorry dat ik u hier niet antwoordde, maar Geert had dat al in mijn plaats gedaan. Hij heeft over de ganse lijn gelijk. Het moest er aan mankeren voor iemand die LYMEC jaren terug ook van binnen en van buiten gekend heeft. Wel vergeet hij dat een bepaald deel van de werkingsmiddelen van échte private sponsors komen. Dat is natuurlijk niet meer dan 10-15% van het totaal. Dat was in zijn tijd misschien niet het geval, maar de laatste jaren zeker wel. Ook omdat de EU tegenwoordig een bepaald percentage eigen middelen eist om in aanmerking te komen voor subsidies.

 
At 18:50 Marc Huybrechts said...

Het artikel van Gagnon geeft een mooi overzicht van de geschiedenis van Quebec. Quebec was vroeger zeker een "christian nation" (gelijk France zelf), maar het was eigenlijk nooit een "free nation" (niet onder de Franse monarchie, niet onder de Britse monarchie, en niet later de facto onder 'Ottawa'.

Ondanks de pessimistische conclusie van Gagnon, zie ik tegenwoordig tekenen van 'conservatieve' vooruitgang in Quebec, zeker in vergelijking met 10 of 20 jaar geleden.

P.S. Was in juni jongstleden nog in Quebec City met Chateau Frontenac en Isle d'Orleans. Er was daar een Vlaamse uitgeweken kunstenaar (houtbewerker) te vinden met een mooie winkel in het toerisme village 'de Champlain' (juist beneden de chateau aan de kaai).

 
At 11:22 Vincent De Roeck said...

@ Marc Huybrechts

Luc doelt hier volgens mij vooral op de verstaatsing van de maatschappij in Quebec. Vele taken die vroeger "privaat" opgelost werden door de kerk en andere middenveldgroepen wordt vandaag door de Staat verzorgd.

Ik was in juli 2008 nog in Quebec en ik moet zeggen dat de stad en de provincie toch ook op mij een zéér positieve indruk heeft nagelaten. Of de maatschappij daar opnieuw in de juiste richting evolueert, weet ik niet. Wel moet ik zeggen dat eizona al mijn Canadese gelijkgezinden uit het Westen van Canada komen, en dan vooral uit Alberta eigenlijk. Volgens mij niet per toeval de enige provincie waar een échte libertarisch geïnspireerde politieke formatie (de "Wildrose Alliance") op het punt staat om door te breken.

 
At 18:15 Anoniem said...

"Bij ons staat het liberalisme voor een kleine overheid en individuele vrijheid, in Canada en de VS staat dat voor een betuttelende overheid en sociaal-democratie."

Bij ons staat liberalisme voor een iets minder betuttelende overheid en een iets minder grote sociaal-democratie.

 

Een reactie posten