I must admit, I can see both sides. Given that national governments agreed the pay system years ago, it does look legally dodgy to challenge it now. On the other hand, given that civil servants in some countries, like Ireland or Latvia, are having vast chunks cut from their pay packets, it does seem a bit rich for the EU’s finest to award themselves an above-inflation rise, especially as they enjoy all sorts of other perks, ranging from tax-free salaries (they pay special levies to the EU instead), child allowances, household allowances, subsidised places at the European Schools for their children and handsome “expatriation allowances” to offset the costs of living in Brussels, which -- judging by my own observation -- are available even to people who have lived in Brussels for many years.
Most of all, I think the carping about the pay and conditions of EU officials is missing a much bigger point. In my experience, if the life of many Eurocrats looks gold-plated, the lustre is that of a gilded cage. I cannot put a statistical percentage on it, but after years of Brussels dinner parties, I would say that roughly “lots and lots” of EU officials are bored and rather miserable with their jobs. Getting a full-time job at the EU institutions is hard: you have to pass a strange, French-inspired test or “concours” which to date have included a whole series of questions designed to test the ability to cram Euro-facts into your head, such as: what was the “Barnier Proposal”, what is the “Helsinki Action Group”, how many commission presidents there have been or Jean Monnet’s shoe size (ok, I made that one up).
Most people who get into the services are well-educated and rather idealistic about Europe. They then rapidly discover that promotion is often less about merit than about years of service, politics and (irony of ironies in a European institution) your nationality. Some land jobs in policy areas that enjoy support from the national governments, so actually produce legislation. Others find themselves working on a proposed directive that has barely moved an inch in 10 years, and is slowly being talked to death in committee meetings to which only Kafka could do justice. There are also lots of grudges. Younger officials have less generous pay packages than those who joined before staff reforms a few years ago, so resent their older colleagues. Lots of officials from old member countries privately carp and grumble about those from new member countries, who they accuse of being out for themselves and shockingly un-European in their thinking. The easterners think the old-timers snooty and lazy. And everybody sighs and dreams about the supposed heyday of the institutions when Jacques Delors was commission president, and told national governments who was boss.
I would have more time for this argument, were it not for the (rather unlikely) fact that I briefly tasted life inside the European Commission as a “stagiaire” or intern in 1993, ie, the Delors era. I worked in one of the more glamorous bits of the machine, DG1 (now the External Relations bit of the commission), and my boss had an interesting job, on paper. But in reality, my whole unit seemed to spend its life writing reports for the bin, or at best the filing cabinets of other units. Everyone spent a lot of time on the telephone, and the focus of life seemed to be lunch, long weekends, gossip about extra-marital affairs, things like choirs and amateur dramatic societies, and lunch. Also, though nobody seemed to be exactly flat-out busy, a lot of ingenuity went into hiring new staff: one earnest man who had been hanging about for ages on a temporary contract was sucked into complex negotiations with an outside contractor based in another country, which at one point was going to hire him and contract him back to our unit. I don’t think it worked out: the poor man fell into the gulf that divides “temporary agents” in the commission from “fonctionnaires” or permanent officials who have passed the concours. The two tribes are even separated by a visible mark: temps carry a large T on their identity badges, while fonctionnaires have an F on theirs.
Years later, while working in Beijing, I read about the lives of imperial mandarins in Ming or Qing dynasty China, and was struck by a pang of recognition. There it all was: the gilded paranoia, the politicking, the strange entrance exams (would-be officials had to memorise great screeds of Confucius rather than Robert Schuman’s knicker size, but the theory was the same), and the obsession with rank. In China, it was all about whether you had a crane embroidered on your robes, or a jade or coral bead atop your tasselled hat. In Brussels, it is about being an AD 12 or 13 (and then which seniority step you enjoy). It could be worse, of course. The innermost sanctums of the Forbidden City were staffed by eunuchs. Some sacrifices, even the EU balks at.
Dit commentaarstuk verscheen oorspronkelijk in "The Economist".
Meer teksten van columnist Charlemagne op www.economist.com.
6 Reacties:
- At 12:20 Vincent De Roeck said...
-
"Vechten voor Vrijheid"
Vrijheid is het geboorterecht van ieder Mens en het natuurlijke verlangen van de Mens om zijn doen en laten te kunnen beheersen. Iedereen zou het recht moeten hebben op privacy en een eigen leven. Voor de gemiddelde mens is dit logisch maar blijkbaar niet voor de overheid... Zo langzamerhand lijkt het of de burger in dienst is van de overheid, in plaats van dat de overheid de burger dient. Met de toenemende betutteling neemt de overheid steeds meer individuele verantwoordelijkheid weg. Desondanks legt de overheid de aansprakelijkheid bij de burger. Zij lijkt de burger meer en meer te wantrouwen en daarom te willen controleren.
Er zijn echter krachten in de samenleving actief die uw natuurlijke vrijheid juist willen afnemen. Een kleine greep uit de voorbeelden:
- herintroductie van het persoonsbewijs (met vingerafdrukken, gezichtsscan, centrale opslag en gegevenskoppeling)
- Gebruik van onveilige opslagdatabanken
- Afbraak van vrijheid en omgekeerde bewijslast (U moet in veel gevallen zelf uw onschuld bewijzen).
- Europese politiemacht, grondwet en onder andere een Europees uitleveringsverdrag zonder tussenkomst Nederlandse rechter.
- Exponentieel toegenomen centrale gegevens-registratie (controledrift, cameratoezicht, OV-chipkaart, EPD)
- Beperking van vrije meningsuiting
- Kilometerkastjes die uw auto besturen en het registreren van tijd, plaats, afstand, snelheid, voertuig etc
- De Codex Alimentarius, waar 50 jaar aan is gewerkt, wordt van kracht per 01-01-2010
- President der Europeanen wordt via achterdeurtjes politiek gebracht, hoezo democratie?
- Lissabon verdrag
- Verborgen belastingverhogingen
- Verplicht werken tot AOW 67 leeftijd
- PandBrigades die uw woning komen controleren
- Het niet-Democratisch invoeren van een Global Goverment
Het politieke circus en de media lijken het oude spreekwoord: verdeel en heers, heel goed te begrijpen. Soms vraagt men zich af of het nu de ‘terroristen’ of de politiek en media zijn die alles opblazen. Wij zijn allemaal Mens, en horen niet in hokjes gedrukt te worden: hokjes verdeeld de Mensheid, iets wat de zittende machthebbers graag willen.
Politici zeggen enkel wat ze schijnen te moeten vinden maar nooit wat ze werkelijk vinden maar vooral voelen. Bent u de loze beloften van politici ook zo zat? Ziet u door het bos van ‘links’ en ‘rechts’ ook de bomen niet meer? Het lijken schijntegenstellingen om mensen te verdelen want wat u ook stemt; er lijkt niets wezenlijks te veranderen.
De media en politiek lijken steeds minder vragen te stellen. Zij presenteren oorlog als het enige middel voor ‘vrede en democratie.’ Is er dan geen vrede mogelijk zonder oorlog? Vrede en oorlog lijken wel elkaars synoniem: oorlog = vrede. Het is de wereld op zijn kop.
Geldverkwisting, corruptie en incompetentie van de overheid zijn aan de orde van de dag. Armen worden armer, de rijken ook. Banken worden gered, de mensen niet. De bonuscultuur gaat lustig door terwijl de de minst draagkrachtigen worden gekort.
Terreuralarmen, klimaatrampen, pandemieën en financiële crises: het lijkt alsof de overheid haar onderdanen angst wil inboezemen om ons ontvankelijk te maken voor nieuwe vrijheidsbeperkende maatregelen. Wij laten ons niet regeren door angst. Als burgers van Nederland zijn wij één. Onze kracht zit in het getal: wij laten ons niet verdelen en zijn met veel meer dan de kleine groep die onze vrijheid denkt te mogen afnemen.
Op de Vrijheidsparade willen wij die verbondenheid laten zien en ons geboorterecht, onze vrijheid vieren. De Vrijheidsparade maken we met z’n allen. Het is geen demonstratie maar een positieve parade van mensen die zich vrij weten, vrijheid als wezenlijk onderdeel van het mens-zijn en zich dat niet laten ontnemen! - At 12:21 Vincent De Roeck said...
-
"Tweede editie van de Vrijheidsparade strijkt neer in Utrecht"
De Vrijheidsparade zal op 13 December om 12 uur beginnen op Plein voor Muziekpaleis Vredenburg te Utrecht. We zullen om ongeveer 13.00 beginnen met de parade.
Door wie en voor wie?
De Vrijheidsparade is initiatief van diverse organisaties en individuen uit allerlei hoeken van de samenleving. Een kleurrijke parade van mensen die met elkaar gemeenschappelijk hebben dat zij zich ernstig zorgen maken over de vrijheid van het bestaan. Iedereen is van harte welkom en doet mee op basis van persoonlijke titel.
Wat is de Vrijheidsparade niet?
De vrijheid van het individu houdt op daar waar hij of zij de vrijheid van anderen inperkt. Daarom is de Vrijheidsparade niet bedoeld voor individuen en groeperingen die geweld propageren, racistisch van aard zijn of misbruikende uitingen voorstaan
Voor meer informatie kunt u kijken op www.VrijheidsParade.nl - At 12:22 Anoniem said...
-
We stevenen af op een wereld die George Orwell beschrijft in zijn boek, "Nineteen Eighty-Four." In deze nachtmerrie-achtige roman, gepubliceerd in 1949, beschrijft Orwell een toekomstige samenleving waarin niets meer is wat het lijkt: oorlog wordt vrede genoemd, slavernij vrijheid, leugen waarheid. Orwell beschreef niet alleen de karaktertrekken van het toenmalige Stalinisme en Nazisme, maar tevens de totalitaire neigingen die zich toen reeds aftekenden in Westerse democratieën.
- At 12:22 Anoniem said...
-
Zijn vrees voor vrijheidsbeknotting en het gevaar voor het oplaaien van sluimerende totalitaire tendenzen heeft Orwell vorm gegeven in zijn bekende roman "1984." Het is het verhaal van een ambtenaar wier souvereiniteit en individuele rechten niet geëerbiedigd worden, die als burger verpletterd wordt, gehersenspoeld en mentaal murw gemalen in de molen van een totalitair bestel.
Gedurende ruim vijf jaar heeft de overheid aan mijn privacy gepeuterd, me laten bespieden en intimideren, me gestigmatiseerd, en mij met valse beschulgingen, insinuaties en lasterlijke aanrijgingen in een kwaad daglicht geplaatst.
---
You are a flaw in the pattern. You are a stain that must be wiped out. Did I not tell you just now that we are different from the persecutors of the past? We are not content with negative obedience, nor even with the most abject submission. When you finally surrender to us, it must be of your own free will. - George Orwell, 1984
[U]nder the eye of the Thought Police. Even when he is alone he can never be sure that he is alone. ... His friendships, his relaxations, his behaviour towards his wife and children, the expression of his face when is alone, the words he mutters in sleep, even the characteristic movements of his body, are all jealously scrutinized. - George Orwell, 1984 - At 12:22 Anoniem said...
-
vrijheidsparade? je bedoelt de wietparade. liep met mijn grootouders te sjoppen vanmiddag toen de parade voorbijtrokt. mijn opa stikte zowat van de wietluchten die ze verspreidden.
- At 12:22 Anoniem said...
-
"Geldverkwisting, corruptie en incompetentie van de overheid zijn aan de orde van de dag. Armen worden armer, de rijken ook"
Vergelijk deze terechte vaststelling met de analyse van Gustave de Molinari in "Esquisse de l’organisation politique et économique de la société future."[ Deuxième partie: "L'état de paix," Chapitres X et XI.]
On sait que les socialistes accusent le capital de se faire la part du lion. Une courte analyse de la production et des conditions dans lesquelles elle s'opère donnera un aperçu des causes de l'élévation de la part du capital en comparaison de celle du travail, et des progrès qui vont s'accomplissant sous l'impulsion de la concurrence pour réduire cette part.
(...)
En considérant l'opération propulsive et régulatrice de la concurrence dans la production et la répartition de la richesse, nous pouvons dès à présent nous faire une idée de l'organisation économique de la société future sous un régime de paix et de LIBERTÉ.