Gisteren sneuvelde ook de eerste Amerikaanse politicus in de kwestie Irak. Senator Joe Lieberman uit de staat Connecticut kreeg van zijn partij - de "Democraten", wie anders? - geen kans meer in de opkomende senaatsverkiezingen van november. Lieberman werd gepasseerd met 52% tegen 48% van de ledenstemmen door de totaal onbekende Ned Lamont, een vriendje van de onamerikaanse anti-oorlogslobby. Lamont wordt de nieuwe Democratische kandidaat. Lieberman is nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Hij zetelt reeds gedurende 18 jaar in de Amerikaanse senaat en stemde telkens "in eer en geweten". In 2000 werd hij door de Democraten zelfs genomineerd als kandidaat voor het vice-presidentsschap onder Al Gore. In 2000 en 2004 gold hij zelf ook als een van de belangrijkste kanshebbers voor het "ticket" dat echter eerst naar Gore en dan naar Kerry ging. Lieberman was - samen met Bill Clinton en Dick Gephardt - zelfs een van de grote omvormers van de "linkse" democratische partij in de jaren 1990. Ook in de ogen van de democratische NCEC (positief oordeel van 90%) was hij een topper.
Wat lag dan aan de basis van zijn nederlaag tegen Lamont? Zeker niet zijn ervaring, zijn prestige, zijn aanhang of zijn capaciteiten. Het ligt aan zijn opstelling in het Iraakse conflict. Zoals bijna alle Democraten steunde hij aanvankelijk de oorlog van Bush in Mesopotamie. Niets aan de hand lijkt het dus, ware het niet dat de Democraten - met de vaandelvlucht eigen aan links - nadien het geweer totaal van schouder veranderden. John Kerry - nochtans een voorstander van de oorlog - voerde campagne tegen "Iraqi Freedom". Hij verloor weliswaar de verkiezingen, maar bracht de DP in stelling voor de senaatsverkiezingen rond het anti-oorlogspunt. Lieberman volgde de koers van zijn partij niet en bleef de Republikeinen steunen in hun oorlogsinspanningen, dit tot grote ergernis van de Democraten.
Zijn de Democraten ordinaire koppensnellers, doortrapte opportunisten of achterbakse kazakkendraaiers? Laat het ons anders maar beleefd houden bij machtsgeile landverraders ... Het hoofd van Lieberman moest rollen, en rollen deed het. De "oude" vrienden van Lieberman zoals Kerry en Gore weigerden hem te steunen. Zoals de DP de Amerikaanse boys in Irak het mes in de rug steekt, maken ze ook Lieberman politiek dood. Was het de kus van Bush na zijn recente "state of the union" of was het de positieve score van Lieberman in de laatste beoordeling van de merican Conservative Union die hem in ongenade deden vallen? We zullen het allicht nooit weten. Misschien was het maar gewoon om zijn joodse wortels en zijn standpunten over Israel te doen. Het kwade is ondertussen al wel geschied. Lieberman was brandoffer van dienst. Hij zal als een onafhankelijke kandidaat alsnog meedingen naar een 4de senaatstermijn, maar in de VS is het geen sinecure om als "independent" een kans te maken, laat staan verkozen te worden.
De carriere van Joe Lieberman lijkt er nu wel op te zitten. De kaarten werden grondig herschud. In november gaat het niet meer om de eeuwige tweestrijd tussen de rechtse RP en de linkse DP over "traditionele" maatschappelijke themata, maar tussen de voorstanders van de oorlog en de oude voorstanders die nu gemakkelijkheidshalve tegenstanders geworden zijn. Misschien wordt het eens tijd dat de Democrats zich eens grondig bezinnen en voor eens en altijd uitmaken aan welke kant van de clash of civilizations zij eigenlijk staan.
Dit opiniestuk verscheen ook in The Free State, alsook op de websites van Google News en In Flanders Fields.
Meer teksten hierover op www.thenewamerican.com.
3 Reacties:
- At 16:55 Chris Demeyere said...
-
Als reactie op het Bush-tijdperk, (en vooral op de successen hiervan) is de democratische partij enorm verlinkst. Lieberman was een democrat, maar geen socialist. En die extreme linkervleugel zwaait nu de plak.
Het is een tijdelijk fenomeen, en niet vol te houden. Als de democraten linkser worden, zullen ze enkel nog kiezers verliezen. Immers, links stemt sowieso op de democraten. Als de democraten linkser worden zullen ze geen linkse stemmen winnen, maar wŽl gematigden verliezen. En dat terwijl de macht in de GOP aan het verschuiven is, weg van de neocons en christelijke fundamentalisten. Bush' opvolger wordt waarschijnlijk minder radicaal, meer op economie dan op ethiek gefixeerd.
Dus kan de GOP hier op termijn stemmen bij winnen. Als de democraten dat toelaten zijn ze idioten. Ze zullen waarschijnlijk zelf opnieuw gematigder en minder links worden. Als ze dat niet op tijd doen, dan zullen ze veel stemmen verliezen en het alsnog doen.
Lieberman heeft gewoon pech. De huidige opflakkering van socialisme bij de democraten valt net in zijn herkiezingsjaar. Hij is nu onafhankelijk kandidaat en als hij geluk heeft wordt hij nog verkozen ook. Hij is immers een ideale figuur voor moderates. Republikeinen die de GOP te ver vinden gaan, democraten die de DNC te links vinden... Hij heeft wel een kans.
En waarschijnlijk is hij over enkele jaren toch opnieuw democraat. - At 22:17 Ivan Janssens said...
-
Ik denk dat je hier wat kort door de bocht gaat. Lieberman het slachtoffer van een paar koppensnellers? Als een gewezen kandidaat voor het vice-presidentschap verliest van een totaal onbekende, zou dat toch een belletje moeten doen rinkelen. Lieberman heeft de band met zijn achterban verloren. Hij heeft meer dan alleen maar pech. Op een moment dat zowat heel Amerika - heus niet beperkt tot links of de Democraten - zich keert tegen de Irakoorlog, niet principeel maar omdat Bush en de Republikeinen er een potje van hebben gemaakt, bleef Lieberman hardnekkig Bush steunen. Dat je er dan nog op hoopt bij je Democratische achterban stemmen te halen...dat is niet pech, dat is dom. Zijn de Democraten verlinkst? Ja. Maar wat de irakoorlog betreft, schuift heel Amerika naar links op. En dat is eigenlijk in de eerste plaats de schuld van Bush zelf.
- At 12:08 Anoniem said...
-
Vriend en vijand zijn het er over eens dat Lieberman, die (bij mijn weten) een track record heeft dat in veel gevallen op "links" en "progressief" stemgedrag wijst, dat verlies te danken heeft aan zijn steun voor de oorlog in Irak.
Dat inspireert je tot een scherp artikel, dat al van bij de titel "Democrats for Al-Qaeda" insinueert dat wie niet voor de oorlog in Irak is eigenlijk een aanhanger is van Al-Qaeda. En omdat dat soort beweringen niet alleen een typische uitspraken van een bepaald soort rechts zijn, maar tegelijk ook laag bij de grondse beledigingen, lijkt dit me een goede gelegenheid om te demonstreren hoe je met beledigingen soms weet waar je aan begint, maar niet altijd waar je mee eindigt.
Dus laten we maar eens een paar stukken nader bekijken. Helemaal aan het begin vernemen we het volgende:
"De val van de Baath-dictator werd echter niet gevolgd door de nodige hervormingen eigen aan een "bevrijding". Het ondankbare Iraakse volk onthaalde de Amerikaanse soldaten niet op vreugde, integendeel. Ze namen de wapens op tegen deze Christenhonden, deze ongelovigen, deze vreemde heidenen. Het vrije Westen was verbouwereerd."
Uim, neen, Vincent, het Vrije Westen was niet verbouwereerd. Het Vrije Westen heeft bij monde van een zeer, zeer breed spectrum aan opinies - van Amerikaanse ex-presidenten, ex-ministers van Buitenlandse Zaken, ex-veiligheidsadviseurs, presidentskandidaten en hordes generaals en diplomaten (enerzijds) tot de eerste de beste extreem-linkse anti-globalist (anderzijds) - van lang op voorhand tot lang daarna precies deze uitkomst voorspeld. Alleen, telkens er een re‘el gevaar was dat deze simpele realiteit zou doordringen in de zeer harde koppen van de dappere tinnen soldaatjes, pink op de naad klaar om alle propaganda na te praten, steeg uit de rangen van de kliek een geloei en een gescheld op... de Klaroenen van het Laatste Oordeel zijn er niets bij. Zo hard klonk dat geloei en gescheld, dat er zijn die tot op de dag van vandag geloven dat ze "het Vrije Westen" voorstellen, en dat dat "Vrije Westen" nu "verbouwereerd" is.
Neen, dus, Vincent, het Vrije Westen is niet verbouwereerd, het "Vrije Westen" zit bedroefd te kijken naar de rokende puinhopen die de Bushbende heeft aangericht, en vraagt zich af of het bewind van ŽŽn kliek, gedurende een periode van acht jaar, in staat is de Westerse beschaving zelf in gevaar te brengen, of dat de schade integendeel zal kunnen beperkt worden tot min of meer de chaos die we nu allemaal met onze eigen ogen kunnen aanschouwen.
Maar we gaan verder. Hier is er nog ŽŽn:
"Zoals bijna alle Democraten steunde hij aanvankelijk de oorlog van Bush in Mesopotamie. Niets aan de hand lijkt het dus, ware het niet dat de Democraten - met de vaandelvlucht eigen aan links - nadien het geweer totaal van schouder veranderden. John Kerry - nochtans een voorstander van de oorlog - voerde campagne tegen Iraqi Freedom."
Het probleem hier is, de democraten waren grotendeels tegen de oorlog, maar de Democratische politici zaten verstrikt in een dusdanige storm van leugens, propaganda en bedrog, dat sommigen niet beter wisten of Saddam was een "imminente bedreiging voor de VS", "zat trouwens persoonlijk achter 9/11", "had massa's WMD's", "steunde het terrorisme" (en de rest van de hoempa) en dierf niet anders, in de algemene sfeer van hysterie, dan zich dan maar achter het "beleid" van de president scharen.
Ik durf haast wedden dat je dat soort hypocriet en ruggengraatloos gedrag onmiddellijk herkent, zolang het maar afkomstig is van Belgische Socialisten. Sta me dan ook toe me een beetje te verwonderen dat je kritische zin je van het ene moment op het andere zo in de steek laat, dat je het maar meteen hebt over de "typische vaandselvlucht van links". Maar aangezien ik de indruk heb dat het geloei en gescheld, onder druk van het zich ontrollende debacle, de laatste tijd wat afneemt, maakt een poging de realiteit te beschrijven vandaag misschien een kleine kans. Dus gewoon voor info: de hele wereld, van Amerkaans links tot Europees links EN Europees rechts, op de aanhangers van de kliek na, was tegen de oorlog, en dat bepaald openlijk genoeg opdat ook jij dat mits een minimale inspanning had kunnen weten.
Ik moet zeggen dat ik me een tikje, uim, "geamuseerd" voelde bij de volgende passage:
"Zijn de Democraten ordinaire koppensnellers, doortrapte opportunisten of achterbakse kazakkendraaiers? Laat het ons anders maar beleefd houden bij machtsgeile landverraders."
Denk je dat ik een tekeningetje moet maken waarom dat soort scheldpartijen er zo pathetisch uitzien? Laat ik het als oefening voor een bepaald soort rechts laten, om te zien of ze er wel of geen contradictie in kunnen vinden: je hebt drie uur.
En op het einde ziet de arme good ol' Joe zich voorgesteld als het slachtoffer van een typisch zondebokmechanisme. Nochtans, Vincent, ik weet haast zeker dat, als Lieberman het toch gehaald had, je dit resultaat zou voorstellen als "democratie". Kortom, ik verdenk je ervan dat bij jou "democratie" de uitslag betekent die je goed uitkomt, en een lynchpartij de uitslag die je niet goed uitkomt.
En vanzelfsprekend zit je je nu af te vragen hoe ik je van zoiets kan verdenken (vooropgesteld, natuurlijk, dat je jezelf niet al lang tegen hoofdpijnbezorgende boodschappen uit de werkelijkheid hebt ge•mmunizeerd, met het standaard "Koen is een extreem-linkse, Stalinistische, hysterische, Islamofascistische anti-Amerikaanse pseudo-intellectueel). Wel, simpel, omdat ik dit soort posts, met dit soort stoten erin, van jouw hand lees, natuurlijk. Want laten we nu eens naar de conclusie kijken:
"Misschien wordt het eens tijd dat de Democrats zich eens grondig bezinnen en voor eens en altijd uitmaken aan welke kant van de clash of civilizations zij eigenlijk staan."
Zie je, ik voel wel dat je dit zelf een overtuigend slot hebt gevonden. En toch wil ik je signaleren dat ik een heel simpel antwoord op die vraag kan geven, dat toch heel anders is dan je je ongetwijfeld had ingebeeld. Ikzelf sta in de The Clash of Civilizations aan de kant van het Westen. En in die clash, beste Vincent, denk ik dat een ge•nfiltreerde spion die onze zaak zoveel mogelijk schade moest berokkenen, onmogelijk nog beter in zijn opzet had kunnen slagen, dan wanneer hij er in gelukt was de VS hun huidig Irak"beleid" te doen verzinnen.
En volgens mij ligt de reden waarom Lieberman de verkiezing verloor in het feit dat de kiezers in Connecticut iets dergelijks ook vinden.