In Flanders fields the poppies blow, between the crosses, row on row, that mark our place, and in the sky, the larks, still bravely singing, fly, scarce heard amid the guns below. We are the Dead. Short days ago, we lived, felt dawn, saw sunset glow, loved and were loved, and now we lie in Flanders fields. Take up our quarrel with the foe. To you from failing hands we throw the torch, be yours to hold it high. If ye break faith with us who die, we shall not sleep, though poppies grow in Flanders fields.

Klaprozen bloeien op Vlaanderens velden, tussen de kruisen, rij aan rij, van ons die liggen, zij aan zij. De zang van koene lerken in de lucht, schier niet gehoord door het krijgsgerucht. Wij zijn de Doden. Gisteren nog zagen wij dageraad en deemstering, beminden en werden bemind, en liggen nu in Vlaanderens velden. Bekamp de vijand met nieuwe moed en grijp de toorts waarvoor wij streden. Als je verzaakt aan ons die leden, dan gun je geen rust aan helden, waarvoor klaprozen bloeien op Vlaanderens velden.

Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Keuren de regeringen dit dan goed, al dat nutteloos vergoten bloed? Eenzame kinderen hopen en dromen, wachtend op hun papa, die nooit meer zal komen. Ontelbare graven vol verdriet en pijn. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn. Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Jongens gesneuveld op het zogenaamde Veld van Eer, zelfs de allerkleinsten weten beter, weten meer. Tussen geweerschoten en gebulder van mortieren, lijken der soldaten als voedsel voor gieren. Ontelbare graven, keurig op een lijn. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn.

Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Officieren zonder blaam en met veel faam, maar ook ontelbare soldaten zonder naam. Oude vrouwen, wenend en smekend. Oud-strijders, voor het leven getekend. Ontelbare graven, dode kinderen, nog zo klein. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn. Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Een wenende vrouw, een klein kind in haar armen, vraagt de almachtige God om erbarmen. Miljoenen soldaten, gestorven en gedrild. Heeft God dit allemaal wel gewild? Ontelbare graven, glasscherven, een gebroken fles wijn. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn.

Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. De toorts van de wraak is altijd hoog geheven, verminkte soldaten, zonder toekomst, zonder leven. Wenende vrouwen en een schreiend kind, lopen doelloos rond de graven, tot de dood hen eindelijk vindt. Ontelbare graven, een kapotgeschoten trein. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn. Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Wanneer beginnen de wapens weer dood te zaaien, en begint het oorlogsgeweld weer op te laaien? Over honderd jaar zullen de kogels weer tegen de ramen tikken, slechts honderd jaar om onze diepe wonden te likken. Ontelbare graven, honderden soldaten, gedood door een mijn. Ik schaam me, ik schaam me om mens te zijn.

Grafzerken, eindeloos lange rijen, grafzerken. Is dit het einde van de wereld, of slechts het begin? Niemand weet het, de wereldleiders evenmin. Wie zal het tij doen keren? De mensheid zal het toch nooit of te nimmer leren. Ontelbare graven, een tranende fontein. Schaam ik me, schaam ik me wel om mens te zijn?