In tegenstelling tot wat sommige mensen denken, zijn de meest recente ontwikkelingen binnen de Europese Unie een teken aan de wand dat deze constructie geen lang leven meer beschoren is. Als we kijken naar de recente berichtgeving, hoewel maar sporadisch door onze waardeloze reguliere media doorgegeven, dan valt het op dat de politici in de EU langzaam wanhopig worden. Vorig jaar werd de EU-grondwet door zowel Frankrijk als Nederland weggestemd en sindsdien verkeren de Eurofiele politici en Eurocraten in een staat van algemene radeloosheid. Nooit heeft men rekening gehouden met het feit dat veel Europeanen niet echt zitten te springen om zulk een wangedrocht, nota bene in elkaar geflanst door een stel wereldvreemde megalomanen zoals Giscard d'Estaing en trawanten, te aanvaarden.
Alles aan dit "gedrocht" ruikt immers naar Franse geldingsdrang, zoals onderwezen aan de Ecole Nationale d'Administration, een soort "hogeschool" voor ambtenaren in Parijs, gecreeerd door Charles de Gaulle in 1945. Vanwege hun "gloire perdue" zinnen de Franse politici op wraak jegens het Angelsaksische gedachtegoed dat gepersonificeerd werd door het peride Albion en natuurlijk door de Amerikaanse (buitenlandse) politiek. Boeken als "Le Défi Américain" van Jean-Jacques Servan Schreiber spraken zelfs over een Amerikaanse "offensief" dat Europa wil overweldigen met haar producten en vrijhandelsbeleid. Je moet echt een Fransman zijn om daar tegen te kunnen fulmineren.
Mede dankzij de inspanningen van Jean Monnet en Robert Schuman konden zij de basis leggen voor een "verenigd Europa". Let wel op het woord "verenigd", dus zeker geen Europa van onafhankelijke staten of alleen maar een ordinaire vrijhandelszone, zoals Charles De Gaulle of Margaret Thatcher wilden. Neen, het moest voor de Fransen een federaal Europa worden en wel zo snel mogelijk. Een eigen vlag, volkslied, munt, parlement, regering, grondwet en natuurlijk een eigen president moesten in een ijltempo gevonden worden. Behalve dan een groot deel van de Europese collectivistische politici, wilden maar bitter weinige Europeanen deze constructie. Dit kwam recentelijk nog tot uiting tijdens de grondwetsreferenda in eerder genoemde landen. Het was een klap in het gezicht van zowel Eurofielen als Eurocraten. Nu begint men pas te debatteren over het toelatingsbeleid van nieuwe lidstaten en zelfs de toegang van Turkije staat nu eindelijk ter discussie.
De Eurocommissaris Gunther Verheugen is tevens in aanvaring gekomen met zijn eigen Eurocraten. Verheugen kloeg over de enorme macht van deze ongekozen bureaucraten, die alles dwarsboomden. Als tegenactie lekten deze bureaucraten foto's naar de pers van een onbewezen "affaire". Dit was nogal een doorzichtig plan om Verheugen in diskrediet en dus ten val te brengen. Verheugen liet de storm over zich razen en blijft op post. Verder heeft het "Bundesverfassungsgericht" zelfs geoordeeld dat de EU-grondwet illegaal is, want het geeft de EU meer macht dan de Bondsrepubliek en dat is nu net niet toegestaan volgens de Duitse grondwet. Dus zelfs de Duitse politici zullen zich uiteindelijk moeten schikken naar de realiteit. In een enquete van het Duitse blad Bild bleek meer dan 90% van de Duitsers tegen de EU-grondwet te zijn, terwijl de meerderheid van de Duitse politici dit onveranderd bleven steunen. Zo zien we hoe ver politici in wezen af staan van hun volk. Zowel Ierland als Estland weigeren nu nog een ratificatieproces te houden voor een nieuwe aangepaste grondwet.
Onlangs is het bekend geworden dat de Europese Unie meer kost dan dat het ons oplevert. Marian Tupy van het "Cato Institute" heeft berekend dat de economische groei van de EG in de jaren 1960 4,9% was, in de jaren 1970 3%, in de jaren 1980 2,4%, in de jaren 1990 1,9% en in dit decennium een luttele 0,9%. Daarentegen groeit de wet- en regelzucht van de Eurocratie exponentieel en kost het volgens de Financial Times naar schatting het Europese bedrijfsleven jaarlijks 600 miljard euro aan bijdragen aan de EU en de kosten van deze toenemende en restrictieve EU-wetgeving. De opbrengsten zijn geschat op 118 miljard euro. Dit verklaart de absurd lage groei, de gigantische werkloosheid en de toenemende armoede. De EU kan het beste worden ontmanteld en omgevormd tot een vrijhandelsassociatie wil het nog kunnen overleven in de toekomst. Dat houdt in dat het Europarlement kan worden opgeheven en er een vrijhandelscommissie kan blijven bestaan die dan wordt bijgestaan door het Hof in Luxemburg om de multilaterale vrijhandelsverdragen te bewaken. De kosten voor zulke instellingen zijn minimaal en de bedrijfsopbrengsten worden gemaximaliseerd dankzij de enorme kostenbesparingen.
Als de politici door blijven gaan op hun heilloze weg richting een superstaat dan voorspel ik enorme problemen. Federale entiteiten als Joegoslavië, de Sovjet Unie en Indonesië zijn hierbij voorbeelden, waarbij het behoorlijk fout kan gaan wanneer een ver verwijderde centrale overheid haar macht wil uitoefenen over een zeer diverse bevolking. Opstanden, burgeroorlogen en revoluties zullen deze politici dan ten deel vallen met alle gevolgen van dien. Ben Bot heeft de Eurocratie zelfs reeds medegedeeld dat alsnog een referendum houden voor deze of een andere grondwet politieke zelfmoord betekent.
Volgens Ben Bot is de idee van een Europese Grondwet definitief dood. Uiteraard heeft hij het grootste gelijk van de wereld.
Deze tribune van Albert Spits verscheen in The Free State, De Telegraaf, Vrijbrief en Het Parool, alsook op Cato.org, Libertarian.nl, Free-Europe.org en Vrijspreker.nl.
Meer teksten van deze auteur op www.free-europe.org.
Alles aan dit "gedrocht" ruikt immers naar Franse geldingsdrang, zoals onderwezen aan de Ecole Nationale d'Administration, een soort "hogeschool" voor ambtenaren in Parijs, gecreeerd door Charles de Gaulle in 1945. Vanwege hun "gloire perdue" zinnen de Franse politici op wraak jegens het Angelsaksische gedachtegoed dat gepersonificeerd werd door het peride Albion en natuurlijk door de Amerikaanse (buitenlandse) politiek. Boeken als "Le Défi Américain" van Jean-Jacques Servan Schreiber spraken zelfs over een Amerikaanse "offensief" dat Europa wil overweldigen met haar producten en vrijhandelsbeleid. Je moet echt een Fransman zijn om daar tegen te kunnen fulmineren.
Mede dankzij de inspanningen van Jean Monnet en Robert Schuman konden zij de basis leggen voor een "verenigd Europa". Let wel op het woord "verenigd", dus zeker geen Europa van onafhankelijke staten of alleen maar een ordinaire vrijhandelszone, zoals Charles De Gaulle of Margaret Thatcher wilden. Neen, het moest voor de Fransen een federaal Europa worden en wel zo snel mogelijk. Een eigen vlag, volkslied, munt, parlement, regering, grondwet en natuurlijk een eigen president moesten in een ijltempo gevonden worden. Behalve dan een groot deel van de Europese collectivistische politici, wilden maar bitter weinige Europeanen deze constructie. Dit kwam recentelijk nog tot uiting tijdens de grondwetsreferenda in eerder genoemde landen. Het was een klap in het gezicht van zowel Eurofielen als Eurocraten. Nu begint men pas te debatteren over het toelatingsbeleid van nieuwe lidstaten en zelfs de toegang van Turkije staat nu eindelijk ter discussie.
De Eurocommissaris Gunther Verheugen is tevens in aanvaring gekomen met zijn eigen Eurocraten. Verheugen kloeg over de enorme macht van deze ongekozen bureaucraten, die alles dwarsboomden. Als tegenactie lekten deze bureaucraten foto's naar de pers van een onbewezen "affaire". Dit was nogal een doorzichtig plan om Verheugen in diskrediet en dus ten val te brengen. Verheugen liet de storm over zich razen en blijft op post. Verder heeft het "Bundesverfassungsgericht" zelfs geoordeeld dat de EU-grondwet illegaal is, want het geeft de EU meer macht dan de Bondsrepubliek en dat is nu net niet toegestaan volgens de Duitse grondwet. Dus zelfs de Duitse politici zullen zich uiteindelijk moeten schikken naar de realiteit. In een enquete van het Duitse blad Bild bleek meer dan 90% van de Duitsers tegen de EU-grondwet te zijn, terwijl de meerderheid van de Duitse politici dit onveranderd bleven steunen. Zo zien we hoe ver politici in wezen af staan van hun volk. Zowel Ierland als Estland weigeren nu nog een ratificatieproces te houden voor een nieuwe aangepaste grondwet.
Onlangs is het bekend geworden dat de Europese Unie meer kost dan dat het ons oplevert. Marian Tupy van het "Cato Institute" heeft berekend dat de economische groei van de EG in de jaren 1960 4,9% was, in de jaren 1970 3%, in de jaren 1980 2,4%, in de jaren 1990 1,9% en in dit decennium een luttele 0,9%. Daarentegen groeit de wet- en regelzucht van de Eurocratie exponentieel en kost het volgens de Financial Times naar schatting het Europese bedrijfsleven jaarlijks 600 miljard euro aan bijdragen aan de EU en de kosten van deze toenemende en restrictieve EU-wetgeving. De opbrengsten zijn geschat op 118 miljard euro. Dit verklaart de absurd lage groei, de gigantische werkloosheid en de toenemende armoede. De EU kan het beste worden ontmanteld en omgevormd tot een vrijhandelsassociatie wil het nog kunnen overleven in de toekomst. Dat houdt in dat het Europarlement kan worden opgeheven en er een vrijhandelscommissie kan blijven bestaan die dan wordt bijgestaan door het Hof in Luxemburg om de multilaterale vrijhandelsverdragen te bewaken. De kosten voor zulke instellingen zijn minimaal en de bedrijfsopbrengsten worden gemaximaliseerd dankzij de enorme kostenbesparingen.
Als de politici door blijven gaan op hun heilloze weg richting een superstaat dan voorspel ik enorme problemen. Federale entiteiten als Joegoslavië, de Sovjet Unie en Indonesië zijn hierbij voorbeelden, waarbij het behoorlijk fout kan gaan wanneer een ver verwijderde centrale overheid haar macht wil uitoefenen over een zeer diverse bevolking. Opstanden, burgeroorlogen en revoluties zullen deze politici dan ten deel vallen met alle gevolgen van dien. Ben Bot heeft de Eurocratie zelfs reeds medegedeeld dat alsnog een referendum houden voor deze of een andere grondwet politieke zelfmoord betekent.
Volgens Ben Bot is de idee van een Europese Grondwet definitief dood. Uiteraard heeft hij het grootste gelijk van de wereld.
Deze tribune van Albert Spits verscheen in The Free State, De Telegraaf, Vrijbrief en Het Parool, alsook op Cato.org, Libertarian.nl, Free-Europe.org en Vrijspreker.nl.
Meer teksten van deze auteur op www.free-europe.org.
2 Reacties:
- At 14:18 Anoniem said...
-
Dit artikel is duidelijk geschreven vanuit een Nederlands oogpunt. Onze noorderburen zijn nu eenmaal veel meer anti-Europeaan dan de Vlamingen, of de Belgen. Dat bewezen ze met hun "neen" tegen de EU Grondwet en hun anti-Europees stemgedrag in de laatste verkiezingen. De PVV van Wilders en de SP van Marijnissen zijn beide xenofoob en anti-EU.
In Belgie is er een veel groter draagvlak voor de EU. Brussel draagt de EU op handen omdat dit jaarlijks hun budget recht houdt. Wallonie idem omwille van de massale EU-subsidies via de zogenaamde "structuurfondsen".
Enkel Vlaanderen is veelal eurosceptisch omdat wij, net als Nederland, een netto-betaler zijn in de EU. We zien dan ook minder de voordelen dan de Brusselaars en de Walen. Vooral het cijfermateriaal in deze tekst van Spits opent ogen.
Misschien moeten de Vlaamse partijen zich ook eens minder "Europees" gaan opstellen. Voorlopig is enkel het VB echt eurosceptisch. - At 12:15 Anoniem said...
-
Misschien moeten de Vlaamse partijen zich ook eens minder "Europees" gaan opstellen. Voorlopig is enkel het VB echt eurosceptisch.
You wish, Joris. Het VB is helemaal niet eurosceptisch. Sommige VB'ers zijn dat misschien wel (Belien, Colen, Lievens, ...) maar het gros zit mee aan de vetpotten en ijvert al lang niet meer voor een échte eurosceptische agenda. Geen enkele partij, ook het VB niet, propageert de afscheiding van het onafhankelijk Vlaanderen van de EU.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)