For our heritage and freedom ! Home | About | Contact | Vincent De Roeck | Liberty Quotes | The Free State | In Flanders Fields | Nova Libertas | Feeds |

Luchtkastelen en waterburchten

Tijdens mijn jeugd heb ik mij geregeld op de dichtkunst geworpen. Niet dat mijn verzen altijd van een hoogstaande kwaliteit waren, maar goed, ze mochten toch zeker wel gezien en gelezen worden. Vooral de naïviteit die uit deze stukjes poëzie blijkt, doet mij nog vaak aan die vervlogen tijden terugdenken, toen vrijheid absoluut en verantwoordelijkheid nagenoeg onbestaande waren. Het gedichtje "Luchtkastelen" past perfect in dat plaatje. In 1998 schreef ik dit versje. The sky is the limit was toen nog de sluimerende ondertoon van mijn leven.
Ik wil, voor mijn dierbare as door de wind wordt meegevoerd naar onbekende werelden, voor mijn leven wegdrijft op wolkjes van geluk, voor mijn skelet vergaat in de vochtige grond, schepper worden van enkele prachtige filmen.

Ik zal, na mijn dood nog steeds in de harten van velen op het witte doek staan. Door mijn filmrollen zal ik blijven leven in de ogen van de filmfanaten. Marylin Monroe veroverde de harten met haar schoonheid. Ik zal de harten veroveren met poëzie.

Ik zal, voor ik tot de kille grond behoor, voor mijn stem wegsterft in de onmetelijke ruimte, voor mijn laatste beeld verdwijnt in een kist, een grandioze filmacteur worden. Het witte doek wordt mijn doel, tot het bittere einde.
Tijdens mijn tweede jaar universiteit (2004) waren de dromen van weleer al terug braaf opgeborgen in mijn onderbewustzijn en was het de realiteit die zegevierde op mijn ijdelheid en ambities. Het was dan ook in deze periode dat ik het gedicht "Ode aan de Grootsheid" schreef, een stukje poëzie met een zeer hoog zelfrelativeringsgehalte.
Wie is het eeuwige leven waard?
De verschrompelde die Leidenstadt gezien heeft?
De zielige pervert die kinderen aanstaart?
Of het arme kind dat van intrieste koude beeft?

Wie verdient het eeuwige bestaan?
De rijke stinkerd die zijn vrouw verwarmt?
De arrogante snelheidsduivel op de autobaan?
Of hij die de Sehnsucht omarmt?

Wie kan waardig uit de nietigheid treden?
De levensgenieter die boert in Nice?
De homofiel zonder respect voor de zeden?
Of hij die voortdurend eenzaam is?

Wie is de onsterfelijkheid waard?
De onderdrukte vrouw met hoofddoek?
De hoer die bastaardkinderen baart?
Neen, het is de grootse Vincent De Roeck.
Hoewel dit laatste gedicht nog meer de draak steekt met de werkelijkheid dan een gemiddeld journaal van de staatszender VRT, ben ik best wel trots op dit schrijfsel. Volgens vele anderen is het ook één van mijn betere gedichten. En wie ben ik om die personen tegen te spreken?

Het eerste gedicht verscheen ook in de periodiek Olvactueel.

Meer poëzie van mijn hand op www.gedichten.nl.

3 Reacties:

At 14:38 Anoniem said...

Dank je Vincent voor het kleuren van mijn dagen tijdens de Kerstperiode met een stukje poëzie, waarvan mijn absolute nummer één uw "Ode aan de grootsheid" is.

 
At 13:42 Anoniem said...

Het grootste luchtkasteel is toch wel deze weblog hoor. Om ter hardste trachten onwetende lezers te overtuigen van de gebakken lucht die men "libertarisme" noemt. Schrijf anders daar eens een "gedichtje" over!

 
At 14:04 Anoniem said...

Hugo, je klinkt als een verzuurde VB-stemmer. Kan jij nu niets anders doen dan hier op deze blog te komen afgeven op jan en alleman? Begin anders zelf eens met een blog ofzo, of zoek een job, of een hobby, of een vrouw... Aan je zure manier van reageren denk ik dat jij een ambtenaar op rust (het is te zeggen "op brugpensioen") bent met véél te véél vrije tijd...

 

Een reactie posten