Ik wil, voor mijn dierbare as door de wind wordt meegevoerd naar onbekende werelden, voor mijn leven wegdrijft op wolkjes van geluk, voor mijn skelet vergaat in de vochtige grond, schepper worden van enkele prachtige filmen.

Ik zal, na mijn dood nog steeds in de harten van velen op het witte doek staan. Door mijn filmrollen zal ik blijven leven in de ogen van de filmfanaten. Marylin Monroe veroverde de harten met haar schoonheid. Ik zal de harten veroveren met poëzie.

Ik zal, voor ik tot de kille grond behoor, voor mijn stem wegsterft in de onmetelijke ruimte, voor mijn laatste beeld verdwijnt in een kist, een grandioze filmacteur worden. Het witte doek wordt mijn doel, tot het bittere einde.

Wie is het eeuwige leven waard?
De verschrompelde die Leidenstadt gezien heeft?
De zielige pervert die kinderen aanstaart?
Of het arme kind dat van intrieste koude beeft?

Wie verdient het eeuwige bestaan?
De rijke stinkerd die zijn vrouw verwarmt?
De arrogante snelheidsduivel op de autobaan?
Of hij die de Sehnsucht omarmt?

Wie kan waardig uit de nietigheid treden?
De levensgenieter die boert in Nice?
De homofiel zonder respect voor de zeden?
Of hij die voortdurend eenzaam is?

Wie is de onsterfelijkheid waard?
De onderdrukte vrouw met hoofddoek?
De hoer die bastaardkinderen baart?
Neen, het is de grootse Vincent De Roeck.