Op 28 oktober 1956 werd Mahmoud Ahmadinejad geboren in een dorpje bij de Iraanse hoogvlakte. Een jaar later verhuisde het gezin naar een arme buurt in het zuiden van Teheran. Ahmad Ahmadinejad, de vader van Mahmoud, verdiende de kost als Koranleraar. De geringe inkomsten noodzaakten hem om als smid te gaan werken in een smederij te Teheran. Mahmoud zelf, ging na zijn middelbare school studeren aan de Teheraanse Universiteit van Wetenschap en Technologie, afdeling Civiele Techniek. Dit zijn één van de weinige concrete gegevens die de wereld kent over Mahmoud Ahmadinejad. Zijn verdere private en publieke levensloop worden gekenmerkt door geheimzinnigheid, leugens en oppervlakkige schijn.
Een voorbeeld van een dergelijke leugen die hij rondstrooit, betreft Ahmadinejad’s tweejarig burgemeesterschap van Teheran. Tijdens deze periode bleef hij deeltijds actief als docent aan de universiteit. Hij trachtte rond te komen van dit docenteninkomen en wenste geen burgemeestersalaris te ontvangen. Met trots verwees hij naar de extra 100.000 dollar die hierdoor op de rekening van Teheran bleven staan. Echter, enkele jaren later kwam aan het licht dat hij voor miljoenen dollars contracten had weggegeven aan onbekwame vriendjes, die het geld verspilden aan slecht geplande projecten. Daarnaast ontdekte een reformistisch dagblad in juni 2006 dat er 300 miljoen dollar uit de gemeentekas verdwenen was. De kwitanties waren zoekgeraakt. Toch heeft de rechterlijke macht geen stappen ondernomen om de daders te vinden en heerst er sindsdien een dreigende sfeer in het stadhuis.
Mahmoud Ahmadinejad is van mening dat overheidsinterventies cruciaal zijn om de economie te doen groeien. Iran is een rijk land omwille van de olie-inkomsten, die in Ahmadinejad’s eerste jaar recordhoogten bereikten. Volgens schattingen, zal deze tendens zich in de nabije toekomst nog verder zetten omwille van de groeiende vraag in westerse landen en in India en China. Een groot deel van deze inkomsten wordt door Iran geïnvesteerd in een Oliestabilisatiefonds dat uitsluitend bedoeld is als buffer voor tijden wanneer de olieprijs laag komt te staan. Dit is echter buiten Ahmadinejad gerekend, die deze gelden gebruikt om onder meer zijn werkgelegenheidsprojecten te financieren. Zo besteedde hij 18 miljard dollar aan banken en financieringsmaatschappijen om dit geld te verspreiden in de vorm van fiduciaire leningen tegen lage rente aan Iraanse bedrijven met minder dan vijftig werknemers. Ahmadinejad hoopt dat deze geldinjectie de bedrijven in staat zal stellen hun personeelsomvang uit te breiden. Daarenboven verhoogde hij onlangs het budget voor goedkope leningen van 18 miljard tot 30 miljard dollar. Wie dit jaar geen lening kreeg, zal dit later nog ontvangen.
Ook de corruptie floreert, zowel bij de ambtenarij als bij de bestuurders van de oliemaatschappijen. Deze laatste zijn na de Iraanse revolutie van 1979 ongeveer allemaal genationaliseerd onder het motto “sociale rechtvaardigheid en herverdeling van de nationale rijkdom”. De gevolgen van deze maatregelen blijven niet uit. Zo is de inflatie aan een sterke stijging begonnen, die niet onmiddellijk zal stoppen. In sommige gevallen is de inflatie zelfs hoger dan de bankrente, zodat het geld van de bevolking in reële zin minder waard wordt.
De president van de Islamitische republiek Iran is natuurlijk voornamelijk gekend om zijn nucleaire ambities. Hij mag dan slechts een kleine schakel zijn in het nucleaire programma van Iran, hij heeft zeker bijgedragen tot het beeld van Iran als nucleaire macht in de wereld. Dit is voor hem dan ook belangrijk, al is het dan in de eerste plaats om religieuze motieven. Ahmadinejad heeft namelijk een messianistische visie. Hij behoort tot die groep van moslims die alles in het werk stelt om de terugkeer van de Mahdi, de sjiitisch Messias, te bespoedigen. Ondanks uiteenlopende meningen over de manier waarop deze terugkeer bespoedigd kan worden, heerst eenduidigheid over de totale wereldoorlog. De komst van de Mahdi zou de Islamitische revolutie verder zetten en zich verspreiden over de hele wereld. Dit vormt dan ook de droom van Ahmadinejad.
Tijdens een vergadering in 2005 verwoordde hij het zo:
Hoever Iran nu precies staat met zijn kernprogramma weet niemand precies. Zelfs El-Baradei en zijn IAEA, Internationaal Agentschap voor Atoomenergie, die al jaren controles trachten uit te voeren, weten niet precies hoever het staat met de ontwikkeling van kernwapens. Feit is dat Iran het Non-Proliferatie Verdrag van Nucleaire Wapens van 1970 heeft ondertekend. De grondgedachte achter dat verdrag is dat het aantal kernwapenmogendheden wordt beperkt tot de vijf permanente leden van Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Daarnaast wordt van de landen die het Verdrag hebben ondertekend gevraagd om volop samen te werken met het IAEA, door verslag uit te brengen over hun nucleaire materialen en hun opslagruimten. Tot slot moeten zij ook hun installaties open stellen voor onderzoek en inspectie door IAEA-teams. Iran laat deze teams wel toe, maar steeds na veel wachttijden en leugens. Doorgaans stelt het IAEA eerst een vraag om een bepaalde site te bezoeken, daar komt dan eerst geen antwoord op, daarna komt een tweede vraag waar uiteindelijk wordt toegezegd om nog zoveel maanden later de bewuste site te bezoeken. Waar dan uiteindelijk natuurlijk niets meer terug te vinden is. In twee gevallen waren de sites binnen de 3 maanden volledig ontmanteld en afgebroken. Het IAEA heeft er nadien wel hoge concentraties nucleaire straling gevonden maar niets meer.
Feit is dat het land uranium kan verrijken, plutonium kan produceren en plannen heeft om centrifuges te kunnen maken. Deze gegevens heeft het IAEA gekregen van de oppositie die vaak informatie doorsluist naar het Agentschap, alsook heeft men via de inlichtingendiensten van het VK, Israël en de USA informatie te weten gekomen. Hoe moet de wereld nu ageren tegen deze leugens van een president met een messianistische visie van een land dat economisch aan de grond zit en dat in staat zou kunnen zijn om kernwapens te vervaardigen? Olie-embargo’s kunnen werken, maar dan zet men voornamelijk de bevolking onder druk en het is niet ondenkbaar dat de bevolking zich volledig achter zijn regime schaart. Iraniërs zijn echte chauvinisten.
Het is zeer moeilijk om de nucleaire installaties van Iran te bombarderen, want deze liggen verspreid over tientallen verborgen locaties, die vrij frequent van locaties veranderen. Daarenboven bevinden sommige installaties zich in woonwijken of in gepantserde bunkers.
Wanneer Iran wordt aangevallen zal het terugslaan. De sjiitische Iraniërs beschikken over zeer uitgebreide en goede relaties met de sjiitische Irakezen en de sjiitische Libanezen, waaronder natuurlijk Hezbollah zich onder bevindt, al deze groepen kunnen zich zeer snel achter Iran zetten en een ware oorlog in het Midden-Oosten ontketenen die veel groter is dan wat er nu in Irak aan de hand is. Daarenboven zullen ze waarschijnlijk terugslaan in de Westerse wereld met terroristische aanslagen op Israëlische, Amerikaanse en Europese doelwitten. Misschien zal enkel de economie verbeteren met een andere president, maar dit verandert niets aan het nucleaire beleid van het land.
Zonder dialoog en zonder een haalbare militaire oplossing zal de wereld misschien gewoon een nucleair Iran moeten accepteren en moeten leven in de schaduw van een nucleaire sfinx.
Dit opiniestuk van Philippe Caeymaex verscheen ook in het magazine Blauwdruk, bij het LVSV Leuven en op InFlandersFields.eu.
Meer teksten van hem op www.communisme.be.
Een voorbeeld van een dergelijke leugen die hij rondstrooit, betreft Ahmadinejad’s tweejarig burgemeesterschap van Teheran. Tijdens deze periode bleef hij deeltijds actief als docent aan de universiteit. Hij trachtte rond te komen van dit docenteninkomen en wenste geen burgemeestersalaris te ontvangen. Met trots verwees hij naar de extra 100.000 dollar die hierdoor op de rekening van Teheran bleven staan. Echter, enkele jaren later kwam aan het licht dat hij voor miljoenen dollars contracten had weggegeven aan onbekwame vriendjes, die het geld verspilden aan slecht geplande projecten. Daarnaast ontdekte een reformistisch dagblad in juni 2006 dat er 300 miljoen dollar uit de gemeentekas verdwenen was. De kwitanties waren zoekgeraakt. Toch heeft de rechterlijke macht geen stappen ondernomen om de daders te vinden en heerst er sindsdien een dreigende sfeer in het stadhuis.
Mahmoud Ahmadinejad is van mening dat overheidsinterventies cruciaal zijn om de economie te doen groeien. Iran is een rijk land omwille van de olie-inkomsten, die in Ahmadinejad’s eerste jaar recordhoogten bereikten. Volgens schattingen, zal deze tendens zich in de nabije toekomst nog verder zetten omwille van de groeiende vraag in westerse landen en in India en China. Een groot deel van deze inkomsten wordt door Iran geïnvesteerd in een Oliestabilisatiefonds dat uitsluitend bedoeld is als buffer voor tijden wanneer de olieprijs laag komt te staan. Dit is echter buiten Ahmadinejad gerekend, die deze gelden gebruikt om onder meer zijn werkgelegenheidsprojecten te financieren. Zo besteedde hij 18 miljard dollar aan banken en financieringsmaatschappijen om dit geld te verspreiden in de vorm van fiduciaire leningen tegen lage rente aan Iraanse bedrijven met minder dan vijftig werknemers. Ahmadinejad hoopt dat deze geldinjectie de bedrijven in staat zal stellen hun personeelsomvang uit te breiden. Daarenboven verhoogde hij onlangs het budget voor goedkope leningen van 18 miljard tot 30 miljard dollar. Wie dit jaar geen lening kreeg, zal dit later nog ontvangen.
Ook de corruptie floreert, zowel bij de ambtenarij als bij de bestuurders van de oliemaatschappijen. Deze laatste zijn na de Iraanse revolutie van 1979 ongeveer allemaal genationaliseerd onder het motto “sociale rechtvaardigheid en herverdeling van de nationale rijkdom”. De gevolgen van deze maatregelen blijven niet uit. Zo is de inflatie aan een sterke stijging begonnen, die niet onmiddellijk zal stoppen. In sommige gevallen is de inflatie zelfs hoger dan de bankrente, zodat het geld van de bevolking in reële zin minder waard wordt.
De president van de Islamitische republiek Iran is natuurlijk voornamelijk gekend om zijn nucleaire ambities. Hij mag dan slechts een kleine schakel zijn in het nucleaire programma van Iran, hij heeft zeker bijgedragen tot het beeld van Iran als nucleaire macht in de wereld. Dit is voor hem dan ook belangrijk, al is het dan in de eerste plaats om religieuze motieven. Ahmadinejad heeft namelijk een messianistische visie. Hij behoort tot die groep van moslims die alles in het werk stelt om de terugkeer van de Mahdi, de sjiitisch Messias, te bespoedigen. Ondanks uiteenlopende meningen over de manier waarop deze terugkeer bespoedigd kan worden, heerst eenduidigheid over de totale wereldoorlog. De komst van de Mahdi zou de Islamitische revolutie verder zetten en zich verspreiden over de hele wereld. Dit vormt dan ook de droom van Ahmadinejad.
Tijdens een vergadering in 2005 verwoordde hij het zo:
Tijdens diverse perioden van de revolutie voelden we dat een hand en een kracht met het volk van Iran zijn. Heilige profeten zijn opgestaan om de basis te leggen voor de verwezenlijking van Gods belofte. Die belofte was om een wereldomspannende islamitische regering te vormen, met de hulp van de Mahdi.Maar zoals reeds gezegd is Ahmadinejad slechts een kleine schakel in heel het nucleaire programma van Iran. Het programma zelf dateert zelfs van voor de Islamitische revolutie van 1979. Sjah Reza Pahlavi had al zeer concrete nucleaire ambities en realisaties. Ayatollah Khomeini heeft het programma na 1979 terug op gang gebracht. Het is echter voornamelijk de huidige Opperste Leider van Iran, Ayatollah Khamenei, die een sterke voorvechter is van de nucleaire ambities van Iran. Het AEOI, Iraanse Organisatie voor Atoomenergie, staat onder zijn rechtstreeks bevel.
Hoever Iran nu precies staat met zijn kernprogramma weet niemand precies. Zelfs El-Baradei en zijn IAEA, Internationaal Agentschap voor Atoomenergie, die al jaren controles trachten uit te voeren, weten niet precies hoever het staat met de ontwikkeling van kernwapens. Feit is dat Iran het Non-Proliferatie Verdrag van Nucleaire Wapens van 1970 heeft ondertekend. De grondgedachte achter dat verdrag is dat het aantal kernwapenmogendheden wordt beperkt tot de vijf permanente leden van Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Daarnaast wordt van de landen die het Verdrag hebben ondertekend gevraagd om volop samen te werken met het IAEA, door verslag uit te brengen over hun nucleaire materialen en hun opslagruimten. Tot slot moeten zij ook hun installaties open stellen voor onderzoek en inspectie door IAEA-teams. Iran laat deze teams wel toe, maar steeds na veel wachttijden en leugens. Doorgaans stelt het IAEA eerst een vraag om een bepaalde site te bezoeken, daar komt dan eerst geen antwoord op, daarna komt een tweede vraag waar uiteindelijk wordt toegezegd om nog zoveel maanden later de bewuste site te bezoeken. Waar dan uiteindelijk natuurlijk niets meer terug te vinden is. In twee gevallen waren de sites binnen de 3 maanden volledig ontmanteld en afgebroken. Het IAEA heeft er nadien wel hoge concentraties nucleaire straling gevonden maar niets meer.
Feit is dat het land uranium kan verrijken, plutonium kan produceren en plannen heeft om centrifuges te kunnen maken. Deze gegevens heeft het IAEA gekregen van de oppositie die vaak informatie doorsluist naar het Agentschap, alsook heeft men via de inlichtingendiensten van het VK, Israël en de USA informatie te weten gekomen. Hoe moet de wereld nu ageren tegen deze leugens van een president met een messianistische visie van een land dat economisch aan de grond zit en dat in staat zou kunnen zijn om kernwapens te vervaardigen? Olie-embargo’s kunnen werken, maar dan zet men voornamelijk de bevolking onder druk en het is niet ondenkbaar dat de bevolking zich volledig achter zijn regime schaart. Iraniërs zijn echte chauvinisten.
Het is zeer moeilijk om de nucleaire installaties van Iran te bombarderen, want deze liggen verspreid over tientallen verborgen locaties, die vrij frequent van locaties veranderen. Daarenboven bevinden sommige installaties zich in woonwijken of in gepantserde bunkers.
Wanneer Iran wordt aangevallen zal het terugslaan. De sjiitische Iraniërs beschikken over zeer uitgebreide en goede relaties met de sjiitische Irakezen en de sjiitische Libanezen, waaronder natuurlijk Hezbollah zich onder bevindt, al deze groepen kunnen zich zeer snel achter Iran zetten en een ware oorlog in het Midden-Oosten ontketenen die veel groter is dan wat er nu in Irak aan de hand is. Daarenboven zullen ze waarschijnlijk terugslaan in de Westerse wereld met terroristische aanslagen op Israëlische, Amerikaanse en Europese doelwitten. Misschien zal enkel de economie verbeteren met een andere president, maar dit verandert niets aan het nucleaire beleid van het land.
Zonder dialoog en zonder een haalbare militaire oplossing zal de wereld misschien gewoon een nucleair Iran moeten accepteren en moeten leven in de schaduw van een nucleaire sfinx.
Dit opiniestuk van Philippe Caeymaex verscheen ook in het magazine Blauwdruk, bij het LVSV Leuven en op InFlandersFields.eu.
Meer teksten van hem op www.communisme.be.
3 Reacties:
- At 18:17 Anoniem said...
-
Bush moet gewoon ''Little Boy 2'' boven Iran dumpen zijn we gelijk van een hoop kwaad af.
- At 12:21 Anoniem said...
-
Kennelijk is de oorlogszucht niet enkel bij Amerika nog lang niet verzadigt en willen ook nog andere Westerlingen een oorlog in Iran, en dan zelf nog één met kernwapens. Waar gaat zoiets eindigen? Na Iran zullen immers nog meer landen volgen, en voor we het goed en wel beseffen hebben we een nieuwe duizendjarige oorlog.
- At 15:01 Anoniem said...
-
Als Arabische landen zoals Saudi-Arabië, Jordanië en Jemen kerncentrales bouwen omwille van de uitputtelijkheid van aardolie en aardgas, kraait daar geen haan naar. Integendeel, dan krijgen ze en masse steun van de VS en de EU, maar als Iran hetzelfde doet, dan is er beslist iets mis mee. Deze vooringenomenheid wordt bovendien verspreid door de zéér actieve joodse lobby. Het is dan ook niet vreemd dat AIPAC-land VS harder wil optreden tegen Iran dan de EU maar het debat veel evenwichtiger verloopt en veel minder pro-Israël is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)