Ik denk zo bijvoorbeeld aan de PRO van Ronald Schil in Hamburg (van 0 naar 19,7% van de stemmen in 2001), aan de PVV van Geert Wilders in Nederland (van 0 naar 5,9% van de stemmen in 2006) en aan de LDD van Jean-Marie Dedecker in België (van 0 naar 4,3% van de stemmen in 2007). Ook het Vlaams Blok/Belang dankt zijn enorme opmars in de jaren 1990 aan een sterk anti-establishmentdiscours, net zoals de British National Party (Richard Barnbrook won vorige maand een zetel in het parlement van Londen), de United Kingdom Independence Party (verviervoudigde haar aantal EP-zetels in 2004 tot 12), de Lijst Hans-Peter Martin in Oostenrijk en Europa Transparant in Nederland. Die laatste twee wisten in 2004 allebei out of the blue twee EP-zetels binnen te rijven. Allemaal werden deze partijen geconfronteerd met het etiket “reactionnair” of “extreemrechts”, maar het mocht in menig geval niet baten, want steeds won het diepgewortelde misnoegen en wantrouwen van de burger het op de gekleurde berichtgeving in de media.
De laatste maanden zie ik echter een verandering in tactiek bij onze media. Men spreekt niet langer over extreemrechts of fascistisch omdat men tot de vaststelling gekomen is dat ontevreden burgers hen niet langer vertrouwen met deze predikaten. Vandaar dat de media het tegenwoordig over een andere boeg gooien. Extreemrechts wordt “populisme” en fascisme wordt “nationaal-conservatisme”. Geert Wilders is niet langer extreemrechts maar rechts-populistisch. De Eurosceptici zijn niet langer intolerant maar populistisch. De Poolse partij van de Kaczynski’s is niet langer fascistisch maar nationaal-conservatief. En ook de gevestigde politieke kaste heeft zich deze woordverbloemingen al eigen gemaakt. Niemand staat echter stil bij de échte achterliggende reden van deze tactiek. Het nazisme wordt zo meer en meer een uiting van “nationaal-conservatisme”, terwijl iedereen maar al te goed weet dat het in wezen om “nationaal-socialisme” ging. Egalitair links verbastert niet enkel de begrippen om hun vijanden af te breken, maar ook om de walgelijke uitspattingen van het eigen verleden toe te dekken.
Terwijl men op binnenlands vlak dus de neiging heeft om over populisten te spreken in plaats van over rechts-extremisten, blijven de politieke partijen in het buitenland wel nog onderhevig aan het extreemrechtse brandmerk. De Zwitserse Volkspartij (SVP), in de audiovisuele media steevast vervormd tot het venijniger klinkende staccato-woord Folkspartei, verloor een cruciaal referendum voor haar programma en werd prompt afgeschilderd als “extreemrechts” en hier en daar als “nationaal-conservatief”. Nu geraken onze media hiermee doorgaans weg omdat maar weinigen in België weet hebben van de politieke gevoeligheden in Zwitserland. Zo zou men evengoed kunnen spreken over het zeemzoete Union Démocratique du Centre, de naam die de SVP in de Franstalige en Retro-Romaanse kantons hanteert, maar dat zou in de ogen van onze media té positief klinken, en het gebruik daarvan is bijgevolg niet enkel onwenselijk, maar zelfs gewoon ongehoord.
De SVP is met 62 zetels (op 200) en 2 ministers (op 6) de grootste politieke partij van het land en op enkele individuele uitzonderingen na is ze helemaal niet extreemrechts. De SVP ontstond uit de fusie van de Boerenpartij met tientallen kleinere regionalistische en rechtse lokale partijtjes in de jaren 1960 en 1970. De SVP draagt de lokale autonomie hoog in het vaandel, net zoals de strijd tegen de criminaliteit, het verminderen van de overheidsbureaucratie, het drastisch verlagen van de belastingen en het vrijwaren van de volledige neutraliteit (onafhankelijkheid) van Zwitserland ten overstaande de EU. Op internationaal economisch vlak is de SVP gematigd protectionistisch, maar op binnenlands vlak regeert het economisch-liberalisme alom. Ook de VS hanteren het economische model van de SVP, maar zij liggen inzake vrijhandel veel minder vaak onder vuur dan Zwitserland.
Onze media gaan vooral af op de standpunten van de SVP inzake immigratie en integratie. De SVP drukte het door dat het nu nog 12 volle jaren duurt vooraleer een buitenlander de Zwitserse nationaliteit kan krijgen en ook het nationaliteitsrecht op grond van geboorteplaats werd afgeschaft. Verder wou de SVP de gemeenten terug beslissingsrecht geven inzake de naturalisatie van de vreemdelingen op hun grondgebied en wou de SVP een quotasysteem invoeren voor vreemdelingen. Nochtans twee standpunten waar mainstream-partijen elders in de wereld probleemloos met wegkomen. Wat de SVP de laatste jaren in de ogen van de linkse West-Europese goegemeente de das heeft omgedaan, zijn ongetwijfeld hun weinig verhullende verkiezingscampagnes. De linkse kerk in West-Europa kon waarschijnlijk niet lachen met de affiche “Veiligheid Verzekeren!”, waarop twee witte schapen een zwart schaap van de Zwitserse vlag schopten, of met de affiche “Stop het Weggeven van Zwitserse Paspoorten!”, waarop gele en bruine handen in een zak met Zwitserse paspoorten grabbelen. Nu getuigen beide affiches misschien van weinig inhoud en/of een slechte smaak, maar als we buitenlandse partijen nu al moeten gaan beoordelen op basis van hun campagnemateriaal is het in mijn ogen al ver gekomen.
Moeten we Ron Paul plots als extreemrechts gaan beschouwen omdat hij een spot uitbracht tegen social benefits voor illegalen, of Tom Tancredo voor zijn filmpje tegen de jihadisten? Ik denk het niet. Andere landen hebben doorgaans andere gebruiken en andere politieke achtergronden, ook Zwitserland. Buitenlandse journalisten moeten de binnenlandse gevoelens vertalen, niet hun eigen politiek-correcte kruisvaart regisseren. In de Alpenstaat is er niemand zonder eigen partijpolitieke belangen die de SVP als extreemrechts afdoet. Waarom doen onze media dat dan wel? En wat is hun verborgen agenda?
Dit artikel verscheen ook bij In Flanders Fields, het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond en de Stichting Het Vrije Volk.
Meer over deze Zwitserse politieke partij op www.svp-udc.ch.
8 Reacties:
- At 15:32 Anoniem said...
-
Vincent, je vergeet wel drie zaken te vermelden hier. Primo: het recht van de gemeenten om de nationaliteit al dan niet toe te kennen werd vijf jaar geleden afgeschaft omdat de gemeenten nauwelijks buitenlanders wilden naturaliseren. Secundo: de voorgestelde quota waren lager dan het aantal vreemdelingen dat nu al wettelijk in Zwitserland verblijft. Tertio: naast de affiches verspreidde de SVP ook folders met informatie over alle misdaden die de laatste jaren door (vermeende) immigranten in Zwitserland én de buurlanden gepleegd werden. Als jij hierachter kan staan, is dat je recht, maar ik in ieder geval niet.
- At 18:09 Anoniem said...
-
Oké Hugo, de quota waren verkeerd en ook de criminaliteitscijfers zijn misschien ongelukkig gebracht, MAAR jij vergeet wel dat in Zwitserland volledige openheid bestaat omtrent overheidsgegevens en dat de PV's in Zwitserland allemaal de afkomst van de daders/verdachten bevatten, dus als de SVP cijfers citeert, zijn dat ook échte cijfers, dit in tegenstelling tot Vlaanderen en het VB.
En wat kan je in hemelsnaam nu hebben tegen lokale rechten op vlak van naturalisaties? Vind jij het soms kunnen dat iemand van Jabbeke op nationaal niveau beslist dat er in Brussel meer immigranten moeten gehuisvest worden, of iemand van Herk-De-Stad over Gent, of andersom, iemand van Antwerpen over Kortenberg, enz? Of op EU-niveau, een Zweed die beslist dat er in Spanje nog plaats is voor nieuwe migranten? Of op VN-niveau dat een Japanner beslist dat er in de VS nog plaats is? Dit is de kern van de vraag. Wie heeft het recht om te bepalen of iemand in zijn gemeente genaturaliseerd wordt? De verreweg-overheid of de lokale inwoners? Daar is niets extreemrechts aan. Vincent slaat andermaal spijkers met koppen. - At 19:39 Anoniem said...
-
Quote: "Op internationaal economisch vlak is de SVP gematigd protectionistisch, maar op binnenlands vlak regeert het economisch-liberalisme alom. Ook de VS hanteren het economische model van de SVP, maar zij liggen inzake vrijhandel veel minder vaak onder vuur dan Zwitserland."
Het economisch-liberalisme in de VS is nep—zolang de zogenaamde centrale bank bestaat socialistisch geld creeërt, en het niet aan de vrije markt wordt overgelaten, wat concurrentiecapabele valuta zijn (zie deze site van de Federal Reserve:
http://research.stlouisfed.org/fred2/fredgraph?chart_type=line&width=1000&height=600&preserve_ratio=true&s[1][id]=BORROW).
Ja, dat is even schrikken... oftewel: George W. Bush is op dit moment vermoedelijk na Mugabe de grootste Keynesiaan op aard. Nu nog even de komende depressie zien te overleven (koopt wapens!), en we kunnen terug naar de goudstandaard. - At 19:42 Anoniem said...
-
Sorry, de link was niet compleet:
http://research.stlouisfed.org/fred2/fredgraph?chart_type=line&width=1000&height=600&preserve_ratio=true&s[1][id]=BORROW - At 23:37 Vincent De Roeck said...
-
In "Der Spiegel" verscheen het volgende artikel van Mathieu von Rohr over het referendum in Zwitserland onder de titel "A Debacle for Swiss Xenophobes".
The right-wing SVP wanted to flex its muscles in a weekend referendum on immigration in Switzerland. Instead, the party's dramatic failure shows just how badly SVP figurehead Christoph Blocker miscalculated. The party could now be facing a slide to insignificance.
Sunday was meant to be a triumph for the right-wing Swiss People's Party (SVP) and its new role as an opposition party. The party wanted to show that it could pull voters away from its political opponents. The party wanted to demonstrate that Switzerland could not be governed against it. Furthermore, the SVP wanted to show that the country's political elite had made a mistake last December by joining forces to vote Christoph Blocher, the party's figurehead, out of his justice minister position. That's what Sunday was meant to be.
Instead, though, it was a dark day for Switzerland's strongest political party -- and a day that raised new questions about Blocher's decision to steer the party into the opposition.
The party suffered an across-the-board loss that was more decisive than any poll or political pundit had predicted. Sixty-four percent of voters rejected the so-called "naturalization initiative," which would have changed the constitution, therefore allowing local communities to vote secretly on granting citizenship to individual applicants again. This practice had been in place in several towns and villages until the Swiss Federal Court rejected it in 2003. The initiative would have made it impossible for foreigners to appeal the decision if their application was rejected. But now of 26 Swiss cantons, the only one to vote in favor of the measure was Schwyz in central Switzerland.
More than 75 percent of voters also rejected an SVP initiative that would have limited the amount of information the government could provide in the run-up to nationwide ballots. The bill essentially would have permitted the SVP, backed by powerful billionaire supporter Christoph Blocher, to throw its support behind referenda without fear of the government presenting its side of the story. Proponents of the proposal had criticized what they described as excessive "government propaganda" during votes in recent years on ties with the European Union and Swiss membership in the United Nations.
Voters also rejected a healthcare reform proposal that had been largely backed by the SVP. More than 69 percent cast "no" votes on the initiative.
A Personal Defeat for SVP's Secret Leader
It is a debacle for a party that angrily walked out of government last December, threatening to force through its policies in the future by using referenda. SVP leaders had assumed it would win the vote. Instead, they are forced to realize that there are clear limits to what they can achieve. Despite a massive nation-wide ad campaign for its "naturalization initiative," and although proposals dealing with immigration policies are often fiercely contested, in the end it was a clear defeat.
And the defeat was also a personal one for Christoph Blocher, the party's strategist and inofficial leader. In recent weeks, Blocher had travelled throughout the country to campaign for the initiative. Blocher, seen by his supporters as something of a martyr for the unceremonious way he was thrown out of the governing Federal Council last December had publicly admitted the referendum would be a tough fight. But never did he expect such a resounding defeat.
One reason for the rejection is clear: His opponent and succcessor, Justice Minister Eveline Widmer-Schlumpf, was able to persuade voters that, having been denied citizenship at the ballot box and the right to contest the decision in court was unconstitutional and violated international law. The SVP counterargument -- that their initiative would reduce the number of potential criminals becoming Swiss -- was obviously unconvincing to many.
Before the weekend vote, Widmer Schlumpf had also argued that the bill would not be able to prevent the kinds of isolated crimes perpetrated by foreigners -- cases that had been prominently featured in the media. Such coverage, she argued, overlooked that fact that the vast majority of naturalized citizens had never created any problems for the country.
SVP had campaigned for the proposal using a controversial billboard that showed white, brown and black hands eagerly grabbing at a box full of Swiss passports with the title: "Stop the Mass Naturalizations."
Curbing Immigration through Referenda
The issue of naturalization has always been controversial in Switzerland. In 2003 the voters rejected for a third time a proposal that would have allowed young, second-generation immigrants to become citizens. Foreigners comprise close to 21 percent of Switzerland's population. One reason for this, however, is that naturalization has long been difficult in Switzerland and foreign residents have to wait 12 years to even apply.
Still, the high percentage of foreigners and the country's unique system of direct democracy has prompted right-wing conservatives to seek to curb immigration through national referenda.
But the party's outspoken stance on immigrants didn't appear to be the only reason voters punished SVP. A majority of Swiss object to the confrontational way the party has comported itself in opposition. Indeed, on Sunday, yet another example of the party's cutthroat brand of politics could be seen. In an 81:5 vote, the SVP leadership threw out the party section from the canton of Graubünden -- and thus rid itself of the pesky Justice Minister Eveline Widmer-Schlumpf. Last December, Widmer-Schlumpf was voted into the government in place of Blocher. The internal party vote on Sunday was the end of a months-long SVP campaign against one of its own members -- a campaign the likes of which had never before been seen in Switzerland.
The party had urged Widmer-Schlumpf not to accept her election to the government. Her decision to take the position of justice minister immediately transformed her into a traitor in the eyes of most in the SVP. The fury felt by many was made even worse when a television documentary suggested that Widmer-Schlumpf had conspired with the SVP's political opponents prior to the vote, an allegation she has denied. Still, her house was vandalized and she received death threats, not exactly standard political fair in Switzerland.
Such treatment meted out to a member of government was a novelty in politically demure Switzerland and many in the country were outraged. The seven members of government in Switzerland have always been treated with respect -- even if a party's first choice is sometimes ignored. In the past, political parties have kept their frustration to themselves. Intensifying the anger is the fact that Widmer-Schlumpf was well respected as a sober and competent member of government by many.
The party could now be facing political isolation, despite its recent successes in canton votes. The results from Sunday's election could indicate that the SVP is losing its foothold in the Swiss political center -- a center that has in the past often provided the party with an important boost at the ballot box.
Opponents a Little Less Afraid
In the past the SVP was able to mobilize referendum majorities that in some cases went well beyond its traditional voter base, and this has always been a source of strength for it. On its core issues in particular -- stymying immigration and opposing deeper integration with the neighboring EU -- it scored a series of successes that earned it the respect of the country's other big parties. Conservative voters of the two centrist parties FDP and CVP succumbed to Blocher's rhetoric on several occasions. But at the time the SVP was also represented in government, and pursued a successful double game.
Blocher may have miscalculated by positioning the SVP as an opposition party. Its loss of government influence has made it harder to win referendums. Besides, Blocher is 68 now and his 33-year-old protégé Toni Brunner lacks his eloquence and political skills.
But it's far too soon to write off Blocher. The next big fight is already looming in 2009 with a vote on continuing a Swiss-EU agreement on labor mobility. The deal itself is uncontroversial in Switzerland but there is opposition to extending it to citizens from Romania and Bulgaria. The SVP wants to vote against that extension in a referendum in a referendum that could wreck the entire bilateral deal that currently offers Switzerland a kind of a-la-carte membership of the EU.
After the latest referendum, Blocher's opponents will be a little less afraid of that vote. - At 01:10 Anoniem said...
-
@ Vincent
1) Je weet heel goed wat hun "verborgen agenda" is. Het zwartmaken of demoniseren van politieke tegenstrevers. Alles, behalve 'objectiviteit' en informeren van de goegemeente.
2) Nu dat Ron Paul min of meer 'history' is, wanneer ga je beginnen te schrijven over Bob Barr, de presidentskandidaat van de Libertarian party in de VS? Ron Paul noemt hem een "good friend", maar zegt dat men meer invloed kan uitoefenen door binnen de Republikeinse partij te blijven. Daardoor kon hij immers voor een tijd mee doen aan de TV debatten en over de 'Constitution' spreken.
www.bobbarr2008.com
www.bobbarr.org - At 01:14 Vincent De Roeck said...
-
@Marc: Ik was van plan om deze week over Bob Barr en Wayne Alyn Root te bloggen, maar het is er nog niet van gekomen door mijn ergernis op de actualiteit m.b.t. het referendum in Zwitserland en de terugblik op Toon Van Overstraeten die in mijn cursus "Politieke Geschiedenis van België" aangehaald werd en mijn nieuwsgierigheid prikkelde. Maar je kan er vanop aan: deze week volgt zeker nog een post over de LP-conventie en de nominaties van Barr en WAR.
- At 10:20 Anoniem said...
-
@ Karl
Je moet proberen van beide voeten op de grond te houden.
-- De Federal Reserve schept geen "socialistich geld", maar heeft wel invloed op verschillende vormen van geldschepping door private financiele instellingen.
-- Mugabe is geen "Keynesiaan". Beweren dat hij dat wel zou zijn is Keynes defameren. Dus, eerst Keynes terug lezen - een zware taak - alvorens onnozele opmerkingen te maken.
-- Bush is ook geen Keynesiaan, althans in de zin dat hij dat niet wil zijn. Maar hij heeft zich wel laten verleiden tot slecht stimulatief beleid omwille van kortstondige politieke beweegredenen, niet omdat hij er zelf in zou kunnen geloven. Als politieker denkt hij dat hij het zich niet kan permiteren van te lijken 'niets' te doen.
-- Er zijn twee soorten van economische "depressies": de mediatieke en de echte. De mediatieke komt men alle dagen tegen in de oppervlakkige media, maar niet in de macro-economische statistieken. Echte depressies daarentegen zijn zeer zeldzaam geworden in de Westerse wereld, en de laatste ligt al vele dekaden achter de rug. De kans dat er een depressie komt, niet te verwarren met een kortstondige recessie, in de VS of in Vlaanderen is zeer klein. In Zimbabwe daarentegen zitten ze er nu middenin, maar niet omwille van "Keynesiaans" economisch beleid.
-- De "goudstandaard" was historisch zeer interessant. Ik denk dat die nooit meer terug komt, juist gelijk Gutenbergs drukpers. Als je naar musea gaat dan moet het zijn om te leren of uit nostalgie, niet om te re-creeren of na te bootsen.