John McCain verwijt Barack Obama dat hij sinds 2004 nog maar één enkele maal naar Irak gegaan is, en hijzelf al negen keren. Ook het oprakelen van de bachelorthesis van Michelle Obama, vrouw van, waarin zij alle Amerikaanse blanken “ineradicably racist” noemde en waarin zij onomwonden stelde dat de Amerikaanse natie gestoeld was op “crime and hatred” past in de échte presidentscampagne, net zoals de voortdurende verwijten naar Obama’s adres omwille van zijn contacten met antisemitische en antiblanke radicalen zoals pastoor Jeremiah Wright, of de (valse) beschuldigingen dat Obama een moslim zou zijn.
Nu Obama zeker is van de nominatie kan hij ook zelf in de aanval gaan, want tot voor kort moest hij zich rechthouden door zich te distantiëren van zulke figuren en door McCains persoonlijke aanvallen continu af te doen als “guilt by association” drogredenen. In het kader van de electorale bevrijding past ook Obama’s speech op de “Policy Conference” van AIPAC, de grootste en machtigste Joods-Amerikaanse lobbygroep, waarin hij met een meesterlijke speech komaf maakte met zijn negatief imago onder de joodse Amerikanen en zijn onvoorwaardelijke steun voor de Israëlische zaak uitsprak.
De ongeziene persbelangstelling in Europa voor de Democratische voorverkiezingen doet ons bijna vergeten dat ook John McCain een schitterende campagne aan het voeren is. Het onlangs openbaar maken van zijn medische dossiers moest ook de laatse twijfelaars overtuigen van McCains goede gezondheid. Natuurlijk verandert dit dossier niets aan bepaalde vooroordelen in Europa zoals “een president die jaren in een Vietcong-kamp gefolterd geweest is, kan toch geen rationele beslissingen meer nemen, en dat is dus ontzettend gevaarlijk voor de wereld”, toch was het één van de schaarse kansen voor McCain om het Democratische primaat in de politieke berichtgeving (even) te doorbreken.
Ook mijn favoriet Ron Paul doet nog steeds mee aan de presidentsrace. Hij hoopt om op de GOP-conventie zoveel mogelijk delegates voor zich te winnen en zo zijn boodschap nieuw leven in te blazen, ook al beseft hij maar al te goed dat zijn rol in de presidentsrace al enige tijd uitgespeeld is. In november is Ron Paul wel opnieuw GOP-congreskandidaat in Texas, en net zoals de voorbije drie verkiezingen zal hij ook nu zonder Democratische tegenkandidaat moeiteloos herkozen worden in het congres. We zijn dus nog niet van hem af, gelukkig maar.
Het succes van Barack Obama in november zal, net zoals dat van John McCain trouwens (maar dat heb ik in het verleden al eens uitgelegd), grotendeels afhangen van de finale keuze van runningmate. Obama staat voor “Change we can believe in”, dus lijkt het mij niet snugger om een oudere of gevestigde politieke waarde op het ticket te zetten. Op basis van dit criterium valt Hillary Clinton eigenlijk al weg, en het lijkt me ook politieke zelfmoord om een runningmate te kiezen die ofwel tot op het einde een tegencampagne gevoerd heeft ofwel in de loop van de race een andere kandidaat gesteund heeft. Clinton brengt daarenboven ook nog een praktisch probleem met zich mee: oud-president Bill Clinton. De Clintons kennen jan en alleman in Washington en zouden achter de schermen wel eens een “shadow cabinet” kunnen vormen. Obama is onervaren en niet thuis in Washington, dus zou hij zich maar al te gauw door de Clintons laten overschaduwen, en dat is geen goede zaak voor zijn geloofwaardigheid en presidentsschap.
Een jonge vernieuwende mede-senator zou een goede keuze zijn. Ik denk dan aan de economische anti-establishmentpopulist Sherrod Brown uit Ohio of Jim Webb uit Virginia, die carrière maakte als marineminister onder Ronald Reagan en zo de Republikeinse aanvallen op de militaire zwaktes van Barack Hussein Obama kan pareren.
Natuurlijk zou het feminazi-kamp van Clinton, dat doorgaans vrij sterk staat binnen de Democratische Partij, wel eens thuis kunnen blijven in november als het op Obama steunen aankomt. Om dit gevaar het hoofd te bieden, zou Obama ook een vrouw als vice-president kunnen voordragen, en zeker moest bij de Republikeinen het onwaarschijnlijke gebeuren en Condoleezza Rice toch mee op het ticket staan, zoals de laatste dagen steeds luider verkondigd wordt. Spontaan denk ik in dat geval dan aan Nancy Pelosi, de huidige voorzitster van het Huis van Afgevaardigden of de gouverneurs Janet Napolitano (Arizona) en Kathleen Sebelius (Kansas), die vanaf het begin trouwens ook allebei openlijk de kandidatuur van Barack Obama ondersteund hebben.
Misschien is het trouwens ook beter voor Obama’s kansen dat hij als runningmate eerder een politicus met een uitvoerend mandaat (een minister of gouverneur) dan een senator of congreslid kiest, kwestie om de kritieken alvast te counteren dat senatoren minder geschikt zouden zijn dan staatsgouverneurs voor het presidentsschap. Sinds John Fitzgerald Kennedy hebben immers alle Amerikaanse presidenten uitvoerende ervaring gehad. Dit brengt bijvoorbeeld ook Brian Schweitzer uit Montana in beeld. Hij is de Democratische gouverneur met de allerbeste “approval ratings” in de Verenigde Staten en geldt als een bi-partisan bruggenbouwer. Zijn luitenant-gouverneur John Bohlinger is immers een Republikein. Dit zou McCain het vuur aan de schenen kunnen leggen bij de independent voters, waar McCain traditioneel sterk staat.
John Edwards blijft ook een optie, temeer daar hij zich nooit voor Clinton heeft willen uitspreken, ook al leidde zij lang in de peilingen. Zijn recent herwonnen socialistisch populisme doet het goed bij de arme blanken, net daar waar Obama slecht scoort. Eén nadeel: Edwards-moeheid na de faliekante campagne van 2004 met John Kerry. Joe Lieberman komt ook steeds nadrukkelijker op het voorplan. Net zoals Schweitzer spreekt hij de onafhankelijke en partijloze kiezers aan. Eén nadeel: hij rekende aanvankelijk op het VP-ticket van John McCain en switchte pas naar Obama’s kamp toen bleek dat het eerste onhaalbaar was. Ook Kosovo-veteraan Wesley Clark zou een geschikt VP-kandidaat zijn voor Obama omwille van zijn verdiensten in het leger en op de internationale politieke scène, maar hij geldt als old school en is een vertrouweling van de Clintons. Idem trouwens voor de flamboyante minderhedengouverneur van New Mexico, Bill Richardson. Tenslotte denk ik persoonlijk ook nog aan de eeuwige revolutionair Howard Dean, de Ron Paul-achtige maverick van de Democraten. Net zoals Obama staat hij (nog steeds) voor verandering in Washington en spreekt hij vooral de jongeren en anti-establishmentkiezers aan.
En last but not least, de hamvraag van velen: wat moeten wij in het algemeen van Barack Hussein Obama denken? Persoonlijk heb ik natuurlijk wel sympathie voor hem, zeker omdat hij het racistische anti-Amerikaanse cliché van zijn vrouw én de wereld doorprikt heeft door wel degelijk de nominatie te kunnen binnenrijven. De race van Obama beantwoordt op dat vlak meer aan Ron Pauls slogan “Hope for America” dan die van McCain. Ook de oratorische talenten van Obama staan buiten kijf, zijn keynote address op de Democratische Conventie van 2004 op kop. Een bijkomende asset is de ongeziene voorliefde van Europa voor Obama. Zijn presidentsschap zou wel eens de ultieme kans kunnen zijn om de transatlantische vriendschap te herstellen na de acht jaren internationale arrogantie van George W. Bush.
Tenslotte lijkt Obama mij ook minder “links” dan de andere Democratische kandidaten, temeer daar hij eigenhandig zijn Amerikaanse Droom heeft waargemaakt, zonder affirmative action of wat dan ook. Dat zwarte demagogen zoals Al Sharpton hem niet endorsen, spreekt in dat opzicht ook boekdelen: hij is de meest geschikte Democraat én de minst zwarte Afro-Amerikaanse politicus in jaren.
Dit artikel verscheen ook bij In Flanders Fields, het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond en de Stichting Het Vrije Volk.
Meer over zijn presidentscampagne op www.barackobama2008.com.
14 Reacties:
- At 17:52 Vincent De Roeck said...
-
Ook aardig wat libertariërs kiezen de kant van Barack Obama in de presidentsverkiezingen omdat ze zich niet kunnen vinden in de keuze van de Libertarian Party om de twee conservatieven Bob Barr en Wayne Allyn Root als kandidaten te nomineren. Ook de traditionele alternatieven zijn ditmaal niet voor handen. De Republikeinen sturen met John McCain een “big government, big spenditure” centrumpoliticus het strijdperk in, en de Constitution Party kiest met Chuck Baldwin voor een nationaal-conservatieve radicaal die niets meer van doen heeft met het paleoconservatisme van een Pat Buchanan.of een Jim Gilchrist in het verleden. De objectieve libertarische bondgenoten van weleer zijn één voor één ten prooi gevallen aan de machtspolitiek en het consensusmodel.
Via de sociale netwerkingsite “Facebook” kreeg ik vorige week het volgende bericht van de groep “Libertarians for Obama”.
At its best, the Obama candidacy is about ending a war - not so much the war in Iraq, which now has a momentum that will propel the occupation into the next decade - but the war within America that has prevailed since Vietnam and that shows dangerous signs of intensifying, a nonviolent civil war that has crippled America at the very time the world needs it most. It is a war about war - and about culture and about religion and about race. And in that war, Obama - and Obama alone - offers the possibility of a truce.
Whereas, you know you cannot abide a McCain presidency any more than you can stomach a Ron Paul one; Whereas, Republicans need a clear signal that anything approximating the last eight years will not be tolerated; Whereas, how much harm can four years do, especially since a Democratic executive coupled with what will likely be a Democratic legislative branch will push the national agenda so far left as to cause a reactionary shift to the right in 2012; Whereas, two years in the executive coupled with a legislative majority will give Democrats the time they need to reverse the worst of the Bush legacy in spying, torture, and foreign policy; Whereas, McCain and Paul might die in office; And whereas, Obama is not an ideologue and is open to discussion and, therefore, persuasion.
Whereas, McCain would be no better for tax policy than Obama; Whereas, Obama's health plan is at least not worse than Hillary's; Whereas, four years is all Republicans need to rehabilitate and prioritize, which is just the time Obama will buy us; Whereas, libertarians voting for Obama will really, really, really piss off the Huckabible branch of the fusionist clusterfuck; Whereas, remember when McCain told this joke? "Why is Chelsea Clinton so ugly? Because her father is Janet Reno." Mean and tasteless! Would you really want this nasty, nasty man near your children? Iduntinkso; And whereas, don't you just want to throw it all to hell anyway?
Ook het Britse libertarisch-conservatieve Europees Parlementslid Daniel Hannan maakt reclame voor Obama op zijn weblog, onder de title “A good election for the Republicans to lose”.
I have been fisked by the great Tom Montgomerie, whose blog, ConservativeHome, is one of the great internet phenomena of our age, now attracting a million readers a month. He takes issue, as I rather thought he might, with my support for Barack Obama. Actually, being a pro-Obama Tory isn’t quite as lonely as I had expected. A surprising number of conservatives registered their backing for the Illinois senator, both on the comment thread to my blog and on ConHome. And Tim tells me that his survey of selected Conservative candidates suggests a 3–1 lead for McCain which, while healthy, is hardly the unanimous backing you’d expect from a sister party.
I’ve rehearsed the conservative case for Obama often enough before. Since none of my arguments have convinced Tim, let me try a new one on him. This is a pretty good election for the Republicans to lose. Rather as the Tories would have been better off losing in 1992, and revivifying themselves while Labour struggled with Maastricht and the ERM, so the GOP might usefully sit this one out, let the Dems deal with the downturn, and rediscover what once made their party electable.
What made them electable is easily enough defined: it was their conversion to localism. In their seminal work The Right Nation, John Micklethwaite and Adrian Wooldridge chart the evolution of the Republican Party over the past half century – from an elite, New England, preppy party that kept losing to an anti-government, Sun Belt, populist party that kept winning. Critical to this transformation was the Republicans’ conversion to states’ rights and the decentralisation of power. Now, though, they are in danger of turning their backs on the formula that took them back to power. Once again, as in pre-Goldwater days, they are becoming the party of external protectionism and crony capitalism, of federal spending and of foreign adventurism. Think of the absurd attempt to make the question of same-sex marriage a federal rather than state issue. Think of the budget deficit. Think of the readiness to maintain a permanent garrison in Iraq. Think of the steel tariff.
Don’t get me wrong: I’m a committed Republican and, if I had a vote in the US, I would cast it for GOP congressional candidates. But I don’t think John McCain is the man to lead the party back to small-r republican virtue. The Democrats have got to have their turn some time and, if they’re going to have it, it might as well be under a candidate who has never once missed an opportunity to be obliging about Right-wingers: a candidate whose entire purpose, from the moment he came to national notice in 2004, has been to bridge the gap between America’s two tribes. I’d love the Republicans to lead their country and the world. But they have a bit of thinking to do first.
Zie ook: - At 17:54 Vincent De Roeck said...
-
Zie ook: http://www.libertariansforobama.org/
- At 22:59 Anoniem said...
-
Libertariërs hebben NIETS van doen met Barack Obama. Zij die dat wel beweren, weten ofwel NIETS van het libertarisme, ofwel hebben zij ANDERE PRIORITEITEN dan goed beleid. Punt aan de lijn.
- At 19:30 Anoniem said...
-
Obama heeft het racistische anti-Amerikaanse cliché van zijn vrouw helemaal niet doorprikt. Hij zingt tijdens dit verkiezingsjaar alleen maar een ander liedje dan hij gewoon is. Wat je met "het racistische anti-Amerikaanse cliché van de wereld" bedoelt is mij niet duidelijk.
Thomas Sowell legt in een recent artikel uit hoe links Obama wel is: "Although Senator Obama has presented himself as the candidate of new things -- using the mantra of "change" endlessly -- the cold fact is that virtually everything he says about domestic policy is straight out of the 1960s and virtually everything he says about foreign policy is straight out of the 1930s. Protecting criminals, attacking business, increasing government spending, promoting a sense of envy and grievance, raising taxes on people who are productive and subsidizing those who are not -- all this is a re-run of the 1960s.
Ik zou dus niet zomaar besluiten dat Obama de meest geschikte Democraat is sinds jaren. - At 19:31 Vincent De Roeck said...
-
Johan, ik bedoel met het racistische anti-amerikaanse cliché het volgende: in Europa is het bon ton om zonder enige kennis van zaken te spreken over "rednecks" en "wasps" als het om Amerikanen (en dan vooral Republikeinen) gaat, en om de mislukkingen van bepaalde minderheden steeds in de schoenen van die blanke Amerikanen te schuiven. In Europa beseft men niet dat de hispanics and de zwarten groeiende groepen zijn, en dat de VS met voorsprong het meest open en verdraagzaam land van de wereld is.
- At 00:46 Anoniem said...
-
Vincent, ik zie dat je "de wereld" uit je oorspronkelijke stelling al afzwakt tot Europa, maar nog steeds begrijp ik niet wat je bedoelt. Ik zie niet in welke "mislukkingen van bepaalde minderheden" steeds in de schoenen van die blanke Amerikanen geschoven worden, en nog minder hoe Obama dit imaginaire cliché zou doorprikt hebben.
- At 00:46 Vincent De Roeck said...
-
@ Johan:
Ik hoef "de wereld" zelfs niet eens tot Europa te herleiden, want ook elders heerst datzelfde vooroordeel. Alleen de Angelsaksische landen en het voormalige Oostblok ontsnappen daaraan. Europa was gewoon mijn voorbeeld.
Obama heeft bewezen dat "zwarten" wel degelijk kansen krijgen in de Amerikaanse samenleving door de nominatie binnen te rijven. Zo verpersoonlijkt hij de American Dream voor vele minderheidsgroepen die er steeds van uitgingen dat de toplaag van de Amerikaanse samenleving voorbehouden was voor de WASPs, en niet voor hen. Vandaar dat pastoors als Jackson, Sharpton en Wright ook zo'n aanhang hebben: ze cultiveren dat vooroordeel en kappen op het "blanke establishment" zo hard ze kunnen. En deze slachtoffercultuur wordt ook steevast in het buitenland overgenomen: Amerika is toch zalig, tenminste als je blank en rijk bent. - At 21:54 Anoniem said...
-
Ik zou eigenlijk willen weten Vincent waarop je je baseert om Mccain een “big government, big spenditure” demagoog te noemen.
- At 22:14 Vincent De Roeck said...
-
Nicolas, natuurlijk zijn er ook libertariërs die de kant van John McCain kiezen (bvb. http://joinordie08.com/), net omdat er geen échte libertarische keuze voor handen is.
Zonder Wikipedia te willen ophemelen, biedt het wel een schat aan informatie (én voetnoten/referenties) over de posities van de verschillende presidentskandidaten (zoals via http://en.wikipedia.org/wiki/Comparison_of_United_States_presidential_candidates%2C_2008)
1. McCain is voor NAFTA en de bureaucratie/regelneverij die daarmee gepaard gaat. Vrijhandel heeft géén nood aan geldverslindende instellingen.
2. McCain stemde eizona altijd tegen belastingverminderen en draaide zijn kazak pas aan het einde van de campagne om Romney in het stof te doen bijten. Wie gelooft dat dan nog? Iemand die pas zo laat in zijn carrière het licht gezien zou hebben...
3. Hij wil de privacy op vlak van internetvrijheid terugschroeven. Hij wil nog meer regels opleggen aan autoconstructeurs.
4. Zijn militaire stokpaardjes kosten triljoenen dollars en zullen de VS nog meer naar het bankroet leiden. Hij wil daarenboven de oude CIA-politiek voortzetten om "vriend-regimes" te steunen, zonder échte concrete tegenengagementen en zonder objectieve criteria. Het principe "de vijand van mijn vijand is mijn vriend" wordt in stand gehouden, met alle nefaste gevolgen vandien.
5. Hij is een klimaatprofeet die tal van regels wilt opleggen aan de industrie om global warming tegen te gaan.
6. Hij is tegen het homohuwelijk. Hij stemde tegen het federale verbod, maar steunde in Arizona wel hetzelfde initiatief maar dan op staatsniveau. Hij wil ook terug abortus verbieden.
7. McCain vindt wapenrechten géén grondrechten en wil die aan banden leggen, net als de vrijheid van meningsuiting trouwens als het op bepaalde organisaties aankomt.
8. McCain is voor social benefits voor illegalen en vreemde arbeiders. Hij diende daarvoor een wet in met Ted Kennedy, dat zegt genoeg.
PLUS: McCain is een carrièrepoliticus zonder staat van dienst daarbuiten. Dat maakt hem sowieso al meer vatbaar voor lobbyisme en de "business as usual" in Washington die erin bestaat om de staatsmacht uit te breiden ten koste van de individuele burgers. - At 00:24 Anoniem said...
-
Interessant lijstje, Vincent. Ik wantrouw McCain ook en vooral omdat hij een carrièrepoliticus is die al zijn hele leven voor de Amerikaanse staat heeft gewerkt en nauwelijks iets kent van economie, wat hij overigens zelf heeft toegegeven.
Met de meeste punten die je hier opsomt kan ik akkoord gaan, behalve met punt 1. NAFTA is een akkoord dat protectionisme vermindert, handelsgrenzen opheft, meer economische handelsvrijheid creëert. Het is een economisch akkoord, geen politieke entiteit zoals de EU er nu wel een aan het worden is. De meeste Amerikanen die tegen NAFTA gekant zijn, doen dat vanuit nationalistische en protectionistische overwegingen, en zeker niet uit bekommernis voor de vrijheid. - At 00:32 Vincent De Roeck said...
-
Luc, zoals zo vaak zijn er aan goede voornemens geen gebrek, ook niet in Washington. NAFTA en CAFTA beogen het goede doel: meer vrijhandel, maar de middelen daarvoor zijn totaal exorbitant.
Het gaat niet om een eenvoudig vrijhandelsakkoord, maar om een duizend wetpagina's tellende constructie die alles moet reguleren, taxeren en subsidiëren (de drie kernen van de socialistische economie) wat in de NAFTA-landen geproduceerd wordt. Alle instellingen die NAFTA in het leven roept, kunnen eenvoudigweg omgevormd worden tot (semi-)politieke instellingen, zoals het ook in Europa gebeurt is met de EVKS, de EEG en de EU.
Ik ben voor vrijhandel, voor vriendschap en voor vrede tussen de verschillende landen op deze aarde, maar ben tegen bureaucratische allianties die dit vredesbeeld, deze vriendschap en deze vrijhandel tot einddoel in plaats van tot middel betonneren. Eens NAFTA in place is, is er geen ontkomen meer aan. Een eenvoudig bilateraal vrijhandelsverdrag is makkelijker te herevalueren, plus dat laat geen ruimte voor toenemende politisering. - At 12:17 Anoniem said...
-
http://www.werescrewed08.com/
- At 11:37 Anoniem said...
-
En ik moet zeggen Vincent, je lijstje zegt inderdaad en helaas genoeg. Doet me bijna denken aan die aflevering van South Park waar ze lachen met de presidentsverkiezingen van 2004: Choosing between a turd sandwich of a douche bag.
Aangaande de Nafta sluit ik me bij Luc aan. - At 16:02 Anoniem said...
-
Onderaan dit document vind je de houding van McCain inzake een aantal belangrijke thema's. Opvallend. Uit zijn "voting record" blijkt een sterke steun voor vrijhandel.
http://www.ontheissues.org/john_mccain.htm