First, though, Mr Musharraf should go. He is already much diminished in power since he sloughed off the “second skin” of his army chief’s uniform last year and became a president in mufti. His term finished last year. He claims to be a democrat, and it is clear his people want him out. To bestow a new term on himself he flouted the spirit and possibly the letter of the constitution by getting the outgoing parliament to re-elect him. When the new parliament was elected in February, his supporters were trounced - not just because of sympathy for their opponents after the assassination of Benazir Bhutto, a former prime minister, but also because he is so unpopular. His chances of hanging on are, anyway, small. He could try to fight impeachment in parliament, by cajoling venal politicians there. He could challenge it in the courts. Worst, he could resort to his presidential powers to declare a state of emergency. That would be, in effect, another coup by a man who took power in one and sustained himself by declaring a state of emergency last November.
It is, however, unlikely to happen. Mr Musharraf is no longer army chief, and his successor, though his nominee, has so far shown creditably little inclination to leave the barracks. It is in the interests of both the country and the armed forces that the soldiers should stay there. Previous civilian administrations have been corrupt and inept, but so has the army rule that has routinely supplanted them. For Pakistan to break this vicious circle, it needs an army that renounces coups, come what may. The politicians also need to avoid repeating past mistakes. The coalition government is led by Bhutto’s widower, Asif Zardari, and Nawaz Sharif, the prime minister Mr Musharraf overthrew in 1999. Understandably, they have focused on getting rid of, and punishing, the president. But they should allow him to leave with as much dignity as he can salvage. Resignation would be humiliation enough. Allegations that he has embezzled huge amounts of American aid need to be investigated. But Messrs Zardari and Sharif need to abjure the backward-looking score-settling and forward-looking nest-lining that have characterised previous Bhutto and Sharif regimes, put aside their mutual loathing and work together to fight extremism and repair the economy.
The threat posed by the “Pakistani Taliban”, both in the tribal areas that blur into Afghanistan, and in Pakistan itself, is mounting. Fighting this week alone has claimed some 300 lives. The struggle against the extremists has been unpopular in Pakistan. It is seen as America’s, Afghanistan’s and Mr Musharraf’s war. Politicians have therefore tended to play down its importance. But Pakistanis are not, by and large, religious extremists. Defeating Pakistan’s version of the Taliban is in the interests not just of the West but also of the country’s moderate majority. The other priority must be the deteriorating economy. Mr Musharraf made much of his governments’ alleged economic competence. But despite the billions of dollars of American aid that have poured into the country, the Asian Development Bank reported last year that its poorest people were worse off than they were a decade earlier, before Mr Musharraf took over. Uniquely in Asia, Pakistan had seen a slight rise in the number of people living on less than the equivalent of a dollar a day. In the past year the sharp increase in food and fuel prices has made their lot even harder. Annual inflation is now running at 25%. Economic hardship is feeding extremism. Pakistan’s current and future politicians have more important things to do actually than settle old scores.
Dit artikel verscheen ook in The Economist.
Meer over Pervez Musharraf op www.news.bbc.co.uk.
7 Reacties:
- At 16:27 Anoniem said...
-
What Pakistan does need is peace. In history,Pakistan has experienced so many wars. They have few time or efforts to improve their life. They should do their best to strive for a long time of peace and concentrate theirselves' efforts on economy,instead of paying much attention to war or contending for territory.In a word ,they should learn from China.
- At 16:38 Vincent De Roeck said...
-
Barack Hussein Obama koos uiteindelijk senator Joe Biden, de voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken, als “runningmate”. Biden is een respectabel persoon, daar niet van, maar een échte centrist kunnen we hem toch ook niet noemen.
Hier een filmpje over hoe het anders had kunnen zijn in de VS. - At 12:30 Anoniem said...
-
klinkt een beetje als "vroeger was alles beter" maar allé, beetje nostalgia moet kunnen.
pierke - At 12:31 Anoniem said...
-
Komaan, Vincent, enkele dagen geleden werd je hier door sommigen aangeraden van wat minder te 'produceren' en terug meer kwaliteit na te streven. Je zou er best aan doen van die raad op te volgen.
Ronald Reagan was inderdaad een extra-ordinaire persoonlijkheid. Maar, vergeet niet dat hij tijdens zijn presidentschap in Europa evenzeer werd gedemoniseerd als GWBush vandaag. En vergeet ook niet dat 'moderaat-links' Amerika hem maar echt kon erkennen als een grote figuur nadat zijn presidentschap voorbij was en de 'resultaten' zich duidelijker manifesteerden.
Grote figuren zijn zeldzaam, en de geschiedenis verloopt in 'golven', en volgt geen opwaartse lineaire lijn. Een zekere "afglijding" was dus onvermijdelijk en is geen jusitificatie om nu 'Jeremiah' te kunnen spelen. Trouwens, het is een tweesnijdend zwaard. Het is niet enkel de figuur die telt maar ook de omstandigheden. En de buitensporigheid van de Reagan-figuur werd in grote mate bevorderd door de ongelooflijk-slechte situatie waarin Jimmy Carter het land had achter gelaten. Jonge mensen vandaag hebben geen realistisch benul meer van de slechte economische en geopolitieke situatie in de tweede helft van de 1970's. Trouwens de anti-Amerikanen in Europa hebben Carter de nobelprijs gegeven voor die slechte situatie.
U zijt vergeten dat John McCain als jonge politieker 'geadopteerd' werd door Reagan zelf, en dat McCain eigenlijk zijn politieke efgenaam uit het Zuid-Westen van de VS is. McCain was een dichte persoonlijke vriend van Reagan, en Reagan had heel weinig vrienden. Naast zijn reputatie als 'maverick' was McCain altijd best gekend voor zijn oppositie tegen 'pork barrel spending' in het algemeen en tegen 'earmarks' in het bijzonder.
Ik denk dat men, ceteris paribus, redelijkerwijze een beter budgetair beleid kan verwachten van een "centrumhavik" dan van "een zwartepantercommunist". En ook al ben ik scherp anti-Obama, ik geloof dat de designatie "zwartepantercommunist" sterk overdreven en te pessimistisch is. Maar extreme libertariers zullen nooit tevreden kunnen gesteld worden in de reele wereld. En McCain moet eerst verkozen geraken om het echte gevaar van de "zwartepanter- en andere communisten" te kunnen bezweren.
Wat we nodig hebben in de politiek is: minder ideologisch fundamentalisme en meer pragmatisme. En Ronald Reagan was heel pragmatisch, zonder een relativist te zijn. Hij kende zichzelf heel goed. Van Karel De Gucht kunnen we dat niet zeggen. - At 12:32 Vincent De Roeck said...
-
@ Marc Huybrechts
Ik herinner mij niet ooit toegegeven te hebben aan dat soort vragen, en zeker niet om aangekondigd te hebben minder te publiceren. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, en persoonlijk sta ik 100% achter alles wat ik schrijf, ongeacht of lezers en anderen dat als "mindere kwaliteit" of wat dan ook beschouwen. - At 14:09 Anoniem said...
-
www.NederlandsIDee.nl
- At 13:18 Anoniem said...
-
Akkoord, Vincent, je moet je eigen weg volgen, en niet die van anderen. Maar ge zijt wel bezig met 'mijn' onvermijdelijk-imperfecte kandidaat te bekladden. Hij is geen "cholera", noch een "pest". En het is nogal normaal dat niemand steeds hetzelfde relatief-hoge niveau zou kunnen aanhouden in teksten.
De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn belangrijk. En wanneer men voor een concrete keuze staat, dan doet men er best aan van zich te richten op die keuze, en niet van zich te beklagen over een imaginaire keuze die er niet is. Dit laatse zou 'water under the bridge' zijn, of 'vijgen na Pasen'(?).