The pressure on Klaus had been tremendous. Because the treaty could not come into force until the Czech ratification, the EU authorities and the political establishment of the 26 other member states had been tightening the screws on Prague. In early October, the Czech cabinet, under pressure from Berlin and Paris, had met in an emergency session to consider how to complete ratification in the event of Klaus’s continued intransigence. They even considered impeaching the president. Bernard Kouchner, the French Foreign Minister, was very blunt on 15 October: he threatened that “a single man is not allowed to oppose the will of 500 million Europeans.” The “500 million Europeans” referred to the citizens of the 27 member states of the European Union, the “single man” to Vaclav Klaus. Kouchner’s declaration, however, was as deceptive and mendacious as the entire ratification process of the Lisbon Treaty had been throughout the EU. 500 million people had deliberately not been asked for their opinion of the treaty because the EU political establishment feared they would vote it down.
Indeed, the so-called Lisbon Treaty is the second version of the European Constitution, which the electorates of France and the Netherlands forcefully rejected in referendums in May and June 2005. Refusing to take the people’s “No” for an answer, Europe’s political establishment simply repackaged the Constitution in a somewhat different order, but without changing its basic content. This Constitution.2 was called the Treaty of Lisbon, after the place where the new document was signed. It was subsequently pushed through the parliaments of the member states without allowing any more referendums. Only Ireland was obliged to put Lisbon before the people because the Irish Constitution required it. After the Irish rejected the treaty in June 2008, their “No” was also discarded. The Irish were made to vote again. Last October, they gave in, making conservative Czech President Vaclav Klaus the last man standing in Europe.
Now, with Mr. Klaus’s signature, the game has drawn to its close and a treaty, so despised by the people that it was never put to them, has turned 500 million Europeans into citizens of a genuine supranational European State which is empowered to act as a State vis-à-vis other States and its own citizens. The EU will have its own President, Foreign Minister, diplomatic corps and Public Prosecutor. Henceforward, the only remaining sovereign power of any significance in Europe is Russia. Apart from Switzerland, Norway and Iceland, the EU leviathan has a grip on every other nation, whose national parliaments are, in accordance with the Lisbon Treaty, obliged to “contribute actively to the good functioning of the Union,” i.e. further primarily the interests of the new Union, rather than those of their own people.
The new European superstate, however, is not a democracy. It has an elected parliament, but the European Parliament has no legislative powers, nor does it control the EU’s executive bodies. The latter, who also have legislative power overriding national legislation, are made up of “commissioners.” These are appointed by the governments of the member states (although no longer with one commissioner per member state, as was the case so far, but with a total number capped at two-thirds of the number of member states). The EU is basically a cartel, consisting of the 27 governments of the member states, who have concluded that it is easier to pass laws in the secret EU meetings with their colleagues than through their own national parliaments in the glare of public criticism. “I have always considered this treaty a step in the wrong direction,” Czech President Vaclav Klaus said last month. “It will deepen the problems the EU is facing today, it will increase its democratic deficit, worsen the standing of our country and expose it to new risks.” Klaus calls the EU doctrine “Europeism.” In a speech at a libertarian conference in Aix-en-Provence last August, he defined “Europeism” as “a neosocialist doctrine, which believes neither in freedom, nor in the spontaneous evolution of human society.”
He said it has the following four characteristics: “(a) economic views based on the concept of the so-called social market economy, which is the opposite of the market economy; (b) views on freedom, democracy and society based on collectivism, social partnership and corporatism, not on classical parliamentary democracy; (c) views on European integration which favor unification and supranationalism; (d) views on foreign policy and international relations based on internationalism, cosmopolitism, universalism, multiculturalism and denationalization.” -- “To my great regret,” he added, “Europe is more and more dominated by this way of thinking despite the fact that it is an extremely naïve, unpractical and romantic utopism, not shared by the European silent majority, but predominantly by the European elites.”
These European elites are currently deciding whom to appoint as the Union’s first President and first High Commissioner (the EU’s common Foreign Minister). The 27 EU governments have already agreed that the former should be a Christian-Democrat and the latter a Social-Democrat. Diplomatic sources say that Prime Minister Herman Van Rompuy of Belgium has the best chances of becoming President, while the British Foreign Secretary, David Miliband, is tipped as High Commissioner. Incidentally, Mr. Miliband, too, has a link to Belgium. His father, the Marxist ideologue Ralph Miliband, was born in Brussels and spent the first sixteen years of his life in the Belgian capital. Although the Belgian Christian-Democrats are considered to be conservatives, they are very close to the Social-Democrats, their preferred partners in government. Both Messrs. Van Rompuy and Miliband represent the “Europeism” which Czech President Klaus so abhors.
The formal decision about who will become President and High Commissioner will be taken in late November. As the wheeling and dealing – all of it behind closed doors so that the people will not know – continues, it is not certain yet that Herman Van Rompuy will emerge as Europe’s first president. It is, however, not a coincidence that a Belgian seems the most likely candidate. Belgium is a supranational state, constructed by the European powers in 1830 and made up of two different nations, Dutch-speaking Flanders and French-speaking Wallonia. As such, Belgium, whose capital Brussels also happens to be the EU’s capital, serves as a model for the EU in its attempt to build a supranational state out of the continent’s different nations.
Like EU politics, Belgian politics is characterized by a lack of transparency, unaccountability, corporatism and a willingness to bend the democratic rules and legal procedures so as to allow the political establishment to proceed with their own project and secure the survival of a state which is unloved by its citizens but provides the livelihood of the ruling elites. What Vaclav Klaus calls “Europeism” is the application of Belgicism, the doctrine underpinning the Belgian state, on the European level. The whole process of writing a European Constitution and changing the EU from a supranational organization into a state began with the Laken Declaration of December 2001, an initiative of the Belgian presidency of the European Council that year. The coming into power of the Lisbon Treaty marks the annexation of Europe by Brussels – the expansion of Belgium over an entire continent.
Dit artikel van Paul Beliën verscheen ook in The Brussels Journal.
Meer teksten van hem op www.brusselsjournal.com.
6 Reacties:
- At 18:16 Vincent De Roeck said...
-
Zelfs de Russische regimekrant Pravda was deze week op haar opiniepagina's zéér duidelijk over het Verdrag van Lissabon. Hun kop sprak boekdelen: "Twintig jaar na de val van de Berlijnse muur is de Europese Unie de reïncarnatie van de oude Sovjet-Unie"
- At 12:56 LVSV LEUVEN said...
-
"Europese éénmaking geen doel op zich"
Op 3 november laatstleden, om 15u, werd het laatste obstakel naar de volgende stap op de weg naar een Europese eenheidsstaat weggewerkt. Ook Tsjechië heeft het verdrag van Lissabon geratificeerd. Daardoor kan het Europese project verder worden gestuwd op de weg die in 1987 en 1992 werd ingeslagen met de Europese Akte en het Verdrag van Maastricht. Dit is een project van uniformisering en harmonisering waar verschillen tussen lidstaten worden beschouwd als een bedreiging voor de vrede in Europa.
Het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) Leuven is niet tegen de Europese Unie. We staan wel huiverachtig tegenover een Unie die zelf belastingen zal kunnen heffen en haar begroting wil laten vertienvoudigen. Een Unie met dezelfde arbeidsreglementering en immigratiecriteria van Griekenland tot Zweden ondanks dat de omstandigheden in de lidstaten geografisch, klimatologisch, cultureel en sociaaleconomisch mijlenver uiteen liggen.
Europa moet een project zijn van samenwerking dat alle lidstaten ten goede komt. Aanvankelijk werd de Europese Economische Gemeenschap opgericht om vrije handel mogelijk te maken. Om dichter bij deze gemeenschappelijke markt te komen werden vanuit de E.G. maatregelen genomen, maar enkel met de goedkeuring van al de lidstaten. Vandaag verliest elke lidstaat haar vetorecht in de Raad voor bijna alle bevoegdheden. We moeten beseffen dat we het risico lopen dat Europa wetten maakt waar we in België tegen zijn, maar die we niet meer kunnen tegenhouden.
België is niet consequent in haar Europeanisme. Het wil al haar bevoegdheden overhevelen en een Europese federale staat creëren. Ze denkt zo meer invloed te krijgen en haar universele waarden te kunnen verspreiden. Maar wanneer de E.U. verplicht om concurrentie toe te laten bij de spoorwegen staat de politieke wereld op de barricaden. Belgische ministers verklaarden ook de afgezwakte Bolkestein-richtlijn niet om te zetten. Zij ondergraven daardoor zelf ‘l'Union européenne, une et indivisible.’ Het Verenigd Koninkrijk staat inderdaad sceptischer tegenover het overdragen van bevoegdheden naar Europa, maar ze zijn wel de eerste om de regelgeving om te zetten, zelfs indien zij daar tegen zijn.
Het Verdrag van Lissabon draagt quasi al de bevoegdheden over naar het Europese niveau. Nu België haar vetorecht is kwijtgespeeld, kunnen enkel procedurele waarborgen zoals het subsidiariteitsbeginsel ons redden. Het subsidiariteitsbeginsel bestaat al sinds 1993 maar het heeft de Europese Commissie nog nooit kunnen stoppen om regelgeving door te voeren. In het Verdrag van Lissabon werden gelijkaardige waarborgen voor de soevereiniteit van de lidstaten ingeschreven. De effectiviteit van deze waarborgen zal zonder twijfel even succesvol zal zijn.
De incompetentie van de Europese politici maakte het Verdrag van Lissabon noodzakelijk. De Europese politici kunnen geen compromissen bereiken waar alle 27 lidstaten mee akkoord gaan. Het is net de taak van politici om tot onmogelijke compromissen te komen. In de plaats daarvan koos men ervoor om de minderheid monddood te maken. Als dat de eurocratische definitie van ‘meer democratie’ is, mag men de E.U. inderdaad een democratie noemen. Dan wel een autoritaire democratie van het type dat we in de 20ste eeuw te over hebben gekend in Europa. De stijl waarmee de eurocraten met het ‘nee’, uitgesproken door het Ierse volk, omgingen toont dit genoegzaam aan.
Als liberale studenten vragen we dat de E.U. terugkeert naar haar kerntaak: de interne en vrije markt. De diversiteit in Europa en de eigenheid van iedere lidstaat moet behouden blijven. Dit kan enkel door op de andere domeinen de beslissingen te nemen bij consensus van de 27 lidstaten of door aparte akkoorden tussen de lidstaten die verder wensen te integreren.
(Persbericht van LVSV Leuven door Kevin Wielockx, secretaris, en Jens Moens, voorzitter) - At 11:57 Talleyrand said...
-
De capitulatie van Klaus laat zien dat de NWO niet meer te stoppen is.
- At 11:57 Mariannne said...
-
Dat de capitulatie van Klaus laat zien dat de NWO niet meer te stoppen is LIJKT inderdaad zo en klinkt vanuit bepaalde contexten héél logisch.
Ook ik heb er echter aan gedacht dat het vertrek van Tsjechie uit de EU misschien wel een nieuwe gedachte van heer Klaus is (of er misschien al was).
Het zou me ook helemaal niet verbazen als Polen en uiteindelijk toch ook Ierland hetzelfde doen. Het zou me trouwens geenszins verbazen als het geheel klapt.
De macht van de NWO is groot maar gebouwd op zand, het is geen kracht. Uiteindelijk is het niets meer dan vermomde zwakheid.
En waar ze absoluut niet mee om kunnen gaan is een shift in ONS bewustzijn naar een wereld waarin we hen niet nodig hebben, waarin werkelijke creativiteit (innovatie), zorg voor elkaar, weer weten wie we werkelijk, in essentie, zijn de boventoon voert.
Zoals Jhon Consemulder het zo prachtig zegt: een wereld waarin love niet langer hurts maar met love herz.
In zo’n wereld staan ‘ze’ tegen de muur.
Laten we als een dergelijke wereld ons doel is ons niet verkijken op en verliezen in de weg er naar toe. - At 11:57 Hub Jongen said...
-
“En waar ze absoluut niet mee om kunnen gaan is een shift in ONS bewustzijn naar een wereld waarin we hen niet nodig hebben”
Juist Marianne! De gedachte dat dit mogelijk is zou nog door veel meer mensen gekoesterd kunnen worden. Velen zouden dan ook gelukkiger kunnen zijn.
Wat wij kunnen doen, is daaraan werken:
De moraliteit van een vrij wereld verduidelijken en uitdragen!
En bewijzen aanvoeren dat dat dan tevens meer welvaart en welzijn mee zullen komen. - At 11:58 Scrutinizer said...
-
“Het zou me ook helemaal niet verbazen als Polen en uiteindelijk toch ook Ierland hetzelfde doen. Het zou me trouwens geenszins verbazen als het geheel klapt.”
Ik help het je hopen, maar ik ben hier pessimistischer over.
ALS 1 land de EU verlaat -CR of wie dan ook- is m.i. het hek van de dam en volgen er meer. Maar OF er eentje het lef zal hebben om het als 1e te proberen, is maar de vraag en ik vrees van niet.
Wat eventueel zou kunnen helpen is als bv. 1 van de club med landen uit de Euro zou stappen. Ook daar geldt m.i. dat als 1 dit doet, er meerdere zullen volgen. En als dat gebeurt, dan zou dit een enorme psychologische klap zijn voor heel het EU-project. Dan is het ook een kleinere stap voor bv. CR om te besluiten de EU te verlaten. Dus wie weet, komt de oplossing via pakweg Griekenland en vervolgens CR. Dat zou wel eens kunnen. Laat het ons hopen. Maar zonder dit tussenstapje, zie ik niet dat een lidstaat het lef zou hebben om gewoon uit te stappen.