Europa bevindt zich op een geopolitiek kruispunt en de weg die men nu heeft gekozen voert onvermijdelijk naar een beproeving. Slechts een handjevol beslissers binnen de Europese Unie - onttrokken aan het zicht en aan de invloed van de Europese burgers - blijven reuzenstappen nemen uit naam van een fors aantal naties. Ik doe een kleine greep: uitbreiding van de Europese Unie, het toekomstige mandaat van de Hoge Vertegenwoordiger van de Europese Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheid, het Europese (im)migratiebeleid, de kaders van het buitenlandbeleid, de bepaling van de houding ten opzichte van Israël en de Verenigde Staten, de vorming van een Europees Leger, enzovoort en zo verder. Deze voortvarendheid brengt soms een pijnlijke discrepantie binnen de lidstaten aan het licht tussen legitimiteit, democratische verankering en publieke opinie enerzijds en de implementatie van bestuurlijke richtlijnen, de geopolitieke ambities en de integratie- voornemens van de Europese Unie anderzijds.
In Nederland worden toekomstbepalende, en niet zelden potentieel maatschappij-ontwrichtende vraagstukken soms bewust buiten de orde gesteld of niet opportuun verklaard door politieke partijen. Dit bewijst de belangendiscipline die de polderende en netwerkende hoeders van het coalitiestelsel (in casu vrijwel alle Nederlandse middenpartijen, aangevuld met enkele NGO’s, CEO’s en andere lobbygroepen) zichzelf hebben opgelegd. Hiermee maken zij zich dienstbaar aan de EU-instituties, zij menen mutualistische belangen en een vehikel voor hun (ideologische) doelstellingen in het Europese integratieproject te hebben gevonden. Op het eerste gezicht lijkt de EU voor elk van hen ook de randvoorwaarden te hebben geschapen: een lobbycentrum, een pan-Europees politiek toneel en een podium voor internationale bundelpartijen, maar wel in een derderangstheater (het EP) en in een ondergeschikte bijrol.
Een en ander leidt er uiteindelijk (in Nederland) toe dat in staatkundig opzicht de meeste nationale partijen onderling volstrekt inwisselbaar worden. Steeds minder burgers zullen zich vertegenwoordigd voelen door lokale politici. Er is dan feitelijk sprake van een technocratie die zichzelf rechtvaardigt door te claimen een hoger doel na te streven ten bate van een grotere, internationale gemeenschap. De vraag is of dat waar is. In toenemende mate voeren Europese "coördinatoren en Hoge Vertegenwoordigers" bij (soms zeer controversiële en precaire) conflicten op het wereldtoneel het woord namens de ingezetenen van de Europese Unie; waarmee in feite supranationale politiek wordt bedreven. Er wordt volop vooruit gelopen op consensus, soms bestaat die alleen op het allerhoogste regeringsniveau, de transparantie ontbreekt volledig. De manifeste geopolitieke ambities zijn precedentloos in de Europese buitenlandpolitiek. Dit laat onverlet dat er zich steeds nadrukkelijker een eurosceptische houding openbaart bij de bevolking, terwijl bij onze volksvertegenwoordigers juist een tegengestelde attitude gangbaar is.
De federalisering van Europa heeft dus m.i. een schadelijke invloed op de voor een democratie onontbeerlijke politieke diversiteit binnen lidstaten, bovendien wordt "de kloof tussen politiek en bevolking" steeds groter. Het zou toch schandelijk zijn als een bevolking zich uit arren moede moet verenigen in buitenparlementaire groepen, ngo’s etc., omdat zij een meerderheidsopinie niet meer tot uitdrukking kan brengen langs partijpolitieke weg? Desondanks gaat het die kant uit, minderheidsbesluitvorming ligt op de loer, het democratische deficit wordt - ondanks propagandistische manipulatie, gesubsidieerde campagnes en andere beeldvormingsbeïnvloeding van burgers door de EU - niet kleiner. Men kan dit wijten aan communicatiestoornissen, of aan het gebrekkige agenderen van controversiële onderwerpen. Wie echter ten tijde van het referendum over de Europese Grondwet waarschuwde voor het ontstaan van een Europese Superstaat, die bezat blijkbaar toch een bepaald voorspellend vermogen. Er zit geen rem op op deze almaar uitdijende Politieke Unie, die buitendien een burgermandaat ontbeert en de cohesie van droog strandzand bezit.
We zullen het spoedig zien, nog vóór de Europese verkiezingen van juni 2009 staan er (onder meer) een top van de Europese ministers van Defensie, een EU-conferentie over de oosterse buurlanden en een bijeenkomst van EU-ministers van BuZa op de rol. Het zou mij niet verbazen als er op de valreep nog wat bindende, verstrekkende intentieverklaringen worden bereikt over onderwerpen die u niet of nauwelijks zult terugvinden in de verkiezingsprogramma’s van de partijen. Men zal Klaus nu wel proberen te diskwalificeren als eenzame querulant, maar wie zijn kritiek serieus neemt en desondanks kans ziet Europese politieke integratie een warm hart toe te dragen, zal steeds opnieuw al zijn adaptatievermogen nodig hebben om zijn gedachten in een dusdanige modus te ordenen dat ze weer in overeenstemming te brengen zijn met een democratisch besef.
Deze tekst werd mij via e-mail bezorgd door ene Jan School, een Nederlands Euroscepticus én pro-Amerikaan, met de vraag om hem te verspreiden. Ik plaatste deze tekst ook elders op het web.
De volledige tekst van Klaus' speech vind je terug via deze weblink.
11 Reacties:
- At 14:52 Vincent De Roeck said...
-
Kladschrift: "Het communisme is terug van nooit echt weggeweest"
Column van Vincent De Roeck op InFlandersFields.eu
In de Verenigde Staten is Obama's sterrenstatus al aan het tanen; en dat is maar goed ook als je het mij vraagt. Niet enkel werd zijn administratie de laatste weken al meer van illegale zaken beticht dan die van zijn voorganger gedurende de volle acht jaar, maar ook zijn beloften van 'hope' en 'change' bleken ijdel. Van de aangekondigde verandering kwam immers eigenlijk nog niets in huis. De oude recepten van de 'New Deal' werden van stal gehaald, ook al zijn economen het er doorgaans over eens dat de maatregelen van Franklin Delano Roosevelt contraproductief werkten en de recessie enkel maar in tijd verlengd hebben. Meer dan 2/3 van de Amerikanen heeft vandaag dan ook minder hoop in hun toekomst dan pakweg zes maanden geleden.
En ook van Obama's 'bi-partisanship' is helemaal niets terechtgekomen. Zijn semi-communistisch stimulusplan werd enkel door Democraten en enkele centristische Republikeinen in de senaat goedgekeurd en haalde maar nipt een meerderheid. Zijn leger van 2,8 miljoen dwangarbeiders kan misschien wel bruggen bouwen in oude vervallen industriële bekkens, maar bruggen bouwen tussen de bevolkingsgroepen en de partijen is er evenwel niet bij. Na de hype blijft enkel nog maar ontgoocheling over, en een eeuwigheid van vier lange jaren ligt nog in het verschiet om daarover na te denken.
Libertariërs hadden nooit een hoog petje op van de zwarte senator uit Illinois, maar na zijn waanzinnige voorstellen en plannen van de laatste weken is hij enkel nog maar in aanzien gedaald. Misschien had John McCain dezelfde koers gevaren, maar dat blijft koffiedik kijken. McCain had als senator natuurlijk wel een beduidend economisch liberaler palmares dan Obama. Maar ja, imago was voor de Amerikanen in november belangrijker dan degelijke politiek. Ron Paul, Bob Barr, Mitt Romney, John McCain, allemaal waren ze betere presidenten geweest dan Barack Hussein Obama, maar de linkse stedelingen in de VS hadden lak aan consistentie en gezond verstand. Zij kozen voor de verpakking en verdienen eigenlijk de heel-linkse politiek die ze vandaag op hun bord krijgen. En daar kan een Obama-imitator, hoe leuk en ludiek hij ook mag zijn, niets aan veranderen.
Maar gelukkig bestaat er in de VS nog een waar intellectueel debat dat tegengewicht kan bieden tegen de economische waandenkbeelden die door kranten als de "New York Times" of media als MSNBC in het rond gestrooid worden. Sheldon Richman van de immer consequente "Foundation for Economic Education" stelde het duidelijk in zijn laatste artikel: los van praktische economische oplossingen, moet het doel van politiek het verzekeren van vrijheid zijn. Professor Mario Rizzo van "New York University" maakte dan weer een internetfilmpje over de stompzinnigheid van de economische berichtgeving en de "Future of Freedom Foundation" pakte uit met een column tegen de compromiscultuur rond het stimulusplan. Bedrijven die verlegen zaten op privé-geld hebben hun doelstellingen gewoon gefalsifieerd om in aanmerking te komen voor de stimulusplan-fondsen. Het plan is dan ook gedoemd om te mislukken. Jammer dat de volgende generaties voor de kosten van deze nonsenspolitiek gaan kunnen opdraaien.
In Davos was het zelfs een notoir fascist als Vladimir Poetin die de ultra-liberaal kon komen uithangen. Zijn speech getuigde tenminste nog van geloof in de markt terwijl de Westerse traditioneel meer vrijemarktgeoriënteerde politici één voor één het kapitalisme afvielen en de wildste voorstellen lanceerden om de poten onder de eigen stoel af te zagen. Zelfs de Britse centrumkrant "The Times" waarschuwde Obama voor de gevolgen van de op til zijnde "welfare spendathlon". En ook een John Stossel van ABC wond er geen doekjes om: marktdiscipline is de sleutel voor economisch herstel en zeker geen welvaartsfnuikende overheidsinterventie in de economie.
Jammer genoeg is de communistische vlam ook terug naar België overgeslagen. Minister Vincent Van Quickenborne, nochtans ooit zelf een klassiek-liberaal, kwam met de idee aandraven om prijscontroles te gaan invoeren op het doorverkopen van concerttickets. Hoe diep kan iemand vallen? In ideologisch verraad werd hij vorige week enkel nog maar voorbijgestoken door professor Paul De Grauwe, die resoluut de kant kiest voor Keynesiaanse ingrepen om eerst de consumptie aan te zwengelen en zo de economie terug op het rechte pad te krijgen. De Grauwe snapt er niets van. Zowel in "Open Kaart" op Kanaal-Z als op een discussielunch vorige donderdag bij het "Itinera Insitituut" ontpopte hij zich als de Paul Krugman van Vlaanderen. De Grauwe verraadt alles waar hij ooit voor gestaan heeft en verdedigt tegenwoordig het laten ontsporen van de overheidsfinanciën, het uitkopen van slechte privé-investeringen op de kap van de belastingbetalers en het resoluut kiezen voor "deficit spending" als schijnoplossing. En dit terwijl hij maar al te goed weet dat enkel het ontlasten van spaarders soelaas kan bieden in deze crisis. Consumptie is niet noodzakelijk in een gezonde economie, investeringen en innovatie zijn dat wel, en net dat laatste wordt door consumptiestimulering moeilijker (zelfs onmogelijk?) gemaakt.
Afwijkende geluiden werden dan weer opgetekend door de Europese liberale jongeren (LYMEC) die hun geloof in de vrije markt en het globale kapitalisme nog maar eens benadrukten in een persbericht. Ook de "Wall Street Journal" en "Business Week" kozen de kant van de markteconomie tegen de socialistische staatsingerenties. Californië zou immers failliet zijn door overregulering en overbelasting, en ook de tsunami van giftige schulden in Europa zou veroorzaakt zijn door te rigide regulering. Daniel Hannan stelde op zijn blog dan weer de echte hamvraag: "Brengt deze recessie fascisme terug naar het hart van het Avondland?" Op exemplaire wijze zien we vandaag ook de enorme gelijkenissen tussen fascisme en communisme. Het collectivisme, het totalitarisme is terug van nooit echt weggeweest.
Het toonaangevende libertarische maandblad "The Freeman" pakte deze week ook weer uit met een aantal fundamentele reflecties over de samenleving, de staat en het individu, maar de relevantie daarvan wordt door velen in het aanschijn van de economische crisis onterecht in twijfel getrokken. Nicholas Eberstadt van het "American Enterprise Institute" maakte komaf met de idee-fixe van velen alsof overbevolking een probleem zou zijn. Danny Shahar verdedigde dan weer de vrijheid van onderwijs tegen leerplannen van de overheid in. Onmiddellijk werd hij daarin bijgetreden door Nathan Bouscher die op MeerVrijheid.nl een bevlogen pleidooi hield voor meer marktwerking en minder overheid in het onderwijs. De economieprofessoren Scott Kjar en Jason Robinson analyseerden dan weer de mythe van "gun control" aan de hand van economische paradigma's. Tuur Demeester van het "Murray Rothbard Institute" stond dan weer even stil bij Etienne de Boétie en diens verdediging van vrijwillige slavernij. - At 14:52 Vincent De Roeck said...
-
"Kladschrift" is de nieuwe column van Vincent De Roeck op In Flanders Fields waarin regelmatig korte commentaren op de actualiteit, verslagen van politiek relevante activiteiten en koppelingen naar interessante artikelen gepost zullen worden. Alle Kladschrift-columns kan u via dit online-archief ook nog eens inkijken en herlezen.
- At 18:10 Anoniem said...
-
Ik weet niet of Etienne de la Boétie nu bepaald een grote voorstander was van vrijwillige slavernij... ;-)
- At 00:16 Anoniem said...
-
Ik heb zo'n idee dat ongeveer alles contraproductief werkt voor Vincent. De tijd van Bush is voorbij, we moeten daarmee leven...de realiteit heeft ook zijn rechten, contraproductief of niet....maar ja in een ideale maatschappij, of die nu links is of rechts is niets contraproductief, dan is alles productief....maar de realiteit is anders, eigenlijk is de realiteit contraproductief voor utopisten.
- At 00:16 Anoniem said...
-
Vincent, je bent Clintons opening in China nog vergeten te vermelden. Tjongejonge, van «change» gesproken...
- At 00:17 Anoniem said...
-
Ik lees hierboven, helemaal aan het begin van Vincent zijn artikel, een zinnetje dat mij de lust beneemt om hem ooit nog ernstig te nemen: "al meer van illegale zaken beticht dan die van zijn voorganger gedurende de volle acht jaar".
Hier is sprake van ernstig geheugenverlies, korte-termijn en halflange-termijn geheugenverlies. - At 00:17 Anoniem said...
-
@ Filip van L
Van echte "change" valt er voorlopig nog helemaal niets te merken in het buitenlands beleid van Obama/Clinton, want de realiteit heeft inderdaad "zijn rechten", ook al is dat waarschijnlijk niet in de naieve betekenis die Frans V. er meent aan te geven. Dus, voorlopig beperkt die "change" zich tot cosmetische change, niet echte change. En hoe zou het ook anders kunnen, nu dat Obama met al die hete patatten opgescheept zit: nucleaire proliferatie, Putin gangsterisme, Duits dubbelspel, de mercurial Sarkozy, nucleair Pakistan tottert, enz... ?
Maar, uw verwijzing naar Clinton's "opening in China" blijft cryptisch. Zou u dat misschien een beetje willen verduidelijken? - At 00:42 Anoniem said...
-
@ Vincent DR
Wat het hoofdonderwerp betreft zitten we grotendeels op dezelfde golflengte. Deze crisis gaat niet opgelost worden door verdere massale schuldvorming en vergroting van de omvang van de overheid. Dat gaat er enkel toe leiden dat de groei van 'real GDP per capita' trager gaat verlopen over de komende 5 a 10 jaren dan onder het alternatief van zich te verlaten op de automatische stabilisatoren (die zich in elke conjunctuurcyclus vertonen). Dus ja, het Obama 'stimulus' programma lijkt me een power grab van Obama/Pelosi & Co, die duur zal betaald moeten worden, over vele jaren (in de vorm van tragere economische groei). Dat belet niet dat er wel redelijke argumenten zijn voor hervormingen in het monetaire beleid en in de regulering van financiele markten.
Enkele 'details':
-- Is het echt waar dat Paul De Grauwe zich vandaag ontpopt als de Krugman van Vlaanderen? Dat zou jammer zijn.
-- Het Obama stimulus programma werd NIET met een "nipte" meerderheid goedgekeurd. In het Huis was er een ruime meerderheid (omwille van het huidige 'Democratische' overwicht aldaar). In de Senaat (waar er andere regels gelden) was het enkel "nipt" in de specifieke zin dat de oppositie niet aan de 40 % kon geraken (omwille van 3 overlopers) en dus de wetgeving niet kon blokkeren. Maar er was daar wel een (meer dan) 60% meerderheid.
-- Obama werd niet zozeer door "linkse stedelingen" verkozen als door een overgrote meerderheid bij de zwarte en latino minderheden. Bij de 'rest' heeft hij geen meerderheid gehaald. Het is vooral de verschuiving bij de latinos die eigenlijk aan de basis ligt van het huidige gevaar van een afglijding naar een soort crypto-Marxisme (en het reele gevaar op termijn van European-style beperkingen op vrijemeningsuiting). Dit bevestigt enkel hoe absurd destructief het lakse immigratiebeleid en het 'compassionate conservatism' van Bush wel geweest is. Maar, er zijn tekenen dat er een 'reactie' op komst is.
-- Positief is dan wel dat men geen "eeuwigheid van vier jaren" gaat moeten wachten. In minder dan twee jaren komen er al weer 'tussentijdse' verkiezingen voor een deel van het Congress, en dat is waar traditioneel het beleid van de President kan 'omgebogen' worden. Dat betekent concreet dat Obama gaat moeten kiezen tussen de follies van de huidige leiders van de Democratische partij en zijn eigen herverkiezing. Ik betwijfel niet wat hij gaat kiezen.
--Je formulering over "betichting" van illegale zaken was ongelukkig gekozen en heeft de deur geopend voor de sukkelaars die met het aangekweekt BDR (Bush-derangement) syndroom opgescheept zitten. In de huidige staat van mediaverdwazing en oneerlijke journalistiek moet men voorzichtig zijn van "betichting" niet te verwarren met realiteit. Juist zoals er van weinig of geen "illegaliteit" sprake was onder de Bush-Adminstratie (die steeds geprobeerd heeft van zich te houden aan de bestaande Amerikaanse wetgeving - de enige relevante - en die zich ook heeft aangepast of gehandeld heeft in overeenstemming met juridische uitspraken en met veranderende wetgeving, zo ook zijn er nog geen bewijzen van "illegaal" gedrag van de Obama Adminstratie. Er zijn wel indicaties dat een ongewoon groot aantal van kabinetsleden hun eigen belastingen niet correct betaald blijken te hebben. En een bewezen belastingsontduiker benoemen tot hoofd van de Treasury, en dus van de belastingsadministratie, was zeker geen verstandige beslissing van Obama. - At 17:34 Anoniem said...
-
Eén ding mag duidelijk zijn "in deze huidige crisis, is niet een grotere bemoeinis vanwege de overheid de oplossing voor onze problemen, een grote bemoeinis vanwege de overheid is hét probleem!" JDR(vrij naar RWR)
- At 10:55 Anoniem said...
-
Op de Cassandra-receptie van Lijst Dedecker In de "Concert Noble" te Brussel sprak de Tsjechisch afgevaardigde in begrijpbare taal over zijn land. Een land in moeilijkheden sedert zijn toetreding tot de EU. Waar de prijzen met 1/3 omhoog gingen.
Derk-Jan Eppink noemde in klare en soms ludieke taal bij hun naam. Zijn toespraak werd erg gesmaakt bij het publiek. Hij kreeg dan ook een daverend applaus. - At 10:55 Anoniem said...
-
Ik ken veel woorden, maar niet "eizona".
In blogs moet blijkbaar alles kunnen, maar dan is het weinig verwonderlijk dat bloggers door andere media niet ernstig worden genomen.
In Engeland werd, lees ik, een simpele duif die in een 'reality show' meedeed, uitgelachen omdat zij 'escape goat' had gezegd ipv 'scapegoat'.
Over zulke taalfierheid kunnen wij Vlamingen enkel dromen.